Πιστεύω πως θα τα καταφέρεις. Είναι αβάσταχτος ο πονος της απώλειας. Από ένα σημείο και μετά όμως δεν είναι ξεκάθαρα τα όρια. Είμαι σε κατάθλιψη; φέρομαι μαζοχιστικά στον εαυτο μου; πρέπει να δω ειδικό; θα περάσει άραγε ποτέ; και γιατί να περάσει αφού εγώ αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο και ίσως να ξανά είμαστε μαζι; εκτός από τη δουλειά που είσαι λειτουργικη δεν βιώνεις χαρά για τα απλά. Ένα περίπατο μια κουβέντα ένα μπάνιο στη θάλασσα ( όλα μοιάζουν μάταια και μαύρα δίχως εκείνην σωστά; ) έχω βιώσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν και στο τώρα απλά με μουτζώνω που δεν ζήτησα βοήθεια. Η ζωή μας περνά τόσο γρήγορα... Αξίζει να λάβουμε και χαρά. Θα σου λείπει σίγουρα αλλά ταυτόχρονα σου αξίζει να αρχίσεις να χαμογελάς ξανά.