Παλι εδω μετα απο μηνες...

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω απο χθες αυτό το topic και αναρωτιέμαι:
Αν δεν υπάρχει οριστική θεραπεία και γράφεται στο dna μας γιατί παλεύω ?
Αν για τα προβλήματα μας βρίσκουμε διέξοδο στο φαγητό γιατί ειναι πάντα εκεί τότε που είναι το φως ? που είναι η λύση ? Να περιμένουμε να μην έχουμε προβλήματα ? Προβλήματα θα έχουμε πάντα . Τι θα γίνει ? Σήμερα έχουμε προβλήματα => καταφύγιο στο φαγητό , αύριο λιγότερα => μαζευόμαστε και ισορροπούμε , μεθαύριο περισσότερα => ξανα υπερφαγία ? Πότε και προπάντων πως θα μάθουμε να διαχωρίζουμε την τροφή απ τα υπόλοιπα ? Και γιατί εμείς όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα να πρέπει να βρίσκουμε υποκατάστατα για να αισθανθούμε καλύτερα ? Μια απ τα ίδια κι εγώ . Σε περιόδους άγχους και προβλημάτων να ξεσπάω στην υπερφαγία και τη σαβουροφαγία και τα γλυκά . Μία φίλη μου αντίθετα λέει έχω φοβερό άγχος αυτό το διάστημα , το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος , δεν μπορώ να φάω τίποτα ( Δεν μιλάμε για ανορεξία , μιλαμε για φυσιολογικό άτομο ) - να πάλι είπα φυσιολογικό σε αντιθεση με μας - εμεις δεν είμαστε φυσιολογικοί ( !!! ) - καταλαβαίνετε τι θέλω να πώ . Γιατί αυτή η διαφορά ? Είναι εκ γενετής και γραμμένη στα γονίδια μας και τσάμπα παλεύουμε και είμαστε καταδικασμένοι να παλεύουμε μια ζωή ? Είναι επίκτητη , αλλά γράφτηκε στο dna μας ? Μεταλλάχθηκαν τα γονίδια μας ? Ξεπερνιέται ποτέ οριστικά ? Πώς ? Έχει νόημα αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή ? Ή είμαι καταδικασμένη ?

Νομιζω Ντορα οτι δεν μπορεις να περιμενεις απο τον εαυτο σου να ειναι παντα στην ιδια ψυχολογικη διαθεση να αντιστεκεται σε κατι που θελει να κανει... εν προκειμενω να φαει....

Ρωτα οποιον θες εδω μεσα πως ημουν εγω το 2010 και το 2011 μεχρι το καλοκαιρι.... 1200 θερμιδες μαξιμουμ τη μερα και ουτε που με ενοιαζε... δεν συγχωρουσα τιποτα στον εαυτο μου.... θυμαμαι χαρακτηριστικα ποσο δυστυχης και πεινασμενη ημουν οταν η ζυγαρια προπαραμονες Χριστουγεννων του 10 εδειξε 53.3. Πηγα στα h&m και αγορασα ενα φορεμα κολλητο κοκκινο νουμερο 34. Δεν το φορεσα ποτε γιατι την επομεηνη μερα εφαγα 1,5 κιλο μελομακαρονα και δεν μ εκλεινε. Και μετα στα 54 δεν μ εμπαινε. Και ακομα εχω αχτι να το φορεσω...

Το θεμα ειναι οτι τοτε στα 53 κιλα ημουν δυστυχης ενω σημερα στα 67 ειμαι πολυ πιο ισορροπημενη.... Θα μ πεις γιατι δεν μενεις 67? Γιατι δεν ειναι καν υγειες βαρος και δεν δειχνω ετσι οπως θελω να δειχνω... Ματαιοδοξια θες? Μπορει

Mια καλημέρα και απο μένα που εξαφανιστηκα τοσο καιρο αλλα δεν εγινε ηθελημενα . Κοριτσια μην το βαζετε κατω . Και εγω μαζι παλι απι την αρχη αλλα δεν το βαζω κατω.

Quote:

---

Originally posted by penelope1985
Νομιζω Ντορα οτι δεν μπορεις να περιμενεις απο τον εαυτο σου να ειναι παντα στην ιδια ψυχολογικη διαθεση να αντιστεκεται σε κατι που θελει να κανει... εν προκειμενω να φαει....

Ρωτα οποιον θες εδω μεσα πως ημουν εγω το 2010 και το 2011 μεχρι το καλοκαιρι.... 1200 θερμιδες μαξιμουμ τη μερα και ουτε που με ενοιαζε... δεν συγχωρουσα τιποτα στον εαυτο μου.... θυμαμαι χαρακτηριστικα ποσο δυστυχης και πεινασμενη ημουν οταν η ζυγαρια προπαραμονες Χριστουγεννων του 10 εδειξε 53.3. Πηγα στα h&m και αγορασα ενα φορεμα κολλητο κοκκινο νουμερο 34. Δεν το φορεσα ποτε γιατι την επομεηνη μερα εφαγα 1,5 κιλο μελομακαρονα και δεν μ εκλεινε. Και μετα στα 54 δεν μ εμπαινε. Και ακομα εχω αχτι να το φορεσω...

Το θεμα ειναι οτι τοτε στα 53 κιλα ημουν δυστυχης ενω σημερα στα 67 ειμαι πολυ πιο ισορροπημενη.... Θα μ πεις γιατι δεν μενεις 67? Γιατι δεν ειναι καν υγειες βαρος και δεν δειχνω ετσι οπως θελω να δειχνω... Ματαιοδοξια θες? Μπορει

---

Πηνελόπη μου το θέμα δεν είναι αν θα είμαστε πάντα στην ίδια διάθεση να αντιστεκόμαστε . Αλλά γιατί θα πρέπει ΠΑΝΤΑ να βρίσκουμε την διάθεση ν αντιστεκόμαστε . Γιατί θα πρέπει ΠΑΝΤΑ σε κάθε πρόβλημα να βρίσκουμε υποκατάστατα . Υπάρχει τρόπος να διαχωρίσουμε την ψυχολογία μας , τα προβλήματα μας , τη διαθεση μας απ το ψυγείο , απ το στομάχι ? Υπάρχει τρόπος , γίνεται αν έχω ασχημη διάθεση να φάω ένα γλυκό για να αιθανθώ καλύτερα αλλά να μείνω στο 1 και όχι σαν να είναι είδος υπό εξαφάνιση τα γλυκά ή σαν να πρόκειται αύριο να βγούν στην παρανομία τα ζαχαροπλαστεία και να μην ξαναβρώ ? Και κυρίως υπάρχει τρόπος αυτό να γίνει βίωμα ? , να γίνεται αυτόματα να μην πρέπει να σκέφτομαι για να το κάνω . Αλλιώς η συναισθματική υπερφαγία ή οπως αλλιώς τη λένε ή η όποια διατροφική
διαταραχή έχουμε είναι ιάσιμη ή είναι ανίατο νόσημα και ΠΑΝΤΑ θα πρέπει να φροντίζουμε να μην βρίσκεται σε έξαρση και να βρίσκουμε τον τρόπο να την << κοιμίζουμε >> Είναι μια ίωση που θεραπευέται με κάποιο τρόπο πλήρως μια και για πάντα ή απλως για κάποιο διάστημα κοιμίζουμε τον ιο και μετά ξυπνάει και πρέπει και πάλι να αρχίσουμε την θεραπεία πριν φουντώσει και μας παρασύρει εντελώς ? Έχω καταλήξει στο δεύτερο , αλλά αν υπάρχει κάποιος , κάποια που το νίκησε εντελώς ας μας πεί πως .

Quote:

---

Originally posted by dora_th
Είναι εκ γενετής και γραμμένη στα γονίδια μας και τσάμπα παλεύουμε και είμαστε καταδικασμένοι να παλεύουμε μια ζωή ? Είναι επίκτητη , αλλά γράφτηκε στο dna μας ? Μεταλλάχθηκαν τα γονίδια μας ? Ξεπερνιέται ποτέ οριστικά ? Πώς ? Έχει νόημα αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή ? Ή είμαι καταδικασμένη ?

---

ειναι επικτητη και γραφτηκε
δεν ξεπερνιεται οριστικα
εχει νοημα
το θεριο κοιμαται και ξαναξυπναει. κοιμαται και ξαναξυπναει.
και οποτε ξυπναει πρεπει να παλευουμε να το κραταμε σε ενα καποιο μετρο.. τουλαχιστον να μη χανουμε εντελως τον ελεγχο και μετα παλευουμε με 30-40-50-60+ κιλα αντι 10 πχ

ειναι δυσκολο. αλλα η ζωη ειναι δυσκολη ετσι κι αλλιως. δεν εχουμε να παλεψουμε μονο με αυτο. και οσοι δεν εχουν διατροφικη διαταραχη εχουν κι αυτοι τα δυσκολα τους και παλευουν κι αυτοι

Ακριβώς ετσι!

Kαλώς την Alma μας, ελπίζω να είσαι καλά.

Δυστυχώς για τους περισσότερους από μας(για να μη πω όλους δλδ) η ιστορία δε τελειώνει με το χάσιμο των περιττών κιλών, ποτέ το βάρος μας δε θα είναι σε αυτόματο πιλότο όπως κάποιων ανθρώπων που παραμένουν στο ιδανικό τους βάρος ή κοντά χωρίς να ασχολούνται. Αυτό φυσικά δε σημαίνει οτι η μάχη είναι χαμένη από χέρι, θέλει πιο πολλή προσπάθεια απλά και να το έχουμε από κοντά το θέμα όπως τα κορίτσια μας εδώ που μόλις δείχνει να τους ξεφεύγει λίγο η κατάσταση εστίασαν ξανά στο θέμα πιο επισταμένα.

Κατά τ'άλλα μην ακούω βλακείες κυρίες μου οτι δε πάτε γυμναστήριο επειδή δε θα μπορείτε να ανταπεξέλθετε, πηγαίνατε σε χειρότερη φυσική κατάσταση από τη σημερινή και το ξέρετε. Σεβαστοί οι όποιοι άλλοι λόγοι αλλά δεν είναι οτι θα λαχανιάζετε και θα ιδρώνετε το θέμα.

Κοιτα Φιλιππε! Καποια στιγμη πηγαινα γυμναστηριο και το χαιρομουνα. Το θεωρουσα απαραιτητο συστατικο για να παει καλα η μερα. Τωρα το σκεφτομαι και ξενερωνω... Αλλα θα μου ξαναρθει... Ελπιζω απο την αλλη βδομαδα που δεν θα εχω πια διαβασματα να μου ερθει η ορεξη

Το αντιλαμβάνομαι penelope, με το ζόρι άντε να πας μια δυό φορές αλλά σε πρόγραμμα δε μπαίνεις, είναι γεγονός αυτό.

Αλλά από την άλλη... και συγχώρεσε μου την έκφραση... τρώγοντας έρχεται η όρεξη!!!!

Φιλιππε καλησπερα και θερμα θερμα συγχαρητηρια για την απιστευτη προσπαθεια και το εκπληκτικο αποτελεσμα ...............Εχω μεινει άναυδη . Προσπαθω να διαβασω στο forum οτι εχασα και ανακαλυπτω ενα ενα τους παλιους μου φιλους με εκπληκτικά αποτελεσματα . Να ξερατε τη δυναμη μου δινεται .........

γραφτηκα τζυμ! ψηνομαι και για ζουμπα! εχει καθε δευτερα και τεταρτη. απο αυριο ξεκιναω, σημερα δεν προλαβαινα. υπαρχει ελπιδα να ανακαμψει η διαθεση μου :)

τι κανετε εσεις? γραψτε κανενα νεο

εγω μολις εκανα μια παρουσιαση που την ειχα μεγαλο αγχος... οποτε ολα καλα

Επισης ο συγκατοικος μου ετρωγε πιτσα και εγω ουτε την αγγιξα... και αυτο καλο

κλικλικω αντε καλή αρχή. Ρε και εγω θελω ζουμπα. Εχω ψηθει απο καιρό αλλά θελω παρεακι για να παω.
Εγω το τζυμ το συνεχίζω αλλα τις τελευταιες μερες εχει αρχισει να με πιανει παλι η βαρεμάρα και νιωθω να πεφτει η μπαταρια.
Παντως τις τρελες τις εχω κόψει και εγω. Τωρα οποτε. Αμα χασω και μια μέρα δεν τρεχει και κάστανο. Πωπω θυμαμαι κατι καμμενες εποχες που πηγαινα με παγετό μη και δεν κάψω το βραστο κοτόπουλο.

μπραβο και για την παρουσιαση μπραβο και για την αντισταση στην πιτσα. σα δεν ντρεπεται ο συγκατοικος :P
μαρακι ψησου για ζουμπα, θα κανεις εκει παρεες!

17/1/2012 64,4
18/1/2012 64,3
19/1/2012 63,8
απο αυριο επισημα ζυγισματα

σημερα
30' ελλειπτικο
προσαγωγοι
ραχιαιοι
(ψοφια πραγματα)
20' incline 8 και 7' γρηγορο χωρις ανηφορα

εχω τρελο προβλημα με αναπνοη, αλλα σωματικα θα επανελθω συντομα

καλη μας αρχη λοιπον

α!!!! φευγω απο τζυμ και παω στο σπιτι της αδελφης μου που ειναι και οι γονεις μου. μολις εχουν παραγγειλει πιτσες........ και μαλιστα ντομινος! κι ομως.. τρωω μεταπροπονητικο γευμα κανονικοτατο, λεω δε θα φαω πιτσα. τελικα οταν ηρθαν οι πιτσες απλα σηκωθηκα κι εφυγα, δεν ειμαι σε φαση να τις εχω μπροστα μου και να μη με νοιαζει. εν τω μεταξυ το σπιτι γεματο μερεντες, μπισκοτα, σοκολατες και δε συμμαζευεται.
αστο, πηγα σπιτι μου και εφαγα μισο ακτιβια 2% με κανελλα και πορτοκαλι και ενα κουταλακι μελι

παλευουμε

Quote:

---

Originally posted by mariafc
Πωπω θυμαμαι κατι καμμενες εποχες που πηγαινα με παγετό μη και δεν κάψω το βραστο κοτόπουλο.

---

στο τζυμ δεν εχω παει ποτε για να καψω θερμιδες κλπ, ειναι ιερο.
αλλα να βγαινω για γρηγορο περπατημα πανω απο μια ωρα με παγωνια και βροχη ναι το χω κανει. και μες στη μαυρη νυχτα, να σωσω ο,τι σωζεται σε μερες υπερφαγικων. μιλαμε για πολυυυυυυ περπατημα