Ειμαι μονος μου

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Giorgos panou δεν φταίνε πάντα οι μαμάδες κ οι μπαμπάδες κ αυτοί ήταν κάποτε παιδιά κ ίσως πέρασαν πιο δύσκολες καταστάσεις απ ότι εμείς στην οικογένεια τους. Αν αυτοί πήραν ψίχουλα στην παιδική τους ηληκια δεν μπορούν να δώσουν πολλά, συνήθως δίνουν αρκετά περισσότερα απ ότι πήραν αυτοί απ τους δικούς τους γονείς αλλά άλματα δεν γίνονται. Επίσης παίζει ρόλο κ η κληρονομικότη τα.

---

Η οικογενεια του πατερα μου ειναι προτυπο οικογενειας αλλα η οικογενεια της μητερας μου οι και τοσο. Η μητερα μου και η αδερφη της μισουνται. Η μητερα μου μαλωνε συνεχεια με τους γονεις της μεχρι σχετικα προσφατα. Εγω και ο αδερφος μου μεγαλωσαμε χωρια σε διαφορεκους παππουδες (εγω στου μπαμπα, ο αλλος απο το δημοτικο στης μαμας, τωρα παει λυκειο). Η μητερα βριζει τον πατερα μου επειδη του μιλαω στο viber και εχω καλυτερες σχεσεις μαζι του. Την μισω γιατι μου κατεστρεψε την ζωη. Εξαιτιας της καταστραφηκε η οικογενεια και η ψυχολογια και ο χαρακτηρας μου που απο μωρο παιδι με φωναζε "κωλοπαιδο" και "μπασταρδο". Οσο δυσκολα και αν περασες μικρος δεν αποκαλεις μπασταρδο το παιδι σου.

Έχεις γράψει 3 βιβλία και εγκρίθηκαν και τα 3 από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους (που είναι δύσκολοι και τσιγκούνηδες) και λες ότι είσαι χαζός? Ξέρω άλλους που κάνουν αμάν να εκδώσουν ένα βιβλίο 10 χρόνια τώρα, και είναι και καλοί συγγραφείς! Οπότε δεν έχεις θέμα χαμηλού iq σίγουρα, τώρα αν είσαι κλειστός, ή δεν καταλαβαίνεις την ιατρική, ή οτιδήποτε δεν πειράζει, γίνε συγγραφέας και θα είσαι οκ!

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Έχεις γράψει 3 βιβλία και εγκρίθηκαν και τα 3 από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους (που είναι δύσκολοι και τσιγκούνηδες) και λες ότι είσαι χαζός? Ξέρω άλλους που κάνουν αμάν να εκδώσουν ένα βιβλίο 10 χρόνια τώρα, και είναι και καλοί συγγραφείς! Οπότε δεν έχεις θέμα χαμηλού iq σίγουρα, τώρα αν είσαι κλειστός, ή δεν καταλαβαίνεις την ιατρική, ή οτιδήποτε δεν πειράζει, γίνε συγγραφέας και θα είσαι οκ!

---

Στεναχωριεμαι απλα γιατι ξερω οτι ολοι μου οι συμφοιτητες ειναι τωρα στο 5ο ετος και εγω δεν εκαν τιποτα στην ζωη μου. Δεν περασα μισο μαθημα.
Πριν λιγο πηγα σε σουπερ μαρκετ και ειδα μια παλια μου καθηγητρια ιατρικης βιολογιας απο το πρωτο ετος και τα θυμηθηκα παλι ολα...

Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. οι δικές τους επιτυχίες είναι δικές τους επιτυχίες. και οι δικές σου είναι οι δικές σου.

Quote:

---

Originally Posted by Χάλια Μαύρα

Στεναχωριεμαι απλα γιατι ξερω οτι ολοι μου οι συμφοιτητες ειναι τωρα στο 5ο ετος και εγω δεν εκαν τιποτα στην ζωη μου. Δεν περασα μισο μαθημα.
Πριν λιγο πηγα σε σουπερ μαρκετ και ειδα μια παλια μου καθηγητρια ιατρικης βιολογιας απο το πρωτο ετος και τα θυμηθηκα παλι ολα...

---

Νιωθεις ενοχες γι αυτο στεναωριεσαι..σα να ειχες μια υποχρεωση να εκπληρωσεις κ δεν το εκανες.ειναι ομως δικες σου ενοχες;η το οικογενειακο σου περιβαλλον σε κανει να αισθανεσαι ετσι;αυτοι που περασαν τα μαθηματα δεν ειχαν την ιδια ζωη με εσενα ουτε τα ιδια προβλημματα. Κανενας δεν μπορει να συγκριθει με κανεναν γιατι εχουμε ολοι διαφορετικες ζωες.ειδες την καθηγητρια κ σου θυμησε οτι δεν ανταποκριθηκες στις προσδοκιες των γωνιων σου.το εχουν αποδεχτει οι δικοι σου οτι δε θα γινεις γιατρος;η ακομα ελπιζουν ν αλλαξεις γνωμη;

Χάλια Μαύρα, έχεις σκεφτεί μήπως στην πραγματικότητα στρέφεις στον εαυτό σου τα αισθήματα που έχεις για τους δικούς σου; Μήπως είναι αυτοί που με τον τρόπο τους στάθηκαν ανάξιοι στον ρόλο τους είτε ως γονείς, είτε ως συμβουλάτορες, είτε σαν πρόσωπα στην κοινωνία ή ξέρω κι εγώ τι;

Από τα συμφραζόμενα ψυχανεμίζομαι ότι ζητάς μία προσοχή και αποδοχή που δεν έρχεται και τα ρίχνεις στον εαυτό σου για να μην τα ρίξεις σε αυτούς. Γιατί; Επειδή έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε "είδωλα", του σωστού γονιού, του σωστού συγγενή, του σωστού συμμαθητή, που μας καταλαβαίνει και μας αποδέχεται και μας σέβεται, μας βοηθάει και δεν προβάλει τα δικά του προβλήματα πάνω μας κτλ κτλ.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Χάλια Μαύρα, έχεις σκεφτεί μήπως στην πραγματικότητα στρέφεις στον εαυτό σου τα αισθήματα που έχεις για τους δικούς σου; Μήπως είναι αυτοί που με τον τρόπο τους στάθηκαν ανάξιοι στον ρόλο τους είτε ως γονείς, είτε ως συμβουλάτορες, είτε σαν πρόσωπα στην κοινωνία ή ξέρω κι εγώ τι;

Από τα συμφραζόμενα ψυχανεμίζομαι ότι ζητάς μία προσοχή και αποδοχή που δεν έρχεται και τα ρίχνεις στον εαυτό σου για να μην τα ρίξεις σε αυτούς. Γιατί; Επειδή έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε "είδωλα", του σωστού γονιού, του σωστού συγγενή, του σωστού συμμαθητή, που μας καταλαβαίνει και μας αποδέχεται και μας σέβεται, μας βοηθάει και δεν προβάλει τα δικά του προβλήματα πάνω μας κτλ κτλ.

---

Ζηταω οντως πολυ την προσοχη διοτι μικρος δεν την ειχα καθολου παρα μονο για κοροιδια.

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Νιωθεις ενοχες γι αυτο στεναωριεσαι..σα να ειχες μια υποχρεωση να εκπληρωσεις κ δεν το εκανες.ειναι ομως δικες σου ενοχες;η το οικογενειακο σου περιβαλλον σε κανει να αισθανεσαι ετσι;αυτοι που περασαν τα μαθηματα δεν ειχαν την ιδια ζωη με εσενα ουτε τα ιδια προβλημματα. Κανενας δεν μπορει να συγκριθει με κανεναν γιατι εχουμε ολοι διαφορετικες ζωες.ειδες την καθηγητρια κ σου θυμησε οτι δεν ανταποκριθηκες στις προσδοκιες των γωνιων σου.το εχουν αποδεχτει οι δικοι σου οτι δε θα γινεις γιατρος;η ακομα ελπιζουν ν αλλαξεις γνωμη;

---

Μαλλον το εχουν αποδεχθει οτι δεν θα γινω τιποτα.

Έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις κ πέρασε στο κολέγιο η ατμόσφαιρα ήταν δυσάρεστη κ κατάφερε να παρακολουθήσει μόνο ένα έτος, τα παράτησε, πήγε στο Λονδίνο να σπουδάσει νομική αργότερα άνοιξε δικηγορικό γραφείο αλλά ανέλαβε μόνο μια μικρή υπόθεση. Οταν προσήλθε στο δικαστήριο για να αγορεύσει έχασε το θάρρος του και δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μία λέξη.
Η αποτυχία στη Βομβάη τον έφερε πίσω στο Ρατζκότ όπου προσπάθησε να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά. Και εκεί όμως δεν κατάφερε να προοδεύσει. Ποιος ήταν;; ο Μαχάτμα Γκάντι. Αν δεν είναι η ιατρική για σένα κάτι άλλο θα είναι, θα τον βρεις τον δρόμο σου, μην παραιτησε

Αυτό που νομίζω ότι κάνει το τρικ είναι ακόμα κι αν αισθάνεσαι ότι θα αποτύχεις ή "δεν το έχεις" ή τα βλέπεις όλα μαύρα κι άραχλα ή αισθάνεσαι ότι δεν έχεις δυνάμεις, όσο αρνητικότητα κι αν έχεις για τα πάντα, να πιέζεις έστω και με βαριά καρδία και με το ζόρι τον εαυτό σου και να κάνεις αλλαγές. Να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα, να θέτεις στόχους, να γνωρίζεις νέα πρόσωπα και περιβάλλοντα. Είναι η αρχή αν όχι για να θεραπεύσεις/ξεπεράσεις εντελώς μία κατάσταση, τουλάχιστον να κάνεις κάποια θετικά βήματα. Το να τελματώνεις, μόνο πιο βαθιά θα σε χώσει στο βούρκο.

διαβασα λιγο το θεμα σου,εισαι πολυ ταλαντουχος και εχεις εντελως λανθασμενη εικονα για τον εαυτο σου.Η μαμα σου συμπεριφερεται ασχημα σε σενα γιατι λογω του συμπλεγματος που πιθανον εχει δε μπορεσε να διαχειριστει την επιτυχια σου που μπηκες ιατρικη και για αυτο ενδομυχα σε ζηλευει.Βρισκεσαι σε μια λουπα γιατι πολυ απλα εχεις χασει το κινητρο για την ζωη και δε περιβαλλεσαι απο ανθρωπους που σου αξιζουν.Εχεις σκεφτει το ενδεχομενο να μετακομισεις στον πατερα σου?το χεις συζητησει καθολου μαζι του για το τι περνας?Επισης μηπως δε σου αρεσει η σχολη?Νομιζω πρεπει να απαντησεις σε αυτες τις ερωτησεις στον εαυτο σου και να βρεις λυσεις.Η μετακομιση ειναι η no1 λυση