ο ψυχολογος συμβουλευει και καθοδηγει, ο ψυχιατρος κανει ολα τα παραπανω και συνταγογραφει, ο ψυχοθεραπευτης/ψυχαναλυτης κανει ολα τα παραπανω σε συνεδριες και προσωπικα με τον καθε ασθενη!
Printable View
ο ψυχολογος συμβουλευει και καθοδηγει, ο ψυχιατρος κανει ολα τα παραπανω και συνταγογραφει, ο ψυχοθεραπευτης/ψυχαναλυτης κανει ολα τα παραπανω σε συνεδριες και προσωπικα με τον καθε ασθενη!
ναι αλλα ο τιτλος του ψυχοθεραπευτη-ψυχαναλυτη δεν ειναι κατοχυρωμενος νομικα.ο οποισδηποτε μπορει να δηλωσει ψυχοθεραπευτης.
δεν αναφερομαι στη διαδικασια.ας ειναι ψυχολογος-ψυχιατρος και ας κανει ψυχοθεραπεια,ψυχαναλυση η ο,τι αλλο θελει.
υπαρχουν πολλοι κομπογιανιτες και θελει προσοχη.
προσωπικη αποψη παντα.
Εάν μπορώ να απαντήσω σε μερικές απορίες σας, ευχαρίστως να το κάνω. Μπορώ αν θέλετε να ανοίξω ένα νέο θέμα και ότι απορίες έχετε περί ψυχολόγων, ψυχιάτρων, ψυχοθεραπευτών, θεραπευτικών μεθόδων κτλ, να απαντήσω.
Σε γενικές γραμμές, η ψυχοθεραπεία είναι μια "διαδικασία σχέσης" την οποία έχουν δικαίωμα να εφαρμόσουν τόσο οι ψυχολόγοι όσο και οι ψυχίατροι.
Στην πραγματικότητα όμως ελάχιστοι ψυχίατροι είναι εκπαδευμένοι ψυχοθεραπευτικά. Η τελευταία έρευνα που έχω υποψιν μου (προ μερικών ετών), αναφέρει ότι μόλις το 3% των ψυχιάτρων έχει τέτοια εκπαίδευση, παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία αυτών αναρτά στο ιατρείο μια ταμπέλα που αναγράφει "Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής".
Βεβαίως, αυτό συμβαίνει εξαίτιας των ελλειπων (έως μηδενικών) ελέγχων που γίνονται από τους αρμόδιους φορείς.
Σε τέτοιες περίπτωσεις, βλέπουμε γιατρούς, αντί για ψυχοθεραπεία, να κάνουν... κουβεντούλα περί του προβλήματος, να βαφτίζουν την κουβεντούλα ψυχοθεραπεία και έτσι να προσπαθούν να "βοηθήσουν" τον πελάτη/ασθενή.
Γνωρίζω πολύ συγκεκριμένα περιστατικά, όπου ψυχίατροι, παρακολουθώντας ένα 5νθημερο σεμινάριο ψυχοθεραπείας, αυτοβαφτίζονται ψυχοθεραπευτές, την ώρα που η πραγματική εκπαίδευση στις διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις απαιτεί τουλάχιστον 3ετή μεταπτυχιακή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο (πχ ψυχανάλυση, γνωσιακή-συμπεριφορική κτλ).
Από την άλλη μεριά, ένα σημαντικό ποσοστό ψυχολόγων, επίσης δεν επιλέγει να αποκτήσει τέτοια εκπαίδευση, στηριζόμενο στην αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας που επιλέγει να χορηγεί άδειες ασκησης επαγγέλματος, απλά και μόνο με τα 4 χρόνια βασικών σπουδών ψυχολογίας.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο γραφείο ενός ψυχολόγου ή ενός ψυχιάτρου, ρωτήστε άφοβα (και οι ειδικοί έχουν την υποχρέωση να σας απαντήσουν!) τι ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση έχουν, πόσα χρόνια, αν είναι μέλη της ευρωπαικής εταρείας ψυχοθεραπείας κτλ.
Εάν διστάσουν να σας απαντήσουν, ίσως αυτό χρειαστεί να το αξιολογήσετε ανάλογα.
Σε κάποια αναφορά που έγινε παραπάνω στο θέμα ότι ο τίτλος του ψυχοθεραπευτή είναι ανυπόστατος, πράγματι, ισχύει αυτό, επειδή ειμαστε... στην Ελλάδα όπου η αδιαφορία για την θωράκιση επαγελματων και θεσμών ειναι κανονας και όχι εξαίρεση.
Σκεφθείτε ότι στα 4 χρόνια βασικών σπουδών, δεν γινεται ΚΑΜΙΑ εκπαίδευση σε οποιοδήποτε ψυχοθεραπευτικό μοντέλο, παρά μόνο μερικές ώρες γνωριμίας με αυτά.
Για να μπορέσεις λοιπόν να αποκτήσεις μια μεθοδολία στη δουλειά και έναν τρόπο θεραπείας, χρειάζεται να εκπαιδευτείς μετά τη σχολή σε κάποιο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο και στο τέλος, για να γίνεις δεκτός από την ευρωπαικη εταιρεία ψυχοθεραπείας, απαιτούνται ώρες θεραπείας, εκατοντάδες ώρες δουλειάς με πελάτες, δεκάδες ώρες εποπτείας κτλ.
Δεν υπάρχει λοιπόν καλύτερο κριτήριο για την κατάρτιση ενός επαγγελματία από το να είναι μέλος την ευρωπαικής εταιρείας ψυχοθεραπείας.
Τώρα, σε ότι αφορά τις θεραπευτικές μεθόδους, οι ΔΠΤ πλέον αντιμετωπίζονται ολιστικά, αλλά κυρίως ψυχοθεραπευτικά. Οταν μιλούμε για ολοστικό μοντέλο, ενοούμε συνεργασία ψυχολόγου, διατροφολόγου, γιατρού. Ομως, οι ΔΠΤ είναι ψυχογενείς διαταραχές και αν αντιμετωπισουμε το πρόβλημα μόνο διαιτολογικά, υπάρχει ο κίνδυνος να ανήκουμε στο 85% των περιπτώσεων που ενώ επιτυγχάνει να χάσει βάρος, τελικά ξαναπαίρνει -μακροπρόθεσμα- αυτό το βάρος και ίσως περισσότερο.
Σε ότι αφορά την φαρμακοθεραπεία, κάποτε, στην δεκαετία του 80 θεωρήθηκε πως τα αντικαταθλιπτικά (πχ λαντοζ) έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα στη βουλιμία. Ωστόσο σύντομα η επιστημονική κοινότητα αναίρεσε την παραπάνω ιδέα, μιας και φάνηκε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ πρόσκαιρο και διόλου καλύτερο μακροπρόθεσμα από τις άλλες θεραπευτικές επιλογές.
Με αυτό το δεδομένο, προσωπικά, αρνουμαι να προτείνω αυτή τη μέθοδο, ιδίως όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους. Μια φαρμακευτική αγωγή σε έναν νέο άνθρωπο, μπορεί πλέον, με τα φάρμακα..τρίτης γενιάς όπως αποκαλούνται, να μην φέρνει σημαντικές παρενέργειες, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες, όμως φέρνει δευτερογενείς ψυχολογικές συνέπειες.
Βεβαίως, εξαίρεση στον κανονα αποτελούν περιπτώσεις όπου προυπάρχει ή συνυπάρχει με την ΔΠΤ, μια κατάθλιψη.
Αυτά εν τάχει, στη διάθεση σας αν μπορώ να λύσω περαιτέρω απορίες, μόνο συγχωρέστε με αν δεν μπορώ να ανταποκριθώ πολύ άμεσα στα τυχον μηνυματα σας.
το ανακαλυψα τυχαια και νομιζω οτι ειναι πολυ επεξηγηματικο!
http://psi-gr.tripod.com/index.html
@click
Μπράβο σου που άρχισες αυτό το θέμα!Είναι κάτι που με απασχολεί πολλά χρόνια τώρα καθώς προσπαθώ να λύσω τα προβλήματά μου χωρίς επαγγελματική βοήθεια.
@granita, vanvan, teri, ovelix
Παιδιά ευχαριστώ για τη βοήθεια. Όσα μοιραστήκατε μαζί μας είναι πολύ μα πολύ σημαντικά.
Σκεφτομουν σημερα το εξης.Δεν εχω παει ποτε σε ψυχολογο μεχρι τωρα.Επειδη σκεφτομαι πως με την πρωτη ευκαιρια θα παω, ηθελα να καταλαβω λιγο τι παιζει.Γινομαι σαφης.Εχω ενα προβλημα εγω πχ με ενοχλει η συμπεριφορα καποιου συγγενη μου.Το λεω στον ψυχολογο.Αυτος ακριβως τι θα πει.Θα λεει γνωμες;Θα προτεινει λυσεις;'Η ο ρολος του δεν ειναι και πολυ ομιλητικος και απλα σε αφηνει να λες να ξεθυμανεις; Αυτο δεν εχω πολυκαταλαβει οσο αφορα τους ψυχολογους.Ειναι για να σου προτεινουν λυσεις,για να σου πουν πραγματα ωστε πλεον να μη σε νοιαζουν τοσο τα προβληματα σου,ή απλοι ακροατες;
μαλλον διαφερει λιγο η αντιμετωπιση μεταξυ τους.
καπου ειχα γραψει οτι η δικια μου συμμετεχει αρκετα, ενω η ψυχολογος γνωστης μου στεκεται στη μούγκα και εχει ξεκαθαρισει οτι θα απευθυνονται η μια στην αλλη στον πληθυντικο:shocked2:
για τη δικια μου να σου πω, κανει κυριως διευκρινιστικες ερωτησεις και ερωτησεις για συναισθηματα. Κυριως ερωτησεις, οχι συμβουλες. Κανει και τις προτασεις της καποιες φορες, αλλα οχι του στυλ "Κανε αυτο" αλλα του στυλ "Πως θα σου φαινοταν αν εκανες εκεινο...? Τι θα αλλαζε?" δηλαδη καπως ετσι.
Γενικα εσυ παιρνεις το δρομο σου, δε σε κατευθυνει, δεν ειναι αυτη η δουλεια τους.
Απλα οσο μιλας, οσο σου κανει ερωτησεις και πολλες φορες μπορει να μην ξερεις τι να απαντησεις, ανακαλυπτεις ποσο βλημα μπορει να σε εχει κανει μια αρρωστια (πχ η καταθλιψη)
εγω παντως το παθαινα συχνα πυκνα. Ελεγα για τις φοβιες μου και μου πεταγε πχ την ερωτηση "Γιατι τι θα συνεβαινε?Ποιο ειναι το χειροτερο σεναριο?" και εμενα μαλακας, γιατι ακουγοντας με να τα λεω, ανακαλυπτα ποσο μαλακιες ειναι αυτα που φοβαμαι.......
anyway, καμμια φορα μπορει ακομα και το πιο μικρο πραγματακι να σε βοηθησει. Θυμαμαι μια φορα διαβαζα εδω στο φορουμ, ενα κοριτσι με ανορεξια, δε θυμαμαι ποια ηταν, ειχε φτασει 48-49κιλα κατι τετοιο, και ελεγε οτι θελει να περναει αορατη και απαρατηρητη.
Απλα... επαθα πλακα...
απο οταν το ειχα διαβασει γυρναει στο μυαλο μου ασταματητα.
ολοι στο ιδιο καζανι βραζουμε απο το ξερο μας το κεφαλι!
(πρωινη φλυαρια, σορρυ κονστανς μου, ρωτα ο,τι θελεις)
click ευχαριστω παρα πολυ για την απαντηση σου!Δε φλυαρισες ισα ισα με βοηθησες γιατι ειμαι κι εγω προβληματισμενη στο τι να κανω.
το συγκεκριμενο τοπικ θεωρω οτι ειναι το πιο καιριο μεσα σ ολες μας τις περιπλανησεις εδω μεσα...
προφανως (για μενα) τα παραπανω μας κιλα δεν οφειλονται ουτε στο οτι δεν ξερουμε πια τι/πως πρεπει να φαμε, ουτε στο οτι εμεις εχουμε αναγκη τοσο μεγαλυτερων ποσοτητων απο τους υπολοιπους ανθρωπους.
να πουμε για το μεταβολισμο;
να το πουμε κ αυτο!
αντε κ εχουμ πιο τεμπελικο μεταβολισμο απο αλλους.
ποσα κιλα μπορει αυτο να μας προσθεσει;
εγω ομολογω οτι για μενα το φαγητο ειναι καταφυγιο.
δε θα το πω καν εξαρτηση-γιατι εξαρτηση πχ εινα ιτο τσιγαρο , για οποιο δε σε πιανει λυσσα μια στις τοσες-κατι που ισχυει για το φαγητο.
επισης το τσιγαρο το ζητας ανεξαρτητως ψυχικης διαθεσης, ενω-εγω τουλαχιστον-το φαγητο οχι.
οταν ειμαι καλα, ειμαι υπο ελεγχο.
οταν δεν ειμαι-και συνηθως δεν ειμαι-γουρουνιαζω!
βασικα αυτο στο οποιο εχω καταληξω-και για το τσιγαρο, και για το φαγητο, ειναι οτι για καποιο λογο με εκδικουμαι!!
για ποιον, δεν εχω καταλαβει ακομη!
τωρα βεβαια, μπερδευτηκα μαλλον κ ξεφευγω, νομιζω οτι κανω ηδη ψυχαναλυση :p
απλα, τελικα ισως δινουμε λαθος μαχες :(
Ποσο δικιο εχεις smart!Μπραβο σου.Μπορουμε να βρουμε οσες δικαιολογιες θελουμε αλλα η αληθεια δυστυχως ειναι μια.Εχουμε το φαγητο ως καταφυγιο οπως ειπες.Ειναι σα να διαβαζω εμενα.Κι εγω συνηθως δεν ειμαι καλα.Το τελευταιο μισο χρονο καταφερα να διαχωρισω τα προβληματα μου απο τα υπερφαγικα επεισοδια.Παρολαυτα τα προβληματα μενουν.Το μονο που καταφερα να συνειδητοποιησω στο πετσι μου ειναι οτι δε θα λυθουν με μια τουρτα ή ενα διλιτρο παγωτο.Αλλα θελω να ξεφυγω απο το να σκεφτομαι συνεχως το φαγητο.Να ας πουμε χθες.Μολις χαλαρωνα για λιγο απο δουλεια και δεν ειχα τι να κανω αμεσως σκεφτομουν τα προβληματα και καπακι αμεσως να φαω κατι.Μπορει στην πραξη να εχω κοψει τα υπεργαφικα, αλλα στο μυαλο οχι.Θελω να ξεκολλησω το μυαλο μου.Quote:
Originally posted by smart
το συγκεκριμενο τοπικ θεωρω οτι ειναι το πιο καιριο μεσα σ ολες μας τις περιπλανησεις εδω μεσα...
προφανως (για μενα) τα παραπανω μας κιλα δεν οφειλονται ουτε στο οτι δεν ξερουμε πια τι/πως πρεπει να φαμε, ουτε στο οτι εμεις εχουμε αναγκη τοσο μεγαλυτερων ποσοτητων απο τους υπολοιπους ανθρωπους.
να πουμε για το μεταβολισμο;
να το πουμε κ αυτο!
αντε κ εχουμ πιο τεμπελικο μεταβολισμο απο αλλους.
ποσα κιλα μπορει αυτο να μας προσθεσει;
εγω ομολογω οτι για μενα το φαγητο ειναι καταφυγιο.
δε θα το πω καν εξαρτηση-γιατι εξαρτηση πχ εινα ιτο τσιγαρο , για οποιο δε σε πιανει λυσσα μια στις τοσες-κατι που ισχυει για το φαγητο.
επισης το τσιγαρο το ζητας ανεξαρτητως ψυχικης διαθεσης, ενω-εγω τουλαχιστον-το φαγητο οχι.
οταν ειμαι καλα, ειμαι υπο ελεγχο.
οταν δεν ειμαι-και συνηθως δεν ειμαι-γουρουνιαζω!
βασικα αυτο στο οποιο εχω καταληξω-και για το τσιγαρο, και για το φαγητο, ειναι οτι για καποιο λογο με εκδικουμαι!!
για ποιον, δεν εχω καταλαβει ακομη!
τωρα βεβαια, μπερδευτηκα μαλλον κ ξεφευγω, νομιζω οτι κανω ηδη ψυχαναλυση :p
απλα, τελικα ισως δινουμε λαθος μαχες :(
οκ, οχι απαραιτητα ομως. μπορει απλα να ψαχνεις την προσωρινη απολαυση.Quote:
Originally posted by smart
οταν ειμαι καλα, ειμαι υπο ελεγχο.
οταν δεν ειμαι-και συνηθως δεν ειμαι-γουρουνιαζω!
βασικα αυτο στο οποιο εχω καταληξω-και για το τσιγαρο, και για το φαγητο, ειναι οτι για καποιο λογο με εκδικουμαι!!
για ποιον, δεν εχω καταλαβει ακομη!
οπως γινεται με ολες τις εξαρτησεις.
ποτο για να ξεχαστεις.
ναρκωτικα για να νιωσεις ευχαριστα, να ξεφυγεις
μεγαλες ποσοτητες ανθυγιεινου φαγητου, προσωρινη απολαυση. στιγμιαια ειρηνη που καταληγει σε βουνο τυψεων.
οπως και με τις αλλες εξαρτησεις, στιγμιαια το απενοχοποιουμε και μετα μας βαραινουν οι ενοχες.
Εγώ πάντως παιδιά για πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια που έχω αυτό το υπερφαγικό πρόβλημα, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο. Νομίζω ότι είμαι έτοιμη να πάω.Το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι θέλει κότσια το να ανοίγεσαι έτσι σε κάποιον.
Τέλεια απάντηση, πολύ καλή βοήθεια. Please μπορείς να δημιουργήσεις και σχετικό topic?Εμένα θα με ενδιέφερε παιδιά εσάς;Quote:
Originally posted by NikosD.
Εάν μπορώ να απαντήσω σε μερικές απορίες σας, ευχαρίστως να το κάνω. Μπορώ αν θέλετε να ανοίξω ένα νέο θέμα και ότι απορίες έχετε περί ψυχολόγων, ψυχιάτρων, ψυχοθεραπευτών, θεραπευτικών μεθόδων κτλ, να απαντήσω.
Σε γενικές γραμμές, η ψυχοθεραπεία είναι μια "διαδικασία σχέσης" την οποία έχουν δικαίωμα να εφαρμόσουν τόσο οι ψυχολόγοι όσο και οι ψυχίατροι.
Στην πραγματικότητα όμως ελάχιστοι ψυχίατροι είναι εκπαδευμένοι ψυχοθεραπευτικά. Η τελευταία έρευνα που έχω υποψιν μου (προ μερικών ετών), αναφέρει ότι μόλις το 3% των ψυχιάτρων έχει τέτοια εκπαίδευση, παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία αυτών αναρτά στο ιατρείο μια ταμπέλα που αναγράφει "Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής".
Βεβαίως, αυτό συμβαίνει εξαίτιας των ελλειπων (έως μηδενικών) ελέγχων που γίνονται από τους αρμόδιους φορείς.
Σε τέτοιες περίπτωσεις, βλέπουμε γιατρούς, αντί για ψυχοθεραπεία, να κάνουν... κουβεντούλα περί του προβλήματος, να βαφτίζουν την κουβεντούλα ψυχοθεραπεία και έτσι να προσπαθούν να "βοηθήσουν" τον πελάτη/ασθενή.
Γνωρίζω πολύ συγκεκριμένα περιστατικά, όπου ψυχίατροι, παρακολουθώντας ένα 5νθημερο σεμινάριο ψυχοθεραπείας, αυτοβαφτίζονται ψυχοθεραπευτές, την ώρα που η πραγματική εκπαίδευση στις διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις απαιτεί τουλάχιστον 3ετή μεταπτυχιακή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο (πχ ψυχανάλυση, γνωσιακή-συμπεριφορική κτλ).
Από την άλλη μεριά, ένα σημαντικό ποσοστό ψυχολόγων, επίσης δεν επιλέγει να αποκτήσει τέτοια εκπαίδευση, στηριζόμενο στην αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας που επιλέγει να χορηγεί άδειες ασκησης επαγγέλματος, απλά και μόνο με τα 4 χρόνια βασικών σπουδών ψυχολογίας.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο γραφείο ενός ψυχολόγου ή ενός ψυχιάτρου, ρωτήστε άφοβα (και οι ειδικοί έχουν την υποχρέωση να σας απαντήσουν!) τι ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση έχουν, πόσα χρόνια, αν είναι μέλη της ευρωπαικής εταρείας ψυχοθεραπείας κτλ.
Εάν διστάσουν να σας απαντήσουν, ίσως αυτό χρειαστεί να το αξιολογήσετε ανάλογα.
Σε κάποια αναφορά που έγινε παραπάνω στο θέμα ότι ο τίτλος του ψυχοθεραπευτή είναι ανυπόστατος, πράγματι, ισχύει αυτό, επειδή ειμαστε... στην Ελλάδα όπου η αδιαφορία για την θωράκιση επαγελματων και θεσμών ειναι κανονας και όχι εξαίρεση.
Σκεφθείτε ότι στα 4 χρόνια βασικών σπουδών, δεν γινεται ΚΑΜΙΑ εκπαίδευση σε οποιοδήποτε ψυχοθεραπευτικό μοντέλο, παρά μόνο μερικές ώρες γνωριμίας με αυτά.
Για να μπορέσεις λοιπόν να αποκτήσεις μια μεθοδολία στη δουλειά και έναν τρόπο θεραπείας, χρειάζεται να εκπαιδευτείς μετά τη σχολή σε κάποιο ψυχοθεραπευτικό μοντέλο και στο τέλος, για να γίνεις δεκτός από την ευρωπαικη εταιρεία ψυχοθεραπείας, απαιτούνται ώρες θεραπείας, εκατοντάδες ώρες δουλειάς με πελάτες, δεκάδες ώρες εποπτείας κτλ.
Δεν υπάρχει λοιπόν καλύτερο κριτήριο για την κατάρτιση ενός επαγγελματία από το να είναι μέλος την ευρωπαικής εταιρείας ψυχοθεραπείας.
Τώρα, σε ότι αφορά τις θεραπευτικές μεθόδους, οι ΔΠΤ πλέον αντιμετωπίζονται ολιστικά, αλλά κυρίως ψυχοθεραπευτικά. Οταν μιλούμε για ολοστικό μοντέλο, ενοούμε συνεργασία ψυχολόγου, διατροφολόγου, γιατρού. Ομως, οι ΔΠΤ είναι ψυχογενείς διαταραχές και αν αντιμετωπισουμε το πρόβλημα μόνο διαιτολογικά, υπάρχει ο κίνδυνος να ανήκουμε στο 85% των περιπτώσεων που ενώ επιτυγχάνει να χάσει βάρος, τελικά ξαναπαίρνει -μακροπρόθεσμα- αυτό το βάρος και ίσως περισσότερο.
Σε ότι αφορά την φαρμακοθεραπεία, κάποτε, στην δεκαετία του 80 θεωρήθηκε πως τα αντικαταθλιπτικά (πχ λαντοζ) έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα στη βουλιμία. Ωστόσο σύντομα η επιστημονική κοινότητα αναίρεσε την παραπάνω ιδέα, μιας και φάνηκε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ πρόσκαιρο και διόλου καλύτερο μακροπρόθεσμα από τις άλλες θεραπευτικές επιλογές.
Με αυτό το δεδομένο, προσωπικά, αρνουμαι να προτείνω αυτή τη μέθοδο, ιδίως όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους. Μια φαρμακευτική αγωγή σε έναν νέο άνθρωπο, μπορεί πλέον, με τα φάρμακα..τρίτης γενιάς όπως αποκαλούνται, να μην φέρνει σημαντικές παρενέργειες, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες, όμως φέρνει δευτερογενείς ψυχολογικές συνέπειες.
Βεβαίως, εξαίρεση στον κανονα αποτελούν περιπτώσεις όπου προυπάρχει ή συνυπάρχει με την ΔΠΤ, μια κατάθλιψη.
Αυτά εν τάχει, στη διάθεση σας αν μπορώ να λύσω περαιτέρω απορίες, μόνο συγχωρέστε με αν δεν μπορώ να ανταποκριθώ πολύ άμεσα στα τυχον μηνυματα σας.
ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΘΑ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ.ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ Κ ΖΗΣΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ MAL-PRACTICE. APKEI NA ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΔΙΑΚΟΠΕΣ! ΜΕ ΕΙΧΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΦΙΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΗΘΕΛΑ!
Ο αδερφός μου πέρασε και αυτός περιπέτειες μέχρι που βρήκε ένα τέλειο επαγγελματία. Εγώ πάλι δεν μπορώ να πάω σε αυτόν καθώς δεν ειδικεύεται στις διατροφικές διαταραχές.
Πάντως υπάρχουν και σωστοί άνθρωποι. Τον αδερφό μου τον βόηθησε αφάνταστα!