ολα αυτα που θελω να φωναξω, γτ με πνιγουν..

Και τα δύο ʼβα μου. Όπως και οι άλλοι κάνουν το ίδιο, όταν γελοιοποιούν κάτι συνήθως είναι επειδή είναι κάτι καινούργιο και ξένο και δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, οπότε διαλέγουν αυτό το τρόπο για να το απαξιώσουν ωστε να μή το φοβούνται.
Αλλά δέν είναι μόνο η γελοιοποίηση, είναι και η άρνηση, η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.

Να σου θέσω ένα παράδειγμα δικό μου (παρότι θαθελα να θέσω για τις φίλες σου αλλά δεν έχω γνώση επι του θέματος):
Μετά απο σεξουαλική κακοποίηση, πρώτο μέλημά μου ήταν να επιβάλλω με κάποιο τρόπο εκδίκηση, να ξεφτιλίσω τον θύτη μου με κάποιο τρόπο ουτως ώστε να χάσει κάθε κύρος στην κοινωνία (γελοιοποίηση). Δέυτερο στάδιο να γελοιοποιήσω με την κοινή έννοια της λέξης το γεγονός "κάνοντας πλάκα". Περνώ στο βήμα δεύτερο και εξοργίζομαι με το θύτη, με τον εαυτό μου, με τους γονείς κλπ. Βγάζω το θυμό όλο πάνω μου. Βήμα τρία: Επήλθε η ειρήνη μέσα μου και συνειδητοποιώ εντέλει πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει όντως πιο δυνατό. Αλλά αν δε περνούσα το θυμό που θαμουν τώρα; κατάλαβες...

Φοβάμαι βέβαια που τ'αποκαλύπτω αυτά αλλά αν δε μιλήσει κανείς συναινεί οπότε σκασίλα μου στο τέλος.

Κάρολ μου, τη γελοιοποίηση του εαυτού μου, την άρνηση του γεγονότος, την εναντίωση σε όσους με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα και την οργή εναντίον τους τη βίωσα για χρόνια. Η αποδοχή είναι σχετικά πρόσφατη και τώρα δρέπω τους καρπούς της.
Μήπως τελικά αυτοψυχαναλύθηκα και δεν το πήρα χαμπάρι?

Quote:

---

Μήπως τελικά αυτοψυχαναλύθηκα και δεν το πήρα χαμπάρι?

---

Πράγματι! :) Ο πρώτος μου γιατρός μου είπε πως πολλοί άνθρωποι έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πιο έντονο και γι'αυτό περνάν μόνοι τους τα προβλήματά τους και τα αντιμετωπίζουν. Οι άλλοι, κι εγώ παραμάσχαλα, κάνουμε επανάληψη συμπεριφορών γιατί έχουμε μέσα μας το φόβο. Φόβο τί θα μας πουν, φόβο μήν πούμε εμείς τίποτα, φόβο τί θα γίνει κ.ο.κ... Ξεπερνιέται κι ο φόβος (πού θα του πάει) αλλά πιο δύσκολα....

Πρέπει να μιλάμε για όσα μας θίγουν και, αν είναι και παράνομα, πρέπει να επεμβαίνει και ο νόμος. Τραυματική σίγουρα η εμπειρία σου.
Η δική μου όχι και τόσο. Απλά, μόλις έβαλα κιλά και σταθεροποιήθηκαν, ήταν αδύνατο να πάω οπουδήποτε με αυτές τις φίλες. Με εξευτέλιζαν, ακόμη και μπροστά σε κόσμο, γελούσαν μαζί μου και δεν πτοούνταν όταν τους έλεγα ότι αυτή η συμπεριφορά με ενοχλεί και να φοβούνται τη Θεία Δίκη, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί οι ίδιες να παχύνουν ακόμη πιο πολύ από μένα. Αφού πέρασε καιρός και είδα ότι δεν αλλάζει τίποτα, ευχαρίστησα την τύχη μου για την καταπληκτική εφεύρεση της αναγνώρισης κλήσεων και σταμάτησα να απαντώ στα τηλεφωνήματά τους. Μέσα μου ήταν δύσκολο, αλλά στην πράξη απλούστατο: Χτυπάει το τηλέφωνο, το αγνοείς, ξαναχτυπάει, κάνεις το ίδιο και περιμένεις να κουραστούν και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Πρέπει να μιλάμε για όσα μας θίγουν και, αν είναι και παράνομα, πρέπει να επεμβαίνει και ο νόμος. Τραυματική σίγουρα η εμπειρία σου.
Η δική μου όχι και τόσο. Απλά, μόλις έβαλα κιλά και σταθεροποιήθηκαν, ήταν αδύνατο να πάω οπουδήποτε με αυτές τις φίλες. Με εξευτέλιζαν, ακόμη και μπροστά σε κόσμο, γελούσαν μαζί μου και δεν πτοούνταν όταν τους έλεγα ότι αυτή η συμπεριφορά με ενοχλεί και να φοβούνται τη Θεία Δίκη, γιατί κάποια στιγμή, μπορεί οι ίδιες να παχύνουν ακόμη πιο πολύ από μένα. Αφού πέρασε καιρός και είδα ότι δεν αλλάζει τίποτα, ευχαρίστησα την τύχη μου για την καταπληκτική εφεύρεση της αναγνώρισης κλήσεων και σταμάτησα να απαντώ στα τηλεφωνήματά τους. Μέσα μου ήταν δύσκολο, αλλά στην πράξη απλούστατο: Χτυπάει το τηλέφωνο, το αγνοείς, ξαναχτυπάει, κάνεις το ίδιο και περιμένεις να κουραστούν και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.

---

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thum bup::thumbup::thumbup::thumbup: Σωστήηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι περάσαμε οι καημένες! Μερικές τι περνάμε ακόμη, κι αυτό, όχι εξαιτίας μας μόνο, αλλά κυρίως εξαιτίας της κακοήθειας τρίτων (εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια).
Μιλώντας μόνο για το ζήτημα των κιλών και κινδυνεύοντας να ακουστώ κακιά, θα πω ότι ρόδα είναι και γυρίζει και πολύ θα ήθελα μια μέρα να τις πετύχω στο δρόμο και να είναι οι ίδιες χοντρές και εγώ κανονική. Να δω, θα γελάνε τότε?

Quote:

---

Originally posted by Ava
Τι περάσαμε οι καημένες! Μερικές τι περνάμε ακόμη, κι αυτό, όχι εξαιτίας μας μόνο, αλλά κυρίως εξαιτίας της κακοήθειας τρίτων (εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια).
Μιλώντας μόνο για το ζήτημα των κιλών και κινδυνεύοντας να ακουστώ κακιά, θα πω ότι ρόδα είναι και γυρίζει και πολύ θα ήθελα μια μέρα να τις πετύχω στο δρόμο και να είναι οι ίδιες χοντρές και εγώ κανονική. Να δω, θα γελάνε τότε?

---

Μπα...ίσως να αλλάξουν λίγο χρώμα...προς το πράσινο...
:tumble::tumble::tumble::tumble::tumble::tumble::t umble::tumble::tumble: (εγώ είμαι πιο κακιά...)

Quote:

---

(εξαιρώ όπως πάντα την οικογένεια, εκεί δύσκολα αναγνωρίζω κακοήθεια)

---

ʼβα μήν κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια... Υπάρχουν οικογένειες λογιώ λογιώ, και γνωρίζω και γονείς που δεν αγαπάν τα παιδιά τους, και που τα έχουνε για αξεσουάρ και που τα δέρνουνε. Το ότι οι γονείς σου -πέρα του θέματος των κιλών- σου στάθηκαν ή τελοσπάντων δέν έφεραν πολλές αντιρρήσεις στό πως θα ζήσεις δέ σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι αυτό το καλό εύχονται για το παιδί τους.
Μπορεί να έχεις αδυναμία στους γονείς σου και για χάρη τους να θές να υπερασπιστείς όλους τους απανταχού γονείς στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν μερικοί που δέ θα συμμορφωθούν με την τρυφερότητα μήτε με τη συζήτηση...

Όσο για τις "φίλες" σου σκασίλα σου κι εσένα θα κάνεις άλλες καλύτερες που δεν θα αντιδράν σαν 5χρονα στην πρώτη δυσκολία.

Έχεις δίκιο Κάρολ μου, μάλλον κρίνω εξ ιδίων. Πράγματι υπάρχουν γονείς, που δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσουν παιδιά.
Όσο για τις "φίλες" τις έγραψα προ πολλού εκεί που δεν πιάνει μελάνη και ανησυχώ. Ανησυχώ, γιατί το εν λόγω σημείο του σώματός μου αδυνατίζει όλο και περισσότερο και μπορεί να μου πέσουν και να εξαφανιστούν! :smilegrin:
Τη δυσκολία στη σχέση και αυτή θα τη δεχόμουν, το να σε "χτυπάνε" όμως χωρίς λόγο, μου λέει κάτι άλλο: Ότι μάλλον σου την είχαν φυλαγμένη.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Ανησυχώ, γιατί το εν λόγω σημείο του σώματός μου αδυνατίζει όλο και περισσότερο και μπορεί να μου πέσουν και να εξαφανιστούν! :smilegrin:

---

Χαχαχαχαχα!!!!!! Έχω λιώσει στα γέλια!!! Έχεις φοβερό χιούμορ και πολύ αιχμηρό!!! :smilegrin::smilegrin::smilegrin::smilegrin::smile grin:

Το χιούμορ δίνει μακροζωία και χαρά.
Όσο για το "αιχμηρό", οι συνθήκες το έκαναν έτσι.. Οι γνωστές συνθήκες, αυτές του :cul:

Quote:

---

Originally posted by Ava
Το χιούμορ δίνει μακροζωία και χαρά.
Όσο για το "αιχμηρό", οι συνθήκες το έκαναν έτσι.. Οι γνωστές συνθήκες, αυτές του :cul:

---

Όπως και το δικό μου άλλωστε που σπάει κόκκαλα!! Αλλά μου αρέσει και είναι το δυνατότερο όπλο μου!! :smirk:

Σίγουρα έχεις κι άλλα δυνατά όπλα, απλά τα υποτιμάς...
Είμαι σίγουρη!
Επειδή, όμως, είμαστε και σεμνές υπάρξεις, ας περιοριστούμε στο όπλο του χιούμορ..

Ελπίζω να τα ανακαλύψω σύντομα... :yes::yes::yes:

Και για να επανέλθουμε λίγο, Δομινίκη πώς πάει; Πώς νιώθεις; Είσαι καλά;
Αν έχεις κι άλλα πές μας και όπως βλέπεις θα ανοίξουμε φιλοσοφική κουβέντα για να σε βοηθήσουμε :)
Καλή σου μέρα και να χαμογελάς !