Παιδιά έφυγα! Έφυγα! Είμαι στην Αθήνα αυτή τη στιγμή σε φίλους και δικούς μου ανθρώπους.
Εννοείται ότι ήρθαν από πίσω μου και βρίσκονται στο φοιτητικό μου σπίτι αυτή τη στιγμή το οποίο για μένα είναι πλέον ξένο, παραβιασμένο και βεβηλωμένο και στο οποίο δεν πρόκειται να πατήσω.
Μπορεί να έχω μόνο 4 αλλαξιές ρούχα αλλα έχω την ελευθερία μου. Το μόνο που φοβάμαι είναι ο πόλεμος τους. Παίρνουν τηλέφωνα και ενοχλούνε τους φίλους μου που γνωρίζουν. Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξουν και οι φίλοι μου την κατάσταση ώστε να με στηρίξουν.
Το περίεργο είναι ότι εμένα δεν με παίρνουν τηλέφωνα. Χτες μόνο μίλησα με τηλεφωνικώς με τον πατέρα μου, του ανακοίνωσα ήρεμα και όμορφα ότί αποφάσισα πλέον να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου και μου απάντησε έξω φρενών ότι τώρα θα μου δείξει ποιος είναι, ότι θα με διαλύσει και θα μου καταστρέψει τη ζωή και ότι είμαι πολύ τιποτένια ώστε να μην τον υπακούσω. Το ξέρω ότι ακολουθεί πόλεμος. Το ξέρω ότι θα έρθουν στη δουλειά μου (αν δεν την έχω χάσει ήδη τόσες μέρες που έλειπα φυλακισμένη στη Λάρισα). Δεν ξέρω πως να τη χειριστώ ψύχραιμα και σωστα την κατάσταση ώστε να με αφήσουν ήσυχη και να το πάρουν απόφαση. Δε θέλω για αρχή να ξέρουν που βρίσκομαι μέχρι να βρω σπίτι γιατι δεν θέλω να ενοχλούν τα άτομα που με βοηθούνε. Δεν θέλω γενικά να τους συναντήσω καν. Είμαι αποφασισμένη, αλλά φοβαμαι ότι δε θα με αφήσουν στην ησυχία μου να οργανώσω τα πράγματα και να βάλω τη ζωή μου σε σειρά. Ανησυχούνε το ξέρω αλλά αυτη τη στιγμή το τελευταίο που μου χρειάζεται είναι οι υστερικές σπασμωδικές και επικίνδυνες κινήσεις τους...
Τι να κάνω πλέον; Θέλω να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης!