Το πριν και μετα

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλημερα!
πραγματικα, αυτη ειναι η πιο ομορφη εξελιξη που θα μπορουσε να υπαρχει σε αυτο που περιγραφεις.
με το καλο να κανετε οτι ονειρευεστε και ολα να πανε καλα.

οσο γι αυτο που ξεκινησες να λες στην αρχη,
η περιγραφη σου ηταν, οτι τωρα πλεον επειδη εισαι καλα, εχεις την δυνατοτητα και θελεις να προσφερεις στα παιδια και σαυτον, να τον περιποιηθεις, και οτι πλεον ουτε αποφευγεις ευθυνες ουτε επωμιζεσαι παραπανω ευθυνες, οπως στο παρελθον.
μονο που η οικογενεια, ειναι μια κοινη ευθυνη, και οντως με αυτα που περιγραφεις, μετα απο την περιποιηση περνας σε σημεια που τον κρατας εξω απο την κοινη σας ευθυνη...

το μπανιο των παιδιων, δεν ειναι μονο ευθυνη και δουλεια, ειναι ουσιαστικη ΕΠΑΦΗ, σωματικη και συναισθηματικη, ειναι ουσιαστικη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο μεγαλωμα των παιδιων και μοιρασμα αγαπης.
ειναι καλο να το κανεις εφοσον το επιθυμει κι ειναι κουρασμενος, αλλα
ΔΕΝ ειναι περιποιηση του οπως το περιεγραφες οταν θελει να το κανει και τον αποκλειεις.
εκει, κατι δεν παει πολυ καλα....

θεωρω οτι πρεπει να του επιτρεπεις να συμμετεχει εφοσον το θελει κι εφοσον δεν επωμιζεσαι περισσοτερες ευθυνες απ οσες σου αναλογουν.
ειναι μια κοινη σας ευθυνη αλλα και κοινη ευχαριστηση.
μην συμπεραινεις μονη σου οτι η οποιαδηποτε ενασχοληση με τα παιδια ειναι αγγαρεια.. απ οτι δειχνει η αντιδραση του, το θεωρει ευχαριστηση.
γιατι να του την στερησεις?

να επαναλαβω ποσο καλη εξελιξη ειναι η κοινη αποφαση για τριτο παιδι. σιγουρα θα του εχει εξαλειφθει η εντυπωση οτι την κανεις σιγα-σιγα, εφοσον εμπρακτα αποδεικνυεις οτι θελεις να εισαι μαζι του...

---

Δεν κραταω τον αντρα μου μακρια πο τα παιδι μας! Απλώς εγω δουλεύω μειωμένο ωράριο λόγω των παιδιων κι εκεινος βαραει και 35ωρα κάποιες φορές. Πόσο λογικό είναι να τον αφήνω να κάνει δουλειές? Αν εχει μια ωρα ξεκούραστος καλύτερα να περνά χρόνο μαζί μας, ξεγνοιαστα, αν του αφησω πχ να κανει μπάνιο στα μωρα, δε θα τα δει ατην ουσία, δε θα παιξουν. Σαν υπνωτισμένα κοιμουνται μετα απο μπάνιο. Και του φαίνεται τρελό γιατί τό πρωτο εξάμηνο, είχα συχνα πόνους λογω καισαρικής και κάποιες μέρες και σκουπα ηλεκτρική εβαλε. Και οταν ξερεις 7 χρονια εναν ανθρωπο αδυναμο και ξαφνικα πεφτει τεραστεια ευθύνη πανω του αντι να βγει αδυναμια βγαινει δυναμη τα χάνεις λίγο.
Δεν κάνω κατι παράλογο ουτε υπερβολικό. Μακαρι να είχα περισσοτερη δυναμη κ να κνω περισσοτερα για την οικογένειά μου, αλλα είμαι ικανοποιημένη και με οσα εχω.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ναι,εχεις δίκιο. :) χρησημοποίησα ως παράδειγμα την κατάσταση αυτή. Αν και δε παυω ν οιστευω πω τα παιδια μου εινι οτι πιο πολύτιμο υπάρχει, με ολες τις ατελειες τους

---

Καλησπέρα.
Επειδή όντως σου είναι ότι πολυτιμότερο,όπως λες,να τα αγαπάς όσο πιο πολύ μπορείς και να τα στηρίζεις συνέχεια.
Να είσαι κάτι σαν φύλακας άγγελος τους.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Σημειώνω δύο επίθετα "αφαλές" και "τρομερά δύσκολο".
Απ' ότι καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις, αν κουβεντιάσεις με διάφορα άτομα θα ακούσεις άπειρες γνώμες, συμβουλές, κριτικές, κλπ. Έχουν όλες σημασία;
Από τα λεγόμενά σου βλέπω ότι έχεις δει αλήθειες. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε παντού, αρκεί να γνωρίζουμε. Στα γράφω γενικά.
Παρατηρώ -και συγνώμη που θα διαταράξω την παρούσα κατάστασή σου- και σε ρωτάω, οι αλήθειες έχουν τελειώσει; Πιστεύω πως όχι. Θα σου έδινα κάποιες ιδέες, ιδιοτέλεια από τη μεριά σου, κατανόηση του πώς σκέφτονται οι άλλοι γύρω σου.
Λες για τρίτο παιδί. Νομίζω ότι καλό είναι να μην κάνουμε γρήγορες κινήσεις, να τα αφήνουμε για λίγο διάστημα στο μυαλό μας για να έρχεται η κατανόηση και η ισορροπία μέσα μας.
Πραγματικά σου λέω πως καταλαβαίνω αυτά που έχεις διαπιστώσει μέσα σου, αλήθειες, ψέματα που είπαμε.

---

Καταλαβαίνω τι μου λες. Μεχρι να μάθω την ιδιοτέλεια, κουραστηκα πολύ. Τα κακοποιημένα κοριτσια γίνονται θυματοποιημένες γυναίκες, οπότε καταλαβαίνεις.. οσο για το π ς σκεφτονται οι άλλοι,εκτος του αντρα μου κ γενικοτερα εκτος των αγαπημένων προσωπων, δε με νοιαζει πολύ πλέον. Είχα φτάσει σε σημείο να μαντεύω επακριβώς τι θα μου απαντουσε κάποιος εν τον ρωτουσα κάτι, γιατι ηθελα να δίνω κι εγω "σωστές" απαντησεις ή εντυπώσεις. Πλέον προτειμώ τς αληθινά δικές μου.

οσο για το μωρο δε θα το κανουμε αυριο,οι πιτσιρικάδες ακομα πάνες φορανε. Αλλά είναι ο στοχος του 2018.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Δεν κραταω τον αντρα μου μακρια πο τα παιδι μας! Απλώς εγω δουλεύω μειωμένο ωράριο λόγω των παιδιων κι εκεινος βαραει και 35ωρα κάποιες φορές. Πόσο λογικό είναι να τον αφήνω να κάνει δουλειές? Αν εχει μια ωρα ξεκούραστος καλύτερα να περνά χρόνο μαζί μας, ξεγνοιαστα, αν του αφησω πχ να κανει μπάνιο στα μωρα, δε θα τα δει ατην ουσία, δε θα παιξουν. Σαν υπνωτισμένα κοιμουνται μετα απο μπάνιο. Και του φαίνεται τρελό γιατί τό πρωτο εξάμηνο, είχα συχνα πόνους λογω καισαρικής και κάποιες μέρες και σκουπα ηλεκτρική εβαλε. Και οταν ξερεις 7 χρονια εναν ανθρωπο αδυναμο και ξαφνικα πεφτει τεραστεια ευθύνη πανω του αντι να βγει αδυναμια βγαινει δυναμη τα χάνεις λίγο.
Δεν κάνω κατι παράλογο ουτε υπερβολικό. Μακαρι να είχα περισσοτερη δυναμη κ να κνω περισσοτερα για την οικογένειά μου, αλλα είμαι ικανοποιημένη και με οσα εχω.

---

ναι, αλλα μπαινεις στην θεση αυτου που αποφασιζει για λογαριασμο ΤΟΥ, οτι αυτο ΘΑ το αποφυγει γιατι τον κουραζει , ενω ο ιδιος δηλωνει οτι ΘΕΛΕΙ να το κανει γιατι του αρεσει/
και οχι, το μπανιο των παιδιων για καποιον που δεν βλεπει ολη μερα τα παιδια του δεν ειναι κουραση οταν αυτος δεν το νοιωθει ετσι, ειναι ΕΠΑΦΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
επαναλαμβανω, οτι αν το ΗΘΕΛΕ κιε κεινος, καλα κανεις, αλλα περασες στο αλλο ακρο που αποφασιζεις για εκεινον το "καλο" του, ενω δηλωνει ξεκαθαρα τα θελω του...
μηππως εκτος απο το να τον ξεκουρασεις, εχεις μια διαθεση χειριστικη απεναντι του?

Δεν το βρισκω και πολύ λογικό αλλά ούτε και ουσιαστικό να γραψω την ρουτίνα της οικογένειας μου και να επιχειρηματολογήσω στο γιατί και στο πως. Δεν ειμαι ούτε χειρηστική ούτε αυταρχική ούτε σε φάση μανίας. Απλώς θέλω να μπορούμε να χαιρόμαστε οσο περισσότρρο ο ένας τον άλλο και η αλήθεια είναι πως αποδίδει γιατί πλέον όταν μαζευόμαστε υπάρχει χρόνος, τον οποίο ο καθένας μπορεί να χρησημοποοησει όπως θέλει.
Επισης μετα την κουβέντα που ειχα με τον αντρα μου είναι καλύτερα τα πραγματα. Ειμαστε πιο ήρεμοι και οι δύο.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Δεν το βρισκω και πολύ λογικό αλλά ούτε και ουσιαστικό να γραψω την ρουτίνα της οικογένειας μου και να επιχειρηματολογήσω στο γιατί και στο πως. Δεν ειμαι ούτε χειρηστική ούτε αυταρχική ούτε σε φάση μανίας. Απλώς θέλω να μπορούμε να χαιρόμαστε οσο περισσότρρο ο ένας τον άλλο και η αλήθεια είναι πως αποδίδει γιατί πλέον όταν μαζευόμαστε υπάρχει χρόνος, τον οποίο ο καθένας μπορεί να χρησημοποοησει όπως θέλει.
Επισης μετα την κουβέντα που ειχα με τον αντρα μου είναι καλύτερα τα πραγματα. Ειμαστε πιο ήρεμοι και οι δύο.

---

Ποιος μιλησε για μανία;;;
Με κουφανες τωρα..
Αυτο που λεω ειναι οτι οι υγιεις ενηλικες οπως εσεις, ξερουν τι θελουν και γιατι.
Καλο και βοηθητικό ειναι που προσφερεσαι να κανεις ολες τις υποχρεωσεις, αλλα κι εκεινος ξερει τι θελει. Δεν χρειαζεται να του απαγορεύσεις κιολας να κανει κατι που θέλει κι ας σου φαινεται κουραστικο, εσενα.
Για εκεινον μπορει να ειναι ευχαρίστηση. Γιατι να αποφασισεις για λογαριασμο του τι τον κουράζει; μπορει ο ιδιος να το αποφασιζει.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Ποιος μιλησε για μανία;;;
Με κουφανες τωρα..
Αυτο που λεω ειναι οτι οι υγιεις ενηλικες οπως εσεις, ξερουν τι θελουν και γιατι.
Καλο και βοηθητικό ειναι που προσφερεσαι να κανεις ολες τις υποχρεωσεις, αλλα κι εκεινος ξερει τι θελει. Δεν χρειαζεται να του απαγορεύσεις κιολας να κανει κατι που θέλει κι ας σου φαινεται κουραστικο, εσενα.
Για εκεινον μπορει να ειναι ευχαρίστηση. Γιατι να αποφασισεις για λογαριασμο του τι τον κουράζει; μπορει ο ιδιος να το αποφασιζει.

---

Ευχαριστώ για την απάντηση Remedy! Δεν ειπα πως ειπες για μανία βρε. Απλώς οπως ειδα πιο πάνω ξέχασα να το διευκρινήσω. Ο άντρας μου, εκτός των υπολοίπων περί ανασφάλειας , μμου ειπε και αυτό, πως φοβάται πολύ μην τυχόν και περνάω φάση μανίας. Στο παρελθόν δεν έχω περάσει ποτέ φάση μανίας. Μου είπε πως φοβάται το ενδεχόμενο αυτό και πως είναι σιγουρος πως αν επιστρέψω σε φάση κατάθλιψης θα είναι πολύ χειροτερα. Εχει δίκιο. Όσα χρόνια με ξέρει, μια μέρα "καλά" και 29 χάλια ήμουν. Τον τελευταίο χρόνο είμαι ήρεμη και λογική στις αντιδράσεις μου και "φυσιολογική". Με στήριζε πολύ και συνεχίζει. Μου ζητησε να μην κουράζομαι, πως είναι δύσκολο να κουμαντάρω τα πάντα και καταλαβαίνει, πως τέλεια είναι τα πράγματα μόνο που είμαστε μαζί και συνυπάρχουμε και δε χρειαζεται να κουράζομαι τόσο κτλ. Βέβαια, αν και εχω κοψει τα χάπια εδω και καιρό συνεχίζω να μιλάω μια φορά τον μήνα στο γιατρο μου, πλέον σε φιλικό επίπεδο, ή τουλάχιστον εγώ τον θεωρώ οικογένεια.
Νοιωθω καλά και μπορω να αντιμετωπιζω λογικά τα πράγματα, αλλά επειδή δε θεωρώ την κατάθλιψη αμυγδαλιτιδα, πάντα θα προσέχω.
Τελοσπάντων, επειδή τον ρωτησα αυτό που είπες, μου είπε πως όλα γίνονται με τον καλύτερο τρόπο και πως οχι μόνο δε νοιωθει πως στερήται τα παιδια, μα πως βιώνει τη φάση τόσο όμορφα, όσο δεν περίμενε. Απλώς ειναι μια νέα κατάσταση, υπάρχει ο φόβος λόγω ιστορικού και πρέπει να ξαναγνωρίσει και τη γυναίκα του και είναι κάπως. Πάντως είμαστε πολύ πιο ήρεμοι, μετα την κουβέντα που κάναμε. Και το πιο μαγικό είναι και πως τα μικρα είναι πιο ήρεμα. Θα μας πάρει λίγο καιρό ακόμα να συνηθισουμε αλλα νομίζω, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε ούτε να το σκεφτομαστε περισσότερο. Είμαστε τυχεροι που εχουμε ο ενας τον αλλο και ξεπερασαμε πιο δυσκολες καταστασεις :)
Ευχαριστω και πάλι για το ενδιαφερον :)

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Τα κακοποιημένα κοριτσια γίνονται θυματοποιημένες γυναίκες, οπότε καταλαβαίνεις..

---

Ναι, αναφέρεσαι στη βία, το καταλαβαίνω αυτό. Η βία παίρνει διάφορες μορφές.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Είχα φτάσει σε σημείο να μαντεύω επακριβώς τι θα μου απαντουσε κάποιος εν τον ρωτουσα κάτι, γιατι ηθελα να δίνω κι εγω "σωστές" απαντησεις ή εντυπώσεις.

---

Μπορεί να δώσει κανείς αρκετές ερμηνείες σ' αυτό και δεν είμαι σίγουρος. Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα για να καταλάβω;

Quote:

---

Originally Posted by John11

Ναι, αναφέρεσαι στη βία, το καταλαβαίνω αυτό. Η βία παίρνει διάφορες μορφές.

Μπορεί να δώσει κανείς αρκετές ερμηνείες σ' αυτό και δεν είμαι σίγουρος. Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα για να καταλάβω;

---

Είναι πολύ μεγάλο θέμα και είναι νομίζω τυπική συμπεριφορά κακοποιημένου. Δεν ξέρω πόσο κολλάει με το θέμα, αλλά να σου εξηγήσω.

Πρώτον, όταν λέω κακοποίηση, δεν εννοούμε να εχει κάποιος αυστηρούς γονεις, αλλά τρελούς. Δηλαδή ο μηχανισμός εκπαιδευσης επιβράβευσης και τιμωρίας να είναι εντελώς θα σε πάρω να φύγουμε, εντελώς παράλογος. Παράδειγμα, ένας αυστηρος γονέας μπορεί να μην αφήνει το παιδί του να είναι έξω από το σπίτι μετά τις 12, επειδή φοβάται για την ασφάλειά του. Εάν το παιδί αργήσει να επιστρέψει, θα το τιμωρήσει π με μείωση του χαρτζιλικιού, ή θα του απαγορεύσει να βγαίνει πχ για μια εβδομάδα ή κάτι τέτοιο. Έχει μια λογική βάση. Ενας κακοποιητικός γονέας, θα κακοποιησει το παιδί του επειδή πχ βγήκε ενώ δε βγήκε ο ίδιος, ή θα κακοποιήσει το παιδί επειδή γέλασε δυνατά και τον ενόχλησε και όταν λέω θα το κακοποιήσει εννοω θα το δείρει, θα το υποβιβάσει και για άσχετα θέματα πχ γελούσες δυνατα αρα μεγαλώνοντας θα γινεις μια π@@@να (το χω ζήσει). Το παιδί δεν έχει ένα μπύσουλα να σκεφτεί το σωστό και το λάθος που θα αφορά τη δική του ζωή, αλλά θα μάθει να σκέφτεται να κρίνει και να επιλέγει με κριτήριο, αν το αποτέλεσμα της επιλογής του θα προκαλέσει κακοποίηση. Ως ενήλικας το μοτίβο δεν αλλάζει καθόλου, μόνο που πλέον στο μυαλό του ενηλικα η κακοποίηση έχει γινει ταυτόσημη της αποδοχής. Όποτε ένας κακοποιημένος στην παιδική ηλικία άνθρωπος δε γίνεται αποδεκτός νοιώθει τον ίδιο πόνο απόρριψης που ένοιωθε και όταν τον κακοποιούσαν οι γονείς του. Υποσυνείδητα βέβαια, αλλά αυτό συναίβει σε μένα και νομίζω σε πολλούς, αν όχι σε όλους τους κακοποιημένους ανθρώπους.
Για να μην νοιώθει λοιπόν τον πόνο αυτό της απόρριψης ο άνθρωπος, δημιουργεί κάποιες άμυνες. Από παιδί, ζώντας σε κακοποιητικές καταστάσεις, μπαίνει σε μια διαδικασία εξέληης της συμπεριφοράς του, ώστε να μην πονά. Ως παιδί θα μάθει τι είναι αυτό που ερεθίζει τον κακοποιητή και θα το αποφεύγει, επίσης, θα μάθει και κάτι άλλο, να "διαβάζει" τις επιθυμίες του κακοποιητή γονέα για να έχει λιγότερα προβλήματα. Ως ενήλικος όμως, δε θα έχει κάποιο άλλο εφόδιο ουτοσωστε να κοινωνικοποιήται, παραμόνο να γίνεται χαμελαίοντας. Πχ αν κανει παρέα με τα ταδε άτομα να τρελαίνεται για ποίηση λογοτεχνία και μπετόβεν ενώ αν αλλάξει παρέα και συναναστραφεί αλλα άτομα, να τρελαίνεται για πάολα φτηνά ποτά και μπουζούκια. Και αυτό να μην συμβαίνει για να εκμεταλλευτεί κάτι άλλο, εκτός απο την ψευδαίσθηση της αποδοχής. Το κακό με όλη αυτή τη διαδικασία, είναι πως το άτομο ξεχνα τι αγαπά το ίδιο ή τι θέλει με αποτέλεσμα να χάνεται σε φαυλους κύκλους ανηδονίας και ενώ "κάνει" πραγμτα με μανιώδες τρόπο, να μην λαμβάνει ευχαρίστηση, επειδή ξέρει πως η αποδοχή που λαμβάνει δεν του "ανήκει" απειδη μιμήται στην ουσία έναν ξενο χαρακτήρα, αλλά πολύ περισσότερο, επειδή τα πράγματα που κάνει δε του αρεσουν πάντα και δε είναι καν σε θέση να το συνειδητοποιεί.
Ελπίζω να σε κάλυψα