Originally Posted by
Black_Opium
Εγώ πάντως στη αρχή ήμουν ευγενική πολύ, χαμογελαστή πολύ, τον βοηθούσα οποτε χρειαστεί και μπορούσα, του έπιανα κουβέντα, του είχα κλείσει και το μάτι μια φορά λέγοντας του κάτι αλλο, όχι φλερτ. Του μιλούσα και τα μάτια μου χαμογελαγανε πολύ και εκείνος πάντα ήταν χαμογελαστός. Όμως γενικά είμαι χαμογελαστή στη δουλειά και ομιλητικη ,οπότε θα μπορούσε να νομίζει ότι δεν αποτελεί την εξαίρεση. Και ομως μαζί του ήμουν περισσότερο δοτική και Το έκανα μέσα από τη καρδιά μου.
Τώρα έχω αλλάξει στάση, δεν του δίνω σημασία, δεν χαμογελάω, προσπαθώ να τον αγνοώ για να το ξεπεράσω βέβαια εκείνος νιώθω ότι έρχεται γύρω μου, ενώ πριν δεν ερχόταν αλλά κάνω ότι έχω δουλειά. Του έχει κοπεί το χαμόγελο όπως και να έχει.
Πρέπει να έχει καταλάβει την αλλαγή στάσης μου. Και αν όχι θα την καταλάβει γιατί δεν θέλω να είμαι ξανά η ίδια και να μου χαμογελάει και αυτός,και εγώ να νομίζω αλλα.
Απλά ίσως να μην καταλάβει το λόγο.μπορει να με νομίζει για τρελή ή στη καλύτερη κυκλοθυμικη. Ή να μην ασχοληθεί καν.