Originally Posted by
stefamw
Αυξανομαστε βλεπω.
Δεν ξερω αν φταιει η ζωη στο χωριο μαζι με την κοινωνικη φοβια και την απομονωση, αλλα εκτος απο κοινωνικη φοβια εχω και ανηδονια. Καταθλιψη δεν το λεω ακομα, γιατι εξακολουθω να βρισκω τη δυναμη να φαω, να κανω ενα μπανιο, να παω εστω και μονος για μια βουτια στη θαλασσα, αλλα πλεον με δυσκολια. Τρωω μεγαλες ποσοτητες φαγητου που μαρεσει, μαλλον γιατι δεν βρισκω ευχαριστηση σε τιποτα αλλο στη ζωη και το φαγητο μου δινει ευχαριστηση. Ασκουμαι οσο μπορω και γιαυτο μαλλον μενω παντα στα ιδια κιλα. Μου αρεσε παλια η ορειβασια, πλεον πηγαινω στο βουνο χωρις καμια ιδιαιτερη ορεξη απλα για να κουνηθουν λιγο οι μυες στο σωμα μου.
Αν ημουν και ανθρωπος της θρησκειας, πιστευω πως θα ειχα κανει το μοναχισμο "επαγγελμα" στο αγιο ορος (επαγγελμα μεταφορικα γιατι οι μοναχοι ειναι αμισθοι).
Αλλωστε η ζωη μου αν εξαιρεσουμε το θρησκευτικο κομματι δεν διαφερει και πολυ απο αυτη ενος καλογερου, σχεση δεν υπαρχει και δεν υπηρχε, παρεες δεν υπαρχουν, ζωη στην εξοχη εδω στο χωριο, το χειμωνα μαζευα ξυλα για το τζακι γιατι οικονομικα δεν βγαιναμε, "ασκητευω" στη φυση οταν παω για solo camping σε μεγαλα υψομετρα για να δω τη θεα και να ακουσω την ησυχια, αυτα. Ζω καθε μερα στο ησυχαστηριο μου και δεν ξερω πως θα αλλαξει αυτη η κατασταση. Πλεον αγχωνομαι να κυκλοφορω και αναμεσα σε κοσμο οταν τυχαινει να παω στην πολη για διαφορες αγγαρειες. Παλια δεν το ειχα αυτο, παρα μονο αγχος οταν ημουν τετ-α-τετ με κοσμο. Ο γιατρος μου ελεγε παλια βουτα μεσα σε κοσμο, να εισαι συνεχως μεσα σε κοσμο να αλληλεπιδρας σταδιακα θα δεις τη φοβια σου να υποχωρει. Το προβλημα ειναι που να βρω τον κοσμο σαυτο το ηλιθιο μερος που μενω. Αν εμενα σε μεγαλη πολη θα προσπαθουσα κατι να κανω, κατι με κοσμο οτιδηποτε. Στην εξορια τα πραγματα ειναι πολυ πιο δυσκολα.
