Originally Posted by
NickosDark
Σε ευχαριστω πολυ Αλικη.
Γενικοτερα προσωπικα μετα που περασε η φαση του φοβου και των τρομακτικων σκεψεων μου, δημιουργηθηκε αυτο το κενο μεσα μου. Οταν κανω κατι ουσιαστικο που με ευχαριστει νιωθω πολυ καλα. Σημερα που σηκωθηκα δηλαδη και πηγα στην σχολη και παρακολουθησα το μαθημα μου ενιωθα θετικα, ελεγα τι ωραια που ξυπνησα το πρωι και εκανα κατι. Θελω-μ'αρεσει να βγαινω για καφε, να συζηταω πραγματα κλπ, αλλα το προβλημα ειναι οτι κανεις μα κανεις δεν εχει να πει τιποτα. Ολοι απλως ''ζουνε'' μεσα σε ενα τιποτα. Και τωρα γυρισα απο το μαθημα και σκεφτομουνα οκ το εκανες αυτο... Τωρα; Πως θα γεμισουν ολες αυτες οι ωρες; Παλι τα ιδια θα κανεις; Παλι θα καθεσαι στην τηλεοραση; Παλι θα καθεσαι μπροστα σε μια οθονη; Αντε θα πας μια ωρα να κανεις γυμναστικη...Μετα;
Σκεφτομαι οτι τοσα χρονια ειναι παρα πολλα για να κανεις μονο αυτα τα απλα καθημερινα πραγματα και τιποτα αλλο (στα καθημερινα βαζω και τους καφεδες και τις εκδρομες και ολα).
Ψυχολογω τον εαυτο μου, σκεφτομαι εχεις κατι με εσενα; Δεν σε αγαπας; Οχι, μια χαρα εισαι-νιωθεις. Δεν σου λειπει τιποτα. Με το περιβαλλον νιωθω πως ειναι το προβλημα. Ο καθενας εχει παρει εναν δρομο και τον ακολουθει απο τους φιλους μου και τον γεμιζει και ξαφνικα εγω δεν χωραω πουθενα... Θα παμε για καφε; Εχω να κανω αυτο εκεινο το αλλο. Οκ...Τα λεμε αλλη φορα. Και την αλλη φορα που θα παμε (εαν παμε) θα κοιτανε τα ντουβαρια μετα την πρωτη ωρα και θα λενε αυτα...
Ρε γαμωτο μου οταν ημουν πιο μικρος γλωσσα δε βαζαμε μεσα, ζουσαμε πραγματα, καταστασεις, εμπειριες... Τωρα υπαρχει το απολυτο τιποτα.
Απο τα 6 μου μεχρι και σημερα υπηρχε κατι που επρεπε να παλεψω, να αντιμετωπισω και επικεντρονομουν σε αυτο, εβρισκα νοημα στην ζωη μου για αυτο. Θα σηκωθεις σημερα το πρωι για να νικησεις τον καρκινο, για να στηριξεις τους γονεις σου και να ελπιζεις σε καλυτερες μερες, για να μπεις σε ενα πανεπιστημιο, για να ξεπερασεις το πενθος και τις κρισεις πανικου... Τωρα; Τωρα τι; Ημουν τοσο επικεντρομενος στο παρον μου που παραμελησα εντελως το μελλον μου, τους στοχους μου τα ονειρα μου.
Ξανα σκεφτομαι μα εχεις πολλα πραγματα να πετυχεις ακομα, να βγαλεις λεφτα, να βρεις το δικο σου σπιτι, να βρεις (εαν βρεις ποτε) εναν συντροφο, να αγορασεις το αυτοκινητο των ονειρων σου, να φτιαξεις το σωμα που παντα ηθελες...Αν και υπαρχουν αυτα τα πραγματα, εγω τα βρισκω δευτερευοντα.
Ειναι πραγματα τα οποια ειναι ''δορυφοροι'' που περιστρεφονται γυρω απο το βασικο νοημα και οχι το ιδιο το νοημα στο μυαλο μου.
Το βασικο λειπει και ολα τα υπολοιπα πεφτουν μαζι του...
