Originally Posted by
Ορέστης
Πρωτα κανουν σχεση, μετα τις ερωτευονται, και αν. Εγω θα αισθανομουν ψευτης να φιλαω και να χαιδευω καποια που δεν αγαπαω. Ή ετσι νομιζω. Η κοπελα που βγηκα ενα ραντεβου με κοιταζε και χαιροταν και περιμενε να τη φιλησω. Ηθελε να ζησει κατι μη βαρετο, συναρπαστικο. Τελικα απλα βαρεθηκε να περιμενει και εφυγε. Ουτε απογοητευτηκε, ουτε αγχωθηκε, ουτε ξεφυσαγε. Βαρεθηκε. Ομοιως, ολοι θελουν να ζησουν κατι exciting στις εξοδους τους. Να μεθυσουν, να χορεψουν, να κανουν σεξ κλπ.
Αναρωτιεμαι αν το οτι ερωτευομαι ειναι αποτελεσμα του συνδυασμου αγαμιας και καταθλιψης. Ο ερωτας ειναι ξαδελφος της θλιψης. Ισως γιατι με κρατανε φυλακισμενο οι συγγενεις μου, μια ομορφη γυναικα να αντιπροσωπευει οχι απλα τον εαυτο της αλλα ολα οσα θα ηθελα να ζησω. Ισως αν ειχα εμπειρια απο γυναικες απο μικρος, να ηθελα απλα να περναω καλα μαζι τους και οχι να τις βλεπω πιο σοβαρα. Να ηταν εναλλαξιμες για μενα, σαν τα μπουκαλια μπυρα. Δεν εχει σημασια ποιο θα διαλεξεις, ολα την ιδια δουλεια κανουν. Νομιζω οσοι εχουν εμπειριες απο σχεσεις και κοινωνικοποιηση ετσι λειτουργουν.
Αμφισβητω και τη δικη μου μοναδικοτητα ως ανθρωπου και ολων. Ακομα και των χαρισματικων που ολοι θελουν να τους ακουνε και να τους κοιτανε.