Έχασα τη μανούλα μου απο καρκίνο!

Quote:

Originally Posted by Άτυχη

@ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!

μην σε βασανιζουν τετοιες σκεψεις για ανθρωπους που φτανουν μεχρι τα 90 χωρις να εχουν κανει κανενα καλο συνηθως αυτοι οι ανθρωποι που παραμενουν ετσι μεχρι τα βαθια γεραματα δεν θα εχουν δικαιολογια απεναντι στο Θεο (που ειναι το βασικοτερο μετα τον θανατο) γιατι εξαντλησαν πληρως καθε περιθωριο ζωης που ειχαν και η αλλη ζωη ειναι πιο αληθινη απο αυτη την ψευτικη ζωη που ζουμε και ειναι αιωνια.σκεψου εναν που εζησε μεχρι τα 90 που περνανε γρηγορα τα χρονια σαν νερο φευγουν τα χρονια που δεν εκανε τιποτα καλο σε τι κολαση και αφορητα βασανα θα περασει την αιωνιοτητα του.θα παρακαλαγε αυτος που εφτασε τα 90 στην γη να ζουσε αρκετα πιο λιγο αρκει να ηταν στην τρυφη του παραδεισου

ενα μεγαλο ΑΧΧΧΧΧΧΧ θα πω θεε μου ποσο γνωριμα πραματα ............

Συμφωνώ απόλυτα με τον/την psycous.Εδώ είμαστε περαστικοί και οι πράξεις μας κρίνουν την ζωή μας μετά θάνατον....αγαπητή θεματοθέτρια,είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς...με τον καιρό θα απαλύνει αυτός ο πόνος και θα ξαναβρείτε τις ισορροπίες στο σπίτι!Να προσέχεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου ανθρώπους!

Αν και παλιό το θέμα, από το 2020... ο χρόνος και κυρίως οι άνθρωποι δίπλα μας, απαλύνει τον πόνο. Ο πόνος είναι πάντα κατά πολύ μεγαλύτερος για όσους είχαν μια πολύ ιδιαίτερη στενή ψυχική σύνδεση με τον θανόντα, κι όσοι είναι μόνοι. Αυτοό οι δυο έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να μαστε, ο ένας γι ατον άλλο, δίπλα τους.