Quote:
Originally posted by NADINE
Δεν είναι η μοναξιά ή η συντροφικότητα,που μας ωθεί ή μας αποτρέπει από υπερφαγικά επεισόδια...
Εξάλλου σε κάθε σενάριο υπάρχουν λόγοι/αφορμές να καταφύγουμε στο φαγητό.
Το θέμα είναι ποιές ανάγκες μας καλύπτει το φαγητό,πέρα εκείνων της σίτισης επιβίωσης.
Τι πρωταρχικά σου λείπει και έχεις την τάση να το υποκαθιστάς με το να τρως,να μουδιάζεις την έλλειψη του.
Ποιά συναισθήματα βυθίζεις κάτω από το φαγητό,που σου φτυαρίζεις...Τι πνίγεις,που δεν τολμάς να ελευθερώσεις...
Ποιό βόλεμα,ποιός φόβος,ποιά ανασφάλεια σε κρατούν στα γνώριμα κι ασφαλή,ανεξάρτητα από το τίμημα,
που αποδέχτηκες και συνήθισες να πληρώνεις.
Είναι πολύ βαθύτερα τα αίτια και οι συνειρμοί από το δεν έχω σχέση ερωτική και τρώω.
Είναι άλλο κεφάλαιο η φυσιολογικότατη ανάγκη σου για έρωτα,τρυφερότητα,συντροφι κότητα κι ηδονή
από εκείνο της εξάρτησης από το φαγητό κι όσα μέσω εκείνου έχουμε μάθει να ικανοποιούμε/υποκαθιστούμε.
Κι όσο δεν τακτοποιούμε τη λανθασμένη μας σχέση μαζί του, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας, ό,τι κι αν μας λείπει
εκεί θα καταφεύγουμε,κάπως θα το απενοχοποιούμε και θα συνεχίζουμε ν'αφηνόμαστε στη δίνη του φαύλου του κύκλου!
NADINE μου το θετεις πολυ ωραια το θεμα αλλα πραγματικα δεν ξερω πια γιατι εγω εκανα βουλιμικα απο παιδι κ συνεχισα σαν εφηβος γιατι οπως εχω ξαναπει στο σπιτι μας δεν μπαιναν ουτε γλυκα ουτε σουβλακια κ εγω τα ετρωγα κρυφα εξω απο το σπιτι.Βεβαια τωρα ειναι το θεμα τι κανω.Εχω πολεμησει τοσο πολυ με το φαγητο.Καποια στιγμη κουραστηκα τοσο πολυ που παραδοθηκα κ ημουν σε ληθαργο για πολλα χρονια.Τωρα ξυπνησα αλλα ειναι τοσο δυσκολο!Ο χειροτερος μου εχθρος ειναι ο εαυτος μου.