Μπουκια ακατεβατη!

Quote:

---

Originally posted by marina38
Το φαγητό είναι μία σου απόλαυση λες valentini και ξαφνικά εμφανίζεται ένα σύμπτωμα που σε εμποδίζει να απολαύσεις. Σκέψου, ποια άλλη σου ανάγκη ή επιθυμία σε διχάζει και δεν μπορείς να απολαύσεις? Εδώ υπάρχει μεγάλο άγχος και φόβος και ταυτόχρονα αίσθηση ανικανοποίητου. Αυτό το έχω δει να συμβαίνει σε ανθρώπους που νιώθουν εγκλωβισμένοι (αλλά ταυτόχρονα και ασφαλείς) στο οικείο τους περιβάλλον, που δεν κάνουν αλλαγές αλλά δεν είναι κι ευχαρριστημένοι με τη ζωή τους (γι\' αυτό και το ένα σύμπτωμα διαδέχεται το άλλο). Αν είναι έτσι valentini, η λύση δεν είναι ίσως εύκολο να ξεκινήσει από αλλαγές, γι\' αυτό είναι σημαντικό να νιώσεις ασφάλεια μέσα στην ψυχοθεραπεία και στη συνέχεια να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Καλή συνέχεια εύχομαι στη θεραπεία!

---

Μαρίνα είναι πολύ εύστοχα αυτά που λες - και για μένα!
Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής που με βασανίζει σαν προβληματισμός ειδικά από χτες.
Υπάρχουν δύο (μπορεί και περισσότερες αλλά αυτές ξέρω μέχρι στιγμής) θεωρίες για τις κρίσεις πανικού. Η μία λέει ότι είναι αποτέλεσμα καταστροφικής ερμηνείας και η άλλη αποτέλεσμα εσωτερικών συγκρούσεων. Εγώ θεωρώ ότι είναι και τα δύο, δεν ξέρω αν είναι σωστό.
Τώρα αν θεωρήσουμε ότι το άτομο αρχίζει και νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση στη ζωή του (όχι αποκλειστικά σε σχέση με τις κρίσεις πανικού αλλά ως προσωπικότητα), αρχίζει και γίνεται διεκδικητικό, πραγματοποιεί αλλαγές, αλλάζει στάση ζωής κτλ (οπότε ίσως κάποιες εσωτερικές συγκρούσεις επιλύονται ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο έντονες) οι κρίσεις μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς. Βέβαια ίσως να είναι ακόμα στην αρχή των αλλαγών. Μήπως όμως χρειάζεται και επανεκπαίδευση του μυαλού του για να μην καταστροφολογεί; Ή πάλι οι κρίσεις συνεχίζουν να υπάρχουν για κάποιο λόγο;

Ναι υπαρχουν ομως ορισμενα κοινα σημεια στους ασθενεις λογω ασθενειας φανταζομαι.
Μενουν στο οικειο τους περιβαλλον γιατι θελουν στηριξη,γιατι φοβουνται οταν κυκλοφορουν μηπως τους πιασει καμμια κριση και αν δεν \"κυκλοφορεις\" δεν πετυχαινεις πολλες αλλαγες...αναλογως και την κλιμακα της ασθενειας και δεν ειναι ευχαριστημενοι απο τη ζωη τους ταιριαζει στο μισο πλανητη που μπορει να ειναι και υγιης.
Ειναι μερκες ασθενειες που αντιδρουν με τον ιδιο τροπο οι ασθενεις οχι γιατι ειναι η αιτια της ασθενειας αλλα γιατι ειναι το αποτελεσμα της ασθενειας,δεν ξερω αν γινομαι κατανοητος.
Βεβαια αντε βγαλε ακρη τι φταιει και τι δεν φταιει.
Απλως η αποψη μου.

Στον καθένα φταίνε διαφορετικά πράγματα keep, νομίζω.
Αλλά το κάθε τι που μας παρουσιάζεται ως ασθένεια έχει έναν συμβολισμό, κάτι θέλει να μας πει που το έχουμε κρύψει από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Παράδειγμα πανικών.
Νιώθω εγκλωβισμένη σε μέσα μαζικής μεταφοράς και με πιάνει πανικός.
Συμβολισμός. Νιώθω εγκλωβισμένη σε μια πορεία ζωής (ταξίδι) που έχω επιλέξει αλλά και οικεία μαζί της αλλά καταπνίγω αυτό το συναίσθημα. Οπότε αυτό βγαίνει υπό μορφή κρίσεων πανικού για να μου υπενθυμίσει ότι είναι σοβαρό και δεν πρέπει να το καταπνίξω.

Παράδειγμα ψύχωσης.
Ακούω φωνές.
Στην ουσία αυτές οι φωνές είναι ένας αντίλογος με τον εαυτό μου ή ένας αντίλογος με τους άλλους που δεν εξωτερικεύτηκε ποτέ και καταπιέστηκε.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μαρίνα είναι πολύ εύστοχα αυτά που λες - και για μένα!
Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής που με βασανίζει σαν προβληματισμός ειδικά από χτες.
Υπάρχουν δύο (μπορεί και περισσότερες αλλά αυτές ξέρω μέχρι στιγμής) θεωρίες για τις κρίσεις πανικού. Η μία λέει ότι είναι αποτέλεσμα καταστροφικής ερμηνείας και η άλλη αποτέλεσμα εσωτερικών συγκρούσεων. Εγώ θεωρώ ότι είναι και τα δύο, δεν ξέρω αν είναι σωστό.
Τώρα αν θεωρήσουμε ότι το άτομο αρχίζει και νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση στη ζωή του (όχι αποκλειστικά σε σχέση με τις κρίσεις πανικού αλλά ως προσωπικότητα), αρχίζει και γίνεται διεκδικητικό, πραγματοποιεί αλλαγές, αλλάζει στάση ζωής κτλ (οπότε ίσως κάποιες εσωτερικές συγκρούσεις επιλύονται ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο έντονες) οι κρίσεις μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς. Βέβαια ίσως να είναι ακόμα στην αρχή των αλλαγών. Μήπως όμως χρειάζεται και επανεκπαίδευση του μυαλού του για να μην καταστροφολογεί; Ή πάλι οι κρίσεις συνεχίζουν να υπάρχουν για κάποιο λόγο;

---

Ίσως και εσωτερικών συγκρούσεων που τις \'λύνουμε\' καταφεύγοντας σε καταστροφολογικές ερμηνείες...χεχε!

Να σου πω, ας πούμε ότι συναχώνεσαι υπερβολικά συχνά και κάποιος σου λέει, πάρε τονωτικά του ανοσοποιητικού, μάθε να διαχειρίζεσαι το άγχος σου κλπ. Τα κάνεις όλα αυτά και όντως είσαι ένα χρόνο χωρίς συνάχι. Μετά όμως νιώθεις πάλι τα γνωστά συμπτώματα...γιατί? :).....(υπάρχουν λόγοι και είναι απλοί!)

Μπορεί να είσαι βέβαια και στην αρχή των αλλαγών και αυτές να μην έχουν παγιωθεί, είσαι δηλαδή ακόμα στην εγρήγορση και την επεξεργασία, και δεν έχει μπει ο αυτόματος πιλότος! Μία άλλη περίπτωση είναι να έχεις μια μικρή παλινδρόμηση, επειδή δεν είσαι στην αρχή, αλλά κοντά στο τέλος των αλλαγών.

Όσο για την επανεκπαίδευση ναι, είναι σχεδόν πάντα ιδιαίτερα χρήσιμη. Μερικές φορές απλές αλλαγές στις λέξεις μπορεί να κάνουν εν καιρώ μια τεράστια διαφορά.

Quote:

---

Νιώθω εγκλωβισμένη σε μέσα μαζικής μεταφοράς και με πιάνει πανικός.
Συμβολισμός. Νιώθω εγκλωβισμένη σε μια πορεία ζωής (ταξίδι) που έχω επιλέξει αλλά και οικεία μαζί της αλλά καταπνίγω αυτό το συναίσθημα. Οπότε αυτό βγαίνει υπό μορφή κρίσεων πανικού για να μου υπενθυμίσει ότι είναι σοβαρό και δεν πρέπει να το καταπνίξω.

---

Συγγνωμη πολυ παρατραβηγμενη ερμηνεια.
Να δωσω εγω μια.Με πιανουν κρισεις πανικου,το ξερω αλλα φοβαμαι τωρα μηπως με ξαναπιασει κριση και γινω ρεζιλι σε ολο αυτο το κοσμο χωρις να μπορω να ξεφυγω απο πουθενα...οποτε αρχιζει η χημεια.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking

Quote:

---

Νιώθω εγκλωβισμένη σε μέσα μαζικής μεταφοράς και με πιάνει πανικός.
Συμβολισμός. Νιώθω εγκλωβισμένη σε μια πορεία ζωής (ταξίδι) που έχω επιλέξει αλλά και οικεία μαζί της αλλά καταπνίγω αυτό το συναίσθημα. Οπότε αυτό βγαίνει υπό μορφή κρίσεων πανικού για να μου υπενθυμίσει ότι είναι σοβαρό και δεν πρέπει να το καταπνίξω.

---

Συγγνωμη πολυ παρατραβηγμενη ερμηνεια.
Να δωσω εγω μια.Με πιανουν κρισεις πανικου,το ξερω αλλα φοβαμαι τωρα μηπως με ξαναπιασει κριση και γινω ρεζιλι σε ολο αυτο το κοσμο χωρις να μπορω να ξεφυγω απο πουθενα...οποτε αρχιζει η χημεια.

---

Μα δεν είναι ασυμβίβαστες αυτές οι ερμηνείες. Αλλά σε πρώτο χρόνο, ίσως μπορώ να ξεκινήσω αποφεύγοντας την κλιμάκωση της \'χημείας\', επαναπροσδιορίζοντας το τι σημαίνει \'γίνομαι ρεζίλι\' και αν πράγματι \'δεν μπορώ να ξεφύγω\'. Και μετά, όχι οπωσδήποτε να επιλύσω την όποια αμφιθυμία, αλλά να νιώθω πιο άνετα με την ύπαρξη της.

Keep σωστά περιγράφεις το φαύλο κύκλο του πανικού αλλά εγώ αναφέρομαι στην αιτία του κύκλου και όχι στην επανάληψή του.

Δε λέω ότι για όλους είναι η ίδια αιτία. Για μένα όμως έτσι ήταν γιατί και τις 2 φορές στη ζωή μου που μπήκα σε φάση τραγικών κρίσεων ήταν για αυτό τον λόγο. Το ένστικτό μου αυτό που λέει και μαθαίνω σιγά σιγά να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Σϊγουρα αυτό δε σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που θα βρεθεί στη δική μου θέση θα πάθει τα ίδια. Ναι είμαι πιο ευαίσθητη στο άγχος, ναι παίζει ρόλο η παιδική ηλικία, ναι παίζουν ρόλο τα γονίδια, οπότε και γι\'αυτό εγώ αντέδρασα έτσι κι όχι εσύ πχ. Όμως αυτά δεν μπορώ να τα αλλάξω. Μπορώ να αλλάξω μόνο το παρόν. Συνειδητοποιώντας τις αίτίες που μπορώ να αλλάξω.

Quote:

---

Originally posted by marina38

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μαρίνα είναι πολύ εύστοχα αυτά που λες - και για μένα!
Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής που με βασανίζει σαν προβληματισμός ειδικά από χτες.
Υπάρχουν δύο (μπορεί και περισσότερες αλλά αυτές ξέρω μέχρι στιγμής) θεωρίες για τις κρίσεις πανικού. Η μία λέει ότι είναι αποτέλεσμα καταστροφικής ερμηνείας και η άλλη αποτέλεσμα εσωτερικών συγκρούσεων. Εγώ θεωρώ ότι είναι και τα δύο, δεν ξέρω αν είναι σωστό.
Τώρα αν θεωρήσουμε ότι το άτομο αρχίζει και νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση στη ζωή του (όχι αποκλειστικά σε σχέση με τις κρίσεις πανικού αλλά ως προσωπικότητα), αρχίζει και γίνεται διεκδικητικό, πραγματοποιεί αλλαγές, αλλάζει στάση ζωής κτλ (οπότε ίσως κάποιες εσωτερικές συγκρούσεις επιλύονται ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο έντονες) οι κρίσεις μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς. Βέβαια ίσως να είναι ακόμα στην αρχή των αλλαγών. Μήπως όμως χρειάζεται και επανεκπαίδευση του μυαλού του για να μην καταστροφολογεί; Ή πάλι οι κρίσεις συνεχίζουν να υπάρχουν για κάποιο λόγο;

---

Ίσως και εσωτερικών συγκρούσεων που τις \'λύνουμε\' καταφεύγοντας σε καταστροφολογικές ερμηνείες...χεχε!

Χεχε αυτό ακριβώς, το διατύπωσες χαρακτηριστικά:):)

Να σου πω, ας πούμε ότι συναχώνεσαι υπερβολικά συχνά και κάποιος σου λέει, πάρε τονωτικά του ανοσοποιητικού, μάθε να διαχειρίζεσαι το άγχος σου κλπ. Τα κάνεις όλα αυτά και όντως είσαι ένα χρόνο χωρίς συνάχι. Μετά όμως νιώθεις πάλι τα γνωστά συμπτώματα...γιατί? :).....(υπάρχουν λόγοι και είναι απλοί!)


Όπως;



Μπορεί να είσαι βέβαια και στην αρχή των αλλαγών και αυτές να μην έχουν παγιωθεί, είσαι δηλαδή ακόμα στην εγρήγορση και την επεξεργασία, και δεν έχει μπει ο αυτόματος πιλότος! Μία άλλη περίπτωση είναι να έχεις μια μικρή παλινδρόμηση, επειδή δεν είσαι στην αρχή, αλλά κοντά στο τέλος των αλλαγών.


Έχεις δίκιο, μπορεί να είναι αυτά. Αχ, ο χρόνος θα μου δείξει Μαρίνα.

Όσο για την επανεκπαίδευση ναι, είναι σχεδόν πάντα ιδιαίτερα χρήσιμη. Μερικές φορές απλές αλλαγές στις λέξεις μπορεί να κάνουν εν καιρώ μια τεράστια διαφορά.


Τι εννοείς ακριβώς αν θέλεις να μου πεις;

---

Το να βρεις τις αιτιες ειναι πολυ δυσκολο...και ξερωντας την αιτια δεν παει να πει οτι λυθηκε το προβλημα...αν και ειναι ενα ιδιαιτερα σημαντικο βημα.Μηπως θα επρεπε να εστιασεις το πως θα λυσεις το προβλημα?Πως θα το αντιμετωπισεις ωστε να εχεις μια α ποιοτητα ζωης?
Λεω εγω τωρα οτι το προβλημα οφειλεται πχ σε μια ορμονη τρεχαγυρευοπουλος και το ανακαλυπτουν οι επιστημονες το...2030,πως θα μπορεσεις να βρεις ποτε την αιτια,εκτος απο διαφορες υποθεσεις που θα ειναι ανεδαφικες?
Οι υποθεσεις καλες ειναι για...εξασκηση του εγκεφαλου αλλα δεν φερνουν την λυση.
Δεν ξερω,κανε οτι λεει το ενστικτο σου,αν θελεις να αλλαξεις κατι αλλαξτο χωρις να πολυαγχωνεσαι να το αλλαξεις,μη ζοριζεις πολυ τον εαυτο σου,keep yourself busy κλπ κλπ κλπ ενα καρο συμβουλες,υπαρχουν πρακτικα πολλα που μπορεις να κανεις ωστε να λυσεις το προβλημα απο το να ψαχνεις την ακρη....υποθετω χωρις να ξερω.

Η πιστη μπορει να βοηθησει και δεν εννοω σπαραιτητα την θρησκευτικη...

Κeep αν είναι απλά να βρω τις αιτίες και να ΄μείνω εκεί, ευχαριστώ δε θα πάρω!:)

Όπως είπες κι εσύ, η αιτία μπορεί να είναι μια ορμόνη. Προς το παρόν αυτό δεν το ξέρει κανείς. Κι εγώ πάω με τα σημερινά δεδομένα αναγκαστικά. Τα σημερινά δεδομένα λένε ότι οι αιτίες είναι:
-γονίδια: δεν μπορώ να τα αλλάξω:)
-παιδική ηλικία: δεν μπορώ να την αλλάξω:)
-ευαισθησία του νευρικού συστήματος στο άγχος - μπορώ να την αλλάξω με τους τρόπους που αναφέρεις ή και με φαρμακοθεραπεία. Ωστόσο, επειδή οι πανικοί μου περιορίζονται πια εδώ και χρόνια μόνο στις κάποιας απόστασης μετακινήσεις το τρενάρω.
-επιλογές ζωής - μπόρώ να τις αλλάξω αν ενδυναμώσω την πιστη σε μένα. Ακόμα και λάθος να κάνω θα πρέπει να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τις συνέπειες.

Μαρινα μου σε ευχαριστω για την ευχη σου και για το οτι απαντησες συγκεκριμενα στο θεμα μου.Ειμαι αποφασισμενη να παλεψω πολυ με την ψυχοθεραπεια γιατι ειναι το μονο που δεν εχω κανει εδω και 12 χρονια ταλαιπωριας..Ναι, νιωθω εγκλωβισμενη στο σπιτι μου και οντως δεν αποφασιζω να κανω αλλαγες..Να νοικιασω μονη μου π.χ...Πιστευεις οτι με την ψυχοθεραπεια θα απαλλαγω απο τα συμπτωματα? Ειναι πραγματικα το ενα πισω απο το αλλο..Αγχος, μουδιασματα στο στηθος, απελπισια, δυσκαταποση και αλλα 1200....

Ναι νομίζω ότι η κατάλληλη ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει πολύ αποτελεσματικά. Αν δεν αποφασίζεις να ζήσεις μόνη σου, η απλή παρότρυνση του θεραπευτή να το κάνεις, δεν θα βοηθήσει εφόσον δεν νιώθεις έτοιμη/ικανή για κάτι τέτοιο. Θα χρειαστεί να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου και μετά να κάνεις αλλαγές, στη διάρκεια των οποίων ίσως χρειαστεί να υποκαθιστά ο θεραπευτής το ρόλο του \'γονέα\' που φροντίζει και καθοδηγεί. Έτσι ώστε να νιώθεις ασφάλεια και να αυτονομηθείς σταδιακά από όλους (οικογένεια και θεραπευτή), πράγμα που σημαίνει όχι ότι θα είσαι μόνη, αλλά ότι μπορείς πια να κάνεις νέες ισότιμες συντροφικές σχέσεις :)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Να σου πω, ας πούμε ότι συναχώνεσαι υπερβολικά συχνά και κάποιος σου λέει, πάρε τονωτικά του ανοσοποιητικού, μάθε να διαχειρίζεσαι το άγχος σου κλπ. Τα κάνεις όλα αυτά και όντως είσαι ένα χρόνο χωρίς συνάχι. Μετά όμως νιώθεις πάλι τα γνωστά συμπτώματα...γιατί? :).....(υπάρχουν λόγοι και είναι απλοί!)


Όπως;


Όσο για την επανεκπαίδευση ναι, είναι σχεδόν πάντα ιδιαίτερα χρήσιμη. Μερικές φορές απλές αλλαγές στις λέξεις μπορεί να κάνουν εν καιρώ μια τεράστια διαφορά.


Τι εννοείς ακριβώς αν θέλεις να μου πεις;

---

[/quote]

Στο πρώτο, θέλω να πω πως όσα και να δοκιμάσει κανείς, δεν πρόκειται να μην ξαναέχει ποτέ συνάχι. Γιατί, υπάρχει η προδιάθεση στον οργανισμό και ο καθένας έχει τα δικά του σημεία ευαλωτότητας, γιατί οι περιβαλλοντικές συνθήκες το ευνοούν (δεν εξαρτώνται τα πάντα από τις δικές μας προσπάθειες), γιατί δεν μπορεί ποτέ στη ζωή να μην έχουμε στρες ή να φροντίζουμε πάντα άριστα τον εαυτό μας...

Δηλαδή σε πολλά προβλήματα υγείας (ψυχικής και σωματικής) το θέμα είναι να μειωθούν σε συχνότητα και ένταση, δεν είναι πάντα εφικτό να εξαλειφθούν. Από κάποιο σημείο και έπειτα το κλειδί είναι αλλού, π.χ. να τα εντοπίζεις εγκαίρως, να μην σε αγχώνει η παρουσία τους, να μην υπερβάλεις τη σημασία τους κλπ.

Δεν θα φύγουν δηλαδή ποτέ? Μπορεί και ναι, αλλά προφανώς αν αυτό δεν φαίνεται να γίνεται με ακόμα περισσότερη επιμονή, με ενδοσκόπηση, με επικέντρωση σε αυτά, μήπως να δοκιμάσουμε και μια ανάπαυλα? Μήπως να πούμε ότι ΟΚ αυτό είναι μέρος του εαυτού μου, αντί να το αντιμετωπίζουμε σαν έναν εισβολέα που απειλεί την ύπαρξη μου? :)

Όσο για την επανεκπαίδευση, εννοώ ότι πολύ συχνά χρειάζεται να συνηθίσουμε να κάνουμε αλλαγές στο λεξιλόγιο μας, ή στον τρόπο σκέψης μας. Αυτό μερικές φορές χρειάζεται αρκετή εξάσκηση. Όπως το να συνηθίσεις να αντικαθιστάς ένα άκαμπτο \'πρέπει\' με το \'θέλω\' ή το \'θα μου άρεσε\'. Ή στο θέμα της καταστροφολογίας να σκέφτεσαι με αποδείξεις, με εναλλακτικές λύσεις, να εστιάζεις στο παρόν κλπ αντί να καλπάζουν τα σενάρια και το άγχος.

Μαρινα πρεπει να σου εξομολογηθω οτι τα λογια σου, ο τροπος που μου ειπες αυτα που μου ειπες, με ηρεμησαν... Αληθεια σε ευχαριστω..Να εισαι καλα κοπελα μου