Originally Posted by
psycho22
Καλησπερα σας. Θελω απλα να το μοιραστω καπου. Μικρος γυρω στα 12 βιωσα ακραιο bullying και οταν λεω ακραιο δεν εννοω σε πραγματα που μου εκαναν γιατι εχω ακουσει και χειροτερα, αλλα στο οτι οτι γινοταν ομαδικα απο ολες τις ταξεις. Αρχικα ημουν τελειως μονος, καποια στιγμη εκανα λιγο παρεα με ατομα που ηταν κι αυτοι απομονωμενοι. Μερικα ενδεικτικα απο οσα μου εκαναν ηταν αμετρητες σφαλιαρες, να βριζουν οταν λεω κατι και τα κοριτσια να σιχαινονται οταν αναγκαζονται να με ακουμπησουν. Η οικογενεια μου πιστευε οτι αλλαξα απο πολυ ζωηρος να γινω πολυ ησυχος και αντικοινωνικος επειδη μεγαλωσα και ηταν ο χαρακτηρας μου και δεν ασχοληθηκαν ποτε με αυτο το κομματι αλλα με αφησαν στην μοιρα μου αφηνοντας με μονο μου συνηθως στο δωματιο μου οταν οι αλλοι περναγαν καλα. Καποια στιγμη ειχαν ξεχασει τελειως οτι καποτε σαν παιδι υπηρξα φυσιολογικος και χαρουμενος
Ολα αυτα, η απορριψη που ενιωσα απο ολα τα περιβαλλοντα σαν παιδι μου δημιουργησαν κοινωνικο αγχος το οποιο με εκανε να ειμαι πολυ ησυχος το οποιο κρατησε χρονια αργοτερα. Στον στρατο με εβγαλαν αοπλο λογω αγχωδους διαταραχης. Θυμαμαι παντα ενιωθα μοναξια ακομα και οταν ηταν πολυς κοσμος τριγυρω μου. Στην σχολη καταφερα με δυσκολια να κανω μερικους φιλους. Μετα στις δουλειες παντα με θεωρουσαν περιεργο επειδη δεν κοινωνικοποιουμουν οπως οι αλλοι. Παρολαυτα με την παροδο των ετων και επειδη το κοινωνικο μου αγχος ηταν επικτητο λογω της απορριψης και οχι στοιχειο του χαρακτηρα μου, εχω καταφερει πολλα χρονια μετα και πλησιαζοντας τα 35 να το αποβαλλω σε μεγαλο ποσοστο αφου βρηκα σε καποια ατομα απο τους χωρους που συναναστρεφομαι την αναγνωριση που ποτε δεν ελαβα ως παιδι καιεφηβος.
Ολη αυτη η ιστορια ομως, τα τριαντα χρονια απολυτης μοναξιας συν τη δυσκολια προσεγγισης του αντιθετου φυλου με εκαναν να μην εχω ποτε εμπειρια με κοπελα παρα μονο μικροεμπειριες δηλαδη αρχικα ραντεβου αποτυχημενα, μετα μερικα επιτυχημενα που κατεληγαν σε φιλι αλλα τελειωναν εκει. Μετα καποιες σεξουαλικες εμπειριες ειτε της μιας βραδιας ειτε στην καλυτερη μερικων εβδομαδων. Παντα με εγκατελειπαν πρωτες. Σε ολο αυτο σιγουρα τα παλια χρονια εφταιγε σε μεγαλο ποσοστο το κοιωνικο αγχος, ομως οχι μονο αυτο, ισως και η εμφανιση μου δεν ηταν τοσο καλη για να προσελκυω ευκολα γυναικες. Οσες γυναικες ειχα εμπειρια μου ελεγαν οτι ειμαι πολυ ωραιος. Εμενα αυτο με ανεβαζε και ενιωθα ωραια, ολη αυτη η απορριψη που ελαβα μικρος με τα κοριτσια να σιχαινονται να με ακουμπησουν με εκανε να γινω ναρκισσος. Παρολαυτα αυτες οι γυναικες ηταν λιγες, καποιες ηταν ωραιες μεν αλλα λιγες. Εψαχνα σε μπαρακια, σε φιλες φιλων και στο ιντερνετ. Το 90% των εμπειριων μου ηταν απο ιντερνετ. Οι περισσοτερες δεν ειχαν εκδηλωσει ποτε ενδιαφερον για σχεση εκτος αν ηταν ασχημες η χοντρουλες. Ελαχιστες ειπαν οτι ηθελαν σχεση και εδειξαν να τους αρεσω πολυ, ομως καποια στιγμη με παραταγαν χωρις κανεναν σοβαρο λογο. Εμενα αυτο παντα με καταρακωνε γιατι αφενος μια επιβεβαιωση που μου εδιναν, την επαιρναν πισω με τον πιο ψυχρο τροπο και εφετερου καθε φορα πιστευα οτι θα βγω απο την μοναξια μου και θα γινω φυσιολογικος ανθρωπος οπως ολοι τριγυρω μου, να μπορω και εγω να πηγαινω καπου και να μην ειμαι θλιμμενος ενω ολοι οι αλλοι ειναι χαρουμενοι γιατι εχουν τους δικους τους ανθρωπους. Επισης ισως λογω οχι τοσο καλης εξωτερικης εμφανισης οι γυναικες που προσεγγιζω δεν ειναι και τοσο πολλες οποτε δεν εχω την δυνατοτητα μεσα απο την συνεχη προσπαθεια να βρω κατι καλο και επισης οι αποτυχιες με κανουν ακομα χειροτερα ψυχολογικα απο πριν. Στα 20 μου δεν ειχα νιωσει πως ειναι το γυναικειο αγγιγμα, το να σε θελει μια γυναικα που σου αρεσει, να μην σε σιχαινεται οπως με σιχαινονταν οταν ημουν παιδι, και τοτε δεν με πειραζε τοσο. Ομως καθε φορα που παιρνω ενα δειγμα της γυναικειας συντροφιας και μετα το παιρνουν πισω με τον πιο ψυχρο τροπο βλεπω ποσο κενη ειναι η ζωη που εκανα πριν
34 χρονια ζωης λοιπον για να φτασω στο σημερα με κταθλιψη χωρις να με εχει αγαπησει καμια γυναικα εκτος απο μερικες στιγμες σεξουαλικης απολαυσης, να μην εχω κανεναν πραγματικο φιλο, να μην εχω ερωτευτει ποτε μου, οσες μικρες αλλα ομορφες εμπειριες ειχα με γυναικες να καταληγουν να τις πληρωνω επι δεκα σε θλιψη, να μην εχω κανει την ζωη μου οπως τοσοι εφηβοι και ζωντας, με την ηλικια μου να μεγαλωνει γρηγορα και χωρις σταματημο, εχοντας χασει καθε ευχαριστηση απο δραστηριοτητες που παλια με ευχαριστουσαν και εχοντας μοναδικο λογο για να ζω την μανα μου, ερχομαι και ρωταω την φυση. Γιατι ολα αυτα? Τι αξιζε που εζησα αυτα τα χρονια? Μηπως θα ηταν καλυτερα να μην ειχα γεννηθει? Ακουγα συμβουλες απο συγγενεις να διαιωνισω το ειδος μου και σκεφτομουν, για ποιο λογο. Δεν εχει νοημα να γεννηθει ενας τετοιος ανθρωπος. Ακουγοντας προσφατα ενα γνωστο τραγουδι που λεει such a lonely day shouldn't exist, σκεφτηκα οτι ταιριαζαν το 95% των ημερων που ζω οποτε αλλαξα λιγο τον στιχο σε such a lonely life shouldn't exist
