Αγχολυτικά!

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Τι είναι η αποπραγματοποίηση?

---

Εγώ κάνω κρίσεις πανικού με αποπρωσοποίηση/αποπραγματοποίηση. Δλδ την ώρα που παθαίνω κρίση αποκόβομαι ξαφνικά από τον περιβάλλον και όλα μου φαίνονται ξένα. Η αποπραγματοποίηση όμως που βιώνω τώρα είναι μια αίσθηση σε καθημερινή βάση χωρίς να παθαίνω κρίσεις πανικού κατα την οποία νιώθω το περιβάλλον μου ξένο, νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου, ότι δεν ζω, ότι τα κάνω όλα μηχανικά, ότι το παρελθόν μου δεν το έζησα εγώ,ότι είμαι διαρκώς σε ένα όνειρο που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Όλα είναι θολά στο μυαλό μου και έχω και θέματα με την μνήμη μου. Πραγματικά σε ζηλεύω που δεν ξέρεις τι είναι. Είναι ένα καθημερινό μαρτύριο. Τώρα είμαι λίγο καλύτερα σε σχέση με τις πρώτες μέρες αλλά και πάλι δεν έχω συνδεθεί ακόμα με την πραγματικότητα. Είναι αμυντικός μηχανισμός του εγκεφάλου. Ακίνδυνος ναι μεν επίπονος όμως.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Εγώ κάνω κρίσεις πανικού με αποπρωσοποίηση/αποπραγματοποίηση. Δλδ την ώρα που παθαίνω κρίση αποκόβομαι ξαφνικά από τον περιβάλλον και όλα μου φαίνονται ξένα. Η αποπραγματοποίηση όμως που βιώνω τώρα είναι μια αίσθηση σε καθημερινή βάση χωρίς να παθαίνω κρίσεις πανικού κατα την οποία νιώθω το περιβάλλον μου ξένο, νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου, ότι δεν ζω, ότι τα κάνω όλα μηχανικά, ότι το παρελθόν μου δεν το έζησα εγώ,ότι είμαι διαρκώς σε ένα όνειρο που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Όλα είναι θολά στο μυαλό μου και έχω και θέματα με την μνήμη μου. Πραγματικά σε ζηλεύω που δεν ξέρεις τι είναι. Είναι ένα καθημερινό μαρτύριο. Τώρα είμαι λίγο καλύτερα σε σχέση με τις πρώτες μέρες αλλά και πάλι δεν έχω συνδεθεί ακόμα με την πραγματικότητα. Είναι αμυντικός μηχανισμός του εγκεφάλου. Ακίνδυνος ναι μεν επίπονος όμως.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Διάβασα στο ιντερνετ γι αυτό. Εχω μια παρεμφερή εμπειρία. Το προηγούμενο καλοκαίρι μου είχε δώσει το Φόκεστον, σα λαντόζ, το οποίο με τάραξε. Ενιωθα οτι δεν ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν συνέχεια στην τσίτα με μουδιασμένο κεφάλι κ διαφορετική αντίληψη. Τα έκοψα κ συνήλθα. Εσένα όλο αυτό σου ξεκίνησε μετα απο μετατραυματικό στρες? Ασ πουμε, πού πάθαινες κρίσεις πανικού? Τι φοβόσουν ότι θα σου συμβεί εκείνη την ώρα? Είναι καιρό που κάνεις κρίσεις κ έβγαλε το μυαλο αυτό το μηχανισμό? Οπως κ να έχει, ολο αυτό δεν είσαι εσύ. Εσύ ήσουν κάτι άλλο πριν απο αυτό κ θα είσαι κατι άλλο μετά απο αυτό! Κ εγώ εχω χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης μου κ προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, οτι περνάω μεν μια δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους κ ν αγχώνεσαι χωρίς λόγο, ειναι κ αυτό δυστυχώς αυτοματοποιημένο προς το παρόν..κάτι που στην πραγματικότητα είμαι το εντελώς αντίθετο σα χαρακτηρας. Πάντα ήμουν καλή στην επικοινωνία και είχα πολλή άνεση με τους ανθρώπους. Τώρα όμως βιώνω αυτό. Το βίωνα αραιά και που πριν 2 χρόνια τώρα όμως πολύ συχνά. Αν κάπως το έκφραζα απ την αρχή κ δεν το εκρυβα δε θα δυναμωνε τόσο πολυ μέσα μου. Ισως αυτή η ορολογία που έμαθα εχθες, αποπροσωποποίηση, να με βοηθήσει να το εκφράσω. Συγνώμη αν σε ζαλίζω αλλά με βοηθάει το γράψιμο, με χαλαρώνει και με κάνει κ συνειδητοποιώ πράγματα γράφοντας που οταν τα έχω μέσα στο κεφάλι μου μου φαίνονται βουνό. Ισως βοηθήσει και εσένα...καλή Κυριακή!

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Διάβασα στο ιντερνετ γι αυτό. Εχω μια παρεμφερή εμπειρία. Το προηγούμενο καλοκαίρι μου είχε δώσει το Φόκεστον, σα λαντόζ, το οποίο με τάραξε. Ενιωθα οτι δεν ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν συνέχεια στην τσίτα με μουδιασμένο κεφάλι κ διαφορετική αντίληψη. Τα έκοψα κ συνήλθα. Εσένα όλο αυτό σου ξεκίνησε μετα απο μετατραυματικό στρες? Ασ πουμε, πού πάθαινες κρίσεις πανικού? Τι φοβόσουν ότι θα σου συμβεί εκείνη την ώρα? Είναι καιρό που κάνεις κρίσεις κ έβγαλε το μυαλο αυτό το μηχανισμό? Οπως κ να έχει, ολο αυτό δεν είσαι εσύ. Εσύ ήσουν κάτι άλλο πριν απο αυτό κ θα είσαι κατι άλλο μετά απο αυτό! Κ εγώ εχω χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης μου κ προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, οτι περνάω μεν μια δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους κ ν αγχώνεσαι χωρίς λόγο, ειναι κ αυτό δυστυχώς αυτοματοποιημένο προς το παρόν..κάτι που στην πραγματικότητα είμαι το εντελώς αντίθετο σα χαρακτηρας. Πάντα ήμουν καλή στην επικοινωνία και είχα πολλή άνεση με τους ανθρώπους. Τώρα όμως βιώνω αυτό. Το βίωνα αραιά και που πριν 2 χρόνια τώρα όμως πολύ συχνά. Αν κάπως το έκφραζα απ την αρχή κ δεν το εκρυβα δε θα δυναμωνε τόσο πολυ μέσα μου. Ισως αυτή η ορολογία που έμαθα εχθες, αποπροσωποποίηση, να με βοηθήσει να το εκφράσω. Συγνώμη αν σε ζαλίζω αλλά με βοηθάει το γράψιμο, με χαλαρώνει και με κάνει κ συνειδητοποιώ πράγματα γράφοντας που οταν τα έχω μέσα στο κεφάλι μου μου φαίνονται βουνό. Ισως βοηθήσει και εσένα...καλή Κυριακή!

---

Και να θυμόμαστε!! Ισως όλο αυτό γίνεται για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, σίγουρα θα γίνουμε καλύτεροι μετά απο αυτό!

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Διάβασα στο ιντερνετ γι αυτό. Εχω μια παρεμφερή εμπειρία. Το προηγούμενο καλοκαίρι μου είχε δώσει το Φόκεστον, σα λαντόζ, το οποίο με τάραξε. Ενιωθα οτι δεν ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν συνέχεια στην τσίτα με μουδιασμένο κεφάλι κ διαφορετική αντίληψη. Τα έκοψα κ συνήλθα. Εσένα όλο αυτό σου ξεκίνησε μετα απο μετατραυματικό στρες? Ασ πουμε, πού πάθαινες κρίσεις πανικού? Τι φοβόσουν ότι θα σου συμβεί εκείνη την ώρα? Είναι καιρό που κάνεις κρίσεις κ έβγαλε το μυαλο αυτό το μηχανισμό? Οπως κ να έχει, ολο αυτό δεν είσαι εσύ. Εσύ ήσουν κάτι άλλο πριν απο αυτό κ θα είσαι κατι άλλο μετά απο αυτό! Κ εγώ εχω χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης μου κ προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, οτι περνάω μεν μια δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους κ ν αγχώνεσαι χωρίς λόγο, ειναι κ αυτό δυστυχώς αυτοματοποιημένο προς το παρόν..κάτι που στην πραγματικότητα είμαι το εντελώς αντίθετο σα χαρακτηρας. Πάντα ήμουν καλή στην επικοινωνία και είχα πολλή άνεση με τους ανθρώπους. Τώρα όμως βιώνω αυτό. Το βίωνα αραιά και που πριν 2 χρόνια τώρα όμως πολύ συχνά. Αν κάπως το έκφραζα απ την αρχή κ δεν το εκρυβα δε θα δυναμωνε τόσο πολυ μέσα μου. Ισως αυτή η ορολογία που έμαθα εχθες, αποπροσωποποίηση, να με βοηθήσει να το εκφράσω. Συγνώμη αν σε ζαλίζω αλλά με βοηθάει το γράψιμο, με χαλαρώνει και με κάνει κ συνειδητοποιώ πράγματα γράφοντας που οταν τα έχω μέσα στο κεφάλι μου μου φαίνονται βουνό. Ισως βοηθήσει και εσένα...καλή Κυριακή!

---

Καλημέρα γλυκιά μου!
Όχι δεν είχα κάποια εμπειρία μετατραυματικού στρες. Η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα στα 13 μου (τώρα είμαι 23) ξεκίνησε με μούδιασμα σε όλο το σώμα, ταχυκαρδία, αίσθημα καύσου σε όλο το σώμα και αποπραγματοποίηση. Δεν συμβαίνει σε όλους στην κρίση πανικού αλλά σε εμένα πχ συμβαίνει. Είναι άμυνα του εγκεφάλου μου. Όλες μου οι κρίσεις πανικού ήταν ίδιες. Με αυτά τα συμπτώματα. Τώρα όμως τον τελευταίο χρόνο αντί για κρίσεις πανικού όταν αγχωνόμουν ή στεναχωριόμουν πολύ έκανα αποπραγματοποίηση. Στην αρχή δεν έδινα σημασία και έφευγε από μόνη της γιατί δεν με ενοχλούσε. Αυτήν την φορά με τάραξε πολύ όμως και με έκανε να δω πρώτη φορά στην ζωή μου ψυχίατρο και να το αντιμετωπίσω σιγά σιγά με βοήθεια. Δεν είμαι ο εαυτός μου τώρα.. το ξέρω.. το νιώθω.. ο εαυτός μου είναι θαμμένος κάπου μέσα μου και ελπίζω να τον ξαναβρώ σύντομα γιατί μου λείπει πολύ.. Τόσα χρόνια πάλευα μόνη.. κανένας δεν ήξερε..σε κανέναν δεν είχα μιλήσει.. ούτε για τις κρίσεις, ούτε για την αγοραφοβία, ούτε για την αποπραγματοποίηση.. ούτε στην ίδια μου την μάνα.. και μου ήταν πολύ δύσκολο να τα εκφράσω με λόγια όλα αυτά γιατί 10 χρόνια της ζωής μου μόνο σκεφτόμουν και σιώπαινα.. το να μιλήσεις σε κάποιον/κάποιους είναι πραγματική ανακούφιση.. δεν με ζαλίζεις καθόλου... μου αρέσει που συζητάμε για όλα αυτά έστω και από εδώ.. με ηρεμεί..

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Καλημέρα γλυκιά μου!
Όχι δεν είχα κάποια εμπειρία μετατραυματικού στρες. Η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα στα 13 μου (τώρα είμαι 23) ξεκίνησε με μούδιασμα σε όλο το σώμα, ταχυκαρδία, αίσθημα καύσου σε όλο το σώμα και αποπραγματοποίηση. Δεν συμβαίνει σε όλους στην κρίση πανικού αλλά σε εμένα πχ συμβαίνει. Είναι άμυνα του εγκεφάλου μου. Όλες μου οι κρίσεις πανικού ήταν ίδιες. Με αυτά τα συμπτώματα. Τώρα όμως τον τελευταίο χρόνο αντί για κρίσεις πανικού όταν αγχωνόμουν ή στεναχωριόμουν πολύ έκανα αποπραγματοποίηση. Στην αρχή δεν έδινα σημασία και έφευγε από μόνη της γιατί δεν με ενοχλούσε. Αυτήν την φορά με τάραξε πολύ όμως και με έκανε να δω πρώτη φορά στην ζωή μου ψυχίατρο και να το αντιμετωπίσω σιγά σιγά με βοήθεια. Δεν είμαι ο εαυτός μου τώρα.. το ξέρω.. το νιώθω.. ο εαυτός μου είναι θαμμένος κάπου μέσα μου και ελπίζω να τον ξαναβρώ σύντομα γιατί μου λείπει πολύ.. Τόσα χρόνια πάλευα μόνη.. κανένας δεν ήξερε..σε κανέναν δεν είχα μιλήσει.. ούτε για τις κρίσεις, ούτε για την αγοραφοβία, ούτε για την αποπραγματοποίηση.. ούτε στην ίδια μου την μάνα.. και μου ήταν πολύ δύσκολο να τα εκφράσω με λόγια όλα αυτά γιατί 10 χρόνια της ζωής μου μόνο σκεφτόμουν και σιώπαινα.. το να μιλήσεις σε κάποιον/κάποιους είναι πραγματική ανακούφιση.. δεν με ζαλίζεις καθόλου... μου αρέσει που συζητάμε για όλα αυτά έστω και από εδώ.. με ηρεμεί..

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Ειχα προσπαθήσει πολλές φορές ν αρχίσω ψυχοθεραπεία. Στο 5 ραντεβού τα σταμάταγα, ξεκινούσαν πολλές συζητήσεις για την παιδική ηλικία και εγώ νόμιζα οτι αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ χρημάτων..Τώρα ξαναξεκίνησα με κάποια που ήταν ειδικευμένη στην ψυχαναγκαστική διαταραχή (εγώ νόμιζα οτι έχω αυτό). Τελικά μου είπε, όχι δεν εχεις αυτό, έχεις διαταραχή πανικου με ή χωρίς αγοραφοβία θα το δούμε αυτό. Μέχρι τώρα έχω κάνει 3 συναντήσεις. Δεν έχω πάρει πράγματα ακόμη...πάλι με τα παιδικά ασχολουμαστε. Ωραία διαπιστώσαμε οτι είχα πάρει απ τη μητέρα μου την εντολή " τι θα πει ο κόσμος" κ μάλλον έτσι κάπως ξεκίνησε η διαταραχή μου. Η αλήθεια είναι οτι ολες οι εκθέσεις σε κόσμο πάντα μου προκαλούσαν άγχος, ακόμη και ο γάμος μου. Αυτό που έπαθα συνέβη πριν 4 χρόνια. Ημουν μόνη σ ένα ταξίδι στο νησί μας κ έπαθα μια κρίση πανικου μεσα στο κτελ. Είχα μαζί μου ένα αγχολυτικό, πέρασε. Την άλλη μέρα τα έβαλα με τον εαυτό μου, γιατί είχε παρα πολυ καιρό να μου συμβεί κρίση. Νόμιζα οτι είχα τελειώσει μ ολα αυτά. Πήγα λοιπόν για καφέ με την παρέα του νησιού. Δεν ήταν κολλητοί μου. Καποια στιγμή μ΄επιασε ένα ανεξήγητο άγχος εκεινη τη στιγμή, πονούσα κ σφιγγόμουν. Δεν είπα σε κανένα τίποτα. Προφανώς δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση το τελευταίο διάστημα. Το μυαλό μου όμως δε το διαχειρίστηκε τότε έτσι. Τις 3 μέρες που καθισα στο νησί με τη συγκεκριμένη παρέα αγχωνόμουν πολύ. Αυτό με τάραξε τότε αλλα δεν το ειπα σε κανένα. Δυστυχώς ο εγκέφαλος έκανε μια λαθος σύνδεση και απο τότε καποιες φορές που χαλαρά συζητούσα με άτομα μ έπιανε αυτή η ανησυχία. Οχι οταν δουλευα, οταν μιλαγα χαλαρα. Απο τότε "παντρεύτηκα" αυτό το πράγμα. Τα καλοκαίρια είμαι καλύτερα, λιγο τα μπανια λιγο το έξω. Φέτος το χειμώνα, δυστυχώς εγώ κ ο σύντροφός μου κλειστήκαμε αρκετά μέσα, δε πολυβγαίναμε οπως περυσι, και αυτό το τελευταίο διάστημα έχει δυναμώσει πολυ. Εχω κ μια κόρη (εχω περίπου τα διπλάσιά σου χρόνια), σπουδάζει στην επαρχία. Την Πέμπτη το βράδυ μου ειπε εκτάκτως έρχομαι. Εγώ ήμουν ήδη λιγο ταραγμένη εκεινη τη μέρα, λιγο τα χάπια λιγο αυτές οι σκέψεις που κάνω, πόσο διαφορετική ειμαι τώρα και πέφτω ψυχολογικά, οδήγησα ταραγμένη, ήρθε κ η κρισούλα στο αυτοκίνητο. Δεν εχω βγει εδώ και 2 μερες απ το σπίτι. Τωρα θα περάσει ο φίλος μου να παμε μια βόλτα. Εσύ είσαι ευχαριστημένη απ την ψυχοθεραπεία σου, νιώθεις οτι βρίσκεις λύσεις?

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Ειχα προσπαθήσει πολλές φορές ν αρχίσω ψυχοθεραπεία. Στο 5 ραντεβού τα σταμάταγα, ξεκινούσαν πολλές συζητήσεις για την παιδική ηλικία και εγώ νόμιζα οτι αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ χρημάτων..Τώρα ξαναξεκίνησα με κάποια που ήταν ειδικευμένη στην ψυχαναγκαστική διαταραχή (εγώ νόμιζα οτι έχω αυτό). Τελικά μου είπε, όχι δεν εχεις αυτό, έχεις διαταραχή πανικου με ή χωρίς αγοραφοβία θα το δούμε αυτό. Μέχρι τώρα έχω κάνει 3 συναντήσεις. Δεν έχω πάρει πράγματα ακόμη...πάλι με τα παιδικά ασχολουμαστε. Ωραία διαπιστώσαμε οτι είχα πάρει απ τη μητέρα μου την εντολή " τι θα πει ο κόσμος" κ μάλλον έτσι κάπως ξεκίνησε η διαταραχή μου. Η αλήθεια είναι οτι ολες οι εκθέσεις σε κόσμο πάντα μου προκαλούσαν άγχος, ακόμη και ο γάμος μου. Αυτό που έπαθα συνέβη πριν 4 χρόνια. Ημουν μόνη σ ένα ταξίδι στο νησί μας κ έπαθα μια κρίση πανικου μεσα στο κτελ. Είχα μαζί μου ένα αγχολυτικό, πέρασε. Την άλλη μέρα τα έβαλα με τον εαυτό μου, γιατί είχε παρα πολυ καιρό να μου συμβεί κρίση. Νόμιζα οτι είχα τελειώσει μ ολα αυτά. Πήγα λοιπόν για καφέ με την παρέα του νησιού. Δεν ήταν κολλητοί μου. Καποια στιγμή μ΄επιασε ένα ανεξήγητο άγχος εκεινη τη στιγμή, πονούσα κ σφιγγόμουν. Δεν είπα σε κανένα τίποτα. Προφανώς δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση το τελευταίο διάστημα. Το μυαλό μου όμως δε το διαχειρίστηκε τότε έτσι. Τις 3 μέρες που καθισα στο νησί με τη συγκεκριμένη παρέα αγχωνόμουν πολύ. Αυτό με τάραξε τότε αλλα δεν το ειπα σε κανένα. Δυστυχώς ο εγκέφαλος έκανε μια λαθος σύνδεση και απο τότε καποιες φορές που χαλαρά συζητούσα με άτομα μ έπιανε αυτή η ανησυχία. Οχι οταν δουλευα, οταν μιλαγα χαλαρα. Απο τότε "παντρεύτηκα" αυτό το πράγμα. Τα καλοκαίρια είμαι καλύτερα, λιγο τα μπανια λιγο το έξω. Φέτος το χειμώνα, δυστυχώς εγώ κ ο σύντροφός μου κλειστήκαμε αρκετά μέσα, δε πολυβγαίναμε οπως περυσι, και αυτό το τελευταίο διάστημα έχει δυναμώσει πολυ. Εχω κ μια κόρη (εχω περίπου τα διπλάσιά σου χρόνια), σπουδάζει στην επαρχία. Την Πέμπτη το βράδυ μου ειπε εκτάκτως έρχομαι. Εγώ ήμουν ήδη λιγο ταραγμένη εκεινη τη μέρα, λιγο τα χάπια λιγο αυτές οι σκέψεις που κάνω, πόσο διαφορετική ειμαι τώρα και πέφτω ψυχολογικά, οδήγησα ταραγμένη, ήρθε κ η κρισούλα στο αυτοκίνητο. Δεν εχω βγει εδώ και 2 μερες απ το σπίτι. Τωρα θα περάσει ο φίλος μου να παμε μια βόλτα. Εσύ είσαι ευχαριστημένη απ την ψυχοθεραπεία σου, νιώθεις οτι βρίσκεις λύσεις?

---

Και εγώ 5 συνεδρίες έχω κάνει προς το παρόν αλλά είμαι αρκετά ευχαριστημένη και θα συνεχίσω. Καταρχάς να σου πω να μην θεωρείς χάσιμο χρόνου το να μιλάς για τα παιδικά σου χρόνια. Σε ρωτάνε όλα αυτά οι ψυχίατροι γιατί μέχρι τα 14 διαμορφώνεται πλήρως ο χαρακτήρας ενός παιδιού. Άρα για να φτάσει στο σημείο μεγαλώνοντας να αποκτήσει πρόβλημα με την διαχείρηση του άγχους του και των καταστάσεων γενικότερα σημαίνει ότι καθώς μεγάλωνε και διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του πήρε λάθος ερεθίσματα από το οικογενειακό του περιβάλλον. Εγώ άρχισα να λέω πράγματα στον ψυχίατρο και στιγμές ακόμη και από όταν ήμουν νήπιο (όσες θυμάμαι). Γιατί είμαι νηπιαγωγός πλέον και από όσα έχω διαβάσει για το επάγγελμα μου ξέρω ότι διαπαιδαγωγήθηκα λάθος. Η μητέρα μου ήταν υπερπροστατευτική και χειριστική ταυτόχρονα και μου τσάκιζε την αυτοπεποίθηση. Με τις συζητήσεις λοιπόν που κάνω με τον γιατρό μου κάθε φορά νιώθω και ένα κομμάτι του παζλ να ενώνεται. Επίσης, η μητέρα μου ενώ έπαθα την πρώτη κρίση πανικού με αγοραφοβία στα 13 μου (δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι να πάω στο άλλο δωμάτιο) και παρόλο που της ζήτησα εγώ η ίδια να δω έναν ψυχολόγο προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι όλα στο μυαλό μου. Όσο μου το έλεγε τόσο χειρότερα γινόμουν. Ένιωθα ελαττωματική και ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Ένιωθα ότι διαφέρω από τα παιδιά της ηλικίας μου και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να βρω την δύναμη μέσα μου και να γίνω και πάλι "φυσιολογική". Έτσι το πάλεψα 10 ολόκληρα χρόνια μόνη μου. Κάποιες φορές με νικούσε αλλά τις περισσότερες φορές το νικούσα εγώ. Έτσι έπαιρνα δύναμη και συνέχιζα. Και πέρασαν χρόνια που δεν είχα πάθει καμία κρίση. Και στο τελευταίο έτος των σπουδών μου πριν 2 χρόνια δηλαδή έπρεπε να παρουσιάσω ένα πρότζεκτ μπροστά σε αρκετό κόσμο. Ένιωσα πολύ άγχος και πίεση. Και δυο μέρες μετά έπαθα κρίση πανικού. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κατάφερα και το ξεπέρασα πάλι με την δύναμη της θέλησης μου. Τον τελευταίο χρόνο μένω σε ένα χωριό με τον σύντροφο μου. Τελείως διαφορετική ζωή και καταστάσεις. Χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους. Κλείστηκα στο σπίτι δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα να σηκωθώ καν από τον καναπέ. Ένιωθα μια στεναχώρια να με διακατέχει συνεχώς. Ώσπου έπαθα την αποπραγματοποίηση και ήρθε και έδεσε! Έψαξα το τηλέφωνο ενός καλού ψυχίατρου που φημίζεται στην περιοχή και έκλεισα αμέσως ραντεβού. Και η επόμενη μου κίνηση... κοιτάχτηκα στον καθρέφτη σκούπισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι ήταν η πιο σπουδαία απόφαση που έχω πάρει εως τώρα. Κουράστηκα από το άγχος, από τις κρίσεις, από τα πάντα. Θέλω να απαλλαγώ μια για πάντα. Θέλει πολύ χρόνο και πολύ δύναμη. Αλλά θέλω να τα καταφέρω... το χρωστάω στον εαυτό μου για τα τόσα χρόνια που βασανίζεται...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Και εγώ 5 συνεδρίες έχω κάνει προς το παρόν αλλά είμαι αρκετά ευχαριστημένη και θα συνεχίσω. Καταρχάς να σου πω να μην θεωρείς χάσιμο χρόνου το να μιλάς για τα παιδικά σου χρόνια. Σε ρωτάνε όλα αυτά οι ψυχίατροι γιατί μέχρι τα 14 διαμορφώνεται πλήρως ο χαρακτήρας ενός παιδιού. Άρα για να φτάσει στο σημείο μεγαλώνοντας να αποκτήσει πρόβλημα με την διαχείρηση του άγχους του και των καταστάσεων γενικότερα σημαίνει ότι καθώς μεγάλωνε και διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του πήρε λάθος ερεθίσματα από το οικογενειακό του περιβάλλον. Εγώ άρχισα να λέω πράγματα στον ψυχίατρο και στιγμές ακόμη και από όταν ήμουν νήπιο (όσες θυμάμαι). Γιατί είμαι νηπιαγωγός πλέον και από όσα έχω διαβάσει για το επάγγελμα μου ξέρω ότι διαπαιδαγωγήθηκα λάθος. Η μητέρα μου ήταν υπερπροστατευτική και χειριστική ταυτόχρονα και μου τσάκιζε την αυτοπεποίθηση. Με τις συζητήσεις λοιπόν που κάνω με τον γιατρό μου κάθε φορά νιώθω και ένα κομμάτι του παζλ να ενώνεται. Επίσης, η μητέρα μου ενώ έπαθα την πρώτη κρίση πανικού με αγοραφοβία στα 13 μου (δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι να πάω στο άλλο δωμάτιο) και παρόλο που της ζήτησα εγώ η ίδια να δω έναν ψυχολόγο προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι όλα στο μυαλό μου. Όσο μου το έλεγε τόσο χειρότερα γινόμουν. Ένιωθα ελαττωματική και ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Ένιωθα ότι διαφέρω από τα παιδιά της ηλικίας μου και πήρα την απόφαση ότι πρέπει να βρω την δύναμη μέσα μου και να γίνω και πάλι "φυσιολογική". Έτσι το πάλεψα 10 ολόκληρα χρόνια μόνη μου. Κάποιες φορές με νικούσε αλλά τις περισσότερες φορές το νικούσα εγώ. Έτσι έπαιρνα δύναμη και συνέχιζα. Και πέρασαν χρόνια που δεν είχα πάθει καμία κρίση. Και στο τελευταίο έτος των σπουδών μου πριν 2 χρόνια δηλαδή έπρεπε να παρουσιάσω ένα πρότζεκτ μπροστά σε αρκετό κόσμο. Ένιωσα πολύ άγχος και πίεση. Και δυο μέρες μετά έπαθα κρίση πανικού. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κατάφερα και το ξεπέρασα πάλι με την δύναμη της θέλησης μου. Τον τελευταίο χρόνο μένω σε ένα χωριό με τον σύντροφο μου. Τελείως διαφορετική ζωή και καταστάσεις. Χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους. Κλείστηκα στο σπίτι δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα να σηκωθώ καν από τον καναπέ. Ένιωθα μια στεναχώρια να με διακατέχει συνεχώς. Ώσπου έπαθα την αποπραγματοποίηση και ήρθε και έδεσε! Έψαξα το τηλέφωνο ενός καλού ψυχίατρου που φημίζεται στην περιοχή και έκλεισα αμέσως ραντεβού. Και η επόμενη μου κίνηση... κοιτάχτηκα στον καθρέφτη σκούπισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι ήταν η πιο σπουδαία απόφαση που έχω πάρει εως τώρα. Κουράστηκα από το άγχος, από τις κρίσεις, από τα πάντα. Θέλω να απαλλαγώ μια για πάντα. Θέλει πολύ χρόνο και πολύ δύναμη. Αλλά θέλω να τα καταφέρω... το χρωστάω στον εαυτό μου για τα τόσα χρόνια που βασανίζεται...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Μπράβο σου, σε ακούω πολύ αποφασιστική και πραγματικά με εμπνέεις. Επίσης είσαι ένα δυνατό κορίτσι! Το έχεις αυτό απο τα 13 σου, και όμως δε το βαλές κάτω, πέρασες πανελλαδικές, πέρασες σπουδές, που είναι δοκιμασίες κ κατάφερες και πήρες το πτυχίο σου! Εγώ την πρώτη κρίση πανικού ξέρεις πότε την έπαθα? Στα 23 που έδινα τα τελευταία μαθήματα του πτυχίου που ήταν οικονομικά κ με άγχωναν. Κ εμένα η μητέρα μου ήταν αγχώδης, χειριστική κ υπερπροστατευτική γιατι ο πατέρας μου ήταν ναυτικός αλλα ήμουν αντιδραστική απο παιδί. Προφανώς αυτά που μου έλεγε ομως με προγραμμάτιζαν μικρή, ενώ η αδερφή μου ποτέ δεν έβγαλε ψυχολογικά θέματα. Πάντα ήταν χαλαρή κ αισιόδοξη. Οπότε τείνω να πιστεύω οτι η βιοχημεία του εγκεφάλου μας (μεγάλο ποσοστό) είναι γεννετική. Εγώ ήμουν απο μικρή λεπτολόγος κ τελειομανής, αυτό με έφαγε στη συνέχεια πιστεύω. Κ συμφωνώ με μια κοπέλα που έγραψε κάπου οτι το πολύ διάβασμα στο διαδίκτυο σχετικά με τα ψυχολογικά μάλλον κακό κάνει τελικά. Τα έψαχνα πολύ τα πράγματα και στο τέλος καταμπερδεύτηκα! Αυτό που δεν έχω καταλάβει με την ψυχοθεραπεία είναι οτι το ν αντιληφθούμε πως προγραμματιστήκαμε μικρές, πως αυτό βοηθάει να μειώσουμε την ένταση των εμμονών που έχουμε τώρα...σου βάζει ο ψυχίατρος δουλειά για το σπίτι?

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Μπράβο σου, σε ακούω πολύ αποφασιστική και πραγματικά με εμπνέεις. Επίσης είσαι ένα δυνατό κορίτσι! Το έχεις αυτό απο τα 13 σου, και όμως δε το βαλές κάτω, πέρασες πανελλαδικές, πέρασες σπουδές, που είναι δοκιμασίες κ κατάφερες και πήρες το πτυχίο σου! Εγώ την πρώτη κρίση πανικού ξέρεις πότε την έπαθα? Στα 23 που έδινα τα τελευταία μαθήματα του πτυχίου που ήταν οικονομικά κ με άγχωναν. Κ εμένα η μητέρα μου ήταν αγχώδης, χειριστική κ υπερπροστατευτική γιατι ο πατέρας μου ήταν ναυτικός αλλα ήμουν αντιδραστική απο παιδί. Προφανώς αυτά που μου έλεγε ομως με προγραμμάτιζαν μικρή, ενώ η αδερφή μου ποτέ δεν έβγαλε ψυχολογικά θέματα. Πάντα ήταν χαλαρή κ αισιόδοξη. Οπότε τείνω να πιστεύω οτι η βιοχημεία του εγκεφάλου μας (μεγάλο ποσοστό) είναι γεννετική. Εγώ ήμουν απο μικρή λεπτολόγος κ τελειομανής, αυτό με έφαγε στη συνέχεια πιστεύω. Κ συμφωνώ με μια κοπέλα που έγραψε κάπου οτι το πολύ διάβασμα στο διαδίκτυο σχετικά με τα ψυχολογικά μάλλον κακό κάνει τελικά. Τα έψαχνα πολύ τα πράγματα και στο τέλος καταμπερδεύτηκα! Αυτό που δεν έχω καταλάβει με την ψυχοθεραπεία είναι οτι το ν αντιληφθούμε πως προγραμματιστήκαμε μικρές, πως αυτό βοηθάει να μειώσουμε την ένταση των εμμονών που έχουμε τώρα...σου βάζει ο ψυχίατρος δουλειά για το σπίτι?

---

Σίγουρα παίζει ρόλο και το DNA. Και εγώ έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο από εμένα. Ήταν πάντα πρότυπο στο σπίτι. Σε όλα. Και παρ' όλα αυτα δεν παρουσίασε ποτέ προβλήματα. Ο ψυχίατρος ουσιαστικά εντοπίζει τις αρνητικές σκέψεις και τις αιτίες που σε κάνουν να φτάνεις στην κρίση πανικού (αφού πρώτα σου έχει εξηγήσει αναλυτικά τι είναι μια κρίση και ευτυχώς ο δικός μου ο γιατρός κάνει πολύ χιούμορ με το ζήτημα και με βοηθάει πολύ πχ μου εξήγησε ότι σε εμάς που παθαίνουμε κρίση πανικού φαίνεται κάτι φοβερό και τρομερό αλλά στην ουσία η αξία της είναι μηδαμινή σαν σύμπτωμα. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι είναι λες και πηγαίνεις στον παθολόγο και του λες έχω ένα κρύωμα). Επίσης, ναι μετά από τις πρώτες συνεδρίες που με βοήθησε να καταλάβω επακριβώς τι είναι μια κρίση πανικού μου έχει βάλει τώρα μια άσκηση για το σπίτι η οποία ουσιαστικά είναι καταγραφή. Δηλαδή για να καταλάβεις μου είπε να γράφω κάποιες καταστάσεις σε ένα χαρτί και δίπλα στην κάθε μια να γράψω τι συναίσθημα μου προκάλεσε (θυμός, θλίψη, άγχος, φόβο, καταπίεση), τι σκέψεις έκανα εκείνη την στιγμή και πως αντέδρασα εν τέλει. Έκατσα λοιπόν και έκανα αυτήν την άσκηση δεν την έχω πάει ακόμα για ανάλυση αλλά με βοήθησε να καταλάβω πως σκέφτομαι, ότι δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση, ότι τα κρατάω όλα μέσα μου και δεν εκφράζω τα θέλω μου.
Μου είπε επίσης ότι ουσιαστικά θα με βοηθήσει να δω τον εαυτό μου και τις καταστάσεις γύρω μου με άλλη οπτική γωνία και θα με βοηθήσει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Με ποιον τρόπο δεν ξέρω ακόμα. Αλλά χρειάζεται σίγουρα και δική σου προσπάθεια και θέληση. Και επειδή αυτή την φορά είμαι αποφασισμένη όσο και αγχωμένη να είμαι τώρα και όσο και να με επηρεάζουν τα συμπτώματα μου στο βάθος είμαι αισιόδοξη.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Ωραια ασκηση, κι εμενα μου την εχει δωσει μερικες φορες η ψυχολογος μου.

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Σίγουρα παίζει ρόλο και το DNA. Και εγώ έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο από εμένα. Ήταν πάντα πρότυπο στο σπίτι. Σε όλα. Και παρ' όλα αυτα δεν παρουσίασε ποτέ προβλήματα. Ο ψυχίατρος ουσιαστικά εντοπίζει τις αρνητικές σκέψεις και τις αιτίες που σε κάνουν να φτάνεις στην κρίση πανικού (αφού πρώτα σου έχει εξηγήσει αναλυτικά τι είναι μια κρίση και ευτυχώς ο δικός μου ο γιατρός κάνει πολύ χιούμορ με το ζήτημα και με βοηθάει πολύ πχ μου εξήγησε ότι σε εμάς που παθαίνουμε κρίση πανικού φαίνεται κάτι φοβερό και τρομερό αλλά στην ουσία η αξία της είναι μηδαμινή σαν σύμπτωμα. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι είναι λες και πηγαίνεις στον παθολόγο και του λες έχω ένα κρύωμα). Επίσης, ναι μετά από τις πρώτες συνεδρίες που με βοήθησε να καταλάβω επακριβώς τι είναι μια κρίση πανικού μου έχει βάλει τώρα μια άσκηση για το σπίτι η οποία ουσιαστικά είναι καταγραφή. Δηλαδή για να καταλάβεις μου είπε να γράφω κάποιες καταστάσεις σε ένα χαρτί και δίπλα στην κάθε μια να γράψω τι συναίσθημα μου προκάλεσε (θυμός, θλίψη, άγχος, φόβο, καταπίεση), τι σκέψεις έκανα εκείνη την στιγμή και πως αντέδρασα εν τέλει. Έκατσα λοιπόν και έκανα αυτήν την άσκηση δεν την έχω πάει ακόμα για ανάλυση αλλά με βοήθησε να καταλάβω πως σκέφτομαι, ότι δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση, ότι τα κρατάω όλα μέσα μου και δεν εκφράζω τα θέλω μου.
Μου είπε επίσης ότι ουσιαστικά θα με βοηθήσει να δω τον εαυτό μου και τις καταστάσεις γύρω μου με άλλη οπτική γωνία και θα με βοηθήσει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Με ποιον τρόπο δεν ξέρω ακόμα. Αλλά χρειάζεται σίγουρα και δική σου προσπάθεια και θέληση. Και επειδή αυτή την φορά είμαι αποφασισμένη όσο και αγχωμένη να είμαι τώρα και όσο και να με επηρεάζουν τα συμπτώματα μου στο βάθος είμαι αισιόδοξη.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Ωραία άσκηση οντως! Για να δούμε πως θα πάνε λοιπόν οι ψυχοθεραπείες μας. Ν ανταλλάσουμε κ απόψεις! Πολύ καλή θεραπεία παράλληλα για την αυτοπεποιθηση σου δε θα ήταν να έβρισκες μια απασχόληση στο μέρος που μένεις? Η εργασία δεν είναι θεραπευτική? Να βρίσκουμε πράγματα μέσα στη μερα ν απασχολείται δημιουργικά το μυαλό κ να μη πολυσκέφτεται? Εχω παρατηρήσει οτι είμαι πολυ καλύτερα απο Τρίτη μέχρι Παρασκευή που υποαπασχολούμαι στην παρούσα φάση, απ τις μέρες που κάθομαι σπίτι. Σκέφτομαι κάποια στιγμή ν αρχίσω θεατρικό εργαστήρι μήπως με βοηθήσει το παιχνίδι της αποταύτισης και σύνδεσης μ ένα άλλο χαρακτήρα να καταλάβω πράγματα για μένα..Αυτο απο Σεπτέμβρη τώρα. Κ τέλος για να σε εμψυχώσω, σήμερα είδα διαφορα στη διάθεση μου, λέω μήπως αρχισε να δρα θετικά το εσκιταλοπράμ, για να δούμε....βγήκα έξω μίλησα με κόσμο, δεν πήρα αγχολυτικό καθόλου, κάπως καλύτερα!

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ωραια ασκηση, κι εμενα μου την εχει δωσει μερικες φορες η ψυχολογος μου.

---

Κανεις καιρό ψυχοθεραπεία? Εχεις δει βελτίωση?

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Ωραία άσκηση οντως! Για να δούμε πως θα πάνε λοιπόν οι ψυχοθεραπείες μας. Ν ανταλλάσουμε κ απόψεις! Πολύ καλή θεραπεία παράλληλα για την αυτοπεποιθηση σου δε θα ήταν να έβρισκες μια απασχόληση στο μέρος που μένεις? Η εργασία δεν είναι θεραπευτική? Να βρίσκουμε πράγματα μέσα στη μερα ν απασχολείται δημιουργικά το μυαλό κ να μη πολυσκέφτεται? Εχω παρατηρήσει οτι είμαι πολυ καλύτερα απο Τρίτη μέχρι Παρασκευή που υποαπασχολούμαι στην παρούσα φάση, απ τις μέρες που κάθομαι σπίτι. Σκέφτομαι κάποια στιγμή ν αρχίσω θεατρικό εργαστήρι μήπως με βοηθήσει το παιχνίδι της αποταύτισης και σύνδεσης μ ένα άλλο χαρακτήρα να καταλάβω πράγματα για μένα..Αυτο απο Σεπτέμβρη τώρα. Κ τέλος για να σε εμψυχώσω, σήμερα είδα διαφορα στη διάθεση μου, λέω μήπως αρχισε να δρα θετικά το εσκιταλοπράμ, για να δούμε....βγήκα έξω μίλησα με κόσμο, δεν πήρα αγχολυτικό καθόλου, κάπως καλύτερα!

---

Εργασία στον τομέα μου δεν έχω βρει προς το παρόν και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με είχε ρίξει ψυχολογικά. Κάνω διάφορα όμως για να γεμίζω τον χρόνο μου. Πηγαίνω γυμναστήριο, βγαίνω με φίλους, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την ονυχοπλαστική (τώρα ξεκίνησα) με βοηθάει πολύ γιατί με απορροφά ώρες ολόκληρες και δεν σκέφτομαι. Εγώ σήμερα που προσπάθησα να μην πάρω το αγχολυτικό ξεκίνησαν πάλι τα συμπτώματα της αποπραγματοποίησης. Σε μικρότερο βαθμό πάντα αλλά δεν λένε να φύγουν. Βέβαια,έχω παρατηρήσει ότι έχω πολλή περισσότερη ενέργεια τις τελευταίες 2 μέρες.. λες να αρχίσει να πιάνει επιτέλους???

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Εργασία στον τομέα μου δεν έχω βρει προς το παρόν και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με είχε ρίξει ψυχολογικά. Κάνω διάφορα όμως για να γεμίζω τον χρόνο μου. Πηγαίνω γυμναστήριο, βγαίνω με φίλους, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την ονυχοπλαστική (τώρα ξεκίνησα) με βοηθάει πολύ γιατί με απορροφά ώρες ολόκληρες και δεν σκέφτομαι. Εγώ σήμερα που προσπάθησα να μην πάρω το αγχολυτικό ξεκίνησαν πάλι τα συμπτώματα της αποπραγματοποίησης. Σε μικρότερο βαθμό πάντα αλλά δεν λένε να φύγουν. Βέβαια,έχω παρατηρήσει ότι έχω πολλή περισσότερη ενέργεια τις τελευταίες 2 μέρες.. λες να αρχίσει να πιάνει επιτέλους???

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Εγώ ενέργεια είχα και έχω, δεν είναι το θέμα μου η ενέργεια, αλλά η γαλήνη. Εγώ περιμένω απ το αντικαταθλιπτικό να κάνει τη δουλειά του ηρεμιστικού. Δηλαδή να μαλακώνει το άγχος της αρνητικής σκέψης....αχχ γιατί αυτά τα αγχολυτικά να μην ελεγαν οτι είναι εθιστικά...μια χαρά θα είχα κάνει τη δουλειά μου τώρα...εσένα πάντως σου επιτρέπει να παίρνεις σε σταγόνες 3 φορές ανα μέρα...Εμένα μου λέει οταν είναι αναγκαίο, οπότε δειλιάζω, αν κ η μαμά μου εδω κ 20 χρόνια επαιρνε λιγο ταβορ για να κοιμάται τα βράδια, δεν είδα να πάθει τίποτα. Αυτό με την αποπραγματοποίηση πχ πως πήγες να το βιώσεις σήμερα, μου είπες οτι νιώθεις σα να είναι διαφορετικός ο κόσμος, αυτό επεδη το εχεις πάθει κάποιες φορές κ μετά συνέρχεσαι γιατί σου φαίνεται τόσο επίπονο? Νιώθεις οτι κινδυνεύεις εκείνη τη στιγμή? Μπράβο σου που είσαι τόσο δραστήρια αυτο θα σε βοηθήσει πολύ..εγω αντιθέτως επειδή τελευταία αύξηθηκε το άγχος οταν μιλάω με κόσμο, αποφεύγω τα πολλά πολλά και κάνω πολυ άσχημα. Από αύριο θα προσπαθήσω να το φτιάξω...καλό βράδυ!

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Εγώ ενέργεια είχα και έχω, δεν είναι το θέμα μου η ενέργεια, αλλά η γαλήνη. Εγώ περιμένω απ το αντικαταθλιπτικό να κάνει τη δουλειά του ηρεμιστικού. Δηλαδή να μαλακώνει το άγχος της αρνητικής σκέψης....αχχ γιατί αυτά τα αγχολυτικά να μην ελεγαν οτι είναι εθιστικά...μια χαρά θα είχα κάνει τη δουλειά μου τώρα...εσένα πάντως σου επιτρέπει να παίρνεις σε σταγόνες 3 φορές ανα μέρα...Εμένα μου λέει οταν είναι αναγκαίο, οπότε δειλιάζω, αν κ η μαμά μου εδω κ 20 χρόνια επαιρνε λιγο ταβορ για να κοιμάται τα βράδια, δεν είδα να πάθει τίποτα. Αυτό με την αποπραγματοποίηση πχ πως πήγες να το βιώσεις σήμερα, μου είπες οτι νιώθεις σα να είναι διαφορετικός ο κόσμος, αυτό επεδη το εχεις πάθει κάποιες φορές κ μετά συνέρχεσαι γιατί σου φαίνεται τόσο επίπονο? Νιώθεις οτι κινδυνεύεις εκείνη τη στιγμή? Μπράβο σου που είσαι τόσο δραστήρια αυτο θα σε βοηθήσει πολύ..εγω αντιθέτως επειδή τελευταία αύξηθηκε το άγχος οταν μιλάω με κόσμο, αποφεύγω τα πολλά πολλά και κάνω πολυ άσχημα. Από αύριο θα προσπαθήσω να το φτιάξω...καλό βράδυ!

---

Σίγουρα και εγώ αναζητώ την γαλήνη. Τα αντικαταθλιπτικά αργούν να δράσουν όμως βοηθούν πολύ εν τέλει. Όσο αναφορά για τον εθισμό άκουσα διάφορες απόψεις εδώ στο φόρουμ οι οποίες υποστηρίζουν ότι εάν τα σταματήσεις σιγά σιγά δεν έχει συμπτώματα εξάρτησης. Εγώ προς το παρόν το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν νιώθω άνετα χωρίς το αγχολυτικό. Όταν η δράση περνάει ξεκινάει η αποπραγματοποίηση και οι αρνητικές σκέψεις. Στην ουσία μου σταματάει τις σκέψεις το αγχολυτικό αυτό έχω παρατηρήσει. Μακάρι να μπορούσα να το παίρνω για πάντα. Αλλά είναι η εύκολη λύση. Το θέμα είναι να μην εξαρτιώμαστε από ένα χάπι ή 3 σταγόνες αλλά να πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Σήμερα πχ σε κάποια στιγμή όταν είχε περάσει η επήρεια του αγχολυτικού άκουσα ένα τραγούδι που είναι από τα αγαπημένα μου και με έκανε να θέλω να κλάψω γιατί εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι κάποτε το ένιωθα αυτό το τραγούδι ενώ τώρα όχι. Γιατί τώρα δεν είμαι εγώ. Είναι σαν κάποια άλλη να έχει πάρει την θέση μου ,να μου έχει κλέψει την ζωή μου. Είναι δύσκολο και επίπονο γιατί είναι σαν να παθαίνεις μια στιγμιαία αμνησία να μην ξέρεις ποιος είσαι που είσαι κλπ.. δεν ξέρω πως να το περιγράψω ακριβώς με λόγια.. και εμένα με τρομάζει αυτή η αίσθηση.. θέλω πίσω και την ζωή μου και τον εαυτό μου ξανά.. γι'αυτό παλεύω καθημερινά.. που θα πάει όμως.. θα περάσει κάποια στιγμή.. προσπαθώ να κάνω υπομονή.. τίποτα άλλο.. μην κλείνεσαι στον εαυτό σου είναι η συμβουλή μου.. απλώς έχεις συνδυάσει στο μυαλό σου ότι το να μιλάς με κόσμο είναι μια επικίνδυνη κατάσταση.. όπως και αυτό με το αυτοκίνητο που λέγαμε τις προάλλες.. όταν συνηδητοποίησεις ότι δεν κινδυνεύεις εάν τα κάνεις τότε θα περάσουν και οι κρίσεις και το άγχος.. ο γιατρός μου μου είχε πει ένα ωραίο παράδειγμα με ένα λιοντάρι.. πχ εαν είσαι δεμένος σε ένα δέντρο και βλέπεις ένα λιοντάρι να έρχεται πάνω σου θα κατατρομάξεις και θα πάθεις πανικό. Εάν όμως το λιοντάρι δεν σου επιτεθεί και κάθεται απλώς τριγύρω σου την δεύτερη μέρα δεν θα φοβηθείς τόσο πολύ, μετά από έναν μήνα ο φόβος θα λιγοστεύστει, μετά από έναν χρόνο δεν θα φοβάσαι πια.. ουσιαστικά εάν εκτεθείς στον φόβο σου σιγά σιγά και με μικρά βηματάκια θα τον απομυθοποιήσεις και θα πάψει να υπαρχει.. αρκεί να έχεις θέληση!

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Εργασία στον τομέα μου δεν έχω βρει προς το παρόν και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με είχε ρίξει ψυχολογικά. Κάνω διάφορα όμως για να γεμίζω τον χρόνο μου. Πηγαίνω γυμναστήριο, βγαίνω με φίλους, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την ονυχοπλαστική (τώρα ξεκίνησα) με βοηθάει πολύ γιατί με απορροφά ώρες ολόκληρες και δεν σκέφτομαι. Εγώ σήμερα που προσπάθησα να μην πάρω το αγχολυτικό ξεκίνησαν πάλι τα συμπτώματα της αποπραγματοποίησης. Σε μικρότερο βαθμό πάντα αλλά δεν λένε να φύγουν. Βέβαια,έχω παρατηρήσει ότι έχω πολλή περισσότερη ενέργεια τις τελευταίες 2 μέρες.. λες να αρχίσει να πιάνει επιτέλους???

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Ποσο καιρο το παιρνεις το αντικαταθλιπτικο??

Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App