Αχ Ναταλία μου πόσο μου έχουν λείψει τα εύγλωττα γραπτά σου που ξεχειλίζουν αλήθειες. Περιττό να πω ότι συμφωνώ σε κάθε σου λέξη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε με το μυαλό αλλά κυρίως με την ψυχή μας ότι δεν είναι θέμα αδυναμίας το γεγονός ότι ξεσπάμε στο φαγητό και κατά συνέπεια βάζουμε βάρος. Συνήθως οι ποιο δυνατοί είναι αυτοί που καταφεύγουν στον φαύλο κύκλο της υπερφαγίας και της χαοτικής διατροφής, είναι το αποκούμπι μας όπως είπες, η παρηγοριά μας. Αν δεν βρούμε τρόπο να αντικαταστήσουμε το φαγητό με άλλα πράγματα που συναισθηματικά μας καλύπτουν είναι βίαιο και άκαρδο να στερήσουμε την τελευταία μας απόλαυση, αυτό που είναι όλο δικό μας, που μας δίνει παρηγοριά και ηρεμία, έστω για λίγες στιγμές.
Ο εθισμός είναι μεγάλος και ύπουλος και δεν τον αντιλαμβανόμαστε, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά... έτσι όμως δεν γίνεται με όλους τους εθισμούς ;
Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από τι συνήθως θέλουμε να νομίζουμε και μάλιστα πολυδιάστατο. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την διατροφή μας πολλοί και ο καθένας παίζει τον ρόλο του.
Αν η υπερφαγία ήταν απλά μία αδυναμία, τότε θα την είχαμε νικήσει χρόνια πριν!