Printable View
http://fc07.deviantart.net/fs5/i/200..._by_Natbun.gif
Φαίδρα πάρα πολύ σωστά σωστά είναι αυτά που γράφεις... και πάρα πολύ δύσκολο να μη πέσεις μες στη λακκούβα με τη 1η ευκαιρία φυσικά και να αρχίσεις να βάλλεις κατά όλων πλήν του κύριου υπεύθυνου. Το δυσκολότερο απ'όλα(για μένα τουλάχιστον) ήταν να παραδεχτώ οτι φταίω κυρίως εγώ. Μένει να δω φυσικά αν αυτή η παραδοχή, που δεν αρκεί από μόνη της, θα βοηθήσει για ένα καλό και μόνιμο αποτέλεσμα.
Faidra συμφωνω απολυτα μαζι σου ......... Ετσι ακριβως εχουν τα πραγματα.........
Φιλιππε εχεις κανει ενα πολυ σημαντικο βημα με την παραδοχη......
Παιδια δεν ειναι ευκολο , αλλα δεν ειναι και ακατορθωτο .....
Εγω προσωπικα αυτη τη φορα προσπαθω να συμπεριφερομαι σαν εχω χασει το βαρος και προσεχω τον εαυτο μου ..........Θεωρω οτι ειναι πολυ σημαντικο να αγαπησουμε τον εαυτο μας , πραγματικα και ουσιαστικα ....... Αν το κανουμε αυτο δεν θα το καταπονουμε ..............
Φίλιππε, η παραδοχή σε βάζει στο σωστό δρόμο γιατί σου δίνει την ελευθερία να επιλέξεις. Οι περισσότερες προσπάθειες μου αποτύχαιναν επειδή τους έλειπε αυτή η συνισταμένη. Το μυαλό μου επιννοούσε κάθε φορά τους πιο ευφάνταστους λόγους για να αποφύγω την ανάληψη ευθύνης, όταν όμως τελικά το έκανα τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. 'Οσο περισσότερο αναλάμβανα την ευθύνη του τι και πόσο θα τρώω τόσο λιγότερο ένιωθα ότι στερούμαι, τόσο λιγότερο ένιωθα την ανάγκη να "επαναστατήσω" και να φάω ότι έβρισκα μπροστά μου.
Δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι για το οποίο δεν είσαι υπεύθυνος. Για 'μένα αν αναλάβεις την ευθύνη, σαν αποτέλεσμα αρχίζεις να παίρνεις και τον έλεγχο στα χέρια σου!
ps. και μόνο το ότι άνοιξες αυτό το νήμα, και μόνο ότι προβληματίζεσαι ήδη σχετικά με το μετά, μόνο που αναζητάς ήδη να βρεις τι σε έκανε να πισωγυρίσεις στο παρελθόν και τι θα είναι αυτό που θα σου προσφέρει την επιτυχία αυτή τη φορά νομίζω είναι ανεκτίμητο. Ουσιαστικά προετοιμάζεσαι για τα δύσκολα και όσο πιο προετοιμασμένος είσαι τόσο πιο εύκολο θα είναι για σένα. "Τύχη είναι αυτό που συμβαίνει όταν η προετοιμασία συναντά την ευκαιρία - Seneca" :smirk:
Είχα κρατήσει σημειώσεις από ένα βιβλίο που με βοήθησε με τη διατήρηση της απώλειας βάρους, την αποφυγή υπερφαγικών και την τόνωση της αυτοεκτίμησης. 'Οταν βρω χρόνο θα τα μεταφράσω και θα τα ποστάρω εδώ, απλώς αυτές τις μέρες είμαι crazy busy:punk:
crazy busy girl ΕΓΡΑΨΕΣ για αλλη μια φορα :starhit:Quote:
Originally posted by faidra7
..Κάτι που το έχω σκεφτεί αρκετές φορές και τα λόγια της χριστιάνας μου το ξαναθύμισαν, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες που στήνουμε στον ευατό μας και πέφτουμε μέσα...η δικαιολόγηση του βάρους με φράσεις όπως: χάνω δύσκολα και αποτυχαίνω να συντηρήσω το χαμένο βάρος γιατί είμαι άτυχος/η, απλά έτσι είμαι, γεννήθηκα υπέρβαρος/η, έχω χαμηλό μεταβολισμό, η μητέρα μου ήταν χοντρή άρα πρέπει να φταίνε τα γονίδια μου, εγώ δεν έχω ισχυρή δύναμη θέλησης....
Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπέρβαροι ότι και να κάνουμε μήπως ουσιαστικά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της υπερφαγίας? Μήπως αποφεύγουμε να σκεφτούμε την υπερβολική ποσότητα και την χαμηλή θρεπτική αξία των τροφών που επιλέγουμε?
Προσωπικά πιστεύω ότι το να κατηγορούμε την κακή μας τύχη και να πετάμε κάτω την πετσέτα είναι και αυτός ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο διαλέγουμε να "ξεγελάσουμε"¨τον ευατό μας ώστε να πιστέψει ότι δεν έχει επιλογή.
Φυσικά δε διαφωνώ ότι τα γονίδια μας υποδεικνύουν σε ποιό τμήμα του σώματος μας αποθηκεύεται το περισσότερο λίπος, αλλά πιστεύω επίσης ότι τα γονίδια μας δεν ελέγχουν τις διατροφικές μας επιλογές και συνεπώς δεν έχουν τον τελευταίο λόγο στο πόσο βάρος κουβαλάμε. Το ίδιο ισχύει πιστεύω και για τις περιπτώσεις όπου στρεφόμαστε στο φαγητό για συναισθηματική βοήθεια όπως ανέφερε η χριστιάνα. Μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν μια γεννετική προδιάθεση (προσοχή λέω προδιάθεση και όχι μη αναστρέψιμη τάση) προς το φαγητό και άλλες μορφές εθισμού, ...ωστόσο πάντα έχουμε την επιλογή του αν θα ενισχύσουμε ή όχι την εθιστική μας συμπεριφορά προς οτιδήποτε.
Τέλος, έχω γνωρίσει και πολλά άτομα που ανατράφηκαν έτσι ώστε να χρησιμοποιούν το φαγητό είτε σαν επιβράβευση, είτε σαν συναισθηματικές πατερίτσες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη εδώ και τώρα! Δεν είμαστε πια μόνο όσα μας έμαθαν οι άλλοι, υπάρχουν και τόσα πράγματα που μάθαμε μόνοι μας.
Και ξαναγυρνώ στο ίδιο concept του να παίρνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας. 'Οταν αποφεύγουμε να πάρουμε την ευθύνη, κάτι άλλο αυτόματα θα θεωρηθεί υπεύθυνο και γινόμαστε έτσι εύκολα θύματα του. Σαν θύματα δε μένει παρά να παραπονιόμαστε: φταίει το σώμα μου, φταίνε τα γονίδια μου, φταίνε τα συναισθήματα μου, φταίει ο σύντροφός μου, φταίνε οι γονείς μου, φταίει ο εθισμός μου...μέχρι και ότι φταίει ο Θεός που μας έδωσε τη διατροφική διαταραχή έχω διαβάσει εδώ!
Με αυτό τον τρόπο αντί να λύνουμε το πρόβλημα το αφήνουμε να διαιωνίζεται, κατηγορούμε διάφορους άλλους και διάφορες καταστάσεις αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ο δικός μας δισταγμός προς την αλλαγή που μας κρατάει πίσω.
Τ
ίποτα δεν αλλάζει αν δεν το κάνουμε εμείς να αλλάξει. Κανείς δεν θα έρθει να μας λύσει το πρόβλημα, να μας απαλλάξει από την "ατυχία". Και τι θα γίνει λοιπόν? Θα μείνουμε θύματα του ίδιου μας του ευατού?
Είναι λάθος για μένα να κατηγορούμε το σώμα μας και την τύχη μας. Είναι το μυαλό που ικανοποιείται όταν "τα'ί'ζουμε" την επιθυμία μας για υπερφαγία και είναι το μυαλό μας που αντιδράει όταν αρνούμαστε να το κάνουμε. Το μυαλό μπορεί να χρησιμοποιεί το σώμα σαν όχημα, αλλά είναι το μυαλό που κάθεται στη θέση του οδηγού.
Tα 6 θεμέλια της αυτοεκτίμησης -
Τα concept που περιγράφω τα έχω δανειστεί από το βιβλίο του Nathaniel Branden με τίτλο "The six pillars of self esteem" το οποίο και "έχασα" όταν μετακόμισα από Αγγλία (αν με διαβάζει κάποιος από τη μεταφορική, (ναι εσύ! σε είχα δεί που το ζαχάρωνες :mad:,) ελπίζω να βοηθήθηκε από το βιβλίο όσο εγώ). Δίπλα από το κάθε θεμέλιο παραθέτω σημειώσεις που κρατούσα εγώ και γι αυτό είναι προσανατολισμένες γύρω από το πρόβλημά μου με την υπερφαγία. Το βιβλίο φυσικά είχε να κάνει με την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης γενικότερα.
- Να ζω συνειδητά - δεν μπορούμε φυσικά να έχουμε πλήρη συνείδηση των καταστάσεων στο 100% του χρόνου μας αλλά σε γενικές γραμμές εννοεί ότι όσο πιο πολλά συνειδητοποιούμε για τον εαυτό μας τόσο περισσότερο μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας. Πόσες και πόσες φορές τελείωνα από ένα υπερφαγικό επεισόδιο, χωρίς να θυμάμαι καν τι ακριβώς είχα φάει. Δεν διαχώριζα καν την επιθυμία για υπερφαγικό από την επιθυμία να φάω για επιβίωση. Στο απόγειο του εθισμού μου στο φαγητό οι πραγματικές τύψεις με έπιαναν την επόμενη μέρα που είχε πια καθαρίσει το μυαλό μου και συνειδητοποιούσα την έκταση του υπερφαγικού... Ωστόσο η συνείδηση των επιθυμιών μου με βοηθάει πλέον στο να κάνω επιλογή ξεκάθαρα και να μην οδηγούμαι τυφλά σαν υπνωτισμένη, σε υπερβολές που αργότερα μετανιώνω.
- Αποδοχή του εαυτού μου - δε σημαίνει να σκεφτόμαστε ότι όλα είναι τέλεια όπως είναι τώρα. Σημαίνει να είμαστε φίλοι του ευατού μας και σύμμαχοι μας σε κάθε προσπάθεια. Διαβάζω πολύ συχνά ποστ από άτομα που είναι εχθροί του ευατού τους χωρίς να το καταλαβαίνουν. Όταν σκεφτόμαστε "σιχαίνομαι τα πόδια μου" "ειναι απαίσιο το παραμορφωμένο μου πρόσωπο" "αφού είμαι τόσο αδύναμος χαρακτήρας, καλά να πάθω!"....όλα αυτά, αν μας τα έλεγε κάποιος άλλος αμέσως θα τον θεωρούσαμε εχθρό μας! Και όμως πόσο συχνα γινόμαστε εμείς οι εχθροί του εαυτού μας?
- Ανάληψη της προσωπικής μου ευθύνης - ίσως το πιο τρομακτικό από όλα τα "θεμέλια"! Και μόνο στη σκέψη προβληματιζόμουν έντονα. Ωστόσο, όπως έχω ξαναγράψει, μπορούμε να πετύχουμε κάτι μόνο αν είμαστε εμείς οι ίδιοι, υπεύθυνοι γι αυτό που κάνουμε. 'Οσο κοιτάω στο παρελθόν μου και θυμάμαι τα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη, συνειδητοποιώ ότι είναι πράγματα που πέτυχα όταν σταμάτησα να περιμένω να εμφανιστεί κάποιος και να τα κάνει για 'μένα.
- Να είμαι θετική και κατηγορηματική στα θέλω μου - η προσπάθεια μου δεν είναι τυχαία, για μένα είναι πρώτη σε προτεραίοτητα και θα την προστατέψω όσο μπορώ. Γι αυτό απαιτείται αποφασιστικότητα! πχ, σε μπαρ έξω με παρέα, παίρνω αναψυκτικό (δεν πίνω πια αλκοόλ γιατί με μαθηματική ακρίβεια όταν γυρνάω σπίτι κινδυνεύει όχι μόνο το περιεχόμενο του ψυγείου αλλά και η ίδια η συσκευή!) και με λένε κατευθείαν ξενέρωτη. Αν έχουμε και καινούριους στην παρέα κάποιοι φροντίζουν να το υποδείξουν και στους καινούριους πως είμαι ξενέρωτη (εντάξει δεν είναι όλοι στην παρέα κολλητοί μου φίλοι και ούτε έχω αυταπάτες ότι όλα στον κόσμο θα είναι πάντα ροζ). επίσης σε περιπτώσεις που είναι κοινωνική επιταγή πχ, σε οικογενειακά τραπέζια, γενέθλια κλπ κλπ...κάποιες φορές μπορώ να φάω τούρτα και κάποιες όχι, νιώθω πως θα με δυσκολέψει μετά. όπως και να 'χει, ότι και αν μου λένε, όποιος και αν γιορτάζει, ακόμα και να απειλεί μετεωρίτης τον πλανήτη, είμαι κατηγορηματική σε αυτό που θέλω εγώ και δεν παρασύρομαι σε επιταγές τρίτων. Δεν είμαι έρμαιο του περίγυρου. Δεν είμαι ο περίγυρος, έχω καλώς ή κακώς κάποιες ιδιαιτερότητες και είμαι αποφασισμένη να κάνω για μένα αυτό που πραγματικά θέλω.
- Να ζω με νόημα - σημαίνει φυσικά να κάνω όνειρα, να βάζω στόχους και να ξεκινώ να τους φτάσω! Προσωπικά με βοήθησε πολύ να θέτω στόχους που δεν είχαν να κάνουν μόνο με χάσιμο βάρους. Αρχικά θέλησα να μειώσω τα υπερφαγικά και σιγά σιγά θέλησα να τρέφομαι όσο πιο υγειινά μπορώ και να ασκούμαι, ψυχοσωματική υγίεια και ευεξία.
- Προσωπική ακεραιότητα - να μη λέω ψέμματα στον ευατό μου, να μην κοροιδεύω τον εαυτό μου και ειδικά με τα μικρά "λευκά" ψεμματάκια που τόσο λατρεύει η υπερφάγος μέσα μου. πχ. 'ελα εντάξει, είναι μόνο γι αυτή τη φορά, από αύριο ξανά στο πρόγραμμα, ή θα αγοράσω γαριδάκια, έτσι να υπάρχουν, ώστε αν μαζευτούμε με τα παιδιά στο σπίτι να έχω να τους κεράσω... Ακεραιότητα σημαίνει να είμαι έντιμη ως προς εμένα, να κάνω αυτό που πιστεύω, να κάνω όντως αυτό που λέω ότι θα κάνω, να μην πληγώνω την αυτοεκτίμηση μου εξαπατώντας με.
Φυσικά τα παραπάνω δεν είναι μόνο ιδέες και θεωρίες, είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορώ να πω ότι τα διάβασα και τα βρήκα εύπεπτα....αντιθέτως κράτησα σημειώσεις σχετικά με τις σκέψεις μου πάνω στο καθένα και επιστρέφω κατά καιρούς. Τα έχω σε "καρφιτσωμένο" draft mail στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο που κρατάω και έτσι επιστρέφω και τα διαβάζω πολύ συχνά. Πρόσεξα ότι μερικά από αυτά μου έρχονται πλέον αυτόματα στο μυαλό σε πολύ δύσκολες στιγμές. Για παράδειγμα εκεί που η επιθυμία για υπερφαγικό επεισόδιο ξετρυπώνει από το πουθενά και δυναμώνει στο μυαλό μου, κάθομαι κάπου για να περάσει η παρόρμηση, παίρνω μερικές αναπνοές και αναδύεται αυτόματα: προσωπική ακεραιότητα! , χαμογελώ και η στιγμή περνάει.
'Εχω γράψει απλά άπειρα κείμενα στο draft μου σχετικά με τα παραπάνω, απλά παράθεσα μερικά που θεωρώ ότι είναι το ζουμί που απαντά στο θέμα του τόπικ - σκέψεις για τη συντήρηση... Η συντήρηση ήρθε όταν ήρθε και η αυτοεκτίμηση. :)
Ευχαριστώ Φαίδρα
Πολύ ωραίο κείμενο, από αυτά που λέω οτι αποτελούν τροφή για σκέψη. Θα τ'αφήσω λίγο να κατασταλλάξουν στο μυαλό μου και να τα σκεφτώ και μετά θα γράψω κι εγώ ένα τέτοιο κειμενάκι. Δε δεσμεύομαι οτι θα το δημοσιεύσω, δε ξέρω τι μπορεί να βγει από τη ντουλάπα.
Συνιστώ και σε όσους υπόλοιπους μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν για τον εαυτό τους να κάτσουν να γράψουν 2 πράγματα είτε δημόσια είτε σε ένα ημερολόγιο, θεωρώ οτι βοηθάει.
μπραβο fillipara πρωτον για το θεμα που ανοιξες κ για τις πληροφοριες που δινεις κ συμφωνω σχεδον με ολα οσα αναφερονται κ για να μην απαναλαμβανομαι στα λογια ολων σας βρισκω δικες μου εμπειριες σκεψεις αποτυχιες η επιτυχιες κ ξανα στα ιδια κ ακομα κ τωρα που σκεφτομαι την επεμβαση παραδεχομαι οτι ποτε δεν θα ειμαι σιγουρη οτι πρεπει να το κανω, ειναι η τελευταια λυση κ οτι εκει καταληγω απο "κουραση" να ξαναπροσπαθησω κ να ξανααποτυχω παιρνοντας καθε φορα λιγα ακομα.οντως ολοι μας μπορουμε να τα χασουμε μονο αλλαζοντας νοοτροπια κ ζωη 100% κ σε πολυ μεγαλο χρονικο διαστημα χωρις να λυγισουμε γιατι στη συντηρηση ειναι η δυσκολια....παρενθεση οταν ημουν 16 εφτασα απο 87 κιλα τα 62 σε 4 μηνες με διατροφολογο κ μεσα σε 3 ειχα φτασει παλιτα 75 αλλα ημουν ακομα ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΙΔΙ κ παρολα αυτα σταδιακα ανεβαινα.κ επειδη φλυαρω τελειωνω με το οτι εγω πριν παρω την αποιαδηποτε αποφαση για το πως θα φτασω στο στοχο μου λεω να επισκευτω κ ψυχολογο να με βοηθησει ισως να ανακτησω την χαμενη δυναμη που ειχα στα 16 μου....fillipara κ παλι 1000 μπραβο γιατην καινουρια σου προσπαθεια!!!!
σωστο......Quote:
Originally posted by faidra7
Όταν σκεφτόμαστε "σιχαίνομαι τα πόδια μου" "ειναι απαίσιο το παραμορφωμένο μου πρόσωπο" "αφού είμαι τόσο αδύναμος χαρακτήρας, καλά να πάθω!"....όλα αυτά, αν μας τα έλεγε κάποιος άλλος αμέσως θα τον θεωρούσαμε εχθρό μας! Και όμως πόσο συχνα γινόμαστε εμείς οι εχθροί του εαυτού μας?
περναω κακη περιοδο και δεν ειμαι σε θεση να κανω πραξη πραγματα που συμφωνω απολυτα και τα αναγνωριζω σαν σωστα και λογικα.Quote:
- Ανάληψη της προσωπικής μου ευθύνης - ίσως το πιο τρομακτικό από όλα τα "θεμέλια"! Και μόνο στη σκέψη προβληματιζόμουν έντονα. Ωστόσο, όπως έχω ξαναγράψει, μπορούμε να πετύχουμε κάτι μόνο αν είμαστε εμείς οι ίδιοι, υπεύθυνοι γι αυτό που κάνουμε. 'Οσο κοιτάω στο παρελθόν μου και θυμάμαι τα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη, συνειδητοποιώ ότι είναι πράγματα που πέτυχα όταν σταμάτησα να περιμένω να εμφανιστεί κάποιος και να τα κάνει για 'μένα.
αλλα ηθελα να πω οτι με βοηθανε πολυ αυτα που γραφεις και ευχομαι συντομα να ειμαι σε θεση να τα αξιοποιησω.
Φαιδρα πολυ ωραια αυτα που γραφεις.
Συνιστω στον μεταφορεα να επιστρεψει παραυτα το βιβλιο!!!:grind:
Η αλήθεια είναι ότι περνάμε πάρα πολύ χρόνο σκεφτόμενοι τρόπους για να χάσουμε βάρος, διαβάζοντας για δίαιτες, για την αποτελεσματικότητα της άσκησης στην απώλεια βάρους κλπ και λίγο μας προβληματίζει η συντήρηση του όποιου αποτελέσματος, λίγο εμβαθύνουμε στην ψυχολογία μας κατά τη διάρκεια της προσπάθειας μας . Προσπαθούμε απλά να χάσουμε όσο περισσότερο βάρος γίνεται, σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο, με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο και αμελούμε να σκεφτούμε όλοκληρη την εικόνα.
Εμένα αυτό το τόπικ με βοήθησε να σκεφτώ ξανά κάποια πράγματα, να τα κατηγοριοποιήσω και πολλά να τα υπενθυμίσω στον ευατό μου. Θα ήθελα να διαβάσω κείμενα και από άλλα μέλη του φόρουμ. Πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε σε αυτό το τόπικ είτε φτάσαμε το στόχο μας είτε όχι. Να γράψουμε τους προβληματισμούς μας, τι δούλεψε και τι όχι, τι έχουμε μάθει ως τώρα και πως προχωράμε παρακάτω.
Περιμένω τα κείμενά σας!
@Φίλλιπo: εγώ σε ευχαριστώ που άνοιξες ένα τόπικ το οποίο βοηθάει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε μόνοι μας, να κουβεντιάσουμε μεταξύ μας και να αντλήσουμε πολύτιμες γνώσεις από τις εμπειρίες των συμφορουμιτών μας, πάνω σε ένα θέμα που συχνά βάζουμε στο παρασκήνιο.
@Κλικάκι: take your time, δεν είναι αγώνας δρόμου. ?Οπως έγραψα και παραπάνω δεν είναι όλα υλοποιήσιμα άμεσα, ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς. ( Έχω κοπιάρει το δικό σου κείμενο για τον απολογισμό του 2010 στο ηλεκτρονικό μου draft που συγκεντρώνω τα κείμενα-έμπνευση και το διαβάζω πολύ συχνά. Στην αρχή απλά μου έδινε δύναμη κάθε φορά που το διάβαζα. Τώρα πλέον αν με ρωτήσεις για το 2008-2009 θα σου πώ ότι πέρασα από κατάθλιψη, αντιμετώπισα τη διατροφική μου διαταραχή, έκοψα το κάπνισμα, παραιτήθηκα από μια δουλειά που με μιζέριαζε και έζησα με λίγα λόγια μια από τις καλύτερες περιόδους τις ζωής μου!)
"οταν νιωσω αδυνατη/ος δε θα ξαναξεφυγω"
γιατι αποδεικνυεται παντα λαθος αυτο το σκεπτικο?
πώς γινεται καποιος με προσωπικο του κοπο να χασει ενα σωρο κιλα και στην επομενη στραβη να τα ξαναπαρει ολα και με το παραπανω?
τι γινεται?
ξεχναμε?
ξεχναμε πώς ημασταν?
ξεχναμε πώς νιωσαμε οταν πετυχαμε το στοχο?
ξεχναμε τον κοπο μας?
ξεχναμε τις σκεψεις οτι δε θα "ξαναξεφευγαμε" ?
η ερωτηση μου ειναι πιο πολυ εγκεφαλικου περιεχομενου γιατι τα πρακτικα (αυστηρες διαιτες, στερηση, ξεσπασματα στο φαγητο κλπ) τα εχουμε συζητησει πολλες φορες.
οταν ομως παρει καποιος ΞΑΝΑ την κατω βολτα γιατι το καταλαβαινει οταν πλεον τα εχει ξαναπαρει ολα και με το παραπανω? και τοτε αρχιζει και ψαχνει παλιες φωτογραφιες, ενω πιο πριν δεν τις κοιταζε.
θα σου απαντησω με βαση τις δικες μου εμπειριες:
στην ενηλικη ζωη μου 2 φορες εχασα κιλα κ εφτασα σε βαρος που ουτε να ονειρευτω δεν τολμουσα..
την πρωτη εγινε εντελως ασυνειδητα... δεν το προσπαθησα κ ουτε το καταλαβα παρα μονο οταν μου το επεσημανε η αδερφη μου...πραγματικα δεν μπορουσα να το πιστεψω :S
ηταν εποχη που ημουν φοιτητρια, περπατουσα πολυ στην νεα πολη, την εμαθα ολη σχεδον περπατωντας, καλυτερα απο τους ντοπιους.. πηγαινα σε φιλους μου που εμεναν σε διαφορετικα σημεια, εκανα πραγματα που μου αρεσαν κ με γεμιζαν.. ειχα ζωη με αλλα λογια.
μετα πηρα λιγα-λιγα ομως- τα οποια ξαναεχασα με απιστευτη μεγαλη ευκολια , με διατροφη αλλα χωρις καθολου στερηση (τυπου:βραδινο με πιτσα κ παγωτο πολυ συχνα) οταν αρχισα να δουλευω.
ειχα τη δουλεια μου, τα λεφτα μου, τις οποιες παρεες μου κ παλι ενιωθα οτι προχωρα η ζωη μου κ ενιωθα καλα .. ειχα γινει πραγματικα συλφιδα...
αρχισα να παιρνω οχι γιατι ειχα νιωσει στερηση αλλα γιατι αλλαξαν οι οροι της ζωης μου, γυρισα σε παλιες καταστασεις, αγχωτικες, που μου προκαλουσαν λυπη κ καταπιεση.. :(
οσο για το ερωτημα σου.. δεν ξεχνας τιποτα.. ουτε τον κοπο σου, ουτε πως ενιωσες ουτε τιποτα.. απλα αυτα που ζεις στο παρον ειναι πιο δυνατα απο οτιδηποτε σε παρακινησε στο παρελθον.. κ αν αυτο που χεις στο παρον εειναι στεναχωρο δεν ξερω αν θα ηταν και λογικο σε τελικη αναλυση η πρωτη σου προτεραιοτητα να ειναι να μην παρεις βαρος!!
(ακομη κ αν δεν τιθεται κατ αυτον τον τροπο κ τιθεται "πρωτη προτεραιοτητα ο εαυτος μας"... οταν "επιτρεπεις" στον εαυτο σου να βιωνει καποιες καταστασεις τοτε θες κ να τον εκδικηθεις, ειναι δυσκολο να τον αγαπησεις κ να τον φροντισεις ..)
γι αυτο σε παραπλευρο θεμα αναρρωτιομουν αν η αφρατοσυνη προκαλει θλιψη η η θλιψη αφρατοσυνη..
προσωπικα σ αυτη τη φαση αισθανομαι οτι κ αν ημουν στα ιδανικα μου κιλα τα προβληματα μου θα ηταν ακριβως τα ιδια...
αυτο ακριβως!Quote:
Originally posted by smart
(ακομη κ αν δεν τιθεται κατ αυτον τον τροπο κ τιθεται "πρωτη προτεραιοτητα ο εαυτος μας"... οταν "επιτρεπεις" στον εαυτο σου να βιωνει καποιες καταστασεις τοτε θες κ να τον εκδικηθεις, ειναι δυσκολο να τον αγαπησεις κ να τον φροντισεις ..)
γι αυτο σε παραπλευρο θεμα αναρρωτιομουν αν η αφρατοσυνη προκαλει θλιψη η η θλιψη αφρατοσυνη..
προσωπικα σ αυτη τη φαση αισθανομαι οτι κ αν ημουν στα ιδανικα μου κιλα τα προβληματα μου θα ηταν ακριβως τα ιδια...
Καλημερα!Θα πω και γω την άποψη μου σε αυτο.Ο λογος που αφηνουμε τον εαυτο μας και βαζουμε πισω τα κιλα που με κοπο χασαμε πιστευω ειναι οτι χαλαρωνουμε...οσο σκληρο και αν ακουγεται θα πρεπει να συνειδητοποιησουμε οτι απο δω και περα η ζωη μας θα ειναι διατροφη -διαιτα .Ακομα και τον καιρο που θα εχουμε φτασει στο στοχο μας το μονο που θα διαφερει ειναι καποιες θερμιδες περισσοτερες..αμα χασουμε το προγραμματισμο θα χασουμε και την μπαλά