Προφανώς και σίγουρα βαθειά μέσα μας όλοι ξερουμε ο καθένας για το δικό του λόγο πως ξεκίνησε αυτή η φοβία..Quote:
Originally Posted by Demi71
Printable View
Προφανώς και σίγουρα βαθειά μέσα μας όλοι ξερουμε ο καθένας για το δικό του λόγο πως ξεκίνησε αυτή η φοβία..Quote:
Originally Posted by Demi71
Ναι η βασική φοβία ειναι αυτη του θανατου.
Πάντως πιστεύω πως έτσι δεν θα ζήσουμε περισσότερο αν κάθε μερα ανησυχούμε για το αν θα πεθάνουμε, αν θα αρρωστησουμε κ για το αν θα μας βρουν ολα τα κακα του κόσμου.. Πρέπει να θυμηθούμε όλοι απο που ξεκινήσαμε και πως φτάσαμε εδω. Αν θυμηθεί κανείς την πρώτη ημέρα που του ξεκίνησαν ολα αυτά, θα θυμηθεί ακριβώς πως πριν απο ολα αυτά ηταν υγιεστατος ανέμελος και τον ένοιαζαν αλλα πράγματα και οχι κάθε είδους αρρώστια και σύνδρομα κλπ κλπ... Τα λέω για να θυμηθώ κ εγω με τη σειρά μου αυτή που ήμουν πριν κάποιους μήνες και τι έφταιξε κ έφτασα στο σήμερα! :)
Έχετε δίκιο! Πως γίνεται από την μία μέρα στην άλλη και αλλάζει όλος ο τρόπος σκέψης..?απο εκεί που ήμασταν μια χαρά..να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όλα τα άσχημα πως θα μας συμβούν..και εγώ δεν μπορώ πια να ενοχλώ τους γιατρους συνέχεια με το τι νιώθω..ετσι κι αλλιώς η απάντηση που παίρνω είναι πάντα η ίδια..μηπως να τα λέμε εδώ μεταξύ μας? Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!
Εμένα αυτό το forum πάντως κατά κάποιο τρόπο με βοηθησε κ μόνο στην ιδέα πως κ αλλοι άνθρωποι βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις με τις δικές μου.. Ηταν κάπως παρήγορο μπορώ να πω!! Ας ελπίσουμε να περάσουν το συντομότερο ολα αυτά!!Quote:
Originally Posted by Lina_kik
Έχει να κάνει και με τον τρόπο ζωής(γρήγοροι ρυθμοί, άγχος, πίεση) και με την βιοχημεία του εγκεφάλου, για αυτό όλα αυτά ονομάζονται αγχώδεις διαταραχές και θέλουν θετικό τρόπο σκέψης, καλή ζωή και ίσως καμιά φορά να χρειαστεί και φαρμακευτική αγωγή.Quote:
Originally Posted by Lina_kik
Ναι Δημητριε ο τροπος σκεψης το ειπες και μόνος σου . Εγω πάντως δεν μπορώ να εξηγήσω πως μου δημιουργήθηκε αυτή η φοβία για το θάνατο, υποψιάζομαι σίγουρα ότι συνέβη στη μικρή ηλικία ,απο κάποιο γεγονός , το οποίο όσο και να ανατρέξω δεν μπορώ καλά να θυμηθώ, μόνο υποψίες έχω ... Επίσης αυτο που με τρομάζει είναι τι υπάρχει μετά θάνατο ? το απόλυτα τίποτα? Δεν πιστεύω σε άλλη ζωή και αυτό δεν με βοηθά καθόλου στις υπαρξιακές μου αναζητήσεις .... Επίσης δυο χρόνια τώρα βίωσα το καρκίνο της μαμάς μου που ηταν ο αγαπημενος μου άνθρωπος , εχω και την οικογενεια μου σαφως αλλα δεν τη διαχώριζα ,ηταν κι αυτη μέλος της!! Τις τελευταίες δε εικοσι μέρες πέρασε τόσα η μανούλα μου κι εγω που την έβλεπα έτσι που δεν μπορώ να τα σβήσω από τη μνήμη μου..... Φεύγουν νέοι άνθρωποι , παιδιά ,δυστυχως πρεπει να συνειδητοποιησουμε οτι έτσι είναι η ζωή , οτι καποιοι θα φευγουν και καποιοι θα ερχονται ... Αυτο δεν με βοηθά ομως γιατί ασχετως των πολλων δυσκολιων που περνάω έχω συνηθίσει να ΖΩ ... Και τι δεν θα εδινα να εφερνα τη μαμά μου πίσω στη ζωή! Ήθελε τόσο να ζήσει!!!!!!!!!!! Μου λείπει τόσο.... Παιδια αν δεν έχτε βιώσιει απωλεια δεν μπορείτε να ξερετε πως είναι . Γι αυτο παρτε δύναμη χαρειτε τη ζωή!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by Dimitrios85
Κι εμένα σε αυτό με βοήθησε το forum! Κατάλαβα ότι όχι απλά δεν είμαι η μόνη που τα βιώνει όλα αυτά..αλλα ότι υπάρχουμε πάρα πολλοί εκεί έξω! Όταν έρχεσαι πρώτη φορά αντιμέτωπος παθαίνεις τεράστιο σοκ..αδυνατείς να πιστέψεις ότι το άγχος ευθύνεται για όλο αυτό το ξέσπασμα που γίνεται στον οργανισμό..συμφωνω απόλυτα ότι οι ρυθμοί της ζωής, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό..οποτε ας το πάρουμε σαν καμπανάκι που μας χτύπησε το σώμα μας να μειώσουμε ταχύτητα και να το πάμε πιο χαλαρά! Πιστεύω πως όλα σε αυτή τη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο..κατι καλό θα βγει από αυτήν την ιστορία..για τον καθένα από εμάς! Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε..κι είτε μόνοι, αν μπορούμε...είτε με βοήθεια (ειδικου ή και αγωγής για λίγο) να μάθουμε να το διαχειριζομαστε και να αποκτήσουμε θετικοτερη σκέψη! Έως τότε..μπορουμε να ανταλλάσουμε τις τρελες των ψυχοσωματικων μας εδώ! Έτσι για παρηγοριά!
18 χρονών ήμουν όταν την έχασα..8 χρόνια έχουν περάσει..απίστευτη δύναμη βγήκε από μέσα μου για να το αντιμετωπίσω! Μέχρι τώρα νόμιζα ότι βγαίνει αβίαστα..τωρα καταλαβαίνω ότι κάτι πιεζοταν βαθια για να αντληθει αυτή η δύναμη...Quote:
Originally Posted by Demi71
Πριν 8 χρόνια έχασα κ εγω τη δική μου μητέρα, νεοτατη επίσης, πράγμα το οποίο μου γέννησε πολλές φοβίες οπότε λίγο πολύ γνωρίζω κάποιες φορές την πηγή του κακού... Απλώς η ζωή προχωρα, συνεχίζεται καλώς η κακώς δεν έχεις άλλη επιλογή!! Μαθαίνεις να ζεις με αυτό κ μεσα από αυτή την αδυναμία σου τελικά πρέπει να βγεις πιο δυνατός για σενα κ για αυτούς που μένουν πίσω!!
Θα έχω να σου λέω για μια ζωή για ψυχοσωματικά, ζαλάδες και ίλιγγοι που λες με τίποτα δεν είναι από το άγχος, τρέμουλο σχεδόν σε όλο το σώμα, μυϊκές συσπάσεις, αστάθεια, ατονία, κούραση με το που σηκώνομαι από το κρεβάτι, φυσικά μαζί με άγχος από το πουθενά και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και να 'σου μετά οι κρίσεις πανικού και δώστου ανασούλες και να λες τίποτα δεν είναι θα περάσει. χα χα. Έχω πάρει διδακτορικό όλα αυτά τα χρόνια στα ψυχοσωματικά.Quote:
Originally Posted by Lina_kik
Quote:
Originally Posted by Demi71
Προσωπικά είμαι της άποψης πως υπάρχει περίπτωση σε κάποιους να είναι γενετικό και βιολογικό ζήτημα όλο αυτό. Στο είχα γράψει και σε άλλο topic, προσωπικά δεν είχα ούτε άσχημα παιδικά χρόνια, ούτε άσχημη ζωή, είχα μια αγχώδη διαταραχή από μικρός και το διαχειριζόμουν μέχρι τα 26 που μου έσκασε βαρβάτα και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Τι εννοείς όταν λες γενετικό και βιολογικό ζήτημα ? Ούτε εγώ είχα άσχημα παιδικά χρόνια..το αντίθετο μάλιστα!Quote:
Originally Posted by Dimitrios85
Να υπάρχει προδιάθεση να βγει δηλαδή η διαταραχή, να είναι στο dna.Quote:
Originally Posted by Lina_kik
Δυστυχώς στην οικογένεια μου και τα 2 αδέρφια της μητέρας μου έβγαλαν ανάλογα προβλήματα, είτε μικρότερης έκτασης είτε μεγαλύτερης όπως επίσης και ένας πρώτος ξάδερφος μου.
Ε δεν το θεωρώ τυχαίο προσωπικά.
Εννοείς τα ψυχοσωματικα και γενικά την αγχώδη διαταραχή? Αν ναι τότε βέβαια..κι εμένα τα ίδια ατονα της οικογένειας έχουν ψυχοσωματικα και πολλά γενικά λόγω άγχους..Quote:
Originally Posted by Dimitrios85