Δεν εχω μελλον

Βρε παιδιά, κι εγώ μια αποτυχία σκέτη είμαι και μάλιστα ξεκίνησα με άριστες προοπτικές και λίγο λίγο όλα κατέρρευσαν, λόγω ατυχιών αλλά και κακών δικών μου επιλογών.
Έφτασα 50 χρονών και δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα από το παρελθόν γιατί όλα με πονάνε. Σκέφτομαι τις ευκαιρίες που έχασα, τις κακές επιλογές, τις ατυχίες, τις απογοητεύσεις, τις διάφορες απώλειες.
Κι εγώ σε ό,τι κάνω βρίσκω εμπόδια και συνήθως καταλήγουν όλα "κακήν-κακώς" που λένε.
Και βλέπεις τους άλλους να προχωράνε στην ζωή τους, στην οικογένειά τους, στα οικονομικά τους. Κι εσύ νοιώθεις σαν να πάγωσε ο χρόνος για τον εαυτό σου και είσαι θεατής των γεγονότων και του γίγνεσθαι. Και προσπαθείς ψυχικά και σωματικά με φοβερές προσπάθειες για κάτι που είναι στους άλλους παιχνίδι.
Για μένα, όλα ξεκινούν από τους γονείς. Αυτοί σου δίνουν φτερά ή στα κόβουν, σου δίνουν το ψυχικό σθένος ή σε καταδικάζουν να σέρνεσαι.
Ε, τί να κάνουμε τώρα; Θα ζήσουμε κι εμείς σέρνοντας το σαρκίο μας, έστω! Και μη νομίζετε, όλοι οι άνθρωποι έχουν τα σοβαρά τους προβλήματα. Έχω παρατηρήσει οτι άνθρωποι που νομίζεις οτι τους πάνε όλα καλά έχουν απλά αισιοδοξία και δεν αξιολογούν τις απώλειες και τις αποτυχίες., Δεν είναι οτι τους πάνε όλα καλά, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ή είναι σπάνιο.. .

Εβλεπα την θεια μου με ενα αναπηρο παιδι μια ζωη ολοκληρη.
Οση ωρα την συζητητουσες .... ο πιο προσχαρος ανθρωπος του κοσμου.
Ακομα και σημερα, τρια χρονια μετα τον θανατο της ... νιωθω αστειος.
Τι προβληματα εχω εγω μπροστα στα ΙΜΑΛΑΙΑ που σκαρφαλωνε αυτη
καθε μερα ?

Κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι λάθος να λές για αποτυχίες σκέτες. Ότι στραβό κι ανάποδο και να τύχει, από κάποιο σημείο και μετά στο χέρι μας είναι να το παλέψουμε.
Θα συμφωνήσω Κασσάνδρα ότι πολλά πράγματα ξεκινούν από τους γονείς και επειδή μεγαλώνουμε στην Ελλάδα κι όχι στην Σουηδία ας πούμε, σε πολλά πράγματα όσο καλή διάθεση και να έχουν οι γονείς, είναι λάθος. Αλλά από εκεί και πέρα, όσο κι αν κουβαλάμε τους γονείς μας μέσα μας με τα καλά και τα άσχημα, δεν μπορεί να τα ρίχνουμε εκεί. Αυτοί κάναν ότι έκαναν, εσύ τι έκανες από εκεί και πέρα; Από μία ηλικία και μετά αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Δεν μπορεί να έχουν βρει μια άκρη άνθρωποι που ζούσαν με γονείς πραγματικά τέρατα και ο άλλος να λέει είχα γονέα αυστηρό και στα 60 δεν μπορώ να βγω από την σκιά του. Η άλλη δηλαδή που την βίαζε ο πατέρας της ή ο άλλος που τον είχε κλειδωμένο από τα 10 στο μαντρί τι να πει ξέρω 'γω;

Το "τι κανεις απο κει και περα" ....
εχει ΚΟΛΛΟΣΙΑΙΑ σχεση με το τι φτερα (και αυτοπεποιθηση) προλαβες να αναπτυξεις.
Ως γνωστον, τα φτερα στα πουλακια, δεν αναπτυσονται εσαει (καθε στιγμη στην
ζωη τους) αλλα σε μια πολυ συγκεκριμενη ηλικια και περιοδο. Μετα ... αντε γεια !
Επισης, αν εχεις δει ντοκυμαντερ (και εχω δει πολλα) υπαρχει μια πολυ κρισιμη και
αποφασιστικη στιγμη που η μαμα βγαζει τα πουλακια εξω απο την φωλια του δεντρου
ωστε να πεταξουν για πρωτη φορα μονα τους. Εαν ειναι πολυ διστακτικα και ΔΕΝ
κανουν το αλμα της πιστης ... υπαρχει δενδροφιδο που ζυγωνει γοργα και τα τρωει.
Στην περιπτωση των ανθρωπων, δεν υπαρχουν δενδροφιδα, και οι διστακτικοι(-εσαει)
ζουν αυτοεξοριστοι μεχρι να πεθανουν. Αυτο ειναι ολο με τα leaps of faith και τα
φτερακια (αυτοπεποιθηση) και γιατι δεν σας αδειαζουμε την γωνια (βρειτε μια
δενδρογαλια να μας τρωει ... οριστε ... καντε το)

Αυτα τα κομμενα φτερακια, δυστυχως, ΔΕΝ φαινονται στην καθημερινοτητα γιατι
ντρεπομαστε και κρυβομαστε. Αλλωστε, και να δειξουμε οτι δεν εχουμε φτερα
ουτε καποιος μπορει να βρει για μας, ουτε εμεις να φυτρωσουμε καινουργια.

Το αν υπαρχουν τρισχειροτερες περιπτωσεις απο τις δικες μας (τις καταθλιπτικες)
εξυγιαινει τιποτα ? Αν καποιος εχει χασει τα μαλλια του (φαλακρος) θα τα ξαναβρει
αν του δειξεις καποιον που εχει χασει ενα ποδι η ενα χερι ? Ετσι νομιζεις οτι
λειτουργει η αναπληρωση (και η αυτοπεποιθηση/αυτοεκτιμηση) ?

Η διαφορά με τα πουλάκια τσίου είναι ότι ο άνθρωπος έχει λογική και δεν δρα απλά με το ένστικτο και φυσικά και υπάρχουν περιθώρια αυτοβελτίωσης σε όλη την ζωή του. Συνεπώς βάζει το μυαλό του να δουλεύει και προσπαθεί να κυριαρχήσει στα αισθήματά του, να βρει λύσεις στα προβλήματά του και να βελτιωθεί. Το πουλάκι δεν ξαναφυτρώνει φτερά αν του τα κόψουν, ο άνθρωπος ξαναφυτρώνει κι αν όχι, υπάρχουν προσθετικά μέλη, δεν είναι ο κανόνας ότι τον τρώει η μαρμάγκα.

Εγώ πραγματικά πιστεύω ότι όλοι μα όλοι έχουν μέλλον και μπορούν να βελτιώσουν την ζωή τους αρκεί να το πιστέψουν.
Τώρα αν θέλετε να μετατρέψετε αυτό το νήμα σε μία ατελείωτη μιζέρια για την οποία από κάποιο σημείο και μετά οι ίδιοι είστε υπεύθυνοι, μετατρέψτε το. Αν νομίζεις ότι βοηθάς σε φόρουμ ψυχολογίας κάποιον που νομίζει ότι δεν έχει μέλλον με το να του λες ότι δεν έχει καμία λύση και προοπτική για το οτιδήποτε κι ότι ναι, δεν έχει μέλλον, τι να σου πω.... Εγώ τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα και δεν το λέω απλά για να χαϊδέψω αφτιά.

Δεν ξερω αν ειμαι ο καταλληλος να το πει αυτο
αλλα ο Ορεστης ΔΕΝ μπορει να βοηθηθει απο σενα.
Το οποιο δεν αποκλειει και μενα.

"Ολοι μπορουν να βελτιωσουν την ζωη τους, αρκει να το πιστεψουν"
κανει χειροτερη την αισθηση απελπισιας του και οχι ηπιοτερη.
Βλεπει ατομα με ανεβασμενη την ελπιδα και αυτοπεποιθηση
και αυτοματως τιθεται .... εκτος αλληλεγγυης και προσπαθειας.
Μερικες φορες (σε πολυ λιγες περιπτωσεις) το να παραδεχθεις
το αναποφευκτο και οδυνηρο σε καποιον ομοιοπαθη (και ΝΑΙ
πιστευω οτι ειμαι ομοιοπαθης με τον Ορεστη) του δινει μια αισθηση
οτι ΑΝΗΚΕΙ καπου. Οτι ΔΕΝ ειναι μονος. Καποιος το περασε αυτο
που περναει. Κριμα βεβαια να ανηκει σε μια φυλακη. Αλλα μεχρι να
εκδικασθει η αποφυλακιση του .... του προσφερω αυτην την παρεα.
Αυτο το μαζι ! Με κομψο η ακομψο τροπο (το συζηταμε οσο θες).
Δεν τον αναγκαζω να ειναι συγκρατουμενος μου. Ειναι απο μονος του,
απο τα βιωματα του, απο την αισθηση αδιεξοδου και ματαιοτητας.
Και απλως του λεω οτι ειμαι διπλα του .... δεν τον τραβαω μεσα ....
(οπως νομιζεις).

Παντως σιγουρα ΔΕΝ του προσφερω "Τhe world is yours" και ευκολα
συνθηματα. Αυτα λεγονται σε παιδια .... και μονο εκει εχουν 100%
επιτυχια.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Μα αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω Ορέστη, ότι καμια φορά επιμένοντας σε κάποια μεγάλη εικόνα που δεν μπορούμε να έχουμε, χάνουμε τις μικρότερες εικόνες που είναι εξίσου σημαντικές. Όμως οι πολλές μικρές αλλαγές που μπορεί από μόνες τους να φαίνονται ασήμαντες, αν προστεθούν όλες μαζί κάνουν μεγάλη διαφορά. Αν βήμα βήμα εσύ συμμαζέψεις την μάνα σου και αισθάνεσαι ελεύθερος να κάνεις μέσα στην μέρα σου ότι σου γουστάρει χωρίς καμία γκρίνια ή "καθοδήγηση", δεν θα αισθανθείς ένα μεγάλο βάρος να φεύγει ας πούμε; Αν βήμα βήμα αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και φίλους δεν θα αλλάξει η καθημερινότητά σου; Αν σου πω τώρα βγες και πήγαινε π.χ. για έναν καφέ, θα μου πεις τι νόημα έχει. Όμως είναι το πρώτο βήμα για να κάνεις κάτι. Την πρώτη φορά θα είσαι αμήχανος και την τσίτα, την δεύτερη λιγότερο, την τρίτη θα μιλήσεις με κάποιον, την τέταρτη λίγο περισσότερο, την πέμπτη μπορεί και να πιάσεις συζήτηση και να καλέσεις κάποιον στο τραπέζι σου, την έκτη θα καταλάβεις ότι αρχίζεις και μιλάς άνετα με κόσμο, την έβδομη ότι κάποιοι από αυτοί σου ταιριάζουν περισσότερο από άλλους, την όγδοη μπορεί να μάθεις για μία εκδήλωση όπου θα είναι και ο τάδε εκεί που μιλάς μαζί του και να πας, ο τάδε θα σου γνωρίσει άλλα άτομα κτλ και πάει λέγοντας. Κι όλο αυτό μπορεί να έχει ξεκινήσει απλά από το ότι είπες να πας απλά για έναν καφέ και να κάνεις μικρά βήματα κάθε μέρα.

---

Ειναι πολυ σωστα αυτα που γραφεις Σονια. Ελπιζω να τα διαβασει καποιος σε παρομοια φαση και να βοηθηθει. Εγω προσπαθησα πριν μερικα χρονια αλλα σταθηκα ατυχος. Ξαναπροσπαθησα, ειχα γραφτει και σε μια ομαδικη δραστηριοτητα για λιγο, αλλα παλι ατυχησα. Δεν ειναι μονο οτι οσο περνανε τα χρονια και μεγαλωνουμε στενευουν τα περιθωρια. Ο κοσμος γυρω μας δεν ειναι αμετοχος. Δεν ειναι ουδετερος προς εμας οσο ειμαστε ευαλωτοι αλλα ειτε απο συμφερον ειτε απο κακια μας καταδιωκει. Εχουν συμβει πραγματα τα τελευταια χρονια που δεν εχω τη δυναμη να ξεπερασω. Σκεφτομαι να φυγω απο την Ελλαδα, αλλα να παω που; Που ειναι η γη της επαγγελιας στην οποια οι ανθρωποι δεν ειναι διεστραμενοι; Πουθενα.

Ειναι σωστο και αυτο που εγραψες για την αδρανεια. Σημερα περπατωντας σε ενα παρκο σκεφτομουν οτι οποτε εργαστηκα για κατι, οχι μονο δεν ανταμοιφθηκα, αλλα τιμωρηθηκα. Οτι ειναι καλυτερα να μην κανω τιποτα για να μην τα κανω τουλαχιστον χειροτερα. Μαλιστα τα προβληματα υγειας που εχω απο αυτες τις προσπαθειες προεκυψαν. Ξερω οτι αυτη ειναι μια νοοτροπια που μου στερει ευκαιριες. Ας μην την ακολουθησουν οι αλλοι.

Ορέστη, εμένα κάτι που με έχει βοηθήσει είναι να χαίρομαι κάποιες "ασήμαντες" στιγμές από την ζωή.
Για παράδειγμα, λέω στον εαυτό μου: θα φτιάξω τον καφέ μου το πρωί και θα τον απολαύσω. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαι άνεργη, αλλά για χρόοονια όταν εργαζόμουν δεν μπορούσα να τον απολαύσω χωρίς βιασύνη και άγχος. Ένα ωραίο φαγητό, ένα κουλούρι έστω, το απολαμβάνω. Επίσης, βάζω ραδιοφωνικά θεατρικά έργα και ακούω τα βράδια "ομιλούντα βιβλία". Προχτές αγόρασα ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι και το κρέμασα στο κεφάλι του κρεββατιού μου. Προσπαθώ να ζω τη στιγμή χωρίς να έχω προσδοκίες, ούτε μεγάλες, ούτε μικρές και αυτό με απελευθερώνει κάπως.
Μην περιμένετε μεγάλες χαρές και επιτυχίες στην ζωή σας για να είστε Ο.Κ. Ο άνθρωπος και όταν τις βιώνει δεν τις χαίρεται όσο πρέπει. Αυτό που βιώνει σε βάθος και σε πλάτος και περισσότερο είναι τα άσχημα της ζωής και οι στεναχώριες. Είναι η φύση του ανθρώπου έτσι.
Ας χαρούμε τις μικρές στιγμές λοιπόν..

Συμφωνώ απόλυτα με την Κασσάνδρα. Το θέμα Ορέστη είναι πως θέλεις να βλέπεις εσύ την ζωή σου, θέλεις να τα βλέπεις όλα "μαύρα", πως δεν υπάρχει μέλλον όπως έγραψες ή θέλεις να τα βλέπεις πιο αισιόδοξα; Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν δεχθεί στην ζωή τους καλές ευκαιρίες, είτε στα προσωπικά, είτε επαγγελματικά κλπ., το θέμα είναι πως τις διαχειρίζεται κάποιος αυτές τις ευκαιρίες.

Να σου πω και κάτι άλλο; Για κάνε ένα ταξίδι στο Κονγκό και πες μου κατά πόσον αυτά τα παιδιά, που δεν ζουν πάνω από 45 ετών, είναι το ίδιο τυχερά με εμάς; Δεν έχω πάει, αλλά έχω ασχοληθεί με την ιεραποστολή και το έργο και ξέρω μερικά πράγματα, παρόλο που θέλω να πάω κιόλας εκεί. Περπατάνε μικρά παιδιά που έπρεπε να παίζουν σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, περπατάνε 3 χιλιόμετρα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ για να πάνε στο σχολείο ή στην εκκλησία.

Για να μην πω, πόσα χιλιόμετρα καθημερινά κάνουν οι οικογένειες για να πάρουν καθαρό νερό από πηγή. Δηλαδή τα βλέπεις όλα αυτά και καταλαβαίνεις, ότι τα δικά μας προβλήματα δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ μπροστά σε αυτά που έχουν εκείνα. Χώρια που πρέπει να προσέχουν για άγρια ζώα και για τους αντάρτες.

Όμως βλέπεις τα παιδιά και οι γονείς, να αντιμετωπίζουν την ζωή τους με μια αισιοδοξία. Όταν έρχονται κάποια από αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα για να σπουδάσουν, νομίζουν πως βρίσκονται σε άλλον πλανήτη. Φίλε μου δεν σου λέω πως δεν έχουμε και εμείς θέματα, όμως μπορείς να πάρεις μαθήματα από άλλο κόσμο με άλλη κουλτούρα, που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με εμάς, να δεις πως συμπεριφέρονται στην ζωή.

Ορεστη φιλε καταρχασ ετσι ζουμε κι εμεισ εμενα δουλευουν τα παιδια μου σε μια καφετερια και παω εκει και δουλευω αγροτησ δηλαδη απο αυτα που περιγραφεισ χειροτερα επισησ οταν ημουν μικροσ απο το γυμνασιο μεχρι το λυκειο περπατουσα 1.5 χλμ τοτε πηγαιναμε μονοι μασ εξι χρονια το εκανα αυτο καθε μερα επισησ μετα στρατο καναμε 10 χλμ για χαβαλε εκπαιδευση πηγα ενα μηνα ορεινη διαβιωση πανω στο βουνο δηλαδη πραγματα πολυ χειροτερα απο αυτο που ζεισ εχω καταθλιψη βεβαια αλλα εχω και τα παιδακια μου που λατρευω

Η μια ειναι ταλιμπανακι σαν κι εμενα κι αυτη που πηρε τα λεφτα που τισ εδωσα ειναι του πανεπιστημιου εχουμε και τισ φιλεσ τουσ που πρεπει να σπουδασουν και να εχουν λεφτα ασε προβληματα δε φανταζεσαι

Θα ηθελα να χαιρομαι με αυτα που εχω. Να λεω ευχαριστω οταν δεν υποφερω και δεν ποναω. Θα προσπαθησω να παω σε καποιους γιατρους που θα με κανουν καλυτερα και οχι χειροτερα για τα προβληματα υγειας μου. Σας ευχαριστω που ασχολειστε.

Θα σου πω εγω ιστορια εχω μια κορη 20 χρονων ξετσουτσουνεψε τωρα και δεν δουλεψεσ και ετρωγεσ με χρυσα κουταλια σε μενα που ειμαι αγροτησ ουτε καν δημοσιοσ υπαλληλοσ αγροτησ επειχηρηματιασ βρωμαω ολη μερα κι ηρθε και τα ειπε σε μενα για να καταλαβεισ τι ειστε ολεσ και γτ δε γαμαω ενω μπορω ειμαι χωρισμενοσ

Όσοι αντιμετωπίζουμε μία δυσκολία, είτε κάποιο άσχημο γεγονός, είτε ένα θέμα υγείας κτλ τείνουμε να γίνουμε πολύ εγωκεντρικοί εκείνη την στιγμή. Το θέμα είναι να το δουλέψουμε στο μυαλό μας και να το εμπεδώσουμε πραγματικά ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα. Είναι αυτό που αμφισβήτησε ο Εξουθενωμένος πιο πάνω τι βοηθάει. Κι όμως, βοηθάει, φτάνει να ξεκολλάς το μυαλό σου από τον εαυτό σου που και που. Τουλάχιστον εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτός ο τρόπος σκέψης να ξεκολλήσω από άσχημες φάσεις. Ταυτόχρονα και σε σύνδεση με αυτό είναι να βρίσκεις κάποια θετικά και προοπτικές, έστω κι αν είναι απειροελάχιστα, και να δουλεύεις πάνω σε αυτά ώστε να βελτιώνεις σταδιακά την πραγματική κατάσταση γύρω σου και φυσικά την ψυχολογία σου. Ακόμα κι αν δεις μία μικρή βελτίωση με τους γιατρούς Ορέστη, είναι μία αρχή. Μην περιμένεις τεράστιες αλλαγές από την μία μέρα στην άλλη, αλλά να ξέρεις ότι το ένα φέρνει το άλλο και θα καλυτερέψουν τα πράγματα.

Να μας γράφεις πως πάει.

Ειναι πολυ δυσκολη η ζωη μας ετσι οπως της εχουν βαλει τα προτηπα της κονωνιας μας. Αληθεια, πωτες και με τι θα ειμαστε ικανοηποιμενοι? ποσα πρεπει να εχουμε για να πουμε "ενταξι, τωρα εχω αρκετα ,δε θελω αλλα" ,μας εχουν βαλει σε εναν αγωνα χωρις τελος!
Οπως λεει και η ΣΟΝΙΑ, καποιοι αλλοι ανθρωποι ειτε σε αλλους τοπους ειτε σε αλλους χρονους θα αρκοντουσταν σε πολυ λιγοτερα! Οταν βρεθηκα για επαγγελματικους λογους στις φτωχες χωρες της ανατωλικης Αφρικης, εκει οπου τα παιδακια με δυσκολια βρησκουν τις βασηκες θερμηδες τους, οπου τα πεχνιδια τους δεν ειναι ηλεκτρονικα ! παρα ειναι αυτοσχεδια απο σκουπηδια παρατηρισα κατις που δεν θα ξεχασω! τα εβλεπα να παιζουν στα σκουπιδια ,στον δρομο, και ηταν ολα γεματα με χαμογελα κι χαρουμενα ετρεχαν πανω κατω! σε αντιθεση με τα δικα μας , οπου ειτε λογο τον παραπανησιων κιλων που εχουν ειτε λογο της απομονωσης που προσφερουν τα ηλεκτρονικα παιχνιδια , ειναι αγελαστα αρκετα απο αυτα, κι προσφατα διαβασα οτι υπαρχει και η πεδικη καταθλιψη! αυτη η αντιθεση , απο την μια τα φτωχα αφρικανακια να ειναι γεματα χαμογελο κι απο την αλλη τα πλουσια παιδια της δυσης οπου κοντευουν καποια απο αυτα να εχουν καταθλιψη!!
Απο το παραπανω συμπερενουμε ,νομιζω, οτι δεν ειναι η αφθωνια υλικων αγαθων που θα μας φερει την χαρα! μειτε ειναι η ασφαλια του φαγητου η της υγειας! ειναι ισως κατις αλλο πολυ πιο απλο αλλα και πολυ πιο ταπινο