Το θέμα το ξεκίνησα εγώ, Η Constantly curious δεν μπαίνει πολύ τώρα και η Remedy έχει μιλήσει.
Πες πώς θέλεις να το συνεχίσουμε;
Η συνεισφορά μου στο νήμα είναι τα εξής δύο βιβλία:
https://www.politeianet.gr/books/wat...hoCR4YQAvD_BwE
https://www.politeianet.gr/books/978...okratia-311884
Η επιλογή του βιβλιοπωλείου είναι τυχαία/
Πιστεύω πως στη μεταπολεμική Δύση επικράτησε ένα κλίμα καταναλωτικής ευφορίας που, για να διατηρηθεί, έπρεπε να έχει ψυχολογικό έρεισμα. Εξ ού και η προσέγγιση της Θετικής Ψυχολογίας, η οποία δαιμονοποιεί τη θλίψη και τον πόνο. Τα τελευταία όμως είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής και μαζί με το φόβο είναι οι μεγάλοι δάσκαλοί μας στο δρόμο προς την αυτογνωσία.
Η λύπη, ο πόνος οδηγούν σε μια μελαγχολία που όταν έχει μακρά διάρκεια χρειάζονται φάρμακα για να μείνεις λειτουργικός στην κοινωνία.
Η μακρά λύπη κατ' ιδία μπορεί να είναι δημιουργική τέχνης.
Ο φόβος είναι μεγάλο κεφάλαιο, ο ενδογενής και ο εξωγενής! Ανάλογα την ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου η αντίδραση στο φόβο μπορεί να είναι ορμή εναντίον του φόβου, ή υποταγή στο φόβο και παράλυση!
Το ένστικτο έχει τον πρώτο ρόλο στην αναζήτηση νοήματος στη ζωή και το στυλ ζωής του καθενός.
Άλλοι γεννιούνται με ισχυρό ένστικτο και άλλοι με ασθενές.
ενα τραγουδι των iron maiden μιλαει για τον φοβο... νομιζω με εκφραζει απολυτα!
Άλλος ένας Προφήτης της Καταστροφής
Ο οποίος λέει ότι το καράβι έχει χαθεί,
Άλλος ένας Προφήτης της Καταστροφής
Που σε αφήνει να υπολογίσεις το κόστος.
Χλευάζοντάς μας με Οράματα,
Βασανίζοντάς μας με φόβο,
Προβλέποντας Πόλεμο για εκατομμύριους,
Με την ελπίδα να εμφανιστεί ένας.
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις πότε είναι,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιος είναι να πάει,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιο είναι το παιχνίδι,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιος φταίει,
Επειδή αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Επειδή αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Αν είναι να πεθάνεις, να πεθάνεις φορώντας τις μπότες σου,
Αν είναι να προσπαθήσεις, θα είμαστε τριγύρω,
Πας να κλάψεις, απλώς έλα μαζί μας,
Αν είναι να πεθάνεις, θα πεθάνεις.
13 το Θηρίο Σηκώνεται,
Ο Γάλλος υπέθεσε,
Μέσα από σεισμούς και λιμό,
Ο Πολέμαρχος θα εγερθεί,
Τρόμος, Θάνατος, Καταστροφή,
Ρέουν από τις Ανατολικές άμμους,
Αλλά η αλήθεια όλων των προβλέψεων,
Είναι πάντα στα χέρια σου.
Θα πεθάνεις, να πεθάνεις φορώντας τις μπότες σου,
Αν είναι να προσπαθήσεις, θα είμαστε τριγύρω,
Πας να κλάψεις, απλώς έλα μαζί μας,
Αν είναι να πεθάνεις, θα πεθάνεις.
Αυτοί πεθαίνουν φορώντας τις μπότες τους,
Ναι, πεθαίνουν.
Τη μέρα, πεθαίνουν φορώντας τις μπότες τους
Τη μέρα πεθαίνουμε, πεθαίνουμε, πεθαίνουμε, πεθαίνουμε, πεθαίνουμε,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις πότε είναι,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιος είναι να πάει,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιο είναι το παιχνίδι,
Δεν έχει νόημα να ρωτήσεις ποιος φταίει,
Επειδή αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Επειδή αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
Αν είναι να πεθάνεις, αν είναι να πεθάνεις,
[x2]
Αν είναι να πεθάνεις, να πεθάνεις φορώντας τις μπότες σου,
Αν είναι να προσπαθήσεις, θα είμαστε τριγύρω,
Πας να κλάψεις, απλώς έλα μαζί μας,
Αν είναι να πεθάνεις, θα πεθάνεις.
Ψόφα!
μου αρεσει ετσι οπως τα λες... νομιζω ο φοβος με εβαλε στα ψυχοφαρμακα για να μην ενδωσω στους δαιμονες μου......
αλλα αυτο με το ενστικτο που λες θα σου πω μια ιστορια που για μενα ειναι σημαδιακη... μπορει να ειναι συμπτωση αλλα που λες για το ενστικτο..
ημουν μικρος στο χτημα με την μανα μου και βλεπαμε τηλεοραση.. υπηρχε μια ταινια στον αντ1 που λεγοταν σκορπιος. και την παρακουλουθουσαμε... και κατι με κεντρισε κατι δεν μου πηγαινε καλα και για καποιο λογο σηκωθηκαμε απο το κρεβατι που βλεπαμε την ταινια σκορπιος.. και ηταν ενας σκορπιος διπλα στο μαξιλαρη μου! τρομερο ! και ομως αληθινο...
με λιγα λογια νομιζω οτι με εχει βοηθησει πολλες φορες το ενστικτο μου για την αναζητηση της αληθειας... αλλα μερικες φορες ενδιδω και στους φοβους μου...
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος έχει τις προδιαγραφές (εντελέχεια) να είναι ευδαίμων.
Πιό απλοϊκά και πονηρά, ο Mashlow μίλησε για αυτοπραγμάτωση. Ο άνθρωπος έχει εγγενή την ανάγκη να ανακαλύψει τις δυνατότητές του, να βρει τη θέση του ανάμεσα στους ανθρώπους.
Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι μίλησαν για νοηματοδότηση. Ο Βίκτορ Φρανκλ μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας στο βιβλίο του "το νόημα της ζωής" οτι μόνο μέσα από τον πόνο ανακαλύπτει κάποιος τον εαυτό του. Το ίδιο ισχυρίζεται ο Σκότ Πέκ στο βιβλίο του "ο δρόμος ο λιγότερο περπατημένος".
Πριν από κάποια χρόνια αποφάσισα να πάω να συναντήσω τους φόβους μου πριν το κάνουν εκείνοι. Από τότε ουσιαστικά πήρα τη ζωή στα χέρια μου...
αλλοτε πιστευω οτι εχω παρει τον ελενχο της ζωης μου και αλλοτε οχι... δηλαδη τι εννοω..
πηρα φαρμακα για να ελενξω καταστασεις γυρω μου και κυριως μεσα μου...εαν δεν τα επαιρνα μπορει να ημουν σε χειροτερη κατασταση...
οποτε σχετικο ειναι λιγο...δεν ξερω τι να πω...
απο την αλλη αμα και εγω ειχα κατσει με τον ευατο μου συνηδειτα καποιο διαστημα μονος μου και αντιμετωπιζα αυτο που γινοταν μεσα μου ισως να μην χρειαζοντουσαν τα φαρμακα......
Mη νιώθεις άσχημα, φίλε Ηλία. Κι εγώ μπορεί εκ των υστέρων να δικαιώθηκα, τότε όμως αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχα. Με δυό γονείς βαριά άρρωστους και μια σχέση που με έπνιγε, το να τρέχω τους γονείς μου στα νοσοκομεία και αμέσως αφού έφυγαν από τη ζωή να χωρίσω, έμοιαζε μονόδρομος. Μέχρι τότε, στα 52 μου, ζούσα τη ζωή άλλων...
ρε σεις θελω να το εξομολογηθω καπου... με ποιανουν φοβιες του τυπου με πιεζουν οι δικοι μου.. φοβαμε να μην τους κανω κακο... αλλα η ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι απλα φοβιες.. και απο το προσωπο κιολας γνωριζει απο πειρας εαν καποιος ειναι ετοιμος να κανει κακο... δεν ξερω αυτο λεω στον ευατο μου και ηρεμω... δεν θελω να κανω σε κανεναν κακο... απλα περναω δυσκολα....
ο πρωτος ψυχιατρος μου ειπε οτι πασχω απο ψυχωτικη συνδρομη... τωρα που αλλαξα ψυχιατρο μου λεει οτι ειμαι οριακος.. επιδομα δεν δικαιουμαι...
εχω κανει και δυο αποπειρες αυτοκτονιας δηλαδη ηπια δυο κουτια ντεπον. αλλα περισοτερο πραξη απογνωσης ηταν παρα το οτι ηθελα να πεθανω... βεβαια εχω αυτοκτονικες σκεψεις και το αποδιδω στο οτι ειμαι στασιμος και το μυαλο μου δεν σκορπαει... δυστηχως ντρεπομαι που το λεω αλλα εχω την μανα μου και δουλευει στα χωραφια για να μου παιρνει τσιγαρα... οι συγγενεις απειβδησαν να μου στελνουν λεφτα... και ολο γκρινια υπαρχει στο σπιτι.... δεν μπορω να αντεξω αλλο το ψυχολογικο πολεμο που μου ασκουν... να μου πεις να βρω δουλεια.? ουτε κατα διανοια... δεν μπορω... ολοι μου λενε δεν υπαρχει δεν μπορω υπαρχει δεν θελω... αλλα στην περιπτωση μου δεν μπορω. δεν μπορω να το τονισω περισσοτερο. ισως στο μελλον μπορεσω..
και απο φιλους ειμαι μονος. δεν ψαχνομαι αλλα ολοι οι παλοι φιλοι μου οταν εμαθαν για ψυχοφαρμακα την κοπανησαν...
κανω και ενα καπνο την ημερα παναθεμαμε.... που θα βγει αυτο δεν ξερω.... το εχω ξανα αναφερει και δεν εχω αλλαξει ουτε στο ελαχιστο...
νομιζω το τσιγαρο με κρατα ζωντανο.... περιεργο? αληθινο... οταν εχω κακιες σκεψεις αναβω ενα και το μυαλο δεν παει ουτε στο καλο ουτε στο κακο... ετσι αδειαζω τον εγκεφαλο......
"Ευδαίμων", κατεχόμενος από καλό δαίμονα! και τί ήμαστε τη στιγμή της δημιουργίας παρά δαίμονες να πολεμάμε την αυταπάτη.
Διάβασα το βιβλίο του Mashlow και με εξέπληξε. Είχε σημεία αναρχικά και επαναστατικά η απόλυτη αυτοπραγμάτωση. Αναρωτιέμαι αν η Γη αντέχει δύο τέτοιους ανθρώπους.
Μίλησέ μας που πήγες να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου!