Χαμένη...

Αυτή τη σταση προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόζω σχετικά με τη βοήθεια...Είναι δύσκολο...αλλά βλέπω ότι αν θέλει κάποιος μπορεί να αλλάζει τις ιδέες του...

Συμφωνώ με αυτό που προσθέτεις για τους δυνατούς ανθρώπους. Γενικά η κοινωνία επιβάλλει και οι περισσοτεροι παραμυθιάζονται σχετικά με αυτό που λες και που εν τέλει δημιουργούν στους υπόλοιπους κόμπλεξ. Ε οι υπόλοιποι που ξέρουν τις αδυναμίες τους είναι αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αξία του να μπορώ να αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και μένουν στο να νιώθουν κόμπλεξ. Δεν αξιοποιούν αυτή τους την αυτογνωσία. Και τέλος, υπάρχουν και αυτοί, οι δυνατοί, που αξιοποιούν αυτή την αυτογνωσία και περιορίζουν τα κόμπλεξ τους με ωριμότητα και προσπάθεια...

Originally posted by zouzounitsaaa
πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.

Ζουζουνίτσα σ\'ευχαριστώ για τα λόγια σου. Σε καταλαβαίνω για τον τρόπο που έδρασες και εσύ στη σχέση σου. Έτσι λειτουργούσα κι εγώ όχι για μήνες, για χρόνια! Όμως είδες συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι αυτό δεν ήταν το καλύτερο. Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να αποκαλύψουν τέτοια σοβαρά θέματα για τον εαυτό τους, ίσως γιατί έτσι είχαν μάθει. Εγώ πάντως έτσι είχα μάθει και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω. Αλλά βλέπω ότι έτσι τεστάρεις και τη σχέση σου δηλαδή βλέπεις αν ο άλλος είναι μαζί σου για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που νομίζει/του δείχνεις ότι είσαι. Μετά από τα βιώματά σου πιστεύεις ότι σε μια νέα σχέση θα αποκάλυπτες το θέμα αυτό;
να σου πω την αλήθεια πάλι δεν θα το έλεγα..τα ψυχολογικά προβλήματα κ ειδικα τα φάρμακα είναι ακόμα ταμπου για πολλους..θα φοβόμουν τι θα πίστευε για μένα ...οτι τα έχει με μια τρελή και άλλα τέτοια...άρα σε μια σοβαρή μου σχέση δν θα το αποκάλυπτα ...μπορεί καιρό μετα...

Καταλαβαίνω την αγωνία σου. Και την ντροπή σου. Ούτε κι εγώ που έχω αποκαλυφθεί τόσο στη σχέση μου τολμώ να σκεφτώ τι δύναμη θα έβρισκα για να το κάνω αυτό σε μια νέα σχέση... Όμως...μπορούμε να σκεφτούμε και την άλλη πλευρά. Αν ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας και αγαπιόμαστε αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα όπως αυτο και τον βασάνιζε, δε θα θέλαμε να μας το αποκαλύψει; Γιατί και το βάρος απόκρυψης του προβλήματος κάνει το ίδιο το πρόβλημα ακόμη πιο δύσκολο...

Μιλάμε τόσο καιρό σε αυτή την ενότητα \"Άγχος/Φοβίες\" για το πως θα βρούμε την αιτία που τις προκαλεί και αν τελικά γίνεται αυτό...Θα θέσω ένα ερώτημα που μπορεί να είναι από τρελό έως εξοργιστικό...


Τι γίνεται αν κάποιος (νομίζει πως έχει) ΒΡΕΙ την αιτία (ή μια αιτία) που τις προκαλεί ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΤΑΙ να ανατρέψει τον εαυτό του και ότι υπάρχει μέσα του για να την σκοτώσει;

δεν έχω παρακολουθήσει όλο το τοπικ, παντως εγω στη σχέση μου έχω μιλήσει. υπάρχουν στιγμές που μπορεί να καταλάβει κ άλλες που του είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσει τα δικά μου. δηλ. προτιμώ να πώ ψέματα ότι έχω κάτι να κάνω, να βρώ μια δικαιολογία, παρά να του εξηγήσω γιατί δεν έχω διάθεση ή ότι είχα μια κρίση κ δεν είμαι καλά. άλλες φορες πάλι μου έχει πεί χαρακτηριστικά -εγω με τόσα προβλήματα που έχω τι έπρεπε να είχα κάνει, να τιναξω τα μυαλά μου στον αερα; αν κάποιος δεν έχει περάσει, νιώσει όλο αυτο το βάσανο που περνάμε, του είναι πολύ δυσκολο να κατανοήσει. κ να αναφέρω το θεμα της ψυχιατρου κ το θέμα το φαρμάκων, ότι με δουλεύει στην ψυχρα με τα ψυχοφάρμακα που παίρνω κ εχει την περιεργεια να μαθει τι της λέω, καλοπροαίρετα όμως, αλλα να σας πω την αλήθεια, καρφάκι δεν μου καίγεται, όταν θελω να του πώ λέω, γιατί έχουμε κάνει αρκετές συζητήσεις κ εχει νιώσει έχει δακρύσει με αυτά που του έχω πεί κ δεν παύει να εκδηλώνει την κατανόηση γι\'αυτο που περνάω. σε μια καινούρια σχέση θα μου ηταν αδυνατο να μιλήσω για όλα αυτά κ δεν είναι θεμα να οτι θα με χαρακτηρισει τρελη ο άλλος, ειναι το πόσο άνετα μπορείς να νιώσεις με κάποιον κ να εκμυστηρευτείς τα δικά σου.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μιλάμε τόσο καιρό σε αυτή την ενότητα \"Άγχος/Φοβίες\" για το πως θα βρούμε την αιτία που τις προκαλεί και αν τελικά γίνεται αυτό...Θα θέσω ένα ερώτημα που μπορεί να είναι από τρελό έως εξοργιστικό...


Τι γίνεται αν κάποιος (νομίζει πως έχει) ΒΡΕΙ την αιτία (ή μια αιτία) που τις προκαλεί ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΤΑΙ να ανατρέψει τον εαυτό του και ότι υπάρχει μέσα του για να την σκοτώσει;

---

αναφερες το βασικό ερώτημα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό...
κ αν εχω βρει την πηγη κ τις αιτίες των προβλημάτων μου, ο φόβος που με διακατέχει σε οποιαδήποτε κίνηση που πρέπει να κάνω με κλεινει στο να υπομένω την θλίψη μου κ να αισθανομαι τοσο αδύναμη, να πείσω τον εαυτό μου να αλλάξει κ όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα, με κάνουν κ λυγίζω κ σπάω κάθε φορά κ νιώθω ότι κουράστικα βαρέθηκα κ δεν μπορώ να συνεχίσω, παρα να κανω το βημα προς την απελευθερωση των όσων με πνίγουν. Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!

---

Μαρία μου έγραψες τη φράση κλειδί! Νιώθω ότι το σκότωμα της αιτίας θα σκοτώσει και εμένα την ίδια και δεν το αντέχω. Τι γίνεται όμως αν έχεις φτάσει στο σημείο που και η αιτία σε σκοτώνει όσο και η αναβολή της μάχης; Έχω φτάσει σε σημείο που να μη νιώθω ασφαλής ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο δρόμο. Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής. Τώρα με πνίγει τόσο πολύ και αυτός που δεν αντέχω και δε με αναγνωρίζω. Φτάνω μερικές φορές στο σημείο να νοσταλγώ τον καιρό που μπορούσα να αναβάλω πράγματα γιατί το άντεχα, που είχα την υπομονή. Νιώθω πως θα τρελαθώ που δεν ησυχάζω με τίποτα πια. Σαν να στέκομαι στην κορυφή δύο γκρεμών και να τρέμω από το φόβο.

anwnimi τι να σου πω... διάβασα όλο το τοπικ κ μου κοπηκε η ανασα παλι με το πως τα εκφράζεις όλα αυτα..λες \"Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής\" έτσι αισθάνομαι κ γω κ είναι σαν να πνιγομαι τώρα που πρέπει να πάρω αποφάσεις κ να κάνω βήματα κ όσο κ αν πεθαίνω μεσα στην όλη την κατασταση.. φοβάμαι ότι έξω απο αυτή δεν υπάρχω, δεν θα μπορώ να ζήσω καν, σαν να αναγωρισα πως η δυναμη μου ηταν για να κουκουλωνω της καταστάσεις κ όχι να έρθω αντιμετωπη, ειναι σαν μια μαχη που οσο την δίνεις ξέρεις οτι επιβιώνεις, αλλα δεν γνωρίζεις ουτε καν πιστευεις πως τελικά θα βγεις νικητης μεσα απο ολα αυτα. τι να σου πω... εχω γινει λιωμα ηδη, με ολα ολα αυτα, να \'σαι καλά κ κρατήσου, δωσε όσο χρόνο χρειάζεται στο εαυτό σου, αυτο προσπαθώ να κάνω.

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
φοβάμαι ότι έξω απο αυτή δεν υπάρχω, δεν θα μπορώ να ζήσω καν, σαν να αναγωρισα πως η δυναμη μου ηταν για να κουκουλωνω της καταστάσεις κ όχι να έρθω αντιμετωπη

---

Ακριβώς καλή μου. Ξέρεις τι μου είπε η θεραπεύτρια στην τελευταία συνεδρία;
\"Βλέπω ένα θαύμα μπροστά μου. Που κατάφερες και έφτασες στη ζωή σου μέχρι εδώ!\"
Εκεί τρόμαξα, άρα λέω τελικά δεν το νομίζω μόνο εγώ αυτό, που μερικές φορές αναρρωτιέμαι πως άντεξα...
\"Σοβαρά μιλάτε;\"
\"Ναι, σοβαρά\"
\"Το κουκούλωμα, της λέω, με έχει βοηθήσει, ήταν το μοναδικό ισχυρό μου κίνητρο.\"
\"Λαθος κίνητρο όμως\"
\"Ναι, με έχει βοηθήσει αλλά τώρα το βλέπω ότι μου έχει δημιουργήσει χίλια δυο άλλα\".

Παρόλ\'αυτά έτσι έμαθα. Και το άγνωστο, ο νέος τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων που ξεκίνησα και τόσο λαχταρούσα να μάθω, με τρομάζει ότι θα με αφήσει μετέωρη και αβοήθητη. Ότι δε θα με βγάλει πουθενά. Το άλλο είναι ότι ούτε με τον παλιό τρόπο μπορώ να λειτουργήσω πλέον, μου δημιουργεί ένα αφόρητο αίσθημα ασφυξίας. Τον επιζητώ για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα αλλά με πνίγει πραγματικά! Ούτε πίσω μπορώ να πάω ούτε μπροστά. Και να σου οι κρίσεις πανικού μετά να έρχονται.

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
να \'σαι καλά κ κρατήσου, δωσε όσο χρόνο χρειάζεται στο εαυτό σου, αυτο προσπαθώ να κάνω.

---

Σ\'ευχαριστώ Μαρία. Μάλλον πρέπει να χτίσουμε κι άλλο το μέσα μας...να νιώθουμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τις επιλογές μας και να μη μας τρομοκρατεί τόσο το άγνωστο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Παρόλ\'αυτά έτσι έμαθα. Και το άγνωστο, ο νέος τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων που ξεκίνησα και τόσο λαχταρούσα να μάθω, με τρομάζει ότι θα με αφήσει μετέωρη και αβοήθητη. Ότι δε θα με βγάλει πουθενά. Το άλλο είναι ότι ούτε με τον παλιό τρόπο μπορώ να λειτουργήσω πλέον, μου δημιουργεί ένα αφόρητο αίσθημα ασφυξίας. Τον επιζητώ για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα αλλά με πνίγει πραγματικά! Ούτε πίσω μπορώ να πάω ούτε μπροστά. Και να σου οι κρίσεις πανικού μετά να έρχονται.

---

ο νεος τροπος αυτος που εσυ θα επιλεξεις, θα ναι αυτος που θα σου ταιριαζει καλυτερα τωρα πια μεσα σου. Αυτος που θα σου δινει περισσοτερη πιστη στον εαυτο σου. Κι ας εχεις δευτερες σκεψεις. Ειναι γιατι η δυναμη της συνηθειας ειναι μεγαλη, ειναι που δεν μπορουμε να αποκοπουμε τοσο ευκολα απο συνηθειες κ τακτικες ετων......ειναι ωραιο να εχεις απαιτησεις anwnimi απο τον εαυτο σου, αλλα στασου λιγο. Οι αλλαγες θελουν κ τον χρονο τους....κ εσυ τον δικο του (ο ρυθμος...που ελεγα παλι την άλλη φορα:)....

Ελπίζω να με μάθω κάποια στιγμή επιτέλους να τον βρίσκω αυτό τον ρυθμό Σοφία:)

Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...

Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...

---

Παντα επιστρεφουμε στις αγωνιες μας... ειδικα τις δυσκολες στιγμες μας...
Κι εξαλλου, ποσο η κατασταλλαξη ειναι συμβατη με τη ζωη?
Σταθεροτητα στο ασταθες?
Ποσο ιδια εισαι με τοτε?
Ειχα γραψει στο εφηβικο μου ημερολογιο, κατι που μεχρι σημερα πιστευω:
Η εφηβεια, ειναι μονο η αρχη της αναζητησης, σε σχεση με την ανεμελια της παιδικότητας. Τελος στα αληθεια δεν υπαρχει, παντα θα ερχομαστε αντιμετωποι με τα ερωτηματα που θεσαμε.
Κι ισως οσο αυξανει η επιγνωση θα αυξανει και ο φοβος...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!

---

Μαρία μου έγραψες τη φράση κλειδί! Νιώθω ότι το σκότωμα της αιτίας θα σκοτώσει και εμένα την ίδια και δεν το αντέχω. Τι γίνεται όμως αν έχεις φτάσει στο σημείο που και η αιτία σε σκοτώνει όσο και η αναβολή της μάχης; Έχω φτάσει σε σημείο που να μη νιώθω ασφαλής ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο δρόμο. Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής. Τώρα με πνίγει τόσο πολύ και αυτός που δεν αντέχω και δε με αναγνωρίζω. Φτάνω μερικές φορές στο σημείο να νοσταλγώ τον καιρό που μπορούσα να αναβάλω πράγματα γιατί το άντεχα, που είχα την υπομονή. Νιώθω πως θα τρελαθώ που δεν ησυχάζω με τίποτα πια. Σαν να στέκομαι στην κορυφή δύο γκρεμών και να τρέμω από το φόβο.

---

Η αιτια σε σκοτωνει.
Το να αναβαλλεις τη μαχη σε σκοτωνει.
Τι απομενει λοιπον?
Να πολεμησεις.
Να πολεμησεις την αιτια, αλλα με τον σωστο τροπο αυτη τη φορα.
Και μην ξεχνας, εχεις διπλα σου καθοδηγητη.
Τον τροπο, θα τον βρεις μονη εσυ. Θα πρεπει να κοιταξεις βαθια μεσα σου και να τον εντοπισεις.
Μα, δεν θα ναι ευκολο.
Μην ξεχνας! Βρισκεσαι σε μαχη! Κι ειναι λογικο να σε τρυπαν τα βελη, να σε πονουν οι πληγες που αιμορραγουν, να σε χτυπαν τα αγχη κι οι πανικοι. Ειναι ο εχρθος που ξεσηκωθηκε και αντιστεκεται.
Κι εσυ δεν αναβαλλεις, ουτε εχεις και την ψευδαισθηση βεβαια οτι μια μαχη κερδιζεται ετσι απλα. Βαδιζεις μεσα της. Δωσε χρονο, χρονο για μια νικη ομαλη και ολοκληρωμενη. Ακομα και τα πιο ασημαντα βηματα, τα πιο μικρα κομματια που δουλευονται, ειναι προοδος. Κι ας λυσσομανα ο εχθρος.
Κι αν τον ειδες καθαρα, αυτο δεν σημαινει πως τον νικησες κιολας!
Κουραγιο.
Ξερεις κατι που μπορει να σου δινει κουραγιο:
Δεν μπορει να σε σκοτωσει, μπορει μονο να σε κανει πιο δυνατη.
:)