Μπορει να υπαρξει αγνη αγαπη μεταξυ 2 ψυχων,ανδρα-γυναικα.Σε πιο ψυχολογικο επιπεδο πρεπει να ειναι για να ανταπεξελθουν στους π

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Και αυτοι που αυτοκτονουν απο αγαπη?

Εδω που τα λεμε ο κοσμος πεθαινει για λιγοτερο σημαντικα πραγματα,οπως για την αγαπη προς την πατριδα ποσο μαλλον για αυτον που αγαπας.

---

Γιατι ειναι αγαπη αυτο?μπορει παθος,ερωτας αλλα οχι αγαπη.Ειναι αυτο που λες οτι η αγαπη ειναι μια αφηρημενη εννοια κ καθενας μπορει να την αντιλαμβανεται διαφορετικα.....οποτε τι να συζηταμε....καθενας μας θα εχει κ αλλη αποψη κ αντικειμενικοτητα μηδεν αφου δεν ξερουμε για το τι μιλαμε...

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
κοιτω ανεμελα και βλεπω γυρω μου πετρες να χτυπουν,η μια την αλλη να συνθλιψει προσπαθει,
κοιταζω καλυτερα και βλεπω μια καρδια,μαλακη απαλη να χτιζει τειχη γυρω της,τις πετρες να απωθησει προσπαθει μα ματαια
Στο διαπερατο της τειχος,ονειρα κανει,τις κουρτινες κατεβαζει και συνεχεια προσπαθει τις μυτες απο τις πετρες να αποφυγει
και στον ιδανικο της κοσμο το φως της χαιρεται να ανακυκλωνει ...

---

Υπαρχει ενα φως που ειναι εκει εξω, και ειναι ακομα πιο ιδανικο απο ολα τα ιδανικα που φτιαχτηκαν, γιατι απλα ειναι αληθινο....
Και καθε καρδια, οσο μαλακη κι αν ειναι, μπορει να το χαρει....
Η ανακυκλωση ειναι δυσκολη, για μια φυλακισμενη καρδια...
Οι πετρες φαινονται σκληρες και ασηκωτες μα κατι απαλο που παλλεται, μπορει να περασει αναμεσα τους . Φτανει να καθεται ακινητο, μεχρι να ακινητοποιηθουν κι αυτες...να δωσει χρονο.
Φτανει να μπορει να βλεπει οτι οι πετρες και τα τειχη ειναι φτιαγμενα απο το ιδιο υλικό:)))

---

weird υπεροχο!

Οταν διάβασα τον τίτλο του θέματος , νόμιζα οτι εννοούσες φιλία . Δηλαδή αγνή αγάπη , με την έννοια οτι δεν εμπεριέχει σεξ . Δεν εννοείς όμως αυτό ...........
Δεν είμαι σίγουρη τι είναι αγνή αγάπη για εσένα . Εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ αυτή την έκφραση .

Απλα arsi ηθελα να πω οτι αν ο νους κρινει και αναζητει την ταξη η αγαπη και το φως θα κρυφτουν κατω απο τα μηχανικα του σεντονια,προσπαθει να τυλιξει με ασφαλεια τον εαυτο δημιουργοντας συνεχεια νεα πατωματα για να πατησει κ να χαρει μια ψευδαισθηση οτι κατι του ανηκει,ονειρα,ελπιδες,πιστ� �υω και ζωη παντοτινη, ζωη μετα το θανατο για παραδεισους και κολασεις.Συνεχως ψαχνει κατι να ταυτιστει...

χαιρομαι που ο καθενας εκφραστηκε με τον τροπο του,αλλα μου ειναι αδυνατο να απαντησω σε ολες τις σκεψεις σας γιατι θα πρεπει να γεμισω αλλες 2 σελιδες.Εκτος αυτου δεν υπαρχει θεμα αντιδικειας γιατι ο καθενας βιωνει διαφορετικα αυτο το συναισθημα.Αντι για αυτο θα γραψω μια σκεψη που μολις μου ηρθε για το πως νοιωθω εγω την αγαπη.

Αισθημα γλυκο θανατηφορο και συναμα ζωοποιο,χρωμα στη ζωη μου δινεις,
τη γευση μου αλλαζεις και τη λογικη του μυαλου μου σταγγαλιζεις,
τα αδυνατα,παιχνιδι μοιαζουν στη σκεψη σου,και ολα μεταμορφωνονται,
το πεπλο της χαρας την πλαση εχει καλυψει και εγω προσπαθω το νεκταρ της καρδια σου να μαζεψω
τα παντα γυρω το νοημα τους χανουν και το νοημα τους βρισκουν
μοναχα μια σκεψη του νου μου σαν σουβλι με κυριευει
τον φοβο πως ο χρονος την πλεξη του πεπλου μου αποσαθρωσει
και ολο το χρωμα μακρια μου δραπετευσει...

Απο δω απορρεει και το θεμα του τοπικ,ισως να επρεπε να το ποσταρω εξ αρχης.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
Αισθημα γλυκο θανατηφορο και συναμα ζωοποιο,χρωμα στη ζωη μου δινεις,
τη γευση μου αλλαζεις και τη λογικη του μυαλου μου σταγγαλιζεις,
τα αδυνατα,παιχνιδι μοιαζουν στη σκεψη σου,και ολα μεταμορφωνονται,
το πεπλο της χαρας την πλαση εχει καλυψει και εγω προσπαθω το νεκταρ της καρδια σου να μαζεψω
τα παντα γυρω το νοημα τους χανουν και το νοημα τους βρισκουν
μοναχα μια σκεψη του νου μου σαν σουβλι με κυριευει
τον φοβο πως ο χρονος την πλεξη του πεπλου μου αποσαθρωσει
και ολο το χρωμα μακρια μου δραπετευσει...

---

Ζήλεψα τώρα :) Θα \'θελα να το είχα γράψει εγώ :) Δεν μ\' αρεσαι καθόλου , όλο χαζά γράφεις Πατριώτη :Ρ χεχεχε

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
Αισθημα γλυκο θανατηφορο και συναμα ζωοποιο,χρωμα στη ζωη μου δινεις,
τη γευση μου αλλαζεις και τη λογικη του μυαλου μου σταγγαλιζεις,
τα αδυνατα,παιχνιδι μοιαζουν στη σκεψη σου,και ολα μεταμορφωνονται,
το πεπλο της χαρας την πλαση εχει καλυψει και εγω προσπαθω το νεκταρ της καρδια σου να μαζεψω
τα παντα γυρω το νοημα τους χανουν και το νοημα τους βρισκουν
μοναχα μια σκεψη του νου μου σαν σουβλι με κυριευει
τον φοβο πως ο χρονος την πλεξη του πεπλου μου αποσαθρωσει
και ολο το χρωμα μακρια μου δραπετευσει...

Απο δω απορρεει και το θεμα του τοπικ,ισως να επρεπε να το ποσταρω εξ αρχης.

---

Απλα υπεροχο!Πολυ ωραιο εμπνευστη.Τα λεει ολα.Για μενα αυτο ακριβως εκφραζει τον ερωτα.(μπερδευτηκαμε με τις εννοιες παλι.η αφηρημενη εννοια της αγαπης που ειπε ο Κηπ.)

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
χαιρομαι που ο καθενας εκφραστηκε με τον τροπο του,αλλα μου ειναι αδυνατο να απαντησω σε ολες τις σκεψεις σας γιατι θα πρεπει να γεμισω αλλες 2 σελιδες.Εκτος αυτου δεν υπαρχει θεμα αντιδικειας γιατι ο καθενας βιωνει διαφορετικα αυτο το συναισθημα.Αντι για αυτο θα γραψω μια σκεψη που μολις μου ηρθε για το πως νοιωθω εγω την αγαπη.

Αισθημα γλυκο θανατηφορο και συναμα ζωοποιο,χρωμα στη ζωη μου δινεις,
τη γευση μου αλλαζεις και τη λογικη του μυαλου μου σταγγαλιζεις,
τα αδυνατα,παιχνιδι μοιαζουν στη σκεψη σου,και ολα μεταμορφωνονται,
το πεπλο της χαρας την πλαση εχει καλυψει και εγω προσπαθω το νεκταρ της καρδια σου να μαζεψω
τα παντα γυρω το νοημα τους χανουν και το νοημα τους βρισκουν
μοναχα μια σκεψη του νου μου σαν σουβλι με κυριευει
τον φοβο πως ο χρονος την πλεξη του πεπλου μου αποσαθρωσει
και ολο το χρωμα μακρια μου δραπετευσει...

Απο δω απορρεει και το θεμα του τοπικ,ισως να επρεπε να το ποσταρω εξ αρχης.

---

Χρονε, χρονε!
Εσυ που ολα τα αλλαζεις, τα παιρνεις στο διαβα σου , περα μακρια μας....
Κι εμεις συχνα δεν το ξερουμε μα εσενα προσκυναμε, εσενα κυνηγαμε αλωνιζοντας, πισω απο τα βαρια σου βηματα.
Τι θα γινοταν παλιε μου φοβε, αν απλα σε αγνοουσα?
Και τι θα γινοτανε πιο περα, αν σου ελεγα να φιλιωσουμε?
Αποσαθρωνεις, δραπευτευεις, κατσε ακινητος!
Ωστε να μπορω να νιωσω πως τα παντα θα μεινουν ετσι, οπως τα ενιωσα, αγνα...
Πως δεν λαβωθηκα απο την εμπειρια σου, πως δεν χαραχτηκα απο τις ροδες σου..
Που ανελεητα γυρνουν... κι ανελεητα θεριζουν.
Μα μηπως σε αδικω καλε μου φιλε Χρονε?
Πως θα δω το παιδι μου να γεννιεται χωρις εσενα?
Πως θα δω τον εαυτο μου να εξελισσεται και να μαθαινει να αγαπα με εναν τροπο πιο διαφορετικο? Αλλιωτικο, καθε φορα, αλλιωτικο?
Πως ο βλαστος θα βγαλει το ανθος?
Πως θα ερθει παλι ενα χρυσο καλοκαιρι και πως θα διαγραψω ετσι απλα τα μελλουμενα?
Αχ, ποσα μυστικα μου ψιθυριζεις μα δεν θελω ή δεν μπορω να καταλαβω...
Γινε φιλος μου και δειξε μου, ενα παρον τοσο δυνατο, που καθε παρελθον και καθε μελλον θα ωχρυα μπροστα του....
Για δες, πως θυμηθηκα, ετσι ξαφνικα, της αγαπης μου το νιωσιμο....


΅Εμπευστη, με ενεπνευσες, στο χαριζω.

Ζωη σκληρη και αμιλεικτη,στην πλανη σου να ζω λατρευω
τα δωρα σου απλοχερα μου δινεις και θυμωμενη πισω μου τα παιρνεις
τι και αν την πρωτη αγαπη δεν μπορω να ξανανοιωσω,τι φταιει,
αμφιβολιες με κραταν συγκρατημενο με λουρια
μα ξερω πως μπορω,το θελω με μαχαιρι τα δεσμα μου να αφανισω
αγαπη δευτερη να νοιωσω διαφορετικη πιο δυνατη
τον εγωισμο να τιθασευσω,σ αυτην αν πιστεψω
χρονε να σε νικησω δεν μπορω ουτε να σε αγνοησω
θα σε σεβαστω και θα σε απορριψω ....

Καμια φορα, το να μην δωσεις όλο το χρόνο που χρειαζεται ένα συναίσθημα για να το νιώσεις, για να κάνει τον κύκλο του μέσα σου και να το \"καταλαβεις\", να το αφήσεις να σε πλάσει/ωριμασει/αλλαξει, είναι ίσως χειρότερο.
Τα αβιώτα συναισθήματα στοιχειώνουν χειρότερα και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου από εκείνα που βιώθηκαν.
Δεν μπορεις να πας μπροστά αν δεν έχεις πρώτα \"βαδισει\" το πίσω.
Μην βιάζεσαι, τα άλματα θέτουν κινδύνους ενώ το αργό βήμα οδηγεί σε πιο σίγουρα μονοπάτια.
Αυτό που χάνεται δεν θα ξανάρθει κι αυτό που έρχεται δεν έχει χαθεί.
Αρκεί να μπορεις, να ξεχωρίσεις, ποιο είναι το πρώτο και ποιο το δέυτερο.

βημα = περπατω
μα ποσες φορες στη ζωη δεν τρεχουμε λογω αναγκης/θελησης.
το ποιο αριθμο θα γραψει το \"κοντερ\" εξαρταται απο τον καθε οδηγο και αυτος αποφασιζει την ταχυτητα και το μονοπατι,αναλογα με τις συνθηκες και την διαθεση του.
Τελικα ολα ειναι θεμα αποφασης και μεις θα υποστουμε τις συνεπειες,ομορφες η ασχημες.

και κατι ασχετο με το θεμα,την stroumf εχω καιρο να δω,ξερει κανεις αν ειναι καλα?

Πολυ συχνα τερχει κανεις, λογω αναγκης ή της συνηθειας να βιαζεται.
Ειναι μεγαλη τεχνη στη ζωη, το να δινεις χρονο στα πραγματα...
τα εξω και τα μεσα σου.
Όταν επιλεγεις οι συνεπειες ειναι στην περιοχη της ευθυνης σου, αν και οχι ολες, γιατι συχνα οι αποφασεις μας διασταυρωνονται με τις αποφασεις των αλλων.
Γιατι δεν θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενος στο τι συνεβη?
Ισως, δεχτεις καποιες ωφελιμες οπτικες.

μεγαλη τεχνη ειναι να ξερεις ποτε πρεπει να οδηγησεις γρηγορα και ποτε αργα,αναλογα με τον καιρο
δεν ειναι συνηθεια,ειναι εμπειρια οταν ξερεις να χειριστεις το οχημα της ζωης
για τις επιλογες και τις συνεπειες δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο και εγω,και να προσθεσω και καταστασεις κοινωνικες κλπ
δεν καταλαβα τι ακριβως ρωτας στην επομενη σειρα .... τι συνεβη σε σχεση με τι ? ....

Αναφερομαι στα βιωματα που σε ωθησαν να γραψεις το ποστ, φυσικα οχι για να σε πιεσω, απλη παροτρυνση.