Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

Quote:

---

originally posted by Sofia
Μήπως πας να παρεις την και την ευθυνη του πώς θα ειναι αυτος? ή μηπως το χρησιμοποιεις σαν αλλοθι ωστε να μην λαβεις αποφασεις?....

---

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος. Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά. Γιατί κι εγώ με τη σειρά μου, επένδυσα στη σχέση αυτή, όπως κι εκείνος. Όταν όμως άλλαξα, δεν το έδειξα τόσο άμεσα, ότι κοίτα, μην επενδύεις και τόσο πλέον σε μας. Άρχισα εδώ και πολύ καιρό να το κάνω, να του δείχνω την αβεβαιότητα που υπάρχει αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα. Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.

Το παράδοξο είναι ότι στην ουσία μόνη μου είμαι. Βλεπόμαστε όχι συχνά, βγαίνω πολύ περισσότερο με παρέες δικές μου, δεν \"επικοινωνούμε\" σε πάρα πολλά θέματα, άσπρο-μαύρο δηλαδή.
Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.
Και το επίσης παράδοξο είναι ότι αυτό ισχύει και για μένα. Ότι μου δίνει, του το δίνω, όχι από ενοχή, αλλά επειδή το νιώθω.

Και το άλλο παράξενο είναι ότι αυτή η σχέση ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Ερωτική χημεία, επιπολαιότητα από τη δική του μεριά, πολλοί χωρισμοί στην αρχή, μεγάλη αβεβαιότητα. Κι εγώ να έχω κολλήσει. Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει τώρα, εδώ και πολύ καιρό. Αυτό βεβαια με ανησυχεί... Μήπως η αβεβαιότητα είναι που με \"ξυπνάει\";

Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Για το δεύτερο σκέλος Σοφία θα σου απαντήσω μάλλον εν μέρει, ναι. Αυτό πρέπει να το σκεφτώ καλύτερα και βαθύτερα μάλλον...

Quote:

---

originally posted by Φοίβη
anwnimi νομίζω οτι συναντηθήκαμε πολύ βαθιά αυτές τις μέρες με όλη τη συν-κίνηση που αυτό φέρνει...
Δεν έχω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται απο το ποστ σου.
Θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω κι εγώ, μέσα απο την ψυχή μου, και να σου χαρίσω μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά...

---

Σ\'ευχαριστώ πολύ Φοίβη μου. Και στο παρελθόν, όπως και τώρα, με έχεις νιώσει. Η αγκαλιά που μου χαρίζεις είναι αληθινά αμοιβαία:)

Quote:

---

originally posted by Arsi
Είναι η σύγκρουση ανώνυμη....θέλει το χρόνο της κ τη δουλειά της να γύρει ομαλά στη μια κατεύθυνση απ\'τις δύο.Υπό πίεση ντε κ καλά να γύρει,συμβαίνουν τα υπόλοιπα...με το χρόνο όλα θα γίνουν.Όχι με το άφημα αλλά με τον εποικοδομητικό χρόνο.

---

Έχεις δίκιο Άρσι. Η πίεση και η λήψη αποφάσεων κάτω από πίεση είναι βιαστική αλλά μπορεί και εσφαλμένη. Αλλά αυτό αναρρωτιέμαι. Πόσο χρόνο έχω δώσει στον εαυτό μου; Πάρα πολύ. Πόσο ακόμα πρέπει να δώσω; Πόσο στάσιμη έχω μείνει; Γιατί, κάθε φορά που αισθάνομαι όπως και τώρα, που νιώθω δηλαδή να πνίγομαι, μετά χαλαρώνω, και λέω έλα φτάνει, μην σκέφτεσαι άλλο, χαλάρωσε, δώσε λίγο ακόμα χρόνο, είσαι αδύναμη, ανέτοιμη (κι έτσι πραγματικά νιώθω).
Και μετά πιάνει (με πολύ κόπο βέβαια ακόμα και με πανικούς κάποιες φορές) μιας και μπαίνω σε διαδικασία μουδιάσματος, παγώματος, πολλών ωρών ύπνου (κυριολεκτικά και μεταφορικά), γενικά διάσπασης προσοχής. Μέχρι να γίνει κάτι, μια αφορμή, ή μπορεί και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, που θα με \"ξυπνήσει\" και πάλι.
Οπότε είναι σαν να κάνω όλο κύκλους και μην επιλέγοντας να φύγω από τον κύκλο αυτό σαν να ξέρω ήδη από τώρα πως θα οδηγηθούν τα πράγματα.

Quote:

---

originally posted by Arsi
τι θες απ\'τη σχέση σου?σε καλύπτει?σαν άνθρωπο?σαν γυναίκα?σαν προσωπικότητα?θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου μαζί του για πάντα?..κ.λ.π.

---

Πολύ δύσκολες ερωτήσεις Άρσι. Σε ευχαριστώ που μου τις κάνεις.
Στο αν με καλύπτει θα πω όχι, μόνο εν μέρει με καλύπτει. Στο αν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου μαζί του για πάντα θα πω όχι γιατί είναι σαν να απαντώ ότι θα μπορούσα να αισθάνομαι πνιγμένη, γεμάτη αμφιβολίες για πάντα.

Άρχισα να παρατηρώ περισσότερο. Να τον κοιτώ, να λέω να θα σου λείψει αυτό το όμορφο που κάνει ή λέει. Ή, θα απαλλαχθείς επιτέλους από εκείνο το τόσο ενοχλητικό στοιχείο του που σε κάνει να ξεκινάς όλο διαφωνίες και συζητήσεις ή να πνίγεσαι. Θα μάθεις ξανά πως είναι να είσαι ανεξάρτητη, να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις.

Αλλά πάλι στο τέλος ένιωσα όλη την γκάμα συναισθημάτων μέσα σε λίγες ώρες. Η απόλυτη κυκλοθυμία. Το καλό και κακό είναι ότι το παθαίνω μόνο μέσα στη συγκεκριμένη σχέση και όχι έξω από αυτή. Γιατί, είναι πραγματικά, εκνευριστικό και τρομερά κουραστικό.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος.
Το αν υπάρχει ή όχι επιθυμία και αγάπη, είναι κάτι που απλά συμβαίνει. Δεν το επιλέγουμε. Πώς μπορείς να νιώθεις ενοχές για τα ασθενέστερα αισθήματά σου, σαν τα αισθήματα να ήταν κάτι που θα μπορούσες να είχες ζητήσει με παραγγελία? Κανένας δεν ελέγχει τα συναισθήματά του, το πώς δημιουργούνται. Καταλαβαίνω την Ενοχή, αλλά μήπως τελικά, η αιτία της είναι βαθύτερη? Μήπως έρχεται απο αλλού?



Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά.
Σαν όλα να εξαρτώνται απο εσένα? σαν εσύ να κινείς τα νήματα και να αποφασίζεις και για τους 2? Θα είναι χάλια, λες... είσαι αλήθεια τόσο σίγουρη για το πώς θα είναι τα πράγματα? Εννοείται οτι βραχυπρόθεσμα θα πονέσει, αλλά.... στο μακροπρόσθεσμο παρόν, είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ πιστεύεις? Ή απλά είστε και οι 2 συμβιβασμένοι?


Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.
Αρα η τωρινή κατάσταση, καλύπτει την ανάγκη σου να νιώθεις οικεία, ασφάλεια του γνωστού, να αποφεύγεις να ριχτείς στον φόβο του άγνωστου. Φυσικά λοιπόν και κάτι παίρνεις απο αυτή τη σχέση, όπως κι εκείνος. Ανάγκες καλύπτετε και οι δύο. Το θέμα είναι ποιές καλύπτονται, ποιές μένουν ακάλυπτες, και τι βαραίνει περισσότερο στην προσωπική σας ζυγαριά.




Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.

Βρίσκω πολύ εύστοχο που χρησιμοποιείες το \"δένει\". Αρα, σε δένει η ανάγκη σου να νιώθεις οτι κάτι σταθερό υπάρχει πάντα εκεί. Μήπως, αν έβρισκες αυτό το σταθερό μέσα σου, θα χαλάρωνε ο κόμπος?





Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο οτι και για κείνον δεν είναι αυτό που θα ήθελε? Αλλά κι οτι κι εκείνος σε βλέπει σαν οικογένεια? Το πρόβλημα είναι, όταν βλέπεις τον σύντροφό σου, σαν οικογένεια μεν, αλλά όχι με την έννοια του \"συζύγου\", μα με εκείνη του γονιού...

---

Ισως η ΟΡΑΣΗ να είναι επώδυνη.
Και πάνω απο όλα, δώσε χρόνο.....
χρόνο.

Πάνω που έλεγα ότι κάνω \"απεξάρτηση\" από το φόρουμ τελικά δεν αντέχω:) Μου αρέσουν αυτά που μου γράφετε...

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος.
Το αν υπάρχει ή όχι επιθυμία και αγάπη, είναι κάτι που απλά συμβαίνει. Δεν το επιλέγουμε. Πώς μπορείς να νιώθεις ενοχές για τα ασθενέστερα αισθήματά σου, σαν τα αισθήματα να ήταν κάτι που θα μπορούσες να είχες ζητήσει με παραγγελία? Κανένας δεν ελέγχει τα συναισθήματά του, το πώς δημιουργούνται. Καταλαβαίνω την Ενοχή, αλλά μήπως τελικά, η αιτία της είναι βαθύτερη? Μήπως έρχεται απο αλλού?


Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.


Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά.
Σαν όλα να εξαρτώνται απο εσένα? σαν εσύ να κινείς τα νήματα και να αποφασίζεις και για τους 2? Θα είναι χάλια, λες... είσαι αλήθεια τόσο σίγουρη για το πώς θα είναι τα πράγματα? Εννοείται οτι βραχυπρόθεσμα θα πονέσει, αλλά.... στο μακροπρόσθεσμο παρόν, είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ πιστεύεις? Ή απλά είστε και οι 2 συμβιβασμένοι?


Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...



Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.
Αρα η τωρινή κατάσταση, καλύπτει την ανάγκη σου να νιώθεις οικεία, ασφάλεια του γνωστού, να αποφεύγεις να ριχτείς στον φόβο του άγνωστου. Φυσικά λοιπόν και κάτι παίρνεις απο αυτή τη σχέση, όπως κι εκείνος. Ανάγκες καλύπτετε και οι δύο. Το θέμα είναι ποιές καλύπτονται, ποιές μένουν ακάλυπτες, και τι βαραίνει περισσότερο στην προσωπική σας ζυγαριά.


ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.



Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.

Βρίσκω πολύ εύστοχο που χρησιμοποιείες το \"δένει\". Αρα, σε δένει η ανάγκη σου να νιώθεις οτι κάτι σταθερό υπάρχει πάντα εκεί. Μήπως, αν έβρισκες αυτό το σταθερό μέσα σου, θα χαλάρωνε ο κόμπος?


Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;
Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.

Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";

Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;




Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο οτι και για κείνον δεν είναι αυτό που θα ήθελε? Αλλά κι οτι κι εκείνος σε βλέπει σαν οικογένεια? Το πρόβλημα είναι, όταν βλέπεις τον σύντροφό σου, σαν οικογένεια μεν, αλλά όχι με την έννοια του \"συζύγου\", μα με εκείνη του γονιού...


Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...

---

Ισως η ΟΡΑΣΗ να είναι επώδυνη.
Και πάνω απο όλα, δώσε χρόνο.....
χρόνο.

---

Ανώνυμή μου,καταρχήν νομίζω πως σε καταλαβαίνω.
Έχω περάσει παρόμοια κατάσταση σε 2 προηγούμενες μακροχρόνιες σχέσεις μου.Ειδικά στην 1η ΄αρρώστησα΄ απ\'την πίεση....

Δε μπορούσα με τίποτα.Το παιδί ήταν διαμάντι.Δεν υπήρχε αφορμή στο τίποτα εκτός του ότι τελείωσε εντελώς το ερωτικό στοιχείο.

Η κατάσταση είναι αφόρητη.Βλέπεις τι πρέπει να γίνει αλλά είναι σα να σε έχουν δέσει χειροπόδαρα να μην το κάνεις κ προσωπικά ακόμα μια φορά ένιωθα σα λιοντάρι σε στενό κλουβί κ νόμιζα θα πάθω έξρηξη.Οπότε μου βγαίναν ψυχοσωματικά,άγχος,θλίψη κ.λ.π.

Στη 2η είχα σοβαρό λόγο να χωρίσω γιατί κακοποιούμουν ψυχολογικά.Παρόλα αυτά τα ίδια παντελή μου ,τα ίδια παντελάκι....άσε που το μοιρίζεται ο άλλος ότι το πας για χωρισμό κ γίνεται ΄χαλί΄ με αποτέλεσμα να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η κατάσταση(αυτό συνέβη κ στις 2)...

Εκεί που κατέληξα,παρατηρώντας το παρελθόν κ το πως τελικά χώρισα είναι πως αυτή η πίεση,η ανεξέλεγκτη βέβαια, χειρότερα τα έκανε τα πράγματα παρά καλύτερα...
κ την υγεία μου χαλούσε κ τη δύναμή μου να προχωρήσω.
Κ στις 2 περιπτώσεις έφαγα ένα φλασάκι τελικά,έφευγε ο νους μου απ\'τη σχέση κ το κέντρο μετατοπιζόταν απ\'τη σχέση σε μένα.Δλδ άφηνα το δίλημμα(σύγκρουση όπως θες πες το)στην άκρη κ δυνάμωνα εμένα.Όχι ότι δεν έβλεπα το πρόβλημα απλά έλεγα οκ,για μένα τι κάνω τώρα εκτός αυτής της απόφασης.

Στην πρώτη περίπτωση άρχισα να βγαίνω πιο συχνά,να διασκεδάζω με τους φίλους μου κ να το ευχαριστιέμαι(χωρίς η σύγκρουση να με κυνηγάει κ να μπλοκάρει το μυαλό μου),να ζω τις στιγμές με μένα αφήνοντας στην άκρη-στο μυαλό μου τουλάχιστον- τη σχέση κ το τι θα κάνω.Εκεί είδα κ μια άλλη πλευρά που δεν την έβλεπα τελευταία.Πως είναι να περνάς καλά.Άρχισα να βλέπω ερωτικά άλλα άτομα.Ήταν σαν να ξυπνάει κάτι κοιμισμένο μέσα μου.
Έτσι ξαφνικά ήρθε η μέρα που μου βγήκε τόσο άνετα απ\'το στόμα(ούτε που τη φανταζόμουν τόση άνεση)....όχι ότι δεν πόνεσα πάλι.Αυτό συνέβη σε μικρό διάστημα απ\'τη στιγμή που μετατοπίστηκε το κέντρο σκέψης μέσα μου.

Στη 2η περίπτωση άφησα πάλι κάποια στιγμή την πίεση(1,5 χρόνο πίεση κ παραπάνω-ειδικά τότε του το είχα πει στα ίσα πολλές φορές:θέλω να χωρίσω κ δε μπορώ.Κ η απάντησή του...:δε θες να χωρίσουμε,αν το ήθελες θα το έκανες...
Μπορεί να είχε κ δίκιο τώρα που το καλοσκέφτομαι...γιατί όταν κατασταλάζουμε σε κάτι η απόφαση είνα άμεση) κ ρίχτηκα στους στόχους μου.Το πτυχίο μου που είχα αφήσει στη μέση,στη λύση πρακτικών προβλημάτων.Πάλι όταν δυνάμωσε ο εαυτός μου άρχισε να ξυπνάει μια ΄κοιμισμένη΄ πλευρά μέσα μου κ το αποφασιστικό ξεστόμισμα του χωρισμού έγινε πολύ εύκολα κ καμία σχέση με τη δυσκολία που φανταζόμουν εν ώρα πίεσης.

Τώρα νομίζω πως ξέρω,τουλάχιστον για μένα, πως αυτό που θα βοηθούσε σε παρόμοια κατάσταση είναι να αφήσω στην άκρη τη σύγκρουση χωρίς να πιέζω καθόλου τον εαυτό μου να αποφασίσει,να δυναμώνω τον εαυτό μου,ακούγοντάς τον κ κάνοντας πράγματα που μπορώ για αυτόν(π.χ. μπορεί να τον ακούω κ στη σύγκρουση αλλά εκεί είναι μοιρασμένος ακόμη οπότε δεν έχει κ σαφείς ΄απαιτήσεις΄ από μένα-οπότε το αφήνω στην άκρη μέχρι κ να ξεκαθαρίσει...)συνεχώς κ συλλέγοντας πληροφορίες για τη σχέση μου(οι οποίες βγαίνουν κ πιο άνετα αν δεν είναι υπό πίεση κ πιο καθαρές ).
Δλδ ένα κατευθυνόμενο μετατόπισμα του κέντρου απ\'τη σχέση,σε μένα.
Βέβαια αυτό γίνεται κατευθυνόμενα?Γιατί στις προηγούμενες φάσεις έγινε αυθόρμητα.

Νομίζω πως ναι.

Απλά στη συγκεκριμένη φάση ο εαυτός έχει κ άλλες αναγκες πέρα απ\'την έντονη της επίλυσης της σύγκρουσης,οπότε μην παραμερίζοντάς τες κ στρέφοντας το βλέμμα σ\'αυτές το κέντρο αρχίζει να αλλάζει κ όχι να μονοπωλεί τη ζωή η ΄καταραμένη απόφαση΄ όπως συνέβαινε σε μένα.

Οπότε ανώνυμή μου,θα σού\'λεγα ακόμα μια φορά άσε το χρόνο να κυλάει,η απόφαση θα έρθει μόνη της αλλά μέσα σε όλη αυτή τη φάση μη σταματάς να φροντίζεις τις υπόλοιπες ανάγκες του εαυτού σου κ μάλιστα πιο έντονα....Π.χ. το καλοκαίρι.Είπες πως για σένα το Καλοκαίρι ήταν πάντα το καλύτερό σου.Κανόνισε διακοπές με παρέα που σου αρέσει κ πέρνα καλά ξεχνόντας εντελώς τη σύγκρουση,κάλυψε,κάλυψε ανάγκες σου....κ η απόφαση μπορεί να έρθει πολύ πιο ομαλά κ ανώδυνα...

Ακόμα κ αν δε σκεφτόμαστε ένα θέμα,όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας υπάρχει κάπου μέσα μας ένα εργοστασιάκι που δουλεύει αθόρυβα κ αδιάκοπα για μας κ μας παρουσιάζει το προιόν του έτοιμο...όπως ακριβώς γίνονται κ οι συνειδητοποιήσεις,σε ξεκάρφωτο χρόνο κ ποτέ πάνω στην πίεση να συνειδητοποιήσουμε.

Κ μην παρεξηγηθώ!Δε μιλάω για υπεκφυγή,εννοείται πως πρέπει να βλέπουμε τα προβλήματά μας κ να αποφασίζουμε για τη λύση τους,
αναφέρομαι όμως σε τέτοιες καταστάσεις που φαντάζουν άλυτες κ εμείς αδύναμοι στο να αποφασίσουμε στο εδώ κ τώρα.
Πολλά φιλιά:)

Άρσι,
σ\'ευχαριστώ που μου μοιράζεσαι εδω τα βιώματά σου. Με βοηθά.
Με ενθαρρύνει το γεγονός ότι αυτό που θεωρούσες κάποτε δύσκολο ακόμα και να το εκστομίσεις, τελικά σου βγήκε εντελώς φυσικά.
Μου θύμισε εμένα πέρσι, που ενώ είχε δεχτεί να χωρίσουμε, από δική μου πρωτοβουλία βέβαια, δεν είπα τελικα το οριστικό τέλος. Φοβήθηκα, είχα καταβληθεί προηγουμένως από τρομερό άγχος, του είπα οτι σκέφτομαι να χωρίσουμε γι\'αυτό ακριβώς το λόγο, ότι η σχέση είναι που μου δημιουργεί όλα αυτά τα συμπτώματα, το σκέφτηκε, μου είπε εντάξει αν το θες, κι εγώ δεν το προχώρησα! Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες Άρσι μου. Αυτό κάνω όλο τον υπόλοιπο καιρό. Φροντίζω εμένα, περνάω καλά. Ένας φίλος μου με πειράζει κιόλας, μου λέει έχεις βρει τον τέλειο συνδυασμό, βγαίνεις μόνη, ξενυχτάς, υπάρχει ελευθερία στη σχέση. Ναι καλά του λέω, δεν είναι όλα τόσο ρόδινα.

Αυτό με το εργοστάσιο που λες είναι πολύ εύστοχο. Μου άρεσε.

Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi


Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.

---

anwnimi εσυ εισαι το κεντρο, οπου κ αν πας, οτι κ αν κανεις. αλλα ειδωμενο ή βιωμενο κ απο άλλες πλευρες. Ισως αν αναπτύξεις ή μεινεις κ σε αλλες πλευρες του εαυτου σου βρεις τις αναγκες που ψάχνεις να καλύψεις κ πώς το κανεις στο μεχρι τωρα. κι ετσι πάρεις κ τις απαντησεις που ψάχνεις.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

---

Αν μπορείς να χωρίσεις ανώνυμη κάντο!Μη φοβάσαι το άγχος.
Είναι το άγχος της αλλαγής κ του καινούριου κ αν κάνεις λίγο υπομονή θα περάσει κ θα είσαι 100 φορές καλύτερα!Αυτό πιστεύω.

Είναι ένα αναγκαστικό στάδιο χωρισμού αλλά μετά το ξελάφρωμα θα είναι τεράστιο......

Μη φοβάσαι το μετέπειτα άγχος φανταζόμενη ένα έργο που δεν έχεις δει!Σε νιώθω πως έχει γύρει αρκετά η ζυγαριά στο ότι θες να χωρίσεις(διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) κ ότι έμεινε ο φόβος για το νέο.
Κάντο.

Νομίζω πως σε έχω καταλάβει καλύτερα μ\'αυτό το μνμ.Η ισχυρή σύγκρουση νομίζω πως πέρασε κ έμεινε μόνο το διαδικαστικό κομμάτι.Κάνω λάθος?
Πάντως για την υγεία σου μη φοβάσαι.Όντως είναι πολύ χειρότερο να μένεις κάπου που καταβάθος δε θες κ δε σε γεμίζει απ\'το να περάσεις ένα μικρό διάστημα προσαρμογής κ ΄θλίψης΄ για έναν χωρισμό.

Μέχρι...να έρθει το καινούριο που ....ζητάει το μέσα σου....κ να σε απογειώσει...να σε ξεδιψάσει....να σου προσφέρει αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.

[quote]Originally posted by anwnimi
Πάνω που έλεγα ότι κάνω \"απεξάρτηση\" από το φόρουμ τελικά δεν αντέχω:) Μου αρέσουν αυτά που μου γράφετε...




Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.



Καταλαβαίνω τι εννοείς, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κι εγώ προτιμώ τον ρόλο του θύματος απο εκείνο του θύτη. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να δει διαφορετικά το πλαίσιο. Θύτης δεν είναι εκείνος που μιλά την αλήθεια των αισθημάτων του, αλλά εκείνος που την αποσιωπά στον άλλο, ακόμα κι αν είναι απο φόβο. Και συχνά τον ρόλο αυτό τον έχουν και οι 2, όταν η επικοινωνία δεν είναι ανοιχτή και διάφανη.





Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...





Θα μείνω στην φράση σου, \"το πώς θα είναι εξαρτάται απο μένα\". Επέτρεψέ μου να βρίσκω λίγο βαριά αυτή τη φράση. Νομίζω οτι η αλήθεια είναι πως πολλά θέματα της σχέσης σου εξαρτώνται και απο σένα, μα επίσης πως το πώς θα είναι εκείνος, μετά απο έναν χωρισμό στο ευρύτερο μέλλον, δεν το ξέρεις. Όπως δεν το ξέρεις και για εσένα. Άλλο το τί φανταζόμαστε και άλλο το τί θα γίνει εν τέλει.
Εντάξει, με τα λόγια το αρνείται. Ισως έχει κι αυτός τους φόβους του που το κάνει. Στη θέση σου θα πίστευα πιο πολύ αυτό που θα ένιωθα οτι εισπράττω απο τις πράξεις και την συμπεριφορά του, παρά απο τα λόγια του.
Σε βάζει στην θέσσ της άδικης κι εσύ δέχεσαι τον ρόλο ε?
Ορίστε, απο εδώ ξεκινούν τα μικρά βηματάκια. Μην μπαίνεις στην θέση που σου δίνει ο άλλος.
Υποστήριξε την δική σου οπτικη, ακόμα κι αν τα περιθώρια ανοικτής επικοινωνίας είναι στενά...






ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.



Σ εσένα αυτή τη στιγμή, νιώθω, οτι παλεύουν τα παλιά με τα καινούργια. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο. Με το χρόνο, οι νέες σου ανάγκες θα κερδίζουν περισσότερο βάρος, οπότε η κατάληξη θα έρθει πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, όποια κι αν είναι αυτή.
Οι φόβοι, θα καταλαγιάσουν...







Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;



Εχω ξαναγράψει. Πώς γίνεται κανείς σωστός γονιός για το παιδί του? Με το να διαβάσει όλα τα εγχειρίδια που υπάρχουν? Να αποκτήσει θεωρητικά όλες τις γνώσεις? ΟΧΙ. Οσο κι αν έχει προετοιμαστεί, μόνο γεννώντας και μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχοντας όλη την καλή διάθεση να μάθει απο το ίδιο το βίωμα του να έχεις ένα παιδί, θα μαθαίνει να είναι και καλός γονιός. Κανείς μας δεν είναι πριν γεννήσει, μπορεί όμως να γίνει, στην πράξη. Μαθαίνοντας απο τα λάθη του, σιγά σιγά... Και πώς μαθαίνει κανείς να κολυμπάει? Μόνο πέφτοντας μέσα στο νερό, κι ας έχει μελετήσει όλες τις τεχνικές σχετικά με το κολύμπι. Εντάξει στην αρχή θα χρειαστεί τα μπρατσάκια του ;)



Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.


Υπάρχει και η ενδιάμεση λύση. Να του πούμε κάποια πράγματα και μετά να το αφήσουμε να δοκιμάσει μόνο του. Δεν χρειάζεται απότομα, σιγά σιγά. Θα του πούμε τα στοιχειώδη και θα το αφήσουμε να πέσει στο νερό. Ετσι μάθαμε να κολυμπάμε κι εγώ κι η μικρή. Δεν δίστασαν να μας ρίξουν μέσα στα βαθιά...



Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";

Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;




ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει ξεχάσει. Δικαιολογείται οτι δεν είναι έτοιμο. Μόνη σου απαντάς καλή μου.
Μπορεί ποτέ να μην σου πει, είμαι έτοιμο. Ξέρεις για πόσα οι άνθρωποι λέμε, δεν είμαστε έτοιμοι, μα σαν πέσουμε μέσα τους και τα καταφέρουμε, γνωρίζουμε τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων μας?






Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...





Δεν σου λέω να μην δώσεις χρόνο στην κατάσταση. Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι. Τελικά θα το αξιολογήσεις, να δεις, πώς σου φαίνεται.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.
Επίσης, όπως λέει κι η Άρσι μας, εμβάθυνε πάνω στις δικές σου ανάγκες.... στις υπόλοιπες ανάγκες, στους υπόλοιπους τομείς.
Πιστεύω, θα βοηθήσει : )

Quote:

---

Originally posted by weird

Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.

---

Πολύ μου άρεσε σαν ιδέα επιλογής ενδιάμεσης κατάστασης.

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

---

Αν μπορείς να χωρίσεις ανώνυμη κάντο!Μη φοβάσαι το άγχος.
Είναι το άγχος της αλλαγής κ του καινούριου κ αν κάνεις λίγο υπομονή θα περάσει κ θα είσαι 100 φορές καλύτερα!Αυτό πιστεύω.

Είναι ένα αναγκαστικό στάδιο χωρισμού αλλά μετά το ξελάφρωμα θα είναι τεράστιο......

Μη φοβάσαι το μετέπειτα άγχος φανταζόμενη ένα έργο που δεν έχεις δει!Σε νιώθω πως έχει γύρει αρκετά η ζυγαριά στο ότι θες να χωρίσεις(διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) κ ότι έμεινε ο φόβος για το νέο.
Κάντο.

Νομίζω πως σε έχω καταλάβει καλύτερα μ\'αυτό το μνμ.Η ισχυρή σύγκρουση νομίζω πως πέρασε κ έμεινε μόνο το διαδικαστικό κομμάτι.Κάνω λάθος?
Πάντως για την υγεία σου μη φοβάσαι.Όντως είναι πολύ χειρότερο να μένεις κάπου που καταβάθος δε θες κ δε σε γεμίζει απ\'το να περάσεις ένα μικρό διάστημα προσαρμογής κ ΄θλίψης΄ για έναν χωρισμό.

Μέχρι...να έρθει το καινούριο που ....ζητάει το μέσα σου....κ να σε απογειώσει...να σε ξεδιψάσει....να σου προσφέρει αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.

---

Άρσι μου ούτε εγώ έχω καταλάβει αν πέρασε η ισχυρή σύγκρουση και έμεινε το διαδικαστικό κομμάτι. ΄Μάλλον για να μην το έχω καταλάβει, δυστυχώς δεν πέρασε.
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.

Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...

Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.

Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.

Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...

[quote]Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.



Καταλαβαίνω τι εννοείς, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κι εγώ προτιμώ τον ρόλο του θύματος απο εκείνο του θύτη. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να δει διαφορετικά το πλαίσιο. Θύτης δεν είναι εκείνος που μιλά την αλήθεια των αισθημάτων του, αλλά εκείνος που την αποσιωπά στον άλλο, ακόμα κι αν είναι απο φόβο. Και συχνά τον ρόλο αυτό τον έχουν και οι 2, όταν η επικοινωνία δεν είναι ανοιχτή και διάφανη.





Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.



Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...





Θα μείνω στην φράση σου, \"το πώς θα είναι εξαρτάται απο μένα\". Επέτρεψέ μου να βρίσκω λίγο βαριά αυτή τη φράση. Νομίζω οτι η αλήθεια είναι πως πολλά θέματα της σχέσης σου εξαρτώνται και απο σένα, μα επίσης πως το πώς θα είναι εκείνος, μετά απο έναν χωρισμό στο ευρύτερο μέλλον, δεν το ξέρεις. Όπως δεν το ξέρεις και για εσένα. Άλλο το τί φανταζόμαστε και άλλο το τί θα γίνει εν τέλει.
Εντάξει, με τα λόγια το αρνείται. Ισως έχει κι αυτός τους φόβους του που το κάνει. Στη θέση σου θα πίστευα πιο πολύ αυτό που θα ένιωθα οτι εισπράττω απο τις πράξεις και την συμπεριφορά του, παρά απο τα λόγια του.
Σε βάζει στην θέσσ της άδικης κι εσύ δέχεσαι τον ρόλο ε?
Ορίστε, απο εδώ ξεκινούν τα μικρά βηματάκια. Μην μπαίνεις στην θέση που σου δίνει ο άλλος.
Υποστήριξε την δική σου οπτικη, ακόμα κι αν τα περιθώρια ανοικτής επικοινωνίας είναι στενά...



Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.





ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.



Σ εσένα αυτή τη στιγμή, νιώθω, οτι παλεύουν τα παλιά με τα καινούργια. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο. Με το χρόνο, οι νέες σου ανάγκες θα κερδίζουν περισσότερο βάρος, οπότε η κατάληξη θα έρθει πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, όποια κι αν είναι αυτή.
Οι φόβοι, θα καταλαγιάσουν...



Το ελπίζω...





Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;



Εχω ξαναγράψει. Πώς γίνεται κανείς σωστός γονιός για το παιδί του? Με το να διαβάσει όλα τα εγχειρίδια που υπάρχουν? Να αποκτήσει θεωρητικά όλες τις γνώσεις? ΟΧΙ. Οσο κι αν έχει προετοιμαστεί, μόνο γεννώντας και μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχοντας όλη την καλή διάθεση να μάθει απο το ίδιο το βίωμα του να έχεις ένα παιδί, θα μαθαίνει να είναι και καλός γονιός. Κανείς μας δεν είναι πριν γεννήσει, μπορεί όμως να γίνει, στην πράξη. Μαθαίνοντας απο τα λάθη του, σιγά σιγά... Και πώς μαθαίνει κανείς να κολυμπάει? Μόνο πέφτοντας μέσα στο νερό, κι ας έχει μελετήσει όλες τις τεχνικές σχετικά με το κολύμπι. Εντάξει στην αρχή θα χρειαστεί τα μπρατσάκια του ;)



Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.


Υπάρχει και η ενδιάμεση λύση. Να του πούμε κάποια πράγματα και μετά να το αφήσουμε να δοκιμάσει μόνο του. Δεν χρειάζεται απότομα, σιγά σιγά. Θα του πούμε τα στοιχειώδη και θα το αφήσουμε να πέσει στο νερό. Ετσι μάθαμε να κολυμπάμε κι εγώ κι η μικρή. Δεν δίστασαν να μας ρίξουν μέσα στα βαθιά...



Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";

Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;




ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει ξεχάσει. Δικαιολογείται οτι δεν είναι έτοιμο. Μόνη σου απαντάς καλή μου.
Μπορεί ποτέ να μην σου πει, είμαι έτοιμο. Ξέρεις για πόσα οι άνθρωποι λέμε, δεν είμαστε έτοιμοι, μα σαν πέσουμε μέσα τους και τα καταφέρουμε, γνωρίζουμε τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων μας?



Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.

Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!




Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...





Δεν σου λέω να μην δώσεις χρόνο στην κατάσταση. Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι. Τελικά θα το αξιολογήσεις, να δεις, πώς σου φαίνεται.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.
Επίσης, όπως λέει κι η Άρσι μας, εμβάθυνε πάνω στις δικές σου ανάγκες.... στις υπόλοιπες ανάγκες, στους υπόλοιπους τομείς.
Πιστεύω, θα βοηθήσει : )




Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.

---

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by anwnimi


Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.

---

anwnimi εσυ εισαι το κεντρο, οπου κ αν πας, οτι κ αν κανεις. αλλα ειδωμενο ή βιωμενο κ απο άλλες πλευρες. Ισως αν αναπτύξεις ή μεινεις κ σε αλλες πλευρες του εαυτου σου βρεις τις αναγκες που ψάχνεις να καλύψεις κ πώς το κανεις στο μεχρι τωρα. κι ετσι πάρεις κ τις απαντησεις που ψάχνεις.

---

Έτσι είναι Σοφία μου. Απλά είμαι πολύ στάσιμη, αυτό με ανησυχεί.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Άρσι μου ούτε εγώ έχω καταλάβει αν πέρασε η ισχυρή σύγκρουση και έμεινε το διαδικαστικό κομμάτι. ΄Μάλλον για να μην το έχω καταλάβει, δυστυχώς δεν πέρασε.
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.

Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...

Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.

Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.

Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...

---

Ανώνυμη με προβλημάτισε αρκετά το μήνυμα σου.Κ δεν με προβλημάτισαν τα σκαμπανεβάσματα σου γιατί τα θεωρώ απότέλεσμα της σύγκρουσης που θέλει το χρόνο της μέχρι να δεις τι πραγματικά θέλεις.
Με προβλημάτισαν όσα αναφέρεις για την ψυχοθεραπεία κ για τον παλιό κ καινούριο τρόπο σκέψης κ αυτό γιατί το σύνδεσα με μένα.
Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.

Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....

Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.

Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.

Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.

Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....