Μία βοήθεια από κάποιον που θα καταλάβει και δε θα κρίνει

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Aσε μην ψαχνεις να βρεις το θετικο που και καλα προβαλλει μεσα απο την μαυριλα, δεν υπαρχει τετοιο πραγμα. Η καταθλιψη ειναι ασθενεια. Οταν ειμαστε αρρωστοι, πηγαινουμε σε ειδικους, ετσι δεν ειναι? Αν ειχες πνευμονια, θα ηθελες να γινεις καλα, δε θα το θελες? Δε θα εψαχνες να βρεις τι θετικο κρυβεται πισω απο το βηχα :P
Ακου με που σου λεω, ειμαι παλια καραβανα στις μαλακιες της καταθλιψης, μη χανεις χρονο, αρκετο εχασες.
Ε και στο φιναλε δε θα ανοιχτεις απολυτα απο την πρωτη συνεδρια, σταδιακα θα καταλαβεις πώς λειτουργει η διαδικασια. Αλλα για να φτασεις σε μια αποσταση, πρωτα πρεπει να κανεις το πρωτο βημα, μετα το δευτερο, μετα το τριτο,...

---

Η αντιμετώπιση και η λύση τέτοιων θεματων δεν είναι εύκολη η ψυχικές ασθενείς ξεπερνιουνται δυσκολότερα από τις σωματικές, θέλει πολύ δυναμη κ πίστη, εγώ θα έλεγα όσο δύσκολα κι αν τα βιώνεις αυτά που περιγράφεις να το δεις όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα, τρώγε φρούτα όσο μπορείς, γυμναστική κάνε να νιώθεις ανεβασμένη κ να πας σε ειδικό, δεν μπορω να σκεφτω κατι αλλι ειμαι κουρασμενος, άντε όλα παροδικό είναι κ το κακκο και το καλό θα έρθουν καλές μέρες ηρεμίας-γαλήνης-αρμονίας και αγάπης του εαυτού μας με αυτοεκτίμηση!!!

Quote:

---

Originally Posted by SeaGull

Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

---

Νομίζω ότι αυτή η παράγραφος είναι εξαιρετικά σημαντική. Και θέλω να ασχοληθώ μ' αυτήν.
Ζούμε σε μια πολύ σάπια κοινωνία. Αυτή τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις την έννοια σάπια. Θα σε ρωτήσω, πώς γίνεται να μην σου έχει δείξει κανείς ότι υπάρχουν και όλα αυτά στη ζωή; Γιατί σου τα έκρυψαν; Αφού δεν βρέθηκε κανείς να σου τα δείξει σημαίνει ότι κανείς γύρω σου (και ακόμα περισσότερο τα κοντινά άτομα και ακόμα πολύ περισσότερο οι γονείς) δεν ήταν/είναι σωστοί.
Και έτσι, σιγά σιγά, σταδιακά τα ανακαλύπτεις μόνος/μόνη σου. Και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς.

Και γι' αυτό το λόγο ήσουνα άδικος/η με τους άλλους που πέρναγαν προβλήματα. Και αυτή η διαπίστωσή σου είναι εξαιρετική. Και εξαιρετικά υπεύθυνη η στάση της συγνώμης. Μου έτυχαν και εμένα αυτά. Και θυμάμαι ένα περιστατικό -σε ηλικία περίπου 15 χρονών- που "κορόϊδεψα" κάποιον μέσα στο μυαλό μου. Και το μετάνιωσα πολύ μερικά χρόνια αργότερα... Και τώρα γίνεται το ίδιο με εσένα και το ίδιο γίνεται και με εμένα. Γι' αυτό και δεν μπορείς να μιλήσεις σχεδόν σε κανέναν.
Αυτό είναι μία μόνη ένδειξη της άρρωστης κοινωνίας.

Τώρα θέλω να μιλήσω γενικά. Το 99% των ανθρώπων έχει μάθει να κρίνει. Ένα ποσοστό της κριτικής οφείλεται στην άγνοια (όπως η δική σου και η δική μου, σε μικρότερη ηλικία). Ένα άλλο ποσοστό της κριτικής οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι θέλουν να νιώσουν λίγο πιο "πάνω" από τους άλλους για να μην χρειαστεί να βιώσουν αυτά που βιώνεις. Προσπαθούν να ξεφύγουν από το βασικό πρόβλημα της ζωής με άπειρους τρόπους. Π.χ. αφιερώνονται πολύ στη δουλειά, γίνονται ανταγωνιστικοί, φτιάχνουν περιουσίες και καριέρες, θέλουν να είναι σπουδαίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κοροϊδεύουν τους άλλους για να νιώσουν ανώτεροι, κάνουν παιδιά και τα χρησιμοποιούν για να τονώσουν το ηθικό τους και την ασφάλειά τους.

Παρόλο που φαίνεται να είσαι σε μη ισορροπία, εγώ νομίζω ότι τώρα βρίσκεσαι σε μεγαλύτερη ισορροπία από τον περισσότερο κόσμο. Δεν είναι εύκολο να τα λέω γραπτά. Και έτσι σταματάω εδώ. Είναι εκατοντάδες αυτά που θα μπορούσε κάποιος να πει γι' αυτά, και δεν θα έφτανε ούτε ένα ολόκληρο βιβλίο.
Παράκληση, πες μου πώς τα ακούς αυτά τα λίγα.

Quote:

---

Originally Posted by SeaGull

Το γνωρίζω ότι θα με βοηθήσει ο ειδικός, με πιάνει όμως η ίδια αναβλητικότητα που με πιάνει και στις δουλειές μου, λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης.

---

Αφού κατάλαβες κάποια πράγματα ότι είναι διαφορετικά από αυτά που "λέγονται", να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τα πάντα. Γι' αυτό μου έρχεταιν να ρωτήσω, πώς το γνωρίζεις ότι θα σε βοηθήσει ο ειδικός; Επειδή "λέγεται";

Quote:

---

Originally Posted by SeaGull

Δεν μπορώ να καταλάβω εάν τα άγχη μου που πλέον εκδηλώνονται και σωματικά, έχουν να κάνουν μόνο με την οικογένειά μου. Δεν με πιέζουν όχι. Είναι δικό μου το θέμα και το αναγνωρίζω. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι τέλεια για εκείνους. Εγώ πιέζω τον εαυτό μου.

---

Αυτή τη σκέψη σου θα ήθελα να την ξαναδείς. Αν ζω σε μια κοινωνία τζιχάντ, μαθαίνω να είμαι τζιχάντ, και νομίζω ότι είναι "δική" μου σκέψη/άποψη. Αλλά είναι αποκτημένη γνώση (και φυσικά λάθος). Και επίσης νιώθω εσωτερικά άσχημα και αρχίζω να ψάχνω να βρω γιατί νιώθω άσχημα; Και δεν το βρίσκω. Γιατί η αποκτημένη γνώση/άποψη γίνεται προκατάληψη, αφού ποτέ δεν αμφέβαλλα να το ψάξω. Χρειάζεται σκέψη εδώ.

Καταρχήν ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον στο ποστ μου. Είναι απίστευτο το πόσο θα ταυτιστεί και θα ενδιαφερθεί να καθοδηγήσει κάποιος ''τρίτος'' και πως σε άτομα τα οποία θεωρείς κοντινά σου, δεν μπορείς να εμπιστευτείς το τι συμβαίνει μες στο μυαλό σου τα τελευταία χρόνια.

Δεν έχω κουράγιο να απαντήσω ξεχωριστά στα σχόλια σας, αυτές οι μέρες μου είναι πάρα πολύ δύσκολες, όταν έχω πιο καθαρό μυαλό θα το κάνω. Σας ευχαριστώ και να είστε καλά.

Quote:

---

μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια,

---

απο τη λεξη σεναρια καταλαβαινει κανεις οτι αυτο ειναι καπιο σκινικο που εχει σχεση με τη παιδικη σου ηλικια και οσα πραγματα κατεγραψες σεναρια εβλεπες σεναρια σου εμειναν.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Νομίζω ότι αυτή η παράγραφος είναι εξαιρετικά σημαντική. Και θέλω να ασχοληθώ μ' αυτήν.
Ζούμε σε μια πολύ σάπια κοινωνία. Αυτή τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις την έννοια σάπια. Θα σε ρωτήσω, πώς γίνεται να μην σου έχει δείξει κανείς ότι υπάρχουν και όλα αυτά στη ζωή; Γιατί σου τα έκρυψαν; Αφού δεν βρέθηκε κανείς να σου τα δείξει σημαίνει ότι κανείς γύρω σου (και ακόμα περισσότερο τα κοντινά άτομα και ακόμα πολύ περισσότερο οι γονείς) δεν ήταν/είναι σωστοί.
Και έτσι, σιγά σιγά, σταδιακά τα ανακαλύπτεις μόνος/μόνη σου. Και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς.

Και γι' αυτό το λόγο ήσουνα άδικος/η με τους άλλους που πέρναγαν προβλήματα. Και αυτή η διαπίστωσή σου είναι εξαιρετική. Και εξαιρετικά υπεύθυνη η στάση της συγνώμης. Μου έτυχαν και εμένα αυτά. Και θυμάμαι ένα περιστατικό -σε ηλικία περίπου 15 χρονών- που "κορόϊδεψα" κάποιον μέσα στο μυαλό μου. Και το μετάνιωσα πολύ μερικά χρόνια αργότερα... Και τώρα γίνεται το ίδιο με εσένα και το ίδιο γίνεται και με εμένα. Γι' αυτό και δεν μπορείς να μιλήσεις σχεδόν σε κανέναν.
Αυτό είναι μία μόνη ένδειξη της άρρωστης κοινωνίας.

Τώρα θέλω να μιλήσω γενικά. Το 99% των ανθρώπων έχει μάθει να κρίνει. Ένα ποσοστό της κριτικής οφείλεται στην άγνοια (όπως η δική σου και η δική μου, σε μικρότερη ηλικία). Ένα άλλο ποσοστό της κριτικής οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι θέλουν να νιώσουν λίγο πιο "πάνω" από τους άλλους για να μην χρειαστεί να βιώσουν αυτά που βιώνεις. Προσπαθούν να ξεφύγουν από το βασικό πρόβλημα της ζωής με άπειρους τρόπους. Π.χ. αφιερώνονται πολύ στη δουλειά, γίνονται ανταγωνιστικοί, φτιάχνουν περιουσίες και καριέρες, θέλουν να είναι σπουδαίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κοροϊδεύουν τους άλλους για να νιώσουν ανώτεροι, κάνουν παιδιά και τα χρησιμοποιούν για να τονώσουν το ηθικό τους και την ασφάλειά τους.

Παρόλο που φαίνεται να είσαι σε μη ισορροπία, εγώ νομίζω ότι τώρα βρίσκεσαι σε μεγαλύτερη ισορροπία από τον περισσότερο κόσμο. Δεν είναι εύκολο να τα λέω γραπτά. Και έτσι σταματάω εδώ. Είναι εκατοντάδες αυτά που θα μπορούσε κάποιος να πει γι' αυτά, και δεν θα έφτανε ούτε ένα ολόκληρο βιβλίο.
Παράκληση, πες μου πώς τα ακούς αυτά τα λίγα.

Αφού κατάλαβες κάποια πράγματα ότι είναι διαφορετικά από αυτά που "λέγονται", να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τα πάντα. Γι' αυτό μου έρχεταιν να ρωτήσω, πώς το γνωρίζεις ότι θα σε βοηθήσει ο ειδικός; Επειδή "λέγεται";

Αυτή τη σκέψη σου θα ήθελα να την ξαναδείς. Αν ζω σε μια κοινωνία τζιχάντ, μαθαίνω να είμαι τζιχάντ, και νομίζω ότι είναι "δική" μου σκέψη/άποψη. Αλλά είναι αποκτημένη γνώση (και φυσικά λάθος). Και επίσης νιώθω εσωτερικά άσχημα και αρχίζω να ψάχνω να βρω γιατί νιώθω άσχημα; Και δεν το βρίσκω. Γιατί η αποκτημένη γνώση/άποψη γίνεται προκατάληψη, αφού ποτέ δεν αμφέβαλλα να το ψάξω. Χρειάζεται σκέψη εδώ.

---

Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα αυτό, είνα πολύ σάπια κοινωνία δεν μπορώ να αντέξω τόση σαπίλα, άσκηση κριτικής από όλους για τους δικούς τους λόγους δηλαδή θα αναγκαστώ να κλειστώ στους ανθρώπους την οικογένεια μου και όσους ενδιαφέρονται καλοπροαίρετα εννοώ φίλους, μπορεί ίσως να αλλάξει η νοοτροπία ο κόσμος ίσως με ένα πόλεμο αφού δεν γίνεται κατι καλό με τους άλλους τρόπους. Όσον αφορά το προβλήμα σου είναι γιατί έτσι εμαθε το μυαλό να δουλεύει π.χ όταν λες έμαθα να είμαι τέλεια για τους γονείς μου κ θέλει χρόνο για να αλλάξει μπορεί οχι πολύ

Καλησπερα αδερφουλα μου, ηθελα να σου πω οτι πριν 1 χρονο περασα τα ιδια συμπτώματα κατάθλιψης ισως και χειροτερα,εβλεπα τον κοσμο αναποδα στην κυριολεξια,ειχα φοβερες δυσπνοιες δεν μπορουσα να παρω αναπνοη,δεν μπορουσα να κοιμηθω τα βραδια , ξυπνουσα τα μεσανυχτα αναστατωμενος και μεσα στο αγχος,η ζωη γινοταν βαρετη χωρις νοημα και ενδιαφερον, μου παιρνουσαν αυτοκτονικες ιδεες κτλ. Το μονο που εχω να σου που ειναι οτι αυτο θα σου περασει σιγουρα μονο με την βοήθεια του κυριο ημων Ιησου Χριστου, θα σου προτεινα να βρεις εναν πνευματικο γεροντα οπως εκανα εγω με την χαρι του κυριου μας. Αφου κανεις αυτο το βημα ο γεροντας θα σε καθοδηγήσει στο τι πρεπει να κανεις. Ο ιδιος ο κυριος μας ειπε, οτι ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια που βιώνουν οι ανθρωποι που ειναι κοντα στην Ορθοδοξοι Εκκλησια, δηλαδη την γαληνη και ηρεμια στην ψυχη τους Υ.Γ. Μην απελπιζεσαι αδερφουλα μου, οσο και αν δεν το πιστευεις πολυ, θα γινεις καλα,αρκει να εμπιστευτεις τον Χριστο και την Ορθοδοξια μας, υπαρχουν πολλα πατερικα βιβλια στο διαδίκτυο για την καταθλιψη και ψυχικά νοσήματα που οδηγουν στην θεραπεια. Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείρηση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.

Quote:

---

Originally Posted by Γρηγορης Ιν

Καλησπερα αδερφουλα μου, ηθελα να σου πω οτι πριν 1 χρονο περασα τα ιδια συμπτώματα κατάθλιψης ισως και χειροτερα,εβλεπα τον κοσμο αναποδα στην κυριολεξια,ειχα φοβερες δυσπνοιες δεν μπορουσα να παρω αναπνοη,δεν μπορουσα να κοιμηθω τα βραδια , ξυπνουσα τα μεσανυχτα αναστατωμενος και μεσα στο αγχος,η ζωη γινοταν βαρετη χωρις νοημα και ενδιαφερον, μου παιρνουσαν αυτοκτονικες ιδεες κτλ. Το μονο που εχω να σου που ειναι οτι αυτο θα σου περασει σιγουρα μονο με την βοήθεια του κυριο ημων Ιησου Χριστου, θα σου προτεινα να βρεις εναν πνευματικο γεροντα οπως εκανα εγω με την χαρι του κυριου μας. Αφου κανεις αυτο το βημα ο γεροντας θα σε καθοδηγήσει στο τι πρεπει να κανεις. Ο ιδιος ο κυριος μας ειπε, οτι ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια που βιώνουν οι ανθρωποι που ειναι κοντα στην Ορθοδοξοι Εκκλησια, δηλαδη την γαληνη και ηρεμια στην ψυχη τους Υ.Γ. Μην απελπιζεσαι αδερφουλα μου, οσο και αν δεν το πιστευεις πολυ, θα γινεις καλα,αρκει να εμπιστευτεις τον Χριστο και την Ορθοδοξια μας, υπαρχουν πολλα πατερικα βιβλια στο διαδίκτυο για την καταθλιψη και ψυχικά νοσήματα που οδηγουν στην θεραπεια. Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείρηση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.

---

Επιτέλους, ένας άνθρωπος που να προτείνει ως λύση τον Ιησού Χριστό και την Ορθοδοξία μας και φυσικά είναι και η καλύτερη λύση αφού όπως σου λέει ο Χριστός:ΕΓΏ ΕΊΜΑΙ Ο ΙΑΤΡΌΣ ΤΩΝ ΨΥΧΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΆΤΩΝ και μας το έγραψε/θύμησε ο Γρηγόρης. Καλό είναι να κάνεις αυτό που σου πρότεινε, να βρεις έναν πνευματικό, και να διαβάζεις βιβλία ψυχωφελή, έστω κι αν δεν το πιστεύω κι εγώ θα γίνω καλά από την δυσκολία που αντιμετωπίζω, καλή συνέχεια.

Θα συμφωνήσω με τον/την xfactor.... Κι εγω βλεπω ψυχαναγκαστικα στοιχεια(ομοιοπαθης)

Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείρηση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.

Quote:

---

Originally Posted by Γρηγορης Ιν

Καλησπερα αδερφουλα μου, ηθελα να σου πω οτι πριν 1 χρονο περασα τα ιδια συμπτώματα κατάθλιψης ισως και χειροτερα,εβλεπα τον κοσμο αναποδα στην κυριολεξια,ειχα φοβερες δυσπνοιες δεν μπορουσα να παρω αναπνοη,δεν μπορουσα να κοιμηθω τα βραδια , ξυπνουσα τα μεσανυχτα αναστατωμενος και μεσα στο αγχος,η ζωη γινοταν βαρετη χωρις νοημα και ενδιαφερον, μου παιρνουσαν αυτοκτονικες ιδεες κτλ. Το μονο που εχω να σου που ειναι οτι αυτο θα σου περασει σιγουρα μονο με την βοήθεια του κυριο ημων Ιησου Χριστου, θα σου προτεινα να βρεις εναν πνευματικο γεροντα οπως εκανα εγω με την χαρι του κυριου μας. Αφου κανεις αυτο το βημα ο γεροντας θα σε καθοδηγήσει στο τι πρεπει να κανεις. Ο ιδιος ο κυριος μας ειπε, οτι ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια που βιώνουν οι ανθρωποι που ειναι κοντα στην Ορθοδοξοι Εκκλησια, δηλαδη την γαληνη και ηρεμια στην ψυχη τους Υ.Γ. Μην απελπιζεσαι αδερφουλα μου, οσο και αν δεν το πιστευεις πολυ, θα γινεις καλα,αρκει να εμπιστευτεις τον Χριστο και την Ορθοδοξια μας, υπαρχουν πολλα πατερικα βιβλια στο διαδίκτυο για την καταθλιψη και ψυχικά νοσήματα που οδηγουν στην θεραπεια. Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείρηση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.

---

Καλησπερα περναω και εγω τα ιδια..τα ξεπερασες ολα τελειως και εισαι μια χαρα τωρα? Δεν πηρες ποτε ψυχοφαρμακα?

Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App

Ναι αδερφε Χριστοφορε, τα ξεπερασα με την χαρη του Χριστου και του πνευματικου μου πατρος και δεν πηρα καθολου ψυχοφαρμακα, το τι περασα δεν περιγράφετε αδερφε Χριστοφορε, μην απελπίζεσαι ο θεος ειναι μαζι σου αρκει να βρεις εναν πνευματικο Γεροντα οπως εκανα εγω και να ακολουθησεις πιστα τις οδηγιες του, ολλα αυτα κυριως τα παθαινουμε διοτι δεν ειμαστε τοσο κοντα στον Χριστο μας.

Καλησπέρα, πλέον δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, δε θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ κανονικά χωρίς να με βαράει καθημερινή ινσόμνια και συνεχόμενο άγχος. Θα το πάρω στα χέρια μου.
Ξεκινάω ψυχοθεραπεία αυτή τη βδομάδα.
Ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον, καλή συνέχεια εύχομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Γρηγορης Ιν

Ναι αδερφε Χριστοφορε, τα ξεπερασα με την χαρη του Χριστου και του πνευματικου μου πατρος και δεν πηρα καθολου ψυχοφαρμακα, το τι περασα δεν περιγράφετε αδερφε Χριστοφορε, μην απελπίζεσαι ο θεος ειναι μαζι σου αρκει να βρεις εναν πνευματικο Γεροντα οπως εκανα εγω και να ακολουθησεις πιστα τις οδηγιες του, ολλα αυτα κυριως τα παθαινουμε διοτι δεν ειμαστε τοσο κοντα στον Χριστο μας.

---

Ευχαριστω για τν απαντηση σου..δεν ξερω δεν αντεχω αλλο αυτο που τραβαω μου ρχετε πολλες να αυτοκτονησω να υσηχασω..

Στάλθηκε από το SM-G900F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείριση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.

[QUOTE=SeaGull;984136]Καλησπέρα.

Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

Σας ευχαριστώ.[/QU

Βασικά αντιλαμβάνομαι πως οργανικά είσαι απόλυτα υγιής! Αυτό και μόνο να σκεφτείς θα πρέπει να σε χαροποιεί, τώρα τα υπόλοιπα ψυχογενούς χαρακτήρα που περιγράφεις δεν μπορώ να γνωρίζω που έχουν το υπόβαθρο τους αλλά όπως και να έχει αν το θες πραγματικά μπορούν να λυθούν. Αν δεν μπορέσεις να το ξεπεράσεις από μόνη βάζοντας το μυαλό και τις σκέψεις σου σε μία τάξη ώστε να αντιληφθείς τι είναι λογικό και τι παράλογο από αυτά που σκέφτεσαι καλό θα ήταν να μιλήσεις με κάποιον ειδικό ψυχολόγο αρχικά όχι ψυχίατρο μήπως σε βοηθήσει το να μοιραστείς μαζί του σκέψεις στη συνέχεια βλέπεις αλλά γενικά σκέψου πως καμία σκέψη δεν αξίζει να σε κάνα χάλια οι σκέψεις είναι απλά σκέψεις δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα εσύ τους δίνεις μόνο αξία, όταν νιώθεις πολύ χάλια βγες έξω και περπάτησε πάρε ανάσα!