Originally Posted by
Skiouros8
Δεν μιλάω για γυμνάσιο, μιλάω για πιο ώριμες σχέσεις που είχαν υπάρξει σχέδια. Δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι νοσηρός ο δικός μου τρόπος σκέψης και να μην είναι απλώς αυτοί υποκριτές και άτομα που έχουν ευκαιριακά συναισθήματα και δρουν υπό το φόβο του κοινωνικού περίγυρου. Γιατι η συγκεκριμένη δεν ήθελε παιδιά μέχρι πριν μία πενταετία, την χτύπησε η κρίση των τριάντα, έκανε παρέα με ζευγάρια που είχαν παιδιά και έτσι έκανε και εκεί.
Ας μπω όμως τώρα στο θέμα που με βασανίζει απο χθες: έχει έρθει εδώ που είμαι η κοπέλα απο το φόρουμ που μιλούσαμε παλιά, αυτο που είχα γράψει ότι είχε γίνει ένα θέμα πριν δυο χρόνια και μου ασκούσαν μπούλινγκ λόγω των θεμάτων υγείας, ψυχικής και σωματικής, που αντιμετώπιζα τότε, και εκείνη δεν με είχε υπερασπιστεί, παρόλο που μιλούσαμε 10+χρόνια και είχαμε γνωριστεί και από κοντά, αντιθέτως μου είχε επιτεθεί αργότερα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το διάστημα μεσολάβησε μια κανονική σχέση (λέω κανονική γιατί με την κοπέλα του φόρουμ δεν είχαμε κάτι ποτέ, απλώς ήμουν συναισθηματικά δεμένος μαζί της, αποτελούσε μάλλον μια διαχρονική μου φαντασίωση) και κάπως είχα καταφέρει να ξεκολλήσω, αλλά κατα καιρούς της έχω στείλει μέιλ, στα οποία δεν απάντησε (και δεν τα έστειλα και για να απαντήσει, τα έστειλα όταν ήμουν πιεσμένος και ένιωθα να με πνίγει το δίκιο, το ξέρω ότι δεν ήταν σωστό και πως εντέλει απλώς πέφτω στα μάτια της) και χθες την είδα σε μια παραλία με έναν που θα μπορούσε να είναι γκόμενός της, να έχει έρθει εδώ, όταν τόσες φορές την είχα παρακαλέσει να το κάνει για να τη φιλοξενήσω, όταν κάποιες φορές μάλιστα το σχεδιάζαμε, στα αστεία ή στα ψιλοσοβαρά, για όσο διάστημα με συμπαθούσε. Και μου το είχε πει ότι με συμπαθεί και νιώθω, πως παρόλο που ξέρω πως δεν είναι 100% δικό μου το φταίξιμο, πως εγώ φταίω που δεν με συμπαθεί πια. Το ξέρω ότι η ζωή προχωράει, μπλα μπλα μπλα, αλλά για ποιο λόγο πάντοτε η σκέψη μου επιστρέφει σε αυτήν παρόλο που έχω χίλια δυο άλλα στο κεφάλι μου; Μπορεί κάποιος να μου δώσει μια λογική εξήγηση;
Της έστειλα σημερα ένα ποιήμα που έγραψα, αρκετά καλό, φυσικά δεν απάντησε και δεν περίμενα να απαντήσει, το έγραψα με αφορμή την επίσκεψή της, το πόσο με πόνεσε που ήρθε τελικά υπό αυτές τις συνθήκες. Το θετικό είναι ότι έπρεπε να γράψω ένα ποιήμα για μια ανθολογία που θα συμμετάσχω άρα με βοηθήσε, γιατί θα στείλω αυτό. Αλλά νιώθω τοσο περίεργα, χθες κοιμήθηκα ελάχιστα, να βασανίζομαι από σκέψεις, από αυτοκατηγορίες και για ποιο λόγο; Αφού το ξέρω ότι δεν σημαίνω κάτι για αυτή, παρόλη την επικοινωνία μας, παρόλα τα δώρα που της είχα πάρει, παρόλα τα γράμματα και τις τρέλες που έκανα και που της άρεσαν ως ένα σημείο. Πιστεύω ότι η γνώμη της για μένα επηρεάστηκε από όλη εκείνη την κατάσταση, που δεν θα μπω πάλι στη διαδικασία να αναλύσω, ποιος ξέρει μπορεί και να διαβάζουν όσα γράφω εδώ, μου είχαν κάνει νύξεις κάποτε, πρόκειται για παρασιτικά άτομα που κάθονται και στοκάρουν κόσμο και ύστερα τους θάβουν μεταξύ τους.
Αναρωτιέμαι, υπάρχει καθόλου αλήθεια σε αυτό που νιώθω για εκείνη άραγε; Ή είναι όλα ένα λογοτεχνικό παιχνίδι στο μυαλό μου;
Είχα μιλήσει στην ψυχολόγο μου παλαιότερα για το θέμα, όταν ακόμα ήταν όλα εντάξει τα πράγματα μεταξύ μας και με είχε ρωτήσει η ψυχολόγος αν μπορώ να αποδεχτώ ότι μάλλον δεν θα γίνει ποτέ κάτι μεταξύ μας, και απάντησα ότι πρέπει να το σκεφτώ. Αλλά φοβάμαι πως δεν το έχω αποδεχτεί, πως κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να ονειροπολεί, να φαντάζεται κάποια μεγάλη ρομαντική χειρονομία από μεριάς της, να έρθει να με βρει αναπάντεχα και να επιλυθεί όλο αυτό με ένα ιδανικό ευτυχισμένο τέλος, σχεδόν κινηματογραφικό. Και φυσικά με διαψεύδω. Μου θυμίζω την κατάσταση, ζω έτσι κι αλλιώς μια πολυάσχολη ζωή, ειδικά αυτό το διάστημα, φυσικά μπορώ να ξεχάσω, αλλά κάποιες φορές μου μπαίνουν υπόνοιες πως δεν θέλω να ξεχάσω, πως όλο αυτό είναι κάτι πολύτιμο για μένα, πως το χρειάζομαι. Και ίσως με ενοχλεί τόσο πολύ που την είδα γιατί δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να έρχεται σαν να μην έχει υπάρξει αυτός ένας τόπος μεταξύ μας στιχομυθιών, ένας τόπος που μεγάλωσα και περπάτησα και πλέον θα πρέπει να αποδεχτώ το ότι ήρθε τελικά, αλλά δεν ήρθε για μένα, ότι ήρθε απλώς για διακοπές με έναν γελοίο σφίχτη που κάθεται και τον φωτογραφίζει όλη τη μέρα. Ήρθε και διαψεύδει όλες αυτές τις φαντασιώσεις που υποπέφτω κάποιες φορές τις μικρές ώρες, κάποιες νύχτες που δεν με παίρνει ο ύπνος: αν ήταν να κάνει κάποια ρομαντική χειρονομία θα την έκανε τώρα, εφόσον βρίσκεται εδώ. Αλλά δεν θα το κάνει. Δεν θα συμβεί ποτέ.
