Εμενα με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα και έχω θέματα να λύσω..Quote:
Originally Posted by tselpemts
Printable View
Εμενα με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα και έχω θέματα να λύσω..Quote:
Originally Posted by tselpemts
Οχι δν μ αρεσει.Δν ειναι ετσι οπως θα την ηθελα
Για να αλλάξει όμως η ζωή σου θα πρέπει να κάνεις κάτι και εσύ. Δεν υπάρχει κουμπάκι το οποίο μπορούμε να το πατήσουμε για να την κάνουμε όπως θέλουμε. Φαίνεται πως όλο αυτό σε ταλαιπωρεί σε μεγάλο βαθμό.Quote:
Originally Posted by Annbae
Τι αλλαγές θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου;
Δν θα μπω σε λεπτομερειες εδω αλλ σιγουρα αλλαγες στην προσωπικη μ ζωη και στην τσεπη μ
Τι μπορούμε να κάνουμε ρε παιδιά για βελτίωση της προσωπικής ζωής;;; τώρα με τον κορόνα ιό μοιάζει αδύνατο.
Ενώ πριν τον ιό σκοτωνομασταν να προσπαθούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας.Quote:
Originally Posted by el.gre
Ναι ε;;; και τι προτείνεις δηλαδή; τον θάνατο; εγώ προσπαθούσα τώρα όμως δε μπορώ να προσπαθήσω. Η προσωπική ζωή βελτιώνεται με τις ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις και αυτές είναι δύσκολο να δημιουργηθούν σε μια εποχή που το σήμα είναι κοινωνική αποστασιοποιησηQuote:
Originally Posted by tselpemts
Δεν πρότεινα θάνατο Απλές λέω ότι δεν προσπαθούσαμε ούτε πριν γιατί το δεν μπορώ το έχουμε καραμέλα.Quote:
Originally Posted by el.gre
Καλά μιλά για τον εαυτό σουQuote:
Originally Posted by tselpemts
Οκ εσύ δηλαδή που μπορείς να τα αλλάξεις γιατί βρίσκεσαι στο φόρουμ αυτό;Quote:
Originally Posted by el.gre
Δεν έχει σχέση το ένα με το αλλοQuote:
Originally Posted by tselpemts
Αυτό που γραφείς είναι καραμπινατη αγχωδη διαταραχή. Ακόμα και όταν όλα είναι μέλι γάλα το μυαλό πάντα προσπαθεί να βρει κάτι άλλο. Είναι η περίπτωση μου
Και τι τροπους βρισκεις εσυ για να καταπολεμήσεις αυτες τις σκεψεις και κατα συνεπεια το αγχος.;
Annbae, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν παραιτηθείς από όλα και η μόνη σου ασχολία είναι να γίνεις παρατηρητής του εαυτού σου, το πρόβλημα θα μεγαλώνει.
Προσωπικά είμαι από τους τυχερούς/άτυχους που αρχικά κανείς δεν μου εξηγούσε τι είναι όλα αυτά τα ψυχοσωματικά κι ο ένας γιατρός με έστελνε στον άλλο κι άκρη δεν έβγαζα. Ε, κάποια στιγμή βαρέθηκα και είπα ότι είναι να έρθει θε να ρθει αλλιώς θα προσπεράσει! Όταν τελείωσα τη σεζόν που δούλευα, κι εγώ έπεσα στην παγίδα για ένα διάστημα να κλείνομαι μέσα και να είμαι πολλές ώρες ξάπλα. Αυτό αρχικά με βοήθησε γιατί ο οργανισμός μου πραγματικά είχε ανάγκη από ξεκούραση μετά από μήνες με ελάχιστο ύπνο κάθε μέρα, πάρα πολλές ώρες απαιτητική δουλειά και παράλληλα εξόδους με πολύ τσιγάρο και αλκοόλ. Ωστόσο κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το να κάθομαι μέσα και να φοβάμαι και τη σκιά μου δεν είναι λύση. Είπα, "Θα βγω να περπατήσω, κι αν ζαλιστώ και πέσω ή αν μου έρθει κανένα καρδιακό, ας έρθει. Δεν θα περάσω όλη μου τη ζωή μέσα στο σπίτι". "Θα βγω να δω τους φίλους μου κι ας με κόβει κρύος ιδρώτας και παίζει η καρδιά μου ταμπούρλο" "Θα ξεκινήσω δουλειά τη νέα σεζόν, δεν είμαι 10 χρονών να με νταντεύουν οι δικοί μου" . Τα συμπτώματα δεν περάσαν από τη μία μέρα στην άλλη. Όχι. Ωστόσο κάθε μέρα αισθάνεσαι και καλύτερα. Λες "Ζαλίστηκα σήμερα εκεί που περπατούσα, αλλά δεν γύρισα πίσω στο σπίτι να κρυφτώ. Δεν έπεσα κάτω. Αργότερα μου πέρασε η ζαλάδα και η ταχυκαρδία και περπάτησα άλλη μία ώρα." "Νόμιζα θα μου έρθει νταμπλάς εκεί που μιλούσα με τα παιδιά, αλλά άρχισε ο Γιώργος να με ρωτάει για εκείνο το ταξίδι και σιγά σιγά ξεχάστηκα. Και κοίτα τι πλάκα έχει εκείνος ο καινούριος στην παρέα. Ζορίστηκα λίγο, αλλά δεν πέρασα κι άσχημα τελικά."
"Πάλι πίσω στη δουλειά λοιπόν... Θα φροντίσω φέτος να αναλαμβάνω ευθύνες με πιο πολύ ρέγουλα και να διεκδικώ περισσότερο το δίκιο μου. Θα προσέξω περισσότερο τον εαυτό μου, να κοιμάμαι περισσότερο και να ξεκουράζομαι. Κοίτα που τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο!"
Άρα μέρα με τη μέρα, εκ των πραγμάτων δυναμώνεις. Μειώνονται σταδιακά τα συμπτώματα και η διάρκεια και η έντασή τους. Το απομυθοποιείς όλο αυτό. Ξέρεις να το διαχειριστείς και κάποια στιγμή το ξεπερνάς. Συγγνώμη αν ακούγεται σκληρό όλο αυτό, αλλά με το να κάθεσαι σπίτι και να "κλαίγεσαι" δεν βοηθάς τον εαυτό σου. Σε πολλά πράγματα δεν υπάρχει "δεν μπορώ", υπάρχει "δεν θέλω" .
Το έχω ξαναπεί, η τεμπελιά του ανθρώπου δεν είναι ότι βαριέται ας πούμε να πλύνει τα πιάτα. Είναι η αδράνεια. Ότι "βαριέται" να κάνει αλλαγές που μπορεί να τον δυσκολέψουν προσωρινά, αλλά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα του βγουν σε καλό. Προτιμά την γνώριμη μιζέρια του. Όλοι έχουμε την τάση να το κάνουμε. Ωστόσο πρέπει να ζορίζουμε τον εαυτό μας. Βλέπεις και εδώ (όχι στο θέμα σου, γενικά στο φόρουμ), ανθρώπους που κάτι σχετικά απλό δεν το παλέψαν αρκετά και πλέον έχει γιγαντωθεί και έχουν περάσει δεκαετίες να αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια και να έχουν μείνει στάσιμοι στη ζωή τους. Μην γίνεις ένας από αυτούς.
Αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να παλέψεις μόνη σου τους φόβους σου αυτή τη στιγμή, ζήτα βοήθεια. Δεν είναι κακό. Έναν ψυχολόγο, στην ανάγκη μία αγωγή από ψυχίατρο... Όμως να ξέρεις ότι αυτά είναι βοηθήματα. Πολύτιμα, αλλά βοηθήματα. Την δουλειά πρέπει να την κάνεις εσύ η ίδια με τον εαυτό σου. Μαγικό κουμπάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς. Έχεις και εσύ και πολλά από τα άλλα παιδιά το ατού ότι πλέον ο κόσμος είναι πιο ενημερωμένος για αυτά τα θέματα. Ξέρεις τι έχεις. Εγώ δεν το ήξερα ας πούμε και κανείς δεν είχε βρεθεί να με κατευθύνει. Μπορείς να κόψεις πολύ δρόμο. Μην το αναλύεις όσο μπορείς στο μυαλό σου. Σήκω και κάνε πράγματα. Απασχολήσου δημιουργικά. Θα δεις, μετά από κάποιο καιρό θα αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.
καλημερα συμφωνώ απόλυτα μαζι σου. Sonia, οταν ομως δεν έχεις καθολιυ ορεξη να κανεις το παραμικρό κ σε καταπιεζει ακόμα κ τα απλα καθημερινά πράγματα, τι κάνεις; κ εγω τθς περισσότερες φορες δεν θελω να κανω τιποτα νιώθω περισσοτερη ασφάλεια στο σπιτι αλλα εχω δυο. παιδιά μιξρα κ δεν μπορώ τους στερω βολτες κ ολα τα σχετικά.με αποτέλεσμα να νιωθω οτι πιεζω αρκυτον εαυτό μου κ. φοβάμαι οτι ισως είναι χειρότερο αυτό