κατι να αγαπω

Quote:

---

Originally posted by researcher
Και επειδή η συζήτηση ξεκίνησε από τι μας εμπνέει, ερωτώ κάτι παρεμφερές: τι σε συγκινεί στη ζωή σου; Ποτε νιώθεις τα ματια σου να γεμίζουν δάκρυα και ένα ειλικρινές \"ωωωω\" θαυμασμού και ανάτασης (και μιας μικρής δικης σου ανεπάρκειας ίσως) να ανεβαίνει στα χείλη σου;


οι εμπνευσμενοι ανθρωποι

οταν συναντω ανθρωπους να λαμπουν απο χαρα για αυτο που κανουν

και να χαιρονται τους ανθρωπους που εχουν διπλα τους

χωρις να τους κρινουν

δε ξερω πως ακουγεται

αλλα αυτο θα μπορουσε πραγματικα να με συγκινησει

το συναντω καπως σπανια

αλλα το συνναντω

αυτο με συγκινει. παει και τελειωσε!

---

Η συνάντηση.
Η συνάντηση με μια άλλη φωτεινή και εμπνευσμένη ψυχή.

Κι εμένα, αυτό με εμπνέει.
Η ουσιαστική επικοινωνία, είναι η τροφή μου.

Η συνεύρεση και η αληθινή συνάντηση με τον άλλον.
Να νιώθεις το πάθος του, να μοιράζεσαι το δικό σου.
Να λάμπετε και οι δύο.

Δεν υπάρχει άλλο πράγμα πιο σημαντικό απο την δύναμη αυτή της βαθιάς σύνδεσης ( έστω και για λίγο) δυο ανθρώπινων ψυχών.

Αγαπητή ερευνήτρια, μήπως η ζωή σου έχει στερέψει απο ανθρώπους - φωτεινές πηγές που η συνδιαλλαγή μαζί τους σε αφυπνίζει και σε εξυψώνει?

Quote:

---

Originally posted by researcher
εννοω οτι κατι υπαρχει εκει σε σχεση με το συμβιβασμο

και δεν με καλυπτει πλεον εντελως η φραση μη συμβιβαζεσαι

δεν ξερω πια τι σημαινει για μενα συμβιβασμος

θα ηξερα ισως αν μπορουσα να συλλαβω μεσα μου

τι για μενα δεν ειναι

αλλα δεν μπορω

οποτε το μη συμβιβαζεσαι μου ακουγεται περισσοτερο σαν ενα μη ακομη

---

Το να ακολουθήσεις έναν τρόπο ζωής που ταυτίζεται με την πεπατημένη, δεν είναι συμβιβασμός όταν πηγάζει απο την ελέυθερή σου βούληση κι επιλογή.

Πώς ξεχωρίζω αυτό που ΕΓΩ θέλω, το δικό μου κομμάτι? Την δική μου ανάγκη και την δική μου έννοια της ισορροπίας και της ευτυχίας?

Το να διακρίνω το δικό μου θελω, μέσα στις διαφόρων ειδών ενδοβολές που έχω δεχθεί απο το περιβάλλον μου( πρότυπα σκέψεων-παραστάσεων ζωής και συναισθημάτων ή πιο απλά, η γενική και διάχυτη αίσθησή μου για το πώς ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πράγματα), είναι σπουδαία και δύσκολη υπόθεση.

Και στην πορεία της, ίσως κινδυνεύει κανείς, να γίνει αντικομφορμιστής μόνο και μόνο για να μην συμβιβαστεί, όντας όμως τόσο εσωτερικά ανελεύθερος συνάμα.

Γι αυτό μην χάνεις τον στόχο σου.
Ο αυθορμητισμός και η αληθινότητα είναι καλοί οδηγοί.
:)

ναι! θα πω ενα μεγαλο ναι!

εχω καιρο να συνναντησω ενα βλεμμα που θα λαμπυριζει πανω στο δικο μου!

εχω καιρο!

εχω καιρο να ζησω βαθεια μεσα μου!

κι ολοι αυτοι οι νεκροι συγκενεις με θεωρουν καημενη

αυτοι που δεν εζησαν λεει παρα μοναχα για μας

η μανα μου ευχαριστημενη θα ναι νεκρη εγω και διπλα της

δεν μπορει λεει χωρις τα παιδια της

και γω;

θα ζησω;

ποιος ξερει

εχω καιρο να ζησω κατι τετοιο weird

ευαριστω που μου θυμισες πως υπαρχουν στη ζωη και τετοιες συνναντησεις η συγκινησεις

δεν ξερω

δεν ξερω αν θα ζησω τελικα

δεν τολμω ξερεις

δεν τολμω να ζω πραγματικα

και που το φανταζομαι ηδη ειναι πολυ!

Researcher μου τι να πω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα; Θα είναι λίγο...

Λοιπόν τις ίδιες σκέψεις έκανα - και όχι ότι δεν κάνω και τώρα - κι εγώ.

Αλλά να σου πω και μια εναλλακτική σκέψη.
Μπορεί να συμβαίνει ένας άνθρωπος για μας να είναι πολύ γλυκός, να έχει κάποια στοιχεία που να μας φαίνονται πολύ όμορφα. Και οταν τα βλέπουμε να αισθανόμαστε υπέροχα. Αλλά όπως κάθε άνθρωπος έτσι κι αυτός είναι πολυσύνθετος κι έχει και κάποια άλλα στοιχέια που σε μας φαίνονται άσχετα, απωθητικά.
Τι να κάνουμε, συμβαίνει.
Εγώ σου προτείνω όταν αυτό σου συμβαίνει να το εκφράζεις, να λες με ενοχλέι τώρα αυτό που κάνεις ή λες. Γιατί αν δεν το λες αυτά συσσωρεύονται μέσα σου και επιπλέον ο άλλος δεν καταλαβαίνει και τι φταίει αλλά και η σχέση δεν εξελίσσεται προς το καλύτερο. Εγώ αυτό το λάθος έκανα, θεωρώντας με προβληματική, δεν εκφραζόμουν.

Βέβαια, παίζει και ένα άλλο σενάριο παράλληλα.
Αν εγώ δεν νιώθω άξια να αγαπηθώ, \"τρομάζω\" στην μεγάλη εκδήλωση αγάπης του άλλου και θεωρώ ότι ο άλλος δεν είναι αντάξιός μου γιατί αναρρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να με αγαπήσει τόσο;
Σε αυτό θα βοηθήσει να με αποδεχτώ και να με εκτιμήσω περισσότερο πρώτα εγώ και μετά να μπω ισότιμα πραγματικά στη σχέση.

Για εμενα, ο κάθε απόγονος είναι η νέα, βελτιωμένη έκδοση των προγόνων του, οποτε και εσύ είσαι με τη σειρά σου πιο δυνατή και με περισσότερες επιλογές από τους γονείς σου. Μερικές φορες θεωρώ τα γονίδια μας το λόγο, και άλλες τη δικαιολογία, για να πάρουμε κάποιες αποφάσεις και στάσεις στη ζωή μας, αλλα εμενα προσωπικά δε μου κάνει καλο να το σκέφτομαι καθόλου. Θέλω να πιστεύω πως το κάθε ένα από τα προβλήματα μου είναι δικό μου και δε μου το κληρονόμησε κάποιος άλλος, γιατί έτσι όχι μονο γεμίζω αυτοπεποίθηση ότι \"εγώ με έφερα ως εδώ, και εγώ θα με ωθήσω και πιο πέρα\" αλλα σταματάω να κατηγορώ, έστω και υποσυνείδητα, άτομα και καταστάσεις για τη δικη μου ψυχολογία. Δεν αμφιβάλλω ότι δεν \"φταίμε\" αποκλειστικά οι ίδιοι για κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν, και από ο,τι διάβασα researcher μου έχεις ένα παρελθόν που απαιτεί προσοχή και θα ήταν μάλλον λάθος να μην το λάβεις υπόψιν σου. Εγώ όμως, στη φάση που προσπαθώ να καταπολεμήσω τα προβλήματα μου, και είμαι εν βρασμώ και εν μέσω αλλαγών, θεωρώ την κληρονομικότητα ως ελαφρυντικό που δίνω στον εαυτό μου για να μου χαϊδέψω τα αυτάκια και να μου κάνω εκπτώσεις. Και ναι, είμαι fan της \"σκληρής αγάπης\" ως προς τον εαυτό μου, του \"σκάσε και κολύμπα\" για αυτό και το αντιμετωπίζω έτσι.

Quote:

---

Originally posted by researcher
ναι! θα πω ενα μεγαλο ναι!

εχω καιρο να συνναντησω ενα βλεμμα που θα λαμπυριζει πανω στο δικο μου!

εχω καιρο!

εχω καιρο να ζησω βαθεια μεσα μου!

κι ολοι αυτοι οι νεκροι συγκενεις με θεωρουν καημενη

αυτοι που δεν εζησαν λεει παρα μοναχα για μας

η μανα μου ευχαριστημενη θα ναι νεκρη εγω και διπλα της

δεν μπορει λεει χωρις τα παιδια της

και γω;

θα ζησω;

ποιος ξερει

εχω καιρο να ζησω κατι τετοιο weird

ευαριστω που μου θυμισες πως υπαρχουν στη ζωη και τετοιες συνναντησεις η συγκινησεις

δεν ξερω

δεν ξερω αν θα ζησω τελικα

δεν τολμω ξερεις

δεν τολμω να ζω πραγματικα

---

Μα καλή μου,
ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στην λήθη!
Οταν δεν ζεις
κάτι
που να σε δονεί
να σε αγγίζει ψυχικά
να σε γεμίζει
να σε ΣΥΓΚΙΝΕΙ
και να σε κάνει να νιώθεις εκείνη
την ατέρμονη πληρότητα του παρόντος,
εκείνη την υπέροχη αίσθηση αφοβίας,
τοτε ΞΕΧΝΑΣ...

Κάτι μέσα σου κοιμάται...

Και θέλει το κατάλληλο ερέθισμα για να αρχίσει πάλι να πάλλεται,
μα σαν θα βρεις το βλέμμα εκείνο
που θα ξέρει
βαθιά να σε κοιτάξει
και θα μιλήστε με λόγια,
μα πιο πολύ χωρίς,
τότε αμέσως θα αφυπνιστείς
και θα θυμηθείς
εκείνη την αίσθηση.

Ξέρεις τι είπε ο Ελύτης?
Αυτήν την αίσθηση
την μοναδική για τον καθένα
που είναι η αίσθηση του ζειν
και που σημαίνει οτι εκείνη την ώρα υπάρχει με κάθε πόρο του,
πρέπει να την κρατάμε
και να την γεμίζουμε με πράξεις ορατές.

Αλλιώς δεν ζεις γλυκιά μου,
αρμενίζεις απλά στον ωκεανό της ύπαρξης.
...

Κηνύγα ότι σε γεμίζει.
Οδήγησε τον εαυτό σου σε ένα
ΞΥΠΝΗΜΑ.

Ψάξε το βλέμμα
τα βλέμματα
που θα λαμπυρίζουν πάνω στο δικό σου :)

Εχω καιρό να ζήσω βαθιά μέσα μου.

Υπέροχη φράση.

Εχω καιρό, άρα κάποτε, υπήρξα βαθιά μέσα μου και γεύτηκα την συγκίνηση της πληρότητας.

Υπάρχουν μερικά πράγματα Ερευνήτρια, που η κατάκτησή τους είναι το να γίνει η αρχή.
Μετά, το οτι θα υπάρξει και συνέχεια, είναι σχεδόν βέβαιο.
Διότι ξέρεις, το έζησες.
Κι αν το θυμηθείς, θα το κηνυγήσεις πάλι,
εκμπέμποντάς το πρώτα εσύ η ίδια απο μέσα σου.

Συντονιζόμενη στον ρυθμό του :)

δεν ξερω πως!


και φοβαμαι κιολας

φοβαμαι πως θα ειμαι μονη


μα αυτοι σου λεει δεν κανουν για σπιτι

το ονειρο δεν κανει για σπιτι

δεν με εμπιστευομαι

τι ηλιθιοτητα

Θα βρεις τον τρόπο
να φοβηθείς λιγότερο
και να σε εμπιστευθείς περισσότερο

και ίσως τότε,
οι κυκλοθυμίες
να δώσουν την θέση τους
σε πιο ξεκάθαρες ψυχικές διαθέσεις.

Ισως το τοπίο, γίνει πιο διάφανο.

Στο εύχομαι ερευνήτρια.

Αν το θέλεις, θα το καταφέρεις.

Νιωθω να αναδυομαι μεσα στα γλυκα λογια που διαβαζω...νιωθω την υπαρξη μου μεσα απο τον λογο ανθρωπων που δεν εχβ γνωρισει καν...η τους γνωριζω;..

Ειναι πραγματα που νομιζεις πως ειναι χαμενα και απλα χρειαζεται το ερεθισμα για να τα ξαναθυμηθεις και παλι.Αυτη η βαθεια επικοινωνια που αναφερθηκε,αυτη η αληθινη επικοινωνια ειναι που μας κανει να ειμαστε τοσο επιρρεπεις,να υπαρχουμε στην ουσια.Ειναι πανεμορφο πραγμα να μπορεις να αγγιξεις τον αλλον χωρις καν να τους δινεις το χερι σου.Να μιλανε τα ματια σας,να νιωθεις την αυρα,να νιωθεις και να γνωριζεις πως αισθανεται ανα πασα στιγμη.Να ειναι τοσο βαθεια που τιποτα να μη ντην αγγιζει,να αναπνεει και να ζει μεσα απο εκεινες τις μικρες στιγμες που δεν χρειαζονται πολλα πολλα..παρα μοναχα τα συναισθηματα.Σαν παλετα ζωγραφου..που ενω στην αρχη φαινεται χαλια και μουτζαρωμενη αργοτερα μαζι με το πινελο βγαινει κατι τοσο ομορφο....

ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στην λήθη!
Οταν δεν ζεις
κάτι
που να σε δονεί
να σε αγγίζει ψυχικά
να σε γεμίζει
να σε ΣΥΓΚΙΝΕΙ
και να σε κάνει να νιώθεις εκείνη
την ατέρμονη πληρότητα του παρόντος,
εκείνη την υπέροχη αίσθηση αφοβίας,
τοτε ΞΕΧΝΑΣ...

Αυτο....αυτο ακριβως συμβαινει.Γιαυτο και μασ πιανει τρομος και πανικος.Δεν χαθηκαν πολλα ειναι βαθεια μεσα μας απλα ξεχναμε.Απλα δεν τα ζηταμε τωρα..κατι αλλο μας αναστατωνει.Ειναι δυσκολο,μα απλα θελει αυτη την μικρη κινητηρια δυναμη νας σπρωξει εκει ακριβως,εκει που θελουμε.

Ειναι πολλες οι υποσχεσεις που δινω στον εαυτο μου.Να κανω το ενα να κανω το αλλο.Εφτασα στο σημειο πια να μην μπορω να ζητησω τιποτα απο εμενα.Με εχει κουρασει η συνεχης σκεψη του τι να κανω γιατι αυτο πρεπει.Πρεπει να διαβασω για την εξεταστικη,πρεπει να παω γυμναστηριο,πρεπει πρεπει πρεπει...Ομως αντιλαμβανομαι οτι ειναι κατι που δεν με γεμιζει και αγιαυτο και δεν το κανω.Ομως τι επιλογες εχω;
Καποτε διαβασα ενα βιβλιο του ψυχολογου Γιωργου Πιντερη που ελεγε ακριβως για τις συμφωνιες που βαζουμε με τον εαυτο μας.Επεξηγουσε οτι την καθε συμφωνια την ελεγχει το συναισθημα μας.Πχ. Τρωω και τρωω πολυ και αμεσως νιωθω βαρυς και λεω με θυμο \"απο αυριο διαιτα\".
Ουτε αυριο αλλα ουτε ποτε θα το κανω,γιατι οταν θα φυγει ο θυμος θα ξανακανω το ιδιο.Οι συμφωνιες ειναι καλα να γινονται οταν ειμαστε ηρεμοι,λογικοι και νηφαλιοι!...Και με εντυπωσιασε.Στη ναρχη προσπαθησα πολυ να το κανω αλλα και παλι βαζω συμφωνιες που δυσκολα αθετω....θελει δυναμη!Υπομονη καλυτερα..

δεν ξερω

δεν ξερω αν θα ζησω τελικα

δεν τολμω ξερεις

δεν τολμω να ζω πραγματικα

και που το φανταζομαι ηδη ειναι πολυ!

ΦΙλη μου,η πραγματικοτητα ειναι οτι ζεις και μαλιστα ζεις με ενα δικο σου ξεχωριστο τροπο.Ενα μικρο παραδειγμα ειναι αυτο που δινεις εδωμεσα και φανταζομαι δινεις και τοσα αλλα στην εξω σου ζωη.Ζεις και υπαρχεις και να προσπαθεις να βρισκεις πραγματα που σου θυμιζουν αυτη σου την υπαρξη.Και οι ανθρωποι που ειναι γυρω σου να προσπαθησεις να σου δινουν τροφη για τα ονειρα σου και εσυ με τον εαυτο σου να προσπαθησετε να μην αφηνεται κανενα να σας κλεβει τις στιγμες.Εσυ τα οριζεις...

Θελω να μαθω τι θελετε να κανετε και δεν το κανετε...

To μοναδικό σου σπίτι είναι ο εαυτός σου resercher.
Αυτό χτίσε με όνειρα, με ότι θέλεις.

Κι όταν θα το νιώθεις γερό, σίγουρο, ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνεις μόνη,
τότε θα είσαι έτοιμη να ανοίξεις ένα ακόμη όμορφο, γερό, ευτυχισμένο, κοινό σπίτι, με όνειρα.

Ζεις και υπαρχεις και να προσπαθεις να βρισκεις πραγματα που σου θυμιζουν αυτη σου την υπαρξη


Δυνατή και αληθινή φράση.

Βγές απο τον λήθαργο.
Συνδέσου με το βαθύ μέσα σου.
ΑΚουσε το
πάρε δύναμη
και προχώρα.
Το δικαίωμα στο όνειρο
είναι απράβατο.
Αλλά για να ονειρεύεται κανείς
πρέπει να μην έχει ξεχάσει,
να συγκινείται
να αναπνέει
με κάθε ψυχικό του κύτταρο
και να ΝΙΩΘΕΙ
το μέσα του
και τον άλλο.

Αλλιώς τα όνειρά του
είναι σαν μπαλόνια ψεύτικα
πλανερά
και άγευστα

και όχι όπως θα έπρεπε
ζουμεροί καρποί
που σου ανοίγουν
την όρεξη για τη ζωή.

....Κι αν λυγιζεις,κρατα για λιγο το κεφαλι κοντα στην καρδια σου και δες πως τραγουδαει για σενα..
Κι αν υποφερεις κοιταξε για λιγο τον ηλιο και νιωσε την ζεστη του αυρα που σε συντροφευει παντου
Κι αν φοβασαι,πιασε το χερι μου για να νιωσεις πως κανεις δεν πορευεται μονος..

με συγκινειτε!

ολοι σας!


ειναι σαν ηδη να μου κρατατε το χερι

ειναι σαν ηδη να σας κρατω το χερι

και να χαμογελαμε

και να ονειρευομαστε

λιγη λαμψη

πολλη λαμψη

οσο κανεις μπορει

οσο κανεις αισθανεται

πηγα μια βολτα και ειδα πολυ ομορφα σπιτια

κι αν καποιες φορες απαξιωνω το ομορφο σπιτι της δικης μου καρδιας

κι αν φοβαμαι

δεν ξερω

ισως καποια απο αυτα που λετε

ισως ολοι το αληθνο μας τολμουμε να το ακουμπουμε

ισως να ναι και απλο

σαν τον ηλιο

σαν μια πετρινη βρυση λουσμενη στο φως

σαν το ομορφο προσωπο της μαμας μου

ειναι ομορφη η μαμα μου

και απλη

μη κοιτατε που σας την κατηγορω

ειναι που και γω δεν εχω κανει τη δουλεια της απεξαρτησης που σε μενα αναλογει

παντως μετα απο αυτη τη βολτα την αγαπω πιο πολυ

και σας

ολα αστραφτερα και ομορφα

αντε λιγο ακομα κι ισως να τα ακουσω :)

λιγο ακομα κι ισως με εμπιστευθω

μμ....Παντου θα βρισκεις λιγη ομορφια,φτανει να εχεις τα ματια σου ανοιχτα...και να βλεπεις ακομη και πραγματα που δεν υπαρχουν.
Ναι ακομη λιγο και θα επιστευθω και εγω εμενα..