Και τα υπερφαγικά καλά κρατούν

μολις ειδα και τη φωτογραφία σου...και είσαι μια κουκλαρα!!!

Τι λες βρε mariao παιδί μου!!!! Μη ζητάς συγνώμη καλέ!!! Φυσικά και δεν το πήρα στραβά!!! Ίσα ίσα έχεις πολύ δίκιο!!! Και το εννοώ όπως το λέω, γιατί ό,τι μου είπες το λέω και εγώ στον εαυτό μου συχνά! Ένα παράξενο πράγμα όμως, εμένα δε με πιστεύω.....!!!!

Πρέπει να χαλαρώσω λίγο, αυτό είναι η αλήθεια....όπως είπα και στο Polinaki βλέπω τόσο κόσμο εδώ μέσα που κάνει τόση προσπάθεια και που είναι πραγματικά άξιες και εγώ παραπονιέμαι! Και αντί να με στείλετε όλες μαζί για ραδίκια με αντιμετωπίζετε με καλοσύνη γιατί βέβαια η ψυχολογία δεν πάει με τα κιλά καθεαυτά αλλά με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του ο καθένας μέσα στο κεφάλι του....

Δεν περίμενα να βρω τόσο καλή και ανακουφιστική παρέα.....
Πολύ χαίρομαι και σας ευχαριστώ! :)

Aλλο ενα υπερφαγικο σημερα και νιωθω ξανα χαμενη,αχρηστη που ξανανικησε το τερας της βουλιμιας...νιωθω αδυναμη και υποχειριο της ξανα...Αυριο σκεφτομαι να μην φαω τιποτα για να αντισταθμισω οτι εκανα...ξερω δεν πρεπει αλλα νιωθω χαμενη,νιωθω μονη...και το φορτιο ειναι ασηκωτο και ο δρομος δυσκολος...δεν αντεχω πια νομιζω λυγιζω...:(

Dark elf μη σε παίρνει από κάτω.... βλέπεις όλοι εδώ αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, δεν είσαι μόνη σου! Ψυχραιμία λοιπόν, ας πούμε απλά ότι είχες μία αδύναμη στιγμή....όλα καλά θα πάνε, στο χέρι σου είναι βρε!
Υπερφαγικό ήταν και πέρασε! Μην πηγαίνεις στο άλλο άκρο, και μην κάτσεις να κλάψεις τη μοίρα σου σήμερα, κάνε καμιά βολτούλα, δες φίλους και βγάλε το μυαλό σου από την απογοήτευση!

Dark elf,
όπως λέει και το psaraki ξέχνα το και χαλάρωσε!
Με το να μη φάς τίποτε η κατάσταση επιδεινώνεται και η στέρηση δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα.
Διάβασε το αρθρο που έχει αναρτήσει η κορίνα για τη "λεπτίνη", ήταν πολύ κατατοπιστικό.

psaraki22 και mariao σας ευχαριστω πολυ που σπαταλισατε χρονο και ασχοληθηκατε μαζι μου απατωντας μου...ψαρακι δυτυχως δεν θελω να βγαινω εξω απο το σπιτι και ειδικα δεν θελω να με δουν αυτοι που ηξερα τωρα με τα επιπλεον κιλα που εχω παρει...νιωθω ντροπη που εχω αλλαξει και προσπαθω να κρυφτω...αλλωστε το εχω γραψει και στην ιστορια μου πως ειχα να βγω απο το σπιτι για 6 μηνες...ουτε στην αυλη του σπιτιου μου...ακραιο το ξερω αλλα ετσι νιωθω μονο αιδω...:(

Γιατι ενω παω καλα για λιγο ξανακυλαω?γιατι ενω σηκωνωμαι ξαναπεφτω?γιατι ειμαι τοσο αχρηστη?γιατι τους απογοητευω ολουσ?γιατι το κανω αυτο?γιατι?θελω να τελειωσουν ολα...γιατι δεν σταματα ο χρονος στις καλες αν οχι καλες<γιατι στην ζωη μου ποτε δεν υπηρχαν>εστω ανεκτες και οχι επωδυνες και οδηνυρες στιγμες.Νιωθω πως η δυναμη μου στερεψε πια...ντρεπομαι που το λεω αλλα δεν θελω να αγωνιστω αλλο...

ʽKαι τα υπερφαγικά καλά κρατούν...ʽ

Θέλω να χρησιμοποιήσω τις πιο άσχημες λέξεις, δε θα το κάνω.
Οι δαίμονες είναι από πάνω μου, μαύροι, τεράστιες σκιές και εγώ σαν μια εξαθλειωμένη πριγκίπισσα στον πέτρινο μου πύργο να ψάχνω για ένα μαγικό σπαθί να τους πατάξω. Δεν έχω βρει τίποτα και μάλλον θα σταματήσω να ψάχνω..

Τις τελευταίες 10 μέρες το ένα υπερφαγικό ακολουθεί το άλλο. Εμετοί, πολλοί εμετοί να ξερνώ τις τύψεις, την απογοήτευση, τις αμφιβολίες, τη θλίψη, την ανάγκη μιας αγκαλιάς. Τις τελευταίες δύο μέρες άλλαξα περιβάλλον, κάνω υπερφαγικά χωρίς εμετό. Τα κρατάω μέσα μου, το στομάχι μου πονάει, υπομένω, πάω να κοιμηθώ μέσα στις φτερούγες του ανθρώπου που τόσο αγαπώ και σκέφτομαι: Αύριο είναι μια καινούρια μέρα, θα τα καταφέρεις...

Τι να πω; Ο κόσμος καίγεται αλλά εγώ νιώθω πυρπολημένη εσωτερικά, μαζεύω τις στάχτες μου προσπαθώντας. Δε θα σταματήσω να προσπαθώ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί να έχασα τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

http://www.youtube.com/watch?v=ndYEdGd8Gs4

Κοριτσακι μου ολα θα πανε καλα ειναι μια φαση δυσκολη μεν αλλα παραμενει φαση...ολα θα αλλαξουν,θα γινει το κλικ μεσα μας καποια στιγμη που θα παει...το λεω αυτο για να το ακουσω και εγω,νιωθω ακριβως οπως εσυ...χαμενη στην αβυσσο,μονη,απελπισμενη πολλες φορες.Καθε μαχη που χανεται με καταρακονει με κανει να νιωθω τελειως αχρηστη που το επετρεψα να ξανασυμβει,που ηττηθηκα ξανα που αφησα το τερας να με μολυνει παλι...ομως σιγουρα καποια στιγμη αυτο το τερας θα αποδυναμοθει με αυτη την ελπιδα ζω αλλιως τρομαζω στην σκεψη ο,τι η ζωη μου θα κυλησει ετσι γιατι αν κυλησει τοτε δεν την θελω...

μια απο τα ιδια. χωρις εμετους. αμα κανω κι αυτο θα ειμαι κομπλε στην κατρακυλα

Σημερα ξανακυλησα ειμαι ειληκρινα σε απογνωση δεν ξερω αν ποτε θα τα καταφερω να ξαναδω τον ηλιο,την ζωη μου φαινονται ξενα πια.Το φαγητο και η βουλιμια ειναι πια η ζωη μου και η καθημερινοτητα μου...Αποτυχημενη και αχρηστη που δεν συγκρατηθηκα μονο αυτο μπορω να χαρακτηρισω τον εαυτο μου τωρα τιποτα αλλο...Καλη συνεχεια σε ολους...

Υπομονη και κουραγιο καρδια μου...καποια στιγμη ολα θα αλλαξουν δεν ξερω να σου πω το ποτε αλλα θελω να πιστευω πως θα αλλαξουν,αν μην παραδοθουμε στο τερας αμαχητοι...ας προσπαθησουμε και οτι γινει ας αγωνιστουμε και ας πεσουμε και θα δουμε που θα παει...

Έλα έλα, δε θέλω ηττοπάθειες βρε κορίτσια! Η μία μέρα μπορεί να είναι χάλια, η άλλη όμως θα είναι καλύτερη, στα χέρι μας είναι! Για αυτό και είμαστε εδώ, στο κάτω κάτω όταν βλέπεις ότι δεν είσαι μόνη είναι κάπως πιο ελαφριά η κατάσταση....
Για αυτό μη σας παίρνει από κάτω! Όλοι μαζί στα χαρακώματα με τη Dark elf! :) :) :)

χαχαχα μπραβο σου Ψαρακι μου που τα βλεπεις θετικα ειναι πολυ σημαντικο...ας το παλεψουμε λοιπον....

Ο αυτοσαρκασμός είναι τα καλύτερο όλων, αφού έχουμε το κουράγιο να τον έχουμε και να γελάμε με αυτά που μας συμβαίνουν, που θα μας πάει θα το νικήσουμε μια μέρα!!!!!