Originally Posted by
elisabet
Είναι μεγάλη κουβέντα το "αποδέχομαι", ούτε εγώ είμαι σίγουρη πώς το εννοεί ο καθένας ακριβώς.
Έχω δει ανθρώπους να λένε πως το χουν αποδεχτεί αλλά να φαντάζονται και να πιστεύουν πως ο άνθρωπος τους υπάρχει κάπου αλλου κάπως. Οι διάφορες θρησκείες πχ έχουν 'ενα σωρό εκδοχές για τον θάνατο πανομοιότυπες πάνω κάτω...κατ εμέ δεν τον αποδέχονται ακριβώς απλά μάλλον προσφέρουν μια "ελαφρύτερη" εκδοχή για όποιον την χρειάζεται.
Στο δικό μου μυαλό αποδέχομαι σημαίνει κάπως βρίσκομαι σε ειρήνη μέσα μου για ο, τι συνέβει. Πχ δεν έχω θυμό, δεν βρίσκομαι σε μια συνεχή άρνηση, δε βάζω τον εαυτό μου σε ρόλο Θεου που θα μπορούσα να χω κάνει ή να μην έχω κάνει κάτι. Τρόπο να μη μου λέιπουν όσοι έχασα δεν έχω βρει. Κι ούτε να μην αναπολώ στιγμές μαζί τους.
Στη περίπτωση σου απ όσο διάβασα το θέμα σου, το μόνο που θα με ανησυχούσε κάπως είναι αυτό που λες οτι είναι ένα θέμα που δεν συζητάς και κρατάς μόνο για σένα. Νιώθω οτι θες να κρατήσεις τις αναμνήσεις ζωντανές σα να πρόκειται να εξασθενήσουν αν τις μοιραστείς με κάποιον. Μπορεί να λέω και βλακείες....απλά αυτη την αίσθηση μου δωσες.