Quote:
Originally posted by Thessalo
Επειδή αντιλαμβανόμενε να χρησιμοποιείται ως πανάκια η θεωρία περί προσωπικών ευθυνών , έχω να ρωτήσω το εξής όταν εγώ που δεν μιλώ κινέζικα ακούω κάποιον που μου απευθύνετε στα κινέζικα , πώς να του απαντήσω και τι να καταλάβω …αυτό που θα κάνω είναι να ερμηνεύσω τη γλώσσα του σώματος και τις κινήσεις του … έτσι και η κοπέλα το να πάει το παιδί τώρα να της πει κοιτά επειδή είναι ευθύνη σου … εγώ θα αναλάβω την ευθύνη μου και ως εκεί … και η κοπέλα που δεν καταλαβαίνει τα κινέζικα όπως εγώ θα ερμηνεύσει αυτήν την κίνηση ως εγκατάλειψη. Για να απευθυνθείς σε κάποιον και να του μιλάς όχι μόνο για ευθύνες αλλά για οτιδήποτε πρέπει πρωτίστως να του αναπτύξεις αυτήν την αντίληψη αυτήν την κόσμο θεωρία, να πεις ότι πχ τα ζευγάρια Εσκιμό ανταλλάσουν τους συντρόφους τους και αυτό δεν θεωρείτε ανήθικο, ενώ άμα γίνει αυτό στο Ιράν ισούται με θανατική ποινή , άντε τώρα ζήσε σαν Εσκιμο στο Ιράν …
Και να πω όμως κάτι άλλο και εγώ θεωρώ ότι το στίχοι του εκβιασμού υπάρχει αλλά το εάν αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι η έαν θα πραγματοποιηθεί κανείς από δω μέσα δεν το ξέρει... Λέμε εκβιασμό γιατί είναι αυτό που εισπράττει ο φίλος μας , αμφιβάλετε όμως, ότι θα μπορούσε να ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων ... εγώ χωρίς εσένα δεν ζω !
Ούτε εκβιασμό ούτε τίποτα , απλά μια πραγματικότητα.
Έχω ζήσει περίπτωση που γιος ψυχολόγου του λέει στον πατέρα ψυχολόγο μετα από έναν καυγά θα πάω να πνίγω εάν συνεχίσεις να μου συμπεριφερθείς ετσι … και ο ψυχολόγος πατέρας του προφανώς κάτεχε και αυτός την θεωρία περί ευθυνών του λέει , επιλογή σου είναι , πράξε ότι νομίζεις με τι ζωή σου … μετά από 5 ώρες ο ¨εκβιασμός¨ δεν ήταν πλέον εκβιασμός ήταν μια μακάβρια αλήθεια που όμως δεν μπορούσε να αλλάξει ποτέ πια …όποτε είμαι πολύ επιφυλακτικός σε αυτό το σημείο να απευθυνθείς σε αυτή τη φάση με τέτοιες έτυμες λύσεις ...
Thessalo, ξεκινώντας από την ιστορία που παραθέτεις, αναφέρεται σε μια σχέση γονέα-παιδιού και όχι σχέση δύο συντρόφων. Δεν αμφιβάλλω ότι σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση από το ‘ανέλαβε τις ευθύνες σου’, αλλά εδώ λείπουν πολλές πληροφορίες για να βγάλουμε συμπεράσματα. Ποια ήταν η ηλικία του παιδιού, ποια η προσωπικότητα του πατέρα και η σχέση με το γιο (μήπως η συμπεριφορά του δεν ήταν απόρροια της ‘θεωρίας περί ευθυνών’, αλλά αποτέλεσμα αναλγησίας και αδιαφορίας? Μήπως είχε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια και απηύδησε, μήπως υπήρχαν παράλογες απαιτήσεις από την πλευρά του παιδιού? Υπάρχουν αρκετά ενδεχόμενα…). Ίσως εσύ που όπως λες έζησες την περίπτωση αυτή να γνωρίζεις κάτι παραπάνω, αλλά για εμένα που τη διαβάζω δεν υπάρχει εύκολο συμπέρασμα. Γενικά μπορώ να πω ότι είναι άλλοι οι ρόλοι σε μια τέτοια σχέση και άλλες οι ισορροπίες.