Originally Posted by
elisabet
καλησπέρα.
Διάβασα το θέμα σου προσεκτικά και θέλω να είμαι ειλικρινής.
Ως πρώτη αντίδραση μου βγήκε να σε "κράξω". Βασικά με θύμωσες. Γιατί έκανα εικόνα το παιδί σου στα περιστατικά που περιέγραψες και σκεφτόμουν πως αν ήμουν μπροστά την στιγμή που σε πλησίαζε και το έδιωχνες ή όταν το χτυπούσες θα θελα να σου ορμήξω. Είναι λογικό να ταυτιζόμαστε και να επηρεαζόμαστε πιο εύκολα από την εικόνα ενός μικρού παιδιού που το μόνο που ζητάει είναι αποδοχή από την μάνα του.
Αργότερα σκέφτηκα, ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω; Το γεγονός οτι είσαι εδώ δεν σημαίνει ήδη πως έχεις καταλάβει τι έχεις κάνει; Δεν σημαίνει πως αγαπάς το παιδί σου και ψάχνεις λύση; Δεν σημαίνει πως έχεις ήδη αρκετές ενοχές από μόνη σου; Ποιος γονιός είναι αυτός που δεν κάνει λάθη; Πόσοι γονείς δεν τα αντιλαμβάνονται ποτέ;
Ετσι λοιπόν, καταλήγω και λέω : έστω κι αργά σώσε ο, τι σώζεται! Δώστου όση αγάπη δεν του έδωσες μέχρι τώρα, αγκάλιασε τον, φίλα τον, πέστου πόσο λυπάσαι για τον χρόνο που έχασες. ¨Οπως αντιλαμβάνεσαι και μόνη σου όμως, στο παιδί υπάρχουν ήδη τραύματα που δεν θα είναι τόσο εύκολο να φύγουν. Ναι η αγάπη αρκεί για μένα, η αγάπη μπορεί να τα γιατρέψει αλλά θα πρέπει να ξέρεις και πώς να την δώσεις αυτή την αγάπη. Θα πρέπει να μπορείς να βρεις τον σωστό τρόπο και το γεγονός οτι αντιλήφθηκες τα λάθη σου δεν σημαίνει πως τώρα τον βρήκες τον τρόπο. Αναζήτησε βοήθεια. Συμβουλέψου ειδικό και για να δουλέψει με το παιδί για το θέμα που έχει αλλά κυρίως αναζήτησε βοήθεια για σένα, εσύ πρέπει να βρεις τρόπο να μπορεί η αγάπη σου να περάσει στο παιδί. Αν όντως έχεις μετανιώσει και έχεις αντιληφθεί τι έχεις κάνει, φέρε τον κόσμο ανάποδα ώστε να βρεις λύση. Ο ένας ειδικός που δεν βοήθησε δεν λέει τίποτα. Σε 100 να πας. Μέχρι να βρεις αυτόν που μπορεί να βοηθήσει.
