ετσι ειναι, απλα ηλπιζα τοσα χρονια μακρυα απτην οικογενεια θαχα κοψει τον ομφαλιο
Printable View
οταν γυρισα καναδα, βρηκα κατι συμμαθητες απτο γυμνασιο και μου ειπαν οτι στο σχολειο λεγανε οτι ημουν η πιο αντοικοινωνικη. θυμαμαι πως ημουν κλειστη και δεν μιλουσα. αλλα μου ειπαν πως δεν μιλουσα σε κανενα, τους αγνοουσα ολους και μου ειπαν και κατι που βρηκα απιστευτα αστειο..οτι αν δεν με ενδιεφερε η συζητηση απλα σηκωνομουν και εφευγα χαχα χωρις εξηγηση λολ
αρα απο παλια ειμαι ετσι
διοτι αν καποιος μου μιλησει θα αρχισω αν του λεω τα παντα κ θα τον εμπιστευτω. η σε μια παρεα θα με ρωτησουν πχ τι δουλεια κανεις..κ γω θα αρχισω να λεω ποσο αντιπαθω τον μανατζερ μου, για εναν κρητικο που εχουμε που την πεφτει σε ολες, πως ψαχνω να βρω αλλη δουλεια κτλ.
Και οταν ησουν παιδακι που δε μιλαγες σε ανθρωπο, τι σου ελεγε?
μπερδευεσε. θα μιλησω μονο αν μου μιλησουν αυτοι. και τοτε και τωρα. εγω να πω γεια..η να ξεκινησω κουβεντα δεν παιζει. αλλα απαξ και μου μιλησουν ειμαι χαζη και λεω ο,τι σκεφτομαι.
τοτε προσπαθουσαν να με κοινωνικοποιησουν λολ. πηγαινα με την αδερφη μου στις παρεες της, με ειχα γραψει γαλλικα, διοτι ειχε πολλα σχολεια λογω διγλωσσιας της χωρας, πηγαιναμε σε ολα τα χαζα μπολς με ελληνες μηπως και αλλα δεν
Δηλαδη απο μεσα σου παιζει και να ψοφας για επικοινωνια απλα φοβασαι να κανεις το πρωτο βημα? Το να τα λες μετα ολα φορα παρτιδα μου μοιαζει λιγο σα να το περιμενες πώς και πώς να σου πιασει κουβεντα καποιος.
Εκτος αν εδω κολλαει τελικα το Ασπεργκερ που σου ειχε αναφερει η γιατρος. Αν δηλαδη παιζει καποιο ρολο στο να μην μπορεις να διακρινεις τι να πεις και τι οχι, πώς να ξεκινησεις ενα διαλογο γενικου περιεχομενου κλπ
θα τα γραψω να τα πω στη γιατρο, μου αρεσαν :P
Δεν καταλαβαινω γιατι σαστιζουν ομως. Ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια παρλαπιπα που εχουν συναντησει μπροστα τους εισαι, κατι αλλο παιζει εκει. Εννοεις ας πουμε οτι μετα δεν τους αφηνεις να αρθρωσουν λεξη? Κανεις γρηγορο μονολογο? Λες περιεργα προσωπικα πραγματα που συνηθως δε λεγονται στην πρωτη κουβεντα?
αντιπαρερχομαι το παρλαπιπα
σαστιζουν γιατι μπορει πχ στη κουζινα της δουλειας να μιλησουμε και να τους αρχισω για ποσο βαριεμαι τη δουλεια, η μπορει να γινω παρα πολυ σαρκαστικη και να το θεωρησουν ως επιθετικη η ξερω γω καπως. η μπορει να τους πω προσωπικα οικογενειακα
Το εχεις και με τους Ελληνες αυτο το προβλημα? Ή μηπως ειναι λιγο κρυοκωλοι εκει?
ειναι παρα πολυ κρυοκωλοι και το παλευω να ερθω ευρωπη η ελλαδα. και με τους ελληνες το εχω ναι, αλλα οχι τοσο πολυ. πχ προχτες στη δουλεια, λεει ενας οο δις τζομπ ις κιλινγκ μι..και θελοντας να παρω μερος στη συζητηση του ειπα οτι ουτως η αλλως μετα τα 20 τα κυταρα μας αρχιζουν και πεθαινουν οποτε πλεον δεν υπαρχει γυρισμος. και μετα απο λιγο ελεγα στον εαυτο μου ποσο καλυτερα ειναι να μην μιλαω λολ
Πώς αντεδρασαν οι αλλοι οταν το ειπες και μετα σκεφτηκες οτι καλυτερα να μην το ελεγες?
Κοιτα, τα θανατερα αστεια αρεσουν σε λιγους, αλλα αυτους τους λιγους αν τους μαζεψεις ολους μαζι, ειναι τελικα πολλοι, απλα ειναι διασπαρτοι και αναγκαστικά λιγοτεροι απο τους αλλους. Τα ανεκδοτα με τη μικρη Αννουλα τα ξερεις?