Τα "ξέρασα" όλα...

Αγαπημένη μου ΡΟΖ,
Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό βήμα που μπορείς να κάνεις για να αρχίσεις να βγαίνεις από αυτόν τον εφιάλτη είναι να σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για την γνώμη των άλλων. Να μην φοβάσαι να δείξεις τις ατέλειές σου. Γιατί αν σε κατάσταση ψυχραιμίας κάτσεις και απογυμνώσεις έναν έναν φίλους και γνωστούς, θα δεις ότι ο καθένας έχει το δικό του "κουσούρι" που δεν προσπαθεί να το κρύψει και μιλάει ανοιχτά για αυτό. Και αμέσως θα απενεχοποιήσεις την δική μας ιδιαιτερότητα και θα νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις ανοιχτά για αυτήν, στην αρχή διστακτικά, με λίγη ντροπή, μέχρι να φτάσεις στο σημείο να αυτοσαρκάζεσαι και να μιλάς χωρίς αναστολές και ντροπή. Τότε θεωρώ ότι έχει ολοκληρωθεί η πραγματική θεραπεία. Απλά να δεχτούμε ότι μας αρέσει να τρώμε λίγο παραπάνω. Τόσο κακό είναι? Υπάρχουν άλλες κι άλλες "κακές συνήθειες" που το να τρως απλά λίγο παραπάνω ακούγεται αστείο... Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να ενοχοποιήσουν το φαγητό διαφημίζοντας συνέχεια ωραία σώματα, δίαιτες και προϊόντα αδυνατίσματος. Είναι και αυτό μία βιομηχανία. Μην παρασυρόμαστε σε αυτό το παιχνίδι. ʼρχισε να βροντοφωνάζεις "μου αρέσει το φαγητό και νιώθω καλά με αυτό". Και όταν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου θα δεις ότι θα σέβεσαι το σώμα σου περισσότερο. Και θα θέλεις να κάνεις τα πάντα για να είναι το σώμα σου υγιές και όχι απαραίτητα όσο αδύνατο θα ήθελες!!!
Όσο για τα κιλά που παίρνεις κόβοντας τους εμετούς, θεωρώ ότι είναι ένας συνδυασμός και των 2 παραγόντων. Τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, εννοείται ότι οι ποσότητες κατανάλωσης έχουν μειωθεί δραματικά λόγω του ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να χωρέσουν... όταν φουσκώνεις, απλά δεν μπορείς να φας άλλο γιατί δεν υπάρχει η διαδικασία του "αδειάσματος"... Το άλλο θέμα είναι ότι πλέον έχουμε καταστρέψει τον μεταβολισμό μας. Ο μεταβολισμός για να λειτουργεί σωστά χρειάζεται ένα σωστό πρόγραμμα διατροφής με πολλά μικρά γεύματα και αρκετά συστατικά. Εμείς όλα αυτά τα χρόνια μόνο αυτό δεν κάναμε... Ο μεταβολισμός σταμάτησε να λειτουργεί μιας και ο οργανισμός δεν λάμβανε αυτά που είχε ανάγκη. Οπότε η σωστή επαναλειτουργία του μεταβολισμού είναι το επόμενο project στο οποίο ακόμα δεν έχω βρει λύση. Επειδή όμως είχε απορρυθμιστεί και ο θυρεοειδής μου, ελπίζω ότι η λήψη της Τ4 που μόλις ξεκίνησα ίσως βοηθήσει λίγο στην επιτάχυνση του μεταβολισμού μου.
Όπως καταλαβαίνεις ΡΟΖ μου η "επανένταξη" είναι μία δύσκολη και χρονοβόρος διαδικασία, που θέλει υπομονή και δύναμη. Εγώ αυτήν την υπομονή και δύναμη τα αντλώ με την καθημερινή σκέψη ότι τουλάχιστον είμαι καλύτερα από πριν.
Καλή δύναμη!!!

Quote:

---

Originally posted by loustam Όσο για τα κιλά που παίρνεις κόβοντας τους εμετούς, θεωρώ ότι είναι ένας συνδυασμός και των 2 παραγόντων. Τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, εννοείται ότι οι ποσότητες κατανάλωσης έχουν μειωθεί δραματικά λόγω του ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να χωρέσουν... όταν φουσκώνεις, απλά δεν μπορείς να φας άλλο γιατί δεν υπάρχει η διαδικασία του "αδειάσματος"... Το άλλο θέμα είναι ότι πλέον έχουμε καταστρέψει τον μεταβολισμό μας.

---

Έτσι νοιώθω κι εγώ. Έχω χαλάσει όχι μόνο το μεταβολισμό μου, αλλά και την κρίση μου. Δεν μπορώ να αξιολογήσω αν τρώω πολύ ή λίγο, είναι μέρες που υποσητίζομαι και μέρες που (νομίζω) ότι τρώω απλά λίγο παραπάνω από το κανονικό. Τις περισσότερες φορές που θα βγούμε βράδυ για φαγητό τρώω φυσιολογική ποσότητα (νομίζω), συγκρίνοντας και με τους άλλους της παρέας, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Και τα κιλά μαζεύονται.

Το πρόβλημά μου είναι ότι ζούσα 10 χρόνια σε μια διατροφική εικονική πραγματικότητα, κατά την οποία η διαδικασία κατανάλωσης φαγητού ήταν αποσυνδεδεμένη από την διαδικασία πρόσληψης θερμίδων ... και τώρα που επανασυνδέθηκαν οι δύο διαδικασίες δεν ξέρω που είναι το μέτρο.

Υπερφαγικά επεισόδια είχα μόνο 2 ή 3 στους 4 αυτούς μήνες, και πάλι όχι σε τεράστιες ποσότητες, γιατί όταν έχεις αποφασίσει ότι δεν θα ακολουθήσει "κάθαρση", το να καταναλώσεις υπερβολική ποσότητα φαγητού δεν είναι πια και τόσο ελκυστικό, είναι μάλλον επίπονο για το στομάχι σου... Μια φορά μόνο εδώ και 4 μήνες έκανα ξανά το λάθος και έφαγα "όπως παλιά" και αναγκάστηκα να τα βγάλω όχι για ακυρώσω την "αμαρτία" μου, αλλά απλά για να λυτρώσω το στομάχι μου από το αβάσταχτο φορτίο του και να κοιμηθώ! Εκείνο το βράδυ ήταν που ήξερα ΟΡΙΣΤΙΚΑ ότι οι βουλιμικές μου μέρες είχαν μια για πάντα τελειώσει, ότι δεν θα ξαναγύρναγα ποτέ ξανά πίσω.

Όχι, δεν πιστεύω ότι αυτούς τους 4 μήνες θα είχα πάρει τόσα κιλά αν ήμουν "σαν τους άλλους", που έχουν μια πιο υγιή σχέση με το φαγητό και δεν έχουν καταστρέψει το μεταβολισμό τους. Ή αυτό ή πράγματι έχω καταστρέψει και την κρίση μου και δεν μπορώ να αξιολογήσω ποια ποσότητα φαγητού είναι φυσιολογική ... ή και τα δύο μαζί. Ή απλά η ποσότητα που "δικαιούται" ένας πρώην βουλιμικός είναι πολύ λιγότερη από το φυσιολογικό - τουλάχιστον για κάποιο διάστημα, μέχρι να επαναριθμιστεί ο οργανισμός. Αλήθεια δεν ξέρω, κι έχω αρχίσει να κουράζομαι... Πρόσεχα πολύ μια εβδομάδα, έτρωγα μετρημένες θερμίδες, δεν τσιμπολογούσα και περίμενα με χαρά να ζυγιστώ για να επιβραβεύσω την προσπάθειά μου, αλλά όταν ζυγιζόμουν είχα πάρει άλλο 1 κιλό, αντί να έχω χάσει.

Γι' αυτό και αποφάσισα να ξεκινήσω από αύριο αυτό το πρόγραμμα που σου φέρνουν το φαγητό της ημέρας στο γραφείο, γιατί νοιώθω ανίκανη να αποφασίσω μόνη μου πόσο πρέπει να φάω, δεν εμπιστεύομαι πλέον την κρίση μου... Δεν έχω κρίση μάλλον στο θέμα του φαγητού, 10 χρόνια μετά δεν θυμάμαι τι είναι φυσιολογικό. Ένας άνθρωπος 34 ετών συνήθως έχει κατασταλαγμένες διατροφικές συνήθειες, ξέρει πόσο να φάει για να μην παχύνει, ξέρει πόσο να κόψει για να χάσει τα 2-3 κιλά των διακοπών του. Εγώ δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, δεν έχω φυσιολογικό διατροφικό παρελθόν, πρέπει να το διαμορφώσω από την αρχή...

Πιο ευτυχισμένη δεν είμαι. Δεν μπορώ να αντλήσω δύναμη από την επιτυχημένη προσπάθεια να γλιτώσω από τον εφιάλτη της λεκάνης, γιατί ο εφιάλτης των κιλών ήρθε άγριος και εξίσου βασανιστικός. Δεν θέλω να είμαι χοντρή, θέλω να είμαι όπως πριν, αλλά με το σπαθί μου, τίμια και καθαρά. Δεν θα ξαναγυρίσω στον παλιό βουλιμικό μου εαυτό, αυτό ήταν απόφαση ζωής και θα την τηρήσω μέχρι τέλους, αλλά θέλω πίσω το σώμα μου, τα ρούχα μου, το χαμόγελό μου.

Έλυσα ένα μεγάλο πρόβλημα και δημιούργησα ένα άλλο, μικρότερο ίσως, αλλά πολύ σημαντικό για μένα. Και έδωσα στον εαυτό μου ένα περιθώριο 4 μηνών να το διαχειριστεί κι αυτό, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορώ να τα λύσω όλα μόνη μου.

Τοday μπορώ να σε καταλάβω παρότι επισήμως βουλιμική είμαι μονάχα 7 μήνες και με εμετούς όχι πάνω απο 2 φορές την εβδομάδα.Ο μεταβολισμός πιστεύω χαλάει και εκτός βουλιμίας , σε ανθρώπους που αρχικά υποσιτίζονται λανθασμένα για να χάσουν κιλά και μετά ξεσπάνε στο φαγητό και τα ξαναβάζουν στο διπλάσιο.Θυμάμαι μια περίοδο που με άφηνα να λυσσάω στην πείνα για να χάσω 1,5 κιλό που μ είχε καρφωθεί , μετά πήγα διακοπές για μια εβδομάδα και τρώγοντας κανονικότατα (ούτε γλυκά , ούτε τίποτα υπερβολικό)γύρισα πίσω +4 κιλά!Ο μεταβολισμός μου τα είχε παίξει. Καταλαβαίνω κυρίως και αυτό που λες περι τίμιου τρόπου .Είμαι στην ίδια κατάσταση , βέβαια ελάχιστο χρονικό διάστημα(ας ελπίσουμε να συνεχιστεί) και πραγματικά δεν ξέρω τι να φάω!Προσπαθώ να θυμηθώ τι και πώς έτρωγα πριν μπλέξω..ούτε το πόσο θα φάω μπορώ να ελέγξω. Σίγουρα πάντως αυτό που εννοούσα πριν κάποια χρόνια "πολύ" , πλέον θα με στείλει στο νοσοκομείο ασυζητητή. Και το κυριότερο θέμα που θίγεις είναι η ασφάλεια στο ότι τρώμε. Να φανταστείς όταν βγαίνω , προσπαθώ να τρώω ακριβώς ότι και όσο τρώνε και οι υπόλοιποι γιατί έτσι αισθάνομαι πως κάνω το σωστό.Αν μου έφερναν και εμένα τις μερίδες που πρέπει έτοιμες θα ήμουν ευτυχής!Προσπάθησε να τρως βασικά μόνο όταν πεινάς και συχνά.Το μόνο όταν πεινάς είναι σημαντικό.Βέβαια θα υπάρξουν φορες που θα ξεφύγεις αλλά το κυριότερο τότε είναι να μην μετατραπεί σε βουλιμικό απο τις τύψεις και απότι κατάλαβα σε αυτό το σημείο τα πηγαίνεις καλά. Τα ρούχα σου είναι θέμα χρόνου να σου ξαναμπούν και τα κιλά σου για χάσιμο είναι αντικειμενικά λίγα. Νομίζω πως αν θυμηθείς κάποιες στιγμές απο το παρελθόν θα καταλάβεις πως είσαι πραγματικά πιο ευτυχισμένη. Μην ξεχνάς πως το χρονικό διάστημα των 4 μηνών είναι πολύ μικρό μπροστά σε 10 χρόνια.Θέλει χρόνο , αυτό λέω κ στον εαυτό μου , χρόνο για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Στα λέω αυτά χωρίς να έχω τίποτα σίγουρο ακόμα , αλλά τα πιστεύω πραγματικά.Καλό βράδυ!

today σε καταλαβαίνω πάρα πολύ. 6 χρόνια ζω τον ίδιο εφιάλτη με εσένα. Η απόφαση σου είναι πολύ σημαντική. Όταν ξέρεις το πρόβλημα δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά είσαι σίγουρη ότι το γνωρίζεις; Τα κιλά δεν είναι ποτέ η αιτία, ούτε το σώμα μας αυτά βρίσκονται στην επιφάνεια εκεί ξεσπάμε. Σκέψου μέσα σου βαθιά πότε έκανες το πρώτο βουλιμικό τι σε οδήγησε εκεί.
Σου εύχομαι κάθε ευτυχία και επιτυχια.

Quote:

---

Originally posted by mcan Τα κιλά δεν είναι ποτέ η αιτία, ούτε το σώμα μας αυτά βρίσκονται στην επιφάνεια εκεί ξεσπάμε. Σκέψου μέσα σου βαθιά πότε έκανες το πρώτο βουλιμικό τι σε οδήγησε εκεί.

---

Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ξεκίνησε, αλλά ξέρω γιατί ξεκίνησε: γιατί ήταν η "εύκολη" λύση, είδα ότι με αυτό τον τρόπο μπορούσα να έχω το σώμα που πάντα ονειρευόμουν, χωρίς να στερούμαι τίποτα! Ήμουν πάντα ένα στρουμπουλό παιδάκι, στρουμπουλή έφηβη, στρουμπουλή κοπέλα... Ζήλευα τις λεπτές φίλες μου, ζήλευα τα όμορφα ρούχα τους, ζήλευα πολύ. Πάντα πάλευα με δίαιτες, υπέφερα, στερούμουν τις λιχουδιές, έχανα 5-6 κιλά, τα ξαναέπαιρνα σε χρόνο μηδέν και πάλι από την αρχή...

Ώσπου ξαφνικά, κάπου στα 24 μου χρόνια βρήκα τον τρόπο να είμαι λεπτή "για πάντα" και νόμιζα ότι βρήκα τον παράδεισο! Μα δεν ακούγεται υπέροχο να τρως ό,τι θέλεις και να μην παχαίνεις? Δεν είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου να μπορεί να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί χωρίς συνέπειεις? Να τρως και να μην παχαίνεις, να καπνίζεις χωρίς να βλάπτεις τον οργανισμό σου, να πίνεις και να μην μεθάς ή να μη χαλάς το σηκώτι σου, να λουφάρεις στη δουλειά και να μη σε παίρνουν χαμπάρι, να μην διαβάζεις αλλά να περνάς τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, να να να...

Σε αυτή την παγίδα έπεσα στα 24 μου χρόνια. Ζωή χωρίς θυσίες, αμαρτίες χωρίς συνέπειες. Και στην αρχή ήταν καλά, όχι απλώς καλά, ήταν ένα όνειρο. Ξαφνικά έφτασα στα 57 κιλά και όλοι με καμάρωναν. Δεν είχα καταλάβει που είχα μπλέξει. Όμως κάθε φορά που έλεγα ότι θα το σταματήσω πάχαινα πάλι. Και ξανάρχιζα την εύκολη λύση. Και όσο ζούσα μόνη μου δεν ήταν τόσο πρόβλημα. Όταν παντρεύτηκα άρχισε το όνειρο να γίνεται εφιάλτης...

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που ο άντρας μου τα ξέρει όλα και που εγώ είμαι αποφασισμένη να καθαρίσω. Ξεκίνησα το πρόγραμμα που σας είπα και έχασα σε μια βδομάδα 2 κιλά! Είναι τα πρώτα ΤΙΜΙΑ κιλά που έχασα εδώ και 10 χρόνια. Είναι απίστευτο το συναίσθημα, νοιώθω περήφανη και πολύ δυνατή.

Θέλω να χάσω 10 κιλά (ξεκίνησα 69 κιλά την περασμένη Δευτέρα) και κάθε κιλό που θα χάνω ΤΙΜΙΑ θα ξορκίζει και ένα χρόνο από τα 10 χρόνια που πέρασα αγκαλιά με τη λεκάνη, αγκαλιά με το ψέμα, αγκαλιά με το μίσος για τον "αδύναμο" εαυτό μου.

Today, το κείμενό σου είναι πάρα πολύ καλό! Αντανακλά όλα όσα σκέφτομαι και γράφω κι εγώ στο ημερολόγιό μου αυτές τις ημέρες. Δυστυχώς ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Καταφύγαμε στην "εύκολη" λύση από αδυναμία να οριοθετήσουμε μία πραγματική ευχαρίστηση. Καιρός να αντιμετωπίσουμε την "πραγματική ζωή" όπου παντού υπάρχουν όρια και τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια και αυτοπειθαρχία! Ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε!!!

olo ta idia k ta idia!
url=http://www.ticker.7910.org/eng]http://www.ticker.7910.org/wa__68__1...LzUvMjAxMA.gif[/url]