Originally Posted by
Άντα_Στε87
Ψυχολογικά εννοώ τα παιδιά μου. Δεν θέλω να δω το διχασμό στα μάτια τους ούτε την απογοήτευση. Δεν θέλω να έρθει το βράδυ και να νιώσουν μισοί όπως ένιωθα εγώ όταν με παράτησε η μάνα μου.
Όσο για το αν του έχω εξηγήσει ότι και να γίνει στο τέλος θα είμαι ήρεμη γιατί έχω εξαντλήσει πολύ χρόνο στο να του μιλάω. Συνέχεια και με όλους τους τρόπους. Για χρόνια. Μέχρι που είδα και κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα. Ήταν σαν να μιλάω μόνη μου, σαν να μη τον αφορούν.
Κατά τη γνώμη μου και την εμπειρία μου σε μια σχέση όλα μα όλα (κατανόηση, σεβασμός, συμπαράσταση, εμπιστοσύνη) ξεκινάνε από την αγάπη. Αν δεν υπάρχει αυτή δεν υπάρχει τίποτα καλό.