Printable View
Ρε φίλε, είσαι στην Ιρλανδία, την πιο κατάλληλη χώρα να βγεις μόνος σου στην παμπ και αργά ή γρήγορα κάποιος θα βρεθεί να σου μιλήσει! Βρες ένα μέρος που να σου αρέσει και πήγαινε σχετικά συχνά στο ίδιο μέρος ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες να συναντάς τους ίδιους ανθρώπους, ακόμα κι αν αρχικά μιλάς μόνο με τον μπάρμαν. Είσαι σε μικρό μέρος ή σε μεγάλη πόλη;
Κορκ. Σε παμπ εχω παει καμια 15αρια φορες στα τρια χρονια του διδακτορικου στο Λονδινο, και αυτες με συμφοιτητες που ηρθαν οι ιδιοι και μου το ζητησαν. Η σκεψη οτι θα ξεκινησω να παω μονος μου, και οτι αυτο θα συμβαινει συνεχως, με κανει να νιωθω πολυ στεναχωρα...
Έχεις ενταχθεί στην κοινωνία του εξωτερικού πέραν της κοινωνικοτητας; δηλαδή σ αρέσει η χώρα σαν χώρα αυτά π σ προσφέρει και οι άνθρωποι σαν σύνολο από θέμα συμπεριφορας;Quote:
Originally Posted by sotos
Εστάλη από SM-G965F στο E-Psychology.gr Mobile App
Λοιπόν, πάνε πάνω από 10-12 χρόνια, αλλά είχα πάει στο ξεκούδουνο για έναν χειμώνα στο Κορκ και είχα περάσει μια χαρά. Σου είπα συγκεκριμένα για Ιρλανδία, διότι ο κόσμος εκεί φέρνει αρκετά στους Έλληνες. Οι περισσότεροι είναι τύποι της γνωριμίας και της συζήτησης. Εγώ δεν ήξερα άνθρωπο, μόνο με μια κοπέλα από την δουλειά έκανα παρέα, αλλά δεν είχα πρόβλημα να βγαίνω μόνη μου. Αν δεν είσαι εντελώς επιθετικός κι άξεστος, συνήθως όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου μιλήσει. Πήγαινε ξέρω 'γω στο Old Oaks ή στο An Brog αν έχει κανένα live ή αγώνα κι άραξε. Μπορεί να μην τύχει την μια μέρα, θα τύχει την άλλη.
Επίσης καλά όλα αυτά με τα χόμπυ, αλλά αν πηγαίνεις αποκλειστικά για γνωριμίες κι όχι επειδή σε ενδιαφέρει το αντικείμενο, αργά ή γρήγορα αυτό φαίνεται και δεν έχει νόημα. Το θέμα είναι να έχεις και έναν κοινό τόπο με τους άλλους. Κατά την γνώμη μου είναι βασικό να αισθάνεσαι άνετα να κάνεις πράγματα μόνος σου και να μην δείχνεις αυτολύπηση, διότι αυτό περνάς και στους άλλους. Εγώ έμενα κοντά στο UCC ας πούμε κι επειδή μου αρέσει το διάβασμα, το περπάτημα, το άραγμα και η φύση, μπορεί να περπατούσα τριγύρω, να άραζα σε ένα παγκάκι στο Fitzgerald Park ας πούμε και να χαζολογούσα στο ποτάμι ή να διάβαζα. Και το μυαλό μου ηρεμούσε και συχνά έπιανα την πάρλα με κόσμο. Επίσης εξερευνούσα τριγύρω και έκανα τρόπον τινά τουρισμό. Κι εκεί γνώριζα κόσμο. Μην βλέπεις τα ΣΚ σαν χαμένη υπόθεση. Πάρε το τρένο και πήγαινε στο Cobh μια βόλτα ας πούμε, ή για μια βραδιά στο Killarney. Πήγαινε μια οργανωμένη μονοήμερη να μιλήσεις με επισκέπτες. Αυτό θα σε βοηθήσει να ξεμπλοκάρεις λίγο.
Η χωρα ειναι οκ. Οταν ζουσα στην Ελλαδα ημουν πολυ χειροτερα...
Να σε ρωτήσω κατι; επειδή και εγώ είμαι κάτοικος του εξωτερικού από επιλογή και όχι από ανάγκη. Γιατί θεωρείς ότι στην Ελλάδα ήσουν χειροτερα;Quote:
Originally Posted by sotos
Εστάλη από SM-G965F στο E-Psychology.gr Mobile App
Στην ελλαδα λιβελουλα ειναι πιο σκληροσ ο τροποσ ζωησ δηλαδη αμα λεσ μαλακιεσ θα σου πουν ολοι χεσε μασ ρε μαλακα ενω στο εξωτερικο θα σου πουν ohhh sir are you alright?εχει μεγαλη διαφορα
Ναι αλλά συνήθως σε αυτή τη ζωή ότι δίνεις παίρνεις. Αν είσαι δοτικος σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι να ανταποκριθούν. Χωρίς να μπορώ να μιλήσω με γενικεύσεις και έχοντας ζήσει αρκετα χρόνια και στην Ελλάδα κ στο εξωτερικό ώστε να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη νομίζω πως σαν την Ελλάδα πουθενά δεν σε αγκαλιάζει το περιβάλλον σου με τόσο αγάπη που να πηγάζει από ειλικρινή συναισθήματα βέβαια σίγουρα υπάρχει και η κοροϊδία και όλα Αλλά αυτό εξαρτάται από το τι θα αφήσεις να συμβεί και πως θα οριοθετήσεις εσύ τη θέση σου εν μέρει. Τώρα όσον αφορά στην εμπειρία του εξωτερικού οι άνθρωποι σαν "ολο" και σαν πλειοψηφία είναι πολύ πιο επιφανειακοί και η νοοτροπία διαφέρει άλλοτε προς το καλύτερο άλλοτε προς το χειρότερο. Για εμένα πρέπει να σκεφτεί τι τον έκανε να θεωρεί την ζωή του στην Ελλάδα δυσκολοτερη; Μήπως απλα έβαζε εκείνος στοπ σε όσους τον πλησίαζαν; καμία φορά εμείς οι ίδιοι στοχοποιουμε τον εαυτό μας με αποτέλεσμα να περιθωριοποιουμαστε μόνοι μας από τον περίγυρο. Και αυτό θα μας κυνηγά όπου και αν είμαστε ακόμα και αν πάμε στην Ουγκάντα με την πεποίθηση πως θα αποποιηθούμε τις ατέλειες σε κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο. Αν δεν καταφέρουμε να διορθώσουμε το ενδόμυχο "εγω" μας πάντα κάτι θα φταίει και σίγουρα αυτο δεν θα είναι οι γύρω μας ή το που βρισκόμαστε.
Εστάλη από SM-G965F στο E-Psychology.gr Mobile App
Ξεκινα Μοντελισμο. Ένας φιλος στην Αγγλια εχει μοναξιες και το ριξε εκει. Και βοηθαει. Μεσω νετ μπορεις να γνωρισεις και αλλους μοντελιστες.
Βρες μια να κανεις σχεση γιατι δε βλεπω ν αλλαζει αυτο.Οσα κοσμο ξερω που ειναι στη φαση σου καναν σχεσεις και οικογενεια για βρουνε ''παρεα''.
Κι αυτο με τα χομπι ισχυει αυτο που ειπε η Σονια αν δεν σ αρεσει και πας να το κανεις για την παρεα δε θα εχει διαρκεια οποτε δε θα σου μεινει και καποιος φιλος.Ασε που πολλες φορες οι αλλοι που αγαπανε το χομπι τους καταλαβαινουν οτι εσυ δε το αγαπας και δε σε βλεπουν σαν ''δικο'' τους.
[QUOTE=Λιβελούλα;997182] Μήπως απλα έβαζε εκείνος στοπ σε όσους τον πλησίαζαν; καμία φορά εμείς οι ίδιοι στοχοποιουμε τον εαυτό μας με αποτέλεσμα να περιθωριοποιουμαστε μόνοι μας από τον περίγυρο.
Ισχυει ακριβως αυτο που λες - απερριπτα απο τον φοβο της απορριψης και το αισθημα κατωτεροτητας...
Αν λοιπόν δεν αποποιηθείς αυτών των συναισθημάτων με το να τα αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπον όπου και αν είσαι θα σε τρομάζει η απόρριψη και κατ' επέκταση οι άλλοι γύρω σου.
Πρέπει να δείξεις σθένος αν θες να δεις την αλλαγή.
Α και βασικό......
........
........
Πρέπει να θες την αλλαγή για να τη φέρεις
Quote:
Originally Posted by Λιβελούλα
Δινω πολλα χρονια την μαχη με τον εαυτο μου και ξερω οτι εχω βελτπιωθει σε στοιχειωδες επιπεδο.
Φοβαμαι οτι στην φαση που ειμαι και την ηλικια που ειμαι, πολλα τρενα εχουν χαθει και το επομενο βημα δεν μπορει πια να γινει...
Α καλα, εκτος που αυτο ειναι ακομα πιο δυσκολο για εμενα, μια σχεση απο αναγκη θα με εκανε να λυπαμαι τον εαυτο μου ακομα περισσοτερο...Quote:
Originally Posted by oeo
Πολλοι κανουν σχεση απο αναγκη οι περισσοτεροι παντρεμενοι ειναι απο αναγκη