Θέμα με φίλη

καλησπερα.
δεν ξερω τι ακριβως να σου πω ελισσαβετ.
προσωπικα, οταν μια φιλικη σχεση δειχνει να εχει αλλαξει δρομο, να μην συνεννοουμαστε η να γινονται επιθεσεις, να βλεπω φθονο η περιεργες συμπεριφορες για καιρο, εγω κοβω ευκολα. εχω κοψει κι επειδη δεν τελειωνε πουθενα μια μαυριλα και κακοδαιμονια μιας πολυ καλης φιλης που της συμβαινουν πολλα αγχωτικα, φοβαμαι οτι ισως εχει και παθηση συμπεριφορας και δεν ξερω αν βλεπει γιατρο. ολως περιεργως περα απο την ατελειωτη γκινια και μαυριλα, διαπιστωσα οτι οταν τυχαιναν και καλα, τα μαθαινα παντα κατοπιν εορτης. οταν χαλουσαν δηλαδη. τις ατυχιες τις μαθαινα αμεσα... την αγαπω αλλα δεν μπορω την μαυριλα στηνν ζωη μου. ειχα περασει πολλα χρονια ετσι. απομακρυνθηκα τελικα. ευτυχως μενουμε σε αλλη πολη (κοντινη) κι ετσι βρηκα πολλες δικαιολογιες για τον λογο που δεν εχω χρονο..
απο την αλλη σκεφτομαι κι αυτο που λεει ο γιωργος οτι δεν ειναι ισως λυση να κοβουμε οτι μας ενοχλει.
κι ετσι δεν ξερω αν κανω σωστα, αλλα εγω, αυτο κανω...
αν ψειρισεις ολες τις φιλικες σχεσεις ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ, καπου μπαζουν... και λεω να εχουν δοκιμαστει, γιατι τα χαχαχουχα και οι αμπελοφιλοσοφιες , δεν ειναι φιλια, ειναι παρεα.
οι φιλιες δοκιμαζονται οταν υπαρχουν αντικρουομενα συμφεροντα, οταν υπαρχει δυσκολιες, οταν ο αλλος χαιρεται με την χαρα σου, την σχεση σου, η τα λεφτα σου ... αντι να ζηλευει.
αυτο ειναι φιλια, οχι να τα πινουμε και να γελαμε.

για την δικη σου φιλη και κυριως επειδη οι αλλαγες εγιναν μετα την παθηση της, σκεφτομαι οτι ισως πασχει απο κατι που φερνει αυτην την κυκλοθυμια και την επιθετικοτητα. ισως ειναι η ιδια καταθλιψη που ειχε και τοτε, δεν ξερω ακριβως τα συμπτωματα. ισως να λεει καταθλιψη ενω εχει κατι πιο πολυπλοκο.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλησπερα.
δεν ξερω τι ακριβως να σου πω ελισσαβετ.
προσωπικα, οταν μια φιλικη σχεση δειχνει να εχει αλλαξει δρομο, να μην συνεννοουμαστε η να γινονται επιθεσεις, να βλεπω φθονο η περιεργες συμπεριφορες για καιρο, εγω κοβω ευκολα. εχω κοψει κι επειδη δεν τελειωνε πουθενα μια μαυριλα και κακοδαιμονια μιας πολυ καλης φιλης που της συμβαινουν πολλα αγχωτικα, φοβαμαι οτι ισως εχει και παθηση συμπεριφορας και δεν ξερω αν βλεπει γιατρο. ολως περιεργως περα απο την ατελειωτη γκινια και μαυριλα, διαπιστωσα οτι οταν τυχαιναν και καλα, τα μαθαινα παντα κατοπιν εορτης. οταν χαλουσαν δηλαδη. τις ατυχιες τις μαθαινα αμεσα... την αγαπω αλλα δεν μπορω την μαυριλα στηνν ζωη μου. ειχα περασει πολλα χρονια ετσι. απομακρυνθηκα τελικα. ευτυχως μενουμε σε αλλη πολη (κοντινη) κι ετσι βρηκα πολλες δικαιολογιες για τον λογο που δεν εχω χρονο..
απο την αλλη σκεφτομαι κι αυτο που λεει ο γιωργος οτι δεν ειναι ισως λυση να κοβουμε οτι μας ενοχλει.
κι ετσι δεν ξερω αν κανω σωστα, αλλα εγω, αυτο κανω...
αν ψειρισεις ολες τις φιλικες σχεσεις ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ, καπου μπαζουν... και λεω να εχουν δοκιμαστει, γιατι τα χαχαχουχα και οι αμπελοφιλοσοφιες , δεν ειναι φιλια, ειναι παρεα.
οι φιλιες δοκιμαζονται οταν υπαρχουν αντικρουομενα συμφεροντα, οταν υπαρχει δυσκολιες, οταν ο αλλος χαιρεται με την χαρα σου, την σχεση σου, η τα λεφτα σου ... αντι να ζηλευει.
αυτο ειναι φιλια, οχι να τα πινουμε και να γελαμε.

για την δικη σου φιλη και κυριως επειδη οι αλλαγες εγιναν μετα την παθηση της, σκεφτομαι οτι ισως πασχει απο κατι που φερνει αυτην την κυκλοθυμια και την επιθετικοτητα. ισως ειναι η ιδια καταθλιψη που ειχε και τοτε, δεν ξερω ακριβως τα συμπτωματα. ισως να λεει καταθλιψη ενω εχει κατι πιο πολυπλοκο.

---

Ναι ξέρω τι λες, ουτε εγώ την αντεχω την αρνητιλα για πολύ. Μπορεί να συμβούν χίλια άσχημα πράγματα σε ολους ανα πάσα στιγμη αλλά μερικοί άνθρωποι είναι σα να είναι μόνιμα στον αρνητισμο ακόμα κι όταν τους συμβαίνουν καλά πραγματα. Προφανώς εσένα η φιλη σε είχε για ψυχολόγο, ερχόταν να σου πει μονο τα άσχημα κ να κλαφτει.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την δικιά μου, τη βλέπω πάντως απο τοτε με την κατάθλιψη που έχει μπει μόνιμα σε ενα μουντ του να κατηγορεί τους αλλους. Απομακρύνθηκαν άνθρωποι απο κοντά της πχ, όσο κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω πως η συμπεριφορα της ηταν απαράδεκτη καποιες φορες οποτε κ οι άλλοι έχουν ενα δίκιο που απομακρύνθηκαν γιατί κανεις δεν είναι υποχρεωμένος να μας ανέχεται για πάντα επειδή εμείς περνάμε δύσκολα, δεν έδειξε να καταλαβαίνει. Εχει εντελώς αλλοιωμενη εικόνα για το πως φερόταν εκείνη την περίοδο κ έμεινε μονο με παράπονα για ολους. Η ας πούμε όταν μου λες όλη μέρα ποσο δύσκολα περνάς χωρίς δουλεια κ οτι δεν μπορείς να βρεις τίποτα κ μετα οι άλλοι σου βρίσκουν δουλειές κι εσύ τις απορρίπτεις επειδή τις θεωρείς κατώτερες των προσδοκιών σου... Ε μη περιμένεις να συνεχίσουν να ασχολούνται. Τεσπα δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κανει η πάθηση, βλέπω οτι έχει βελτιωθεί πολύ σε σχέση με το πως ηταν αλλά ο εαυτός της δεν είναι ακόμα σε καμια περίπτωση.

Προσωπικά θα αραίωνα για κάποιο διάστημα και μετά βλέποντας και κάνοντας. Εκείνη επιδιώκει πιο πολύ την μεταξύ σας επικοινωνία ή εσύ;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Προσωπικά θα αραίωνα για κάποιο διάστημα και μετά βλέποντας και κάνοντας. Εκείνη επιδιώκει πιο πολύ την μεταξύ σας επικοινωνία ή εσύ;

---

Το τελευταίο διάστημα επειδή ξενέρωνα κάπως με όλα αυτά αλλά και λόγω υποχρεώσεων, κυρίως εκείνη το επιδιώκει.

Απο τα γραφωμενα σου 2 πραγματα παρατηρω στην φιλη σου.
1. πονο
2. εγωκεντρικοτητα
Αυτα τα 2 ειναι αλληλενδετα ειδικα σε ψυχολογικες καταστασεις. Οταν συντριβεται ο κοσμος καποιου νομιζει οτι εχει το μεγαλυτερο προβλημα του κοσμου κ οτι ολοι θα επρεπε να εστιασουν σ'αυτον.

Δεν συμφωνω σε αυτο. Με εκνευριζει να ακουω ατομο με ψυχολογικα να ζηλευει για την ευτυχια των φιλων του το διαστημα της μαυριλας του.
Το πενθος μας θεωρω οτι ειναι κατι προσωπικο κ οχι κατι που πρεπει να εμποτισει καθε εναν που γνωριζουμε γιατι φτανει στην αυτολυπηση κ στο χασιμο της αξιοπρεπειας.
Βεβαια αυτα ειναι ιδεαλιστικα κ ο καθενας αντιδρα διαφορετικα.
Οταν ομως βλεπεις οτι ολοι σε παρατουν κ για λογους που ευθυνεσαι κ δεν εξηγεις την θεση σου η να αναλαβεις καποια ευθυνη για την συμπεριφορα σου κ να θεωρεις οτι εχοντας ψυχολογικο προβλημα δικαιολογει τα παντα, ε τοτε πιστευω πως αυτο ειναι λαθος.
Ησουν το μονο ατομο που επεμενε κ το μονο που ειχε να πει ηταν οτι δεν την προσεξες οπως ηθελε;;
Δηλαδη υπαρχει προσωπικος τροπος αγαπης κ φροντιδας;;
Ή υπαρχει αγαπη κ την βλεπουμε ή δεν υπαρχει. Δεν μπορεις να λες αγαπησε με με τον τροπο που εγω θελω.
Κατανοω την θεση της οτι ειναι δυσκολο για τριτους να μπουν στα παπουτσια της αλλα απο οσα ειπες την ακουγες κ προσπαθουσες να βρεις λυσεις. Δεν υπαρχει κατι μεμπτο σε αυτο. Αν καποιος προτεινει μια λυση υπαρχει μια διεργασια εκτιμησης αυτης της λυσης κ αποφασιζεις. Δεν τα βαζεις ομως με καποιον ο οποιος προτεινει λυσεις. Αυτο δειχνει βολεμα και παραιτηση.

Τωρα στο θεμα της προσεγγισης οταν υπαρχουν αυτα τα στοιχεια της εγωκεντρικοτητας, αρνησης, παραιτησης, παραπονων κτλ μονο τοιχος θα βρεις κ καλο θα ηταν να περιορισεις τον χρονο που ειστε μαζι μηπως κ μπει σε διαδικασια αυτοκριτικης οταν προηγηθει μια ειλικρινη συζητηση. Απο κει κ περα ειναι στο χερι της αν θελει να αλλαξει. Εσυ δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο.

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτά που λες serios, κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω. Δεν σημαίνει ότι "έχω αυτό κι όλα πρέπει να γυρίζουν γύρω από εμένα".

Quote:

---

Originally Posted by serios

Απο τα γραφωμενα σου 2 πραγματα παρατηρω στην φιλη σου.
1. πονο
2. εγωκεντρικοτητα
Αυτα τα 2 ειναι αλληλενδετα ειδικα σε ψυχολογικες καταστασεις. Οταν συντριβεται ο κοσμος καποιου νομιζει οτι εχει το μεγαλυτερο προβλημα του κοσμου κ οτι ολοι θα επρεπε να εστιασουν σ'αυτον.

Δεν συμφωνω σε αυτο. Με εκνευριζει να ακουω ατομο με ψυχολογικα να ζηλευει για την ευτυχια των φιλων του το διαστημα της μαυριλας του.
Το πενθος μας θεωρω οτι ειναι κατι προσωπικο κ οχι κατι που πρεπει να εμποτισει καθε εναν που γνωριζουμε γιατι φτανει στην αυτολυπηση κ στο χασιμο της αξιοπρεπειας.
Βεβαια αυτα ειναι ιδεαλιστικα κ ο καθενας αντιδρα διαφορετικα.
Οταν ομως βλεπεις οτι ολοι σε παρατουν κ για λογους που ευθυνεσαι κ δεν εξηγεις την θεση σου η να αναλαβεις καποια ευθυνη για την συμπεριφορα σου κ να θεωρεις οτι εχοντας ψυχολογικο προβλημα δικαιολογει τα παντα, ε τοτε πιστευω πως αυτο ειναι λαθος.
Ησουν το μονο ατομο που επεμενε κ το μονο που ειχε να πει ηταν οτι δεν την προσεξες οπως ηθελε;;
Δηλαδη υπαρχει προσωπικος τροπος αγαπης κ φροντιδας;;
Ή υπαρχει αγαπη κ την βλεπουμε ή δεν υπαρχει. Δεν μπορεις να λες αγαπησε με με τον τροπο που εγω θελω.
Κατανοω την θεση της οτι ειναι δυσκολο για τριτους να μπουν στα παπουτσια της αλλα απο οσα ειπες την ακουγες κ προσπαθουσες να βρεις λυσεις. Δεν υπαρχει κατι μεμπτο σε αυτο. Αν καποιος προτεινει μια λυση υπαρχει μια διεργασια εκτιμησης αυτης της λυσης κ αποφασιζεις. Δεν τα βαζεις ομως με καποιον ο οποιος προτεινει λυσεις. Αυτο δειχνει βολεμα και παραιτηση.

Τωρα στο θεμα της προσεγγισης οταν υπαρχουν αυτα τα στοιχεια της εγωκεντρικοτητας, αρνησης, παραιτησης, παραπονων κτλ μονο τοιχος θα βρεις κ καλο θα ηταν να περιορισεις τον χρονο που ειστε μαζι μηπως κ μπει σε διαδικασια αυτοκριτικης οταν προηγηθει μια ειλικρινη συζητηση. Απο κει κ περα ειναι στο χερι της αν θελει να αλλαξει. Εσυ δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο.

---

Καλημέρα serios και σε ευχαριστώ για την απάντηση

Την εγωκεντρικότητα την είχα εντοπίσει γενικότερα, είναι σύνηθες όταν μας συμβαίνει κάτι να θεωρούμε άλλοι σε μικρότερο βαθμό κι άλλοι σε μεγαλύτερο πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας. Και νομίζω ότι αυτό γίνεται εντονότερο όταν ο κύκλος των γνωριμίων/φίλων/ανθρώπων που μπορείς να μιλήσεις είναι περιορισμένος. Δεν πιστεύω πως εκείνο το διάστημα μπορούσε να καταλάβει τίποτα από όσα λες, είχε βυθιστεί εντελώς στο δικό της πρόβλημα το οποίο θεωρούσε σημαντικότερο όλων άρα όλοι εμείς που ήμασταν απ έξω και μόνο ότι μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να έχουμε άλλα θέματα, να χαιρόμαστε, να ερωτευόμαστε , να γελάμε , να αγχωνόμαστε για κάτι χαζό, να συζητάμε κάτι ανούσιο... στο δικό της μυαλό απλά δεν την καταλαβαίναμε και υποτιμούσαμε το πρόβλημα της.

Και η αλήθεια είναι πως όντως δεν μπορείς να καταλάβεις απόλυτα κανέναν που δεν είσαι στα παπούτσια του, ισχύει αυτό. Όμως αυτό έχει και την αξία του, γιατί ως τρίτος μπορείς να δεις πιο ξεκάθαρα και να βοηθήσεις με αυτή την έννοια. Πχ εγώ όταν είμαι χάλια γιατί μπορεί να μου συνέβει κάτι, δεν θέλω η φίλη μου να γίνει χάλια μαζί μου. Θέλω εκείνη όντας έξω από την τρύπα που είμαι εγώ να με βοηθήσει να δω αυτό που βλέπει. Θέλω εκεί που εγώ βλέπω αδιέξοδο γιατί μπορεί να είμαι απογοητευμένη, πληγωμένη κτλ εκείνη να μπορεί να δει μια αχτίδα φωτός και να μου την μεταφέρει. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τον ρόλο μου ως φίλη όταν οι φίλοι μου δεν είναι καλά. Δεν νιώθω ότι βοηθάω με το να βυθιστώ και εγώ μαζί τους και να μοιρολογάμε. Άρα αυτό έκανα και το τότε. Αφού είχαμε συζητήσει εκατό χιλιάδες φορές πόσο μαύρα είναι όλα, πόσο σκατά είναι κτλ, από ένα σημείο και μετά προσπαθούσα να αποφύγω αυτές τις κουβέντες και να περάσω στα πιο πρακτικά του πώς θα λυθούν. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κάτι το οποίο είπα και στην ίδια μετά, είναι ότι ένιωσα πως βυθίζομαι κι εγώ μαζί της αν συνεχίσω να την αφήνω να με τραβάει προς τα εκεί. Γιατί και η δική μου ζωή δεν είναι τέλεια, ούτε στρωμένη με ροδοπέταλα όπως κανενός. Αγώνα κάνουμε όλοι για να μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο θετικά, να διατηρούμε την αισιοδοξία μας και το κέφι μας. Όταν έχεις κάποιον που θέλει όλη μέρα και για μεγάλο διάστημα απλά να μοιρολογάτε χωρίς να περνά ποτέ στο επόμενο βήμα...ε κάποια στιγμή θα επηρεαστείς αν δεν είσαι από πέτρα.

Τεσπα, δεν ξέρω ίσως θα έπρεπε να ανοίξει ένα θέμα και εδώ από ανθρώπους που έχουν περάσει κατάθλιψη για το πώς θα ήθελαν να τους φερθούν οι γύρω τους εκείνο το διάστημα, γιατί έχω την αίσθηση πως ο, τι κι αν κάνει κάποιος, όντας μη ειδικός, πάλι λάθος θα ναι στο τέλος.

Εδώ όμως τίθεται και το θέμα των ορίων και των αντοχών του καθενός και τι σημαίνει η κάθε φιλία για τον καθένα Ελισάβετ. Αν π.χ. το σωστό (που δεν το νομίζω, αλλά λέμε) ή έστω ο τρόπος που θέλει να του φερθεί κάποιος είναι να μιζεριάζεις και να μην του πηγαίνεις κόντρα και να ακούει αυτά που θέλει να ακούει επ αόριστον, πρέπει εσύ να ψυχαναγκάζεσαι για μια ζωή ας πούμε; Εγώ παλιά ήμουν πιο ανεκτική σε τέτοιες καταστάσεις, τώρα πλέον δεν λέω ότι θα φύγω ή θα εγκαταλείψω κάποιον για το παραμικρό, αλλά έχω καταλάβει ότι δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο και πρέπει και κάτι να παίρνουμε, όχι μόνο να δίνουμε.

Για παράδειγμα κάποτε είχα στηρίξει μία κοπέλα σε μία πάρα πολύ άσχημη κατάσταση στην ζωή της εκεί που την είχαν εγκαταλείψει όλοι. Ουσιαστικά μου έχει πει ότι την είχα σώσει κυριολεκτικά ( είχε φτάσει η κατάσταση να κινδυνεύει η ζωή της και αν δεν είχα επέμβει δεν ξέρω τι θα είχε γίνει). Δεν το έκανα για να το παίξω σωτήρας, απλά μου την σπάει η νοοτροπία "μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν" "από πίτα που δεν τρως μην σε νοιάζει κι αν καείς" κτλ. Συμβαίνουν άσχημα πράγματα και όλοι σφυράνε αδιάφορα και μετά ξαφνικά όταν είναι αργά όλοι πέφτουν από τα σύννεφα. Δεν μου αρέσει αυτό. Πόσο μάλλον που η κοπέλα εκείνη είχε γίνει καλή μου φίλη.

Μετά από χρόνια η ζωή της είχε μπει σε μία κανονικότητα, λόγω απόστασης δεν βρισκόμασταν συχνά, αλλά με τον καιρό διαπίστωσα κιόλας ότι πνιγμένη σε δικά της (πιο καθημερινά) προβλήματα, δεν προσπαθούσε και καθόλου να δει την δική μου μεριά και να ξεβολευτεί καθόλου. Δεν έκανε καμία προσπάθεια έστω να επικοινωνήσει όπως παλιά. Το προσπάθησα μία, το προσπάθησα δύο, εδώ και δύο χρόνια απλά δεν έχουμε καμία επικοινωνία, διότι σταμάτησα εγώ να προσπαθώ. Αν κάνω κίνηση, πάω στοίχημα ότι με μεγάλη χαρά θα μου μιλήσει φιλικά όπως παλιά κτλ, αλλά είναι κουραστικό να κάνεις τον ψυχολόγο και τον νοσοκόμο και την σανίδα σωτηρίας του άλλου. Δεν είναι αυτό φιλία.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτά που λες serios, κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω. Δεν σημαίνει ότι "έχω αυτό κι όλα πρέπει να γυρίζουν γύρω από εμένα".

---

Η αληθεια ειναι οτι ειναι δυσκολο να το αποφυγεις αυτο λογω της εγωκεντρικοτητας που προκαλειται.
Ισως κ γω δεν κατανοω την θεση της γιατι ειχα λιγο διαφορετικη σταση χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν ειχα κ σκεψεις μικροπρεπειας. Δεν ειμαι θεος κ τελειος. Η μοναξια αλλαζει τον ανθρωπο.
Το κομματι ομως που διαφοροποιει αυτη την παθογενεια με το να κανεις το επομενο βημα ειναι κατα την γνωμη μου η συνειδητοποιηση της λαθος συμπεριφορας κ η υγιης αυτοκριτικη.
Η αληθεια ειναι οτι υγιης αυτοκριτικη ειναι δυσκολη γιατι γαμηθηκε η αυτοεκτιμηση σου.
Στο θεμα συμπεριφορας παντως εχω μιλησει πχ με ατομα με ψυχωση που για την ενεργο φαση κ την συμπεριφορα σε εκεινο το χρονικο σημειο, το μετεπειτα συναισθημα ηταν η ντροπη κ η διαθεση για συγχωρεση για τον πονο που προκαλεσαν, ασχετα αν δεν εφταιγαν γι'αυτο.
Γι'αυτο δεν δεχομαι το αλογιστο.

Μα δεν είπε κάνεις ότι ο άλλος περνάει εύκολα ή δεν έχει σοβαρές δικαιολογίες για την συμπεριφορά του, αλλά εσύ τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Άλλο μπλέκω στην δίνη των προβλημάτων μου για κάποιο διάστημα και βλέπω μόνο αυτά κι άλλο δεν καταφέρνω ποτέ να δω και την οπτική του άλλου και μένω στάσιμος να περιδινίζομαι στα δικά μου. Ο άλλος τι να κάνει σε αυτή την περίπτωση;

Συμφωνώ με τα όρια που λέτε, ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ.
Κι αυτό της είπα κιόλας όταν το κουβεντιάσαμε. Οτι αυτό που μου ζητούσες τότε(απλά να την ακούω δηλαδή) , δεν μπορούσα να στο δώσω γιατί δεν ήμουν εγώ. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να γίνει κάτι που δεν είναι, επειδή αυτό είχε ανάγκη ο άλλος. Αυτό ακριβώς ήταν και το παράπονο της. Οτι εγώ ήμουν χάλια ξέρω γω κι εσύ όταν άνοιγα συζήτηση για αυτό το θέμα (να κλαψουρίσει δηλαδή κι αφού το είχαμε κάνει εκατό φορές μέχρι τότε) άλλαζες θέμα και μου λεγες ένα άσχετο. Ναι άλλαζα θέμα και σου λεγα ένα άσχετο γιατί είχαμε κλαψουρίσει επί μήνες χωρίς αποτέλεσμα και δεν θεωρούσα ότι βοηθούσε ούτε εσένα το επιπλέον ούτε κι εγώ άντεχα άλλη κλάψα.
Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα ποτέ ακριβώς τι ήθελε/περίμενε από μένα ή γενικότερα εκείνο το διάστημα. Δηλαδή έχεις έναν φίλο/η που ξαφνικά μένει άνεργος (ξέρεις πως δεν έχει βιοποριστικό θέμα, δεν είναι θέμα ότι δεν θα χει να φάει πχ ή πού να μείνει, είναι καλυμμένα τα βασικά) και τον παίρνει από κάτω. Τι κάνεις; Το συζητάς στην αρχή, το αναλύεις από δω, το αναλύεις από κει, τον βλέπεις όμως ότι πέφτει όλο και πιο πολύ. Σκέφτεσαι γνωστούς και φίλους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν να βρει μια δουλειά, βλέπεις πως ούτε αυτό θέλει ενώ λέει πως το θέλει άρα καταλαβαίνεις πως είνια βαθύτερο το θέμα. Προσπαθείς να του κάνεις κουβέντα για ψυχολόγο, τρως πόρτα και άρνηση χοντρή με την δικαιολογία πως δεν υπάρχουν χρήματα. Άσχετο που την ίδια περίοδο μπορεί να δεις να κάνει ανακαίνιση στο σαλόνι πχ. Λες οκ, θέλει τον χρόνο της, ας προσπαθήσω να την ενθαρρύνω. Σε παίρνει ας πούμε και σου λέει άστα είμαι χάλια, πάλι δεν με δέχτηκαν σε μια συνέντευξη για δουλειά και λες εσύ "εντάξει προσπάθησε να μην απογοήτευεσαι όλο και κάτι θα βρεθεί" και ξαφνικά η άλλη θυμώνει. Οτι και καλά, με δουλεύεις; δεν καταλαβαίνεις πόσο πρόβλημα έχω; εσύ δεν θα απογοητευόσουν στην θέση μου; Και μένεις κάγκελο γιατί δεν ξέρεις τι να πεις. Ναι ίσως απογοητεύομουν αλλά θα θελα οι γύρω μου να μου υπενθυμίζουν πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και να προσπαθούν να με ενθαρρύνουν για να μην παραιτηθώ απτις προσπάθειες...και βλέπεις ότι θυμώνει περισσότερο. Οτι τα λες αυτά γιατί είσαι έξω από τον χορό, αν ήσουν στην θέση μου δεν θα τα έλεγες. Θυμάμαι που της είπα μια μέρα εκείνο το διάστημα, ότι τελικά τι θες να σου πω; Να πας να αυτοκτονήσεις; Γιατί πραγματικά δεν ήξερα τι έπρεπε να πω. Καταλάβαινα πως αυτό που ήθελε ήταν να απαντώ εγώ "πω πω, έχεις δίκιο, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, δεν έχεις ελπίδα", σα να ήθελε μόνο αυτό να ακούει κι οτιδήποτε άλλο την θύμωνε γιατί το ερμήνευε στο μυαλό της ως έλλειψη ενσυναίσθησης.