Υπάρχει Ελπίδα?

ποσα ατομα βρηκαν δουλειες στο δημοσιο και δεν πηγαν για να μεινουν με τον αγαπημενο/η τους.Εγω θυσια το λεω παντως,θυσιασαν το προσωπικο τους συμφερον για το συμφερον του ζευγαριου.ενα μελος μια σχεσης που ξεκινα την σχεση του γιατι αγαπαει καποιον και αυτος αποδυκνειεται πως την θελει για την περιουσια της δεν την κανει θυμα;η μια γυναικα που ξαφνικα θελει παιδι και πιεζει για γαμους χωρις να αγαπαει πραγματικα εναν αντρα δεν κανει τον αντρα θυμα εκεινη την στιγμη;γιατι θελουν να ικανοποιησουν τους στοχους τους και δεν ενδιαφερονται για τη γνωμη του αλλου η το τι νοιωθει.οσο για το τι τελικα δινει δυναμη χαρα και ενεργεια σε ανθρωπους αυτο ειναι ενα θεμα που θελει μεγαλη αναλυση.εννοειται πως στις σχεσεις δεν φταιει παντα ο ενας.δεν λεω πως σε ολες τις σχεσεις ισχυει το θυμα/θυτης.εξαλου για το θεμα του κερατωματος που μιλαμε αυτη τη στιγμη,στις περισσοτερες περιπτωσεις κερατωνουν και οι δυο.οποτε σε αυτες τις περιπτωσεις δεν υπαρχει θυμα σε αυτο συμφωνω.

ολα αυτα εμπνευστη που εγω βλεπω ως επιλογες με προσδοκιες, εσυ τα ονομαζεις θυσιες μαλλον. Προφανως βλεπουμε πολυ διαφορετικα τις καταστασεις που περιγραφεις.

ολες οι περιπτωσεις που αναφερεις περι \"θυματων\" που τους ξεγελασαν καποιοι αλλοι, μπορει να συμβουν σε ολους μας.Δλδ μπορει να μας κοροιδεψει καποτε καποιος. Αν ομως ξεγελιομαστε κατ επαναληψη κατι τρεχει. Με μας. Γιατι δεν αντιλαμβανομαστε το τί παιζει γυρω μας, δεν εχουμε επαφη με το τί γινεται αλλα με το τί θα θελαμε να γινεται. Πολλες φορες αρνουμαστε να αποδεχτουμε την πραγματικοτητα, μεχρι που συμβαινει κατι πιο δυνατο κ αναγκαζομαστε να προσγειωθουμε στην σκληρη πραγματικοτητα.

Επισης περα απο αυτο, το θεμα ειναι πώς αντιδρα ο καθε αντρας σε μια γυναικα που τον πιεζει, μια γυναικα σε εναν αντρα που την κυνηγαει για την περιουσια της κ ολα τα παραδειγματα που αναφερεις. Γιατι ολοι εχουμε περιθωριο αντιδρασης κ ειμαστε υπευθυνοι γι αυτες τις αντιδρασεις.Ή που θα καθονται να κλαινε τη μοιρα τους, ή που θα δουν τί δεν ειδαν εξ αρχης που επρεπε να δουν νωριτερα ωστε να ναι σε επαφη με το παρον, τον εαυτο τους κ την πραγματικοτητα.

με αυτην την εννοια δεν υπαρχουν ποτε θυματα,γιατι ακομα και στην περιπτωση που πχ με κλεψουν,θα μπορουσα να βαλω συναγερμο η να εχω βαλει τρεις κλειδαριες στην πορτα και να το ειχα αποφυγει.(θα μπορουσα δηλαδη ν δω οτι το αλλο μισο εχει προβληματα και να το συζητησω)αρα φταιω και εγω που με κλεψαν γιατι δεν πηρα ολα τα προοληπτικα μετρα.και ο κλεφτης φταιει λιγοτερο,ενω αν επερνα ολα τα μετρα ασφαλειας (αν συζητουσα με την κοπελια)και παλι με κλεβαν θα ειχα μικροτερη ευθυνη αρα θα ημουν περισοτερο θυμα.....δεν ξερω αν καταλαβαινεις τη μεταφορικη εννοια.οσο για τις επιλογες με προσδοκιες,επιλογη με προσδοκια θα ηταν και να παει στη θεση δημοσιου και να βρει καποιον εκει.φερνω στη συζητηση ακραια παραδειγματα για να καταλαβω τι εννοεις και συγνωμη για αυτο.με αυτη τη εννοια μια μανα ποτε δεν γινεται θυσια για τα παιδια της γιατι τα αγαπαει αρα δεν ειναι θυσια αυτο που κανει αλλα επιλογη της.τοτε η λεξη θυσια που θα μπορουσε να χρησιμοποιηθει;

οπως εγραψα κ πιο πανω δεν θεωρω θυσια αυτα που αναφερεις ως θυσια. ουτε αυτο που αναφερεις για μια μανα, που δεν κανει πραγματα γιατι λεει οτι θυσιαζεται. Οταν αγαπαμε κατι, οταν θελουμε κατι, δεν θυσιαζομαστε. Απλα προσφερουμε κ μεσω της προσφορας μας νιωθουμε καλυτερα. Εγω τουλαχιστον ετσι το βλεπω. Για το παραδειγμα με τα θυματα ληστειων, βιασμων και αλλων εγκληματων δεν νομιζω καν οτι χρειαζεται να αναφερθω παραπανω. Δεν τσουβαλιαζω. Μιλουσα για διαπροσωπικες σχεσεις. Οχι για εγκληματα.

Νομιζω ειναι απλο: αλλιως αντιλαμβανεται ο καθε ανθρωπος διαφορες εννοιες που υποτιθεται εχουν ενα νοημα. Οπως αγαπη, οπως θυσια, οπως ανθρωπος, οπως απιστια, οπως αποδοχη, οπως τρυφεροτητα, οπως ερωτας κλπ....

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Οταν αγαπαμε κατι, οταν θελουμε κατι, δεν θυσιαζομαστε. Απλα προσφερουμε κ μεσω της προσφορας μας νιωθουμε καλυτερα.

---

συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες.....

όταν όμως αυτός που λαμβάνει την αγάπη μας και την προσφορά μας φτάνει σε σημείο να εκμεταλλεύεται όλα αυτά που του δίνουμε τότε δεν γινόμαστε θύματα εν αγνοία μας;

Καλημέρα!

Διάβασα τα post σας. Ο καθένας τα αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο και πραγματικά οι γνώμες και οι αντιδράσεις του καθενός σε τέτοια θέματα ποικίλουν. Δεν είναι κακό αυτό.

Θεωρώ ότι όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο έδωσα πάρα πολλά! Δεν το είδα ποτέ σαν θυσία αλλά πραγματικά σαν προσφορά. Τον λάτρευα και χαιρόμουν να δίνω όλο μου το είναι.... Είμαστε από φοιτητές μαζί, μεγαλώσαμε ουσιαστικά μαζί και πραγματικά είμασταν από τα ζευγάρια που δεν πήγαινε στο μυαλό κανενός κ μιλάω ειλικρινά ότι θα μπορούσαμε ποτέ να χωρίσουμε, και πόσο μάλλον ότι θα μπορούσα εγώ να κοιτάξω ποτέ κάπου αλλού. Ήμουν πολύ κολλημένη μαζί του αλλά κ αυτός το ίδιο (ο καθένας με τον τρόπο του).
Προσπαθώ να τα βάλω κάτω, να δω τι πραγματικά έφταιξε, τι ήταν αυτό που με οδήγησε να το κάνω. Όταν χωρίσαμε κ του μίλησα μετά από τους 2 μήνες μου είπε ότι αυτό που έκανα δεν ήταν λάθος, αλλά επιλογή ζωής.... Και είναι λογικό πλέον ότι ναι μετά από τόσα χρόνια εκεί που θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε μπροστά εγώ τα έκανα θάλασσα.

Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι πραγματικά το έχω μετανιώσει. Δεν είναι ανασφάλεια αυτό που νιώθω μήπως και δεν βρω κάτι στην μετέπειτα ζωή μου κτλ. κτλ. Έχω συνηδητοποιήσει τι έχω κάνει και αυτό είναι που με πονάει τώρα... Ξέρω ότι πλέον μετά από ότι έγινε η λογική λέει ότι δεν μπορούμε να ξαναείμαστε μαζί. Η σχέση θα είναι άρρωστη.

Αυτό όμως είναι αρκετό για να μην μας κάνει να προσπαθούμε??? Δυστυχώς μαθαίνουμε από τα λάθη μας, από τα άσχημά μας και όχι από τα καλά μας. Το καλύτερο είναι δηλαδή να πεις ότι έγινε έγινε και πάμε μπροστά???
Αν πραγματικά έχεις μετανιώσει για κάτι δεν υπάρχουν ευκαιρίες??? Τέλος????
Θεωρώ ότι περισσότερο απωθημένο θα μου μείνει μέσα μου για πάντα να μην το προσπαθήσω παρά το να κάνω όλη μου τη προσπάθεια και ας φάω τα μούτρα μου. Στην τελική τι περισσότερο θα χάσω από αυτό που έχω χάσει... μήπως την αξιοπρέπειά μου? Και μόνο που το έκανα αυτό την έχασα ήδη.
Απλά αυτή την περίοδο ηρεμώ, είμαι μόνη μου κ σκέφτομαι... δεν θέλω να αναλωθώ σε λόγια που ήδη του αναλώθηκα τότε και τα έκανα χάλια. Εδώ τα πράγματα θέλουν ουσία... όχι λόγια... έτσι πιστεύω...

το ότι προσπαθείς να βρεις τι έφταιξε και αναγνωρίζεις το λάθος σου είναι το πρώτο βήμα......
από την στιγμή που έχεις συνηδητοποιήσει τί έχεις κάνει στραβό τότε σίγουρα θα βρεις και την λύση στο ερώτημά σου.....

δεν είναι απαραίτητο αν υπάρξει επανασύνδεση πως η σχέση σας θα είναι άρρωστη, αν γυρίσει πάλι κοντά σου αυτό για εμένα σημαίνει πως θα έχεις κερδίσει πάλι την εμπιστοσύνη του.

και όπως λέμε το πάθημα γίνεται μάθημα, οπότε φρόντισε να τον κάνεις να είναι σίγουρος πως δεν θα επαναλάβεις τα ίδια...
τώρα πώς θα το κάνεις αυτό; εσύ γνωρίζεις καλύτερα από όλους μας......
σίγουρα θα υπάρχει μια χρυσή τομή που θα μπορέσει να σας φέρει και πάλι κοντά....;)

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
όταν όμως αυτός που λαμβάνει την αγάπη μας και την προσφορά μας φτάνει σε σημείο να εκμεταλλεύεται όλα αυτά που του δίνουμε τότε δεν γινόμαστε θύματα εν αγνοία μας;

---

Λιτσα,

γραφω κ πιο πανω οτι μπορει να ειμαι σε μια σχεση που να δινω οπως λες αγαπη, και καποιος να το εκμεταλλευεται. Πώς θα το εκμεταλλευεται?Εγω που κ πώς ειμαι κ δεν το καταλαβαινω?

Μπορει να μην το καταλαβω αμεσα, κ μπορει να συμβει με τον εναν τροπο ή τον αλλο σε ολους. Αλλα ο χρονος, σε ποσο χρονο το βλεπουμε εχει την σημασια του. Οσο πιο παρουσα ειμαι, οσο μεγαλυτερη επαφη εχω με το τί γινεται γυρω μου, τοσο πιο ευκολα μπορω να βγω απο αυτο. Φυσικα, μπορει να συνειδητοποιησω τί γινεται κ να μην φυγω. Γιατι μπορει να φοβαμαι να παω σε αλλη σχεση, να μεινω μονη μου, να αναλαβω τις ευθυνες του εαυτου μου...Κ τοτε βεβαια οταν καθομαι σε μια κατασταση οπου πλεον βλεπω τί γινεται, λεω πως ειμαι ενα θυμα κ κλαιω, σκαω, πιεζομαι....Αν δεις ειναι πολλες οι γυναικες ειδικα που καθονται σε μια σχεση μετα απο μια απιστια του αντρα του, η οποια μπορει να αφορα το πολυ μακρινο παρελθον κ να λενε \"θυσιαστηκα\". Δεν συμφωνω οτι θυσιαστηκαν. Επελεξαν.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Αν δεις ειναι πολλες οι γυναικες ειδικα που καθονται σε μια σχεση μετα απο μια απιστια του αντρα του, η οποια μπορει να αφορα το πολυ μακρινο παρελθον κ να λενε \"θυσιαστηκα\". Δεν συμφωνω οτι θυσιαστηκαν. Επελεξαν.

---

συμφωνώ μαζί σου....
επέλεξαν και ταυτόχρονα βολεύτηκαν για αυτό και δεν αντέδρασαν....

και θα τολμήσω να πω πως όταν σε τέτοιες περιπτώσεις χρησιμοποιούμε την λέξη \"θυσιάστηκα\" την λέμε απλά και μόνο για να είμαστε εμείς \"από πάνω\"....

Quote:

---

Originally posted by Marilou79
Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι πραγματικά το έχω μετανιώσει. Δεν είναι ανασφάλεια αυτό που νιώθω μήπως και δεν βρω κάτι στην μετέπειτα ζωή μου κτλ. κτλ. Έχω συνηδητοποιήσει τι έχω κάνει και αυτό είναι που με πονάει τώρα... Ξέρω ότι πλέον μετά από ότι έγινε η λογική λέει ότι δεν μπορούμε να ξαναείμαστε μαζί. Η σχέση θα είναι άρρωστη.

Αυτό όμως είναι αρκετό για να μην μας κάνει να προσπαθούμε??? Δυστυχώς μαθαίνουμε από τα λάθη μας, από τα άσχημά μας και όχι από τα καλά μας. Το καλύτερο είναι δηλαδή να πεις ότι έγινε έγινε και πάμε μπροστά???
Αν πραγματικά έχεις μετανιώσει για κάτι δεν υπάρχουν ευκαιρίες??? Τέλος????
Θεωρώ ότι περισσότερο απωθημένο θα μου μείνει μέσα μου για πάντα να μην το προσπαθήσω παρά το να κάνω όλη μου τη προσπάθεια και ας φάω τα μούτρα μου. Στην τελική τι περισσότερο θα χάσω από αυτό που έχω χάσει... μήπως την αξιοπρέπειά μου? Και μόνο που το έκανα αυτό την έχασα ήδη.
Απλά αυτή την περίοδο ηρεμώ, είμαι μόνη μου κ σκέφτομαι... δεν θέλω να αναλωθώ σε λόγια που ήδη του αναλώθηκα τότε και τα έκανα χάλια. Εδώ τα πράγματα θέλουν ουσία... όχι λόγια... έτσι πιστεύω...

---

Μαριλου, η γνώμη μου ώς άνδρα είναι: όποιος φταίει παρακαλάει, όποιος φταίει κάνει κινήσεις, όποιος φταίει πέφτει στα γόνατα, όποιος φταίει προσπαθεί να κερδίσει τον άλλο. Χρειάζεται πλήρης, αποφασιστική μετάνοια, διεκδίκησή του μέχρις εσχάτων, να φτάσεις στο σημείο να κοιμάσαι στα σκαλοπάτια του... το έγκλημά σου δεν περιγράφεται, και ανάλογη πρέπει να είναι και η μετάνοιά σου. Πάτησες τον εγωϊσμό, την εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπειά του στο πάτωμα. Πρόσεξε: δε σε βρίζω, σου λέω πώς νομίζω ότι σκέφτεται. Ήρθε η ώρα να τον διεκδικήσεις πάλι και πάλι, όχι μια φορά για καφέ και μια κουβεντούλα και τελείωσε, να αντέξεις να σε απορρίψει πολλές φορές, να γίνεις επίμονη αλλά όχι φορτική. Βάλε μια προθεσμία στον εαυτό σου, π.χ. 3 μήνες, και ασχολήσου ενεργητικά μόνο μαζί του. Εξάντλησε όλα τα περιθώρια.

Προσπάθησε πάλι και πάλι να του εξηγήσεις πόσο λάθος έκανες, πές ότι \"δεν ήμουν ο εαυτός μου, σα να μπήκε ο διάβολος μέσα μου\", καταδίκασε τον εαυτό σου μπροστά του χωρίς ελαφρυντικά... και τότε ΙΣΩΣ καλμάρεις το θυμό και τον πόνο του... και ΙΣΩΣ να είστε πάλι μαζί.

Αλλιώς προχώρα μπροστά. Μόλις λήξει η προθεσμία. θα έχεις κάνει ό\'τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν.

Μου ζήτησε να βγούμε γιατί μίλησα με 2 φίλες μου του κύκλου του κ μου είπε ότι τον πηγαίνω πολύ πίσω και δεν θέλει να γυρίσει...
Θέλει να εξαφανιστώ από τη ζωή του γιατί δεν αντέχει να μαθαίνει νέα μου. Ούτε εγώ θέλει να μαθαίνω δικά του. Δεν το διανοείται ότι του το έκανε αυτό η γυναίκα της ζωής του και σε αυτή τη χρονική στιγμή που είχε πάρει αποφάσεις αυτός να προχωρήσουμε πιο μπροστά.

Δε μπορεί να με δεχτεί με τίποτα πίσω λέει. Δεν θα ξανανιώσει ποτέ έτσι για άλλη γυναίκα αλλά θα προχωρήσει μπροστά όσο κ αν χρειαστεί να συμβιβαστεί με μία επόμενη...

Τι να πω, δε ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μήπως θα με σιχαθεί στο τέλος αν προσπαθήσω? Μήπως τον νευριάσω τελείως? Μήπως έχουμε αρρωστημένη τελείως σχέση κ δε το ξεπεράσει ποτέ?

Τον αγαπάω, τον θέλω αλλά δεν μου έχει εμπιστοσύνη κ έχουν σπάσει πολλά μέσα του φαντάζομαι....

Και πολύ καλά σου λέει το παιδί... εσύ όμως τί του είπες; Δε μας το μετέφερες αυτό... Για να δούμε πόσο μετανοημένη έδειξες και πόσο πολύ συντετριμμένη απο το βάρος των λαθών σου...

Εμένα θα μού άρεσε να άκουγα: \"Δεν ξέρω τι με έπιασε... μετανοιώνω κάθε ώρα και στιγμή για το λάθος μου αυτό... μέσα μου υπάρχεις και υπήρξες μόνο εσύ... ήταν έγκλημα αυτό που έκανα... σε αγαπάω ολόψυχα και αληθινά... θέλω μόνο μια δεύτερη ευκαιρία...\"

Πάντως οι απόψεις μεταξύ ανδρών - γυναικών διαφέρουν κατά πολύ. Εμένα θα με σκότωνε αν η γυναίκα της ζωής μου έκανε κάτι παρόμοιο. Μαριλού σόρυ αλλά δεν νομίζω ότι το παλλικάρι θα γυρίσει πίσω, ότι και αν του πεις. Είναι πολύ βαρύ να σου πει ο άνθρωπός σου ότι ξέρεις \"τον τελευταίο καιρό με χαλούσε η σχέση μας γιατί είχες νεύρα με τη δουλειά σου και είπα να δοκιμάσω με κάποιον άλλο αλλά αυτός τελικά δεν μου κάνει και σε θέλω πίσω\". Αν δηλαδή ο άλλος που τα έμπλεξες μαζί του ήταν καλύτερος από το φίλο σου θα σκεφτόσουν να γυρίσεις πίσω ή θα έμενες μαζί του; Σύγκρινες και είδες ότι ο πρώην ήταν καλύτερος από τον νυν. Σίγουρα το παιδί σε αγαπάει ακόμα αλλά πώς να γυρίσει; Πώς να σε εμπιστευτεί ξανά; Πώς θα ξανακάνει έρωτα μαζί σου;
Όσο για ορισμένες που διερωτώνται αν ζούμε στη δεκαετία του ΄50 ή εκφράζουν την άποψη ότι και ο φίλος σου φέρει μερίδιο ευθύνης, θα ήθελα πολύ να άκουγα τις απόψεις τους αν τρώγανε κέρατο από τον άνθρωπό τους.

Quote:

---

Originally posted by Marilou79
Θέλει να εξαφανιστώ από τη ζωή του γιατί δεν αντέχει να μαθαίνει νέα μου. Ούτε εγώ θέλει να μαθαίνω δικά του. Δεν το διανοείται ότι του το έκανε αυτό η γυναίκα της ζωής του και σε αυτή τη χρονική στιγμή που είχε πάρει αποφάσεις αυτός να προχωρήσουμε πιο μπροστά.

.......................................

Τι να πω, δε ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μήπως θα με σιχαθεί στο τέλος αν προσπαθήσω? Μήπως τον νευριάσω τελείως? Μήπως έχουμε αρρωστημένη τελείως σχέση κ δε το ξεπεράσει ποτέ?

Τον αγαπάω, τον θέλω αλλά δεν μου έχει εμπιστοσύνη κ έχουν σπάσει πολλά μέσα του φαντάζομαι....

---

Marilou,

αν σου μιλησε και σου ζητησε ολα αυτα που αναφερεις, νομιζω ειναι θεμα σεβασμου στον ιδιο κ στον εαυτο σου αν θα το κανεις ή οχι. Αν λοιπον σου ζητησε διακοπη καθε επαφης επειδη ταραζεται, ενω εσυ κανεις ακριβως το αντιθετο ειναι σαν να μην ακους τί σου λεει. Σαν να ακους μονο το αγχος σου ή σαν να βρισκεσαι σε πανικο.

Απο την άλλη βρισκω αρκετα δικαιο, πριν αποχωρησεις κ καταθεσεις τα οπλα, να του πεις πώς αισθανεσαι γι αυτον, για τη σχεση σας, αλλα κ για σενα. Ειναι σημαντικο νομιζω να ξερει πώς νιωθεις, αλλα ειναι σημαντικο να του δωσεις μια πραγματικη εικονα για το πώς εισαι κ το τί περιμενεις κ θα θελες για σας τους δυο. Νομιζω πώς ειναι αλλο να φυγεις χωρις να πεις κουβεντα, και ειναι αλλο να μιλησεις κ να αφησεις το στιγμα σου.

Εκτος αν σκοπος κ στοχος ειναι μονο το να σαι παλι ζευγαρι με τον ανθρωπο αυτο.

Πιστευω πώς ανεξαρτητα απο το αν θα εισαι παλι μαζι μ αυτον ή οχι, εχει αξια το να μεταδωσεις στον αλλο τί σημαινει κ τί σημαινε για σενα η κοινη σας πορεια κ ο χωρισμος σας.

Quote:

---

Originally posted by Tasos75
Όσο για ορισμένες που διερωτώνται αν ζούμε στη δεκαετία του ΄50 ή εκφράζουν την άποψη ότι και ο φίλος σου φέρει μερίδιο ευθύνης, θα ήθελα πολύ να άκουγα τις απόψεις τους αν τρώγανε κέρατο από τον άνθρωπό τους.

---

Tασο,

εγω δεν ανεφερα κατι για την δεκαετια του \'50 (η οποια δεν ξερω πώς κολλαει με το θεμα μας), αλλα ειμαι απο εκεινες που σκεφτομαι πώς ο συντροφος της μπορει να εχει ενα μεριδιο ευθυνης. (και αντιστροφα).

Εχω βρεθει σε θεση οπου αισθανομαι να \"απειλειται\" η οπως νομιζα γερα εδραιωμενη θεση μου. Κ ναι, εχασα τη γη κατω απο το ποδια μου. Δεν χρειαστηκε να φαω κερατο για να αισθανθω ετσι λοιπον. Δεν θα σου πω οτι δεν ταραχτηκα, εκλαψα...Αυτο που εκανα λοιπον ειναι να δω, τί εγινε στην πορεια....Οχι τοσο απλα οσο στο περιγραφω εδω, ουτε τοσο ηρεμα...Αντιθετα! Ειχε πολυ πονο αυτο το ψαξιμο. Και αυτο αφορουσε τοσο εμενα οσο κ τον ιδιο. Κ αυτο που ειδα ηταν και δικα μου κ δικα του λαθη. Αυτο το ψαξιμο, μου εκανε καλο. Τοσο σε μενα, οσο κ στον ιδιο.

Δεν ειναι λοιπον εκ του ασφαλους, αυτη μου η αποψη. Ειναι κ \"βιωματικη\", αλλα νομιζω οτι δυσκολα ενας ανθρωπος, θα απιστησει ετσι επειδη ετυχε, ή χωρις λογο.

Το κερατο, οπως περιγραφεται, μου θυμιζει εκεινο το αστειακι που ελεγαν πηγε για τσιγαρα κ δεν γυρισε ποτε....Ε, δεν συμβαινει κατι ετσι..χωρις να χουν προηγηθει πραγματα....