Quote:
Originally posted by DissolvedGirl
Εξελίξεις...
Έχω την εντύπωση πως θα συγκαλεσθει οικογενειακό συμβούλιο σύντομα, μάλλον αυτό το σαββατοκύριακο. Ήδη 2 ζευγάρια θείων μου που μένουν στην επαρχεία έχουν καταφθάσει στην Αθηνα, και αύριο γυρίζει και η μητέρα μου από τις διακοπές της με τη πρόφαση πως \"χρειάζεται κάποια έγγραφα από το σπίτι\", λες και εγώ δεν μπορώ να τα βρω και να της τα στείλω με το ταχυδρομείο. Φέρνει πίσω μαζί της εντελώς συμπτωματικά και τη θεία της, την αδερφή της γιαγιάς μου, που ουκ ολίγες φορες έχω δηλώσει δημοσίως πως είναι ο πιο καλόκαρδος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτε στη ζωή μου (η οποια εγκαταστάθηκε και μαζί μας για να βοηθήσει τη μητέρα μου τον πρώτο χρόνο αφού έχασε τον πατέρα μου).
Απο το ύφος σου διακρίνω ίχνη δυσαρέσκειας για τις κινήσεις της μητέρας σου που δεν είναι \"διαφανεις\".
Και πάνω που είχα ηρεμήσει με την κατάσταση, περισσότερο επειδή έκανα συνειδητή προσπάθεια να πάψω να ασχολούμαι και να αφήσω λίγο χρόνο να περάσει ώστε να αναμασήσω με την ησυχία μου όσα έχουν ειπωθεί, και να επεξεργαστώ την κατάσταση υποσυνείδητα ώστε να την αποδεχτώ πριν την επαναφέρω στις καθημερινές μου σκέψεις! Τώρα, τι κάνουμε;
Μοιάζει σαν να σε διέκοψαν. Σαν να σου στερείται αυτή η ανάπαυλα, ο χώρος και ο χρόνος που ήθελες με τον εαυτό σου για να χωνέψεις την κατάσταση. Σαν να διακόπηκε μια διεργασία.
Τους φαντάζομαι ήδη όλους μαζεμένους στο σαλόνι, ο κάθε ένας με το ζευγάρι του και η μητέρα μου διπλα στη θεία μου, και εγώ στη γωνιακή πολυθρόνα μονη μου. Μπορώ κάλλιστα να μην τους τιμήσω με την παρουσία μου, μήπως όμως κάνω περισσότερο κακό παρα καλο έτσι; Δεν αισθάνομαι ακόμα άνετα να συζητήσω κάτι τέτοιο ούτε με τον εαυτό μου η τη μητέρα μου μονη της, νιώθω πάλι πως πιέζομαι να συμμορφωθώ σε καταστάσεις που βολεύουν τη σκοπια κάποιου αλλου και όχι τη δικη μου.
Τα τελευταία σου λόγια αυτά είναι πολύ κρίσιμα. Αν δεν αισθάνεσαι άνετα να το δείς στο πλήρες του μέγεθος και να το συζητήσεις ούτε με τον εαυτό σου, τότε, αναπόφευκτα θα πιεστείς, ερχόμενη αντιμέτωπη με μια συγκέντρωση, η οποία, ίσως βολεύει άλλους αλλά όχι εσένα.
Και για άλλη μια φορα, ένα σωρό επιλογές ανοίγονται μπροστά μου, και δεν ξέρω ποια πλευρά του εαυτού μου να ακολουθήσω. Γιατί ένα κομμάτι μου θέλει να παρευρεθεί στη συνάντηση, σούπερ προετοιμασμένη (να καταγράψω τα σημεία που θέλω να επισημάνω και να τα απομνημονεύσω κιόλας), να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει, να εκφραστεί όπως θέλει, να δείξει ο,τι συναίσθημα νιώθει,
Είναι τόσο λογική αυτή σου η ανάγκη! Μα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να λειτουργείς βεβιασμένα πιστεύω. Πάρε ΟΛΟ το χρόνο που χρειάζεται, ώστε αυτή η ετοιμασία και η ελευθερία που επιζητάς όταν θα τους μιλήσεις, να έχουν βρει στέρεο έδαφος μέσα σου. Φαντάζομαι μπορεί να γίνει και στο μέλλον μια παρόμοια συνάντηση, αυτή τη φορά, με δική σου πρωτοβουλία, και να καλέσεις αυτούς με τους οποίους θα ήθελες να μοιραστείς το φως της αλήθειας και της δικής σου αλήθειας των συναισθημάτων σου.
αλλα φοβάμαι πως, στη κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή,
Σαν δηλ αυτή η στιγμή να είναι ξεκάθαρα το λάθος timing..
είτε ο θυμος μου θα εκτροχιαστεί και θα ενισχύσει την πεποίθηση πως σωστά μου έκρυψαν την αλήθεια τόσα χρονια γιατί προφανώς δεν έχω την πνευματική δύναμη να ανταπεξέλθω,
Δεν το κατάλαβα αυτό. Στη θέση που σε έφεραν, είναι αναμενόμενο να ξεχειλίζεις απο θυμό, ακόμα και ανεξέλεγκτο. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για την στάση τους, ούτε αυτή που επικαλείσαι. Η πνευματική δύναμη κάποιου, κατά τη γνώμη μου, δεν μετριέται τόσο με τον θυμό που αφήνει καταπιεστικά ελεγχόμενο μέσα του, ούτε με την δυσκολία που καταφέρνει να μην δείχνει και εκφράζει. Το αντίθετο, μετριέται το ψυχικό σθένος, με το πόσο εκφράζει κανείς και τον θυμό, και την αδυναμία του ακόμα και την έκρηξή του. Συνεπώς πιστεύω οτι μάλλον η μητέρα σου δεν είχε την πνευματική δύναμη να εκφραστεί αληθινά, χρησιμοποιώντας έτσι τον μανδύα του ψέματος. Πρόσεχε να μην ξεχνάς αυτή την αλήθεια και να μην αντιστρέφεις τους ρόλους σας.
είτε η απογοήτευση μου θα ξεχυθεί και θα κλάψω, και δε θέλω να δώσω σε κανέναν το δικαίωμα ούτε καν να υποθέσει πως δείχνω το παραμικρό δείγμα αδυναμίας.
Είσαι άνθρωπος και έχεις αδυναμίες. Αλλά καταλαβαίνω, οτι ειδικά σε αυτούς τους ανθρώπους που τόσο καιρό σου απέκρυβαν με το πρόσχημα μιας επίπλαστης αδυναμίας σου, δεν θέλεις να δώσεις την τιμή, να δουν και τις πιο ευάλωτες κι αλήθινές πλευρές σου... είναι λογικό καλή μου κοπέλα. Ο χρόνος θα δείξει, ίσως κάποτε τίποτα να μην μπορεί να σε κάνει να νιώθεις αδύναμη μπροστά τους, ούτε τα δάκρυα και το σπάσιμό σου.
Από την άλλη, ένα μέρος του εαυτού μου θεωρεί την όλη συγκέντρωση παραλογη, σαν να με στήνουν ξανά στον τοίχο και να προσπαθούν να με πείσουν είτε να τους κατανοήσω είτε να δεχτώ τα πράγματα από τη δικη τους σκοπια, και δε θέλει να δώσει καν το παρόν. Αρνείται να συμμετάσχει σε ένα οργανωμένο θέατρο (γιατί κάτι μέσα μου μου λέει πως θα ακούσω και τη φράση του εκατομμυρίου \"μα εμείς, τυχαία βρεθήκαμε ταυτόχρονα όλοι στην Αθηνα\") και να υποβάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία να ακούσει απόψεις και οπτικές σε έναν τόπο, μια χρονική στιγμή και με έναν τρόπο που δεν επέλεξα και δε θέλω, μονο και μονο επειδή άλλοι αποφάσισαν (ή, για να είμαι ακριβής, μάλλον η μητέρα μου τους \"αποφάσισε\") πως το θέλουν εκείνοι.
Αυτό σου το κομμάτι λοιπόν, είναι εκείνο που δεν θέλει να το δει ως ευκαιρία αυτό αλλά θέλει να απέχει... Νομίζω οτι αυτό σου το κομμάτι έχει μέσα του το λιγότερο φόβο και την περισσότερη αποφασιστικότητα.
Τέλος, ένα τελευταίο κομμάτι μου (μα τι στο καλο, πίτσα είμαι με τόσα κομμάτια) θέλει να παρευρεθεί, να ακούσει όσα έχουν να μου πουν, αλλα να μην πει τίποτα, καθόλη τη διάρκεια του meeting να μη βγάλω αχνα, αν μπορώ να αποφύγω και τις χαιρετούρες, ακόμα καλύτερα. Έτσι θα λάβω περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος (και θα πείσω τον εαυτό μου πως στην προκειμενη \"η γνώση είναι δύναμη\" και όχι πως \"η αγνοια είναι μακαριότητα\") και θα μου δώσω και τον χρόνο που νιώθω πως χρειάζομαι, καθώς και τη δυνατότητα να αποφασίσω εγώ το ποτε θα ανακτήσω την επικοινωνία με την οικογένεια, και με όσους επιλέξω εγώ.
ΠΛηροφορίες επι του θέματος, φαντάζομαι θα μπορέσεις να λάβεις όποτε το θελήσεις πλέον. Δεν μπορούν να κρύβονται άλλο. Νομίζω οτι το να παρευρεθείς αλλά να μην επικοινωνήσεις, σαν να ήσουν αόρατη, μοιάζει λίγο δύσκολο αν και όχι ανέφικτο. Στη θέση σου πάντως, θα προτιμούσα την απουσία απο μια ημιπαρουσία. Εγώ θα διάλεγα τον χρόνο και τα άτομα για να κάνω αισθητή την παρουσία μου και να διώξω μακριά την άγνοια, επικοινωνόντας.
Έχω όμως την εντύπωση πως θα το ερμηνεύσουν ως \"παιδικό πείσμα\" και θα μου φέρονται ξανά σαν το αφελές 12χρόνο που δεν ξέρει τον πραγματικό κόσμο και μπορούν να το κοροϊδέψουν ξανά.
Παρατηρώ οτι κάθε σου κομμάτι, ακολουθείται κι απο μια εικασία για το πώς θα το ερμηνεύσουν. Σαν να υπάρχει έντονος ακόμα μέσα σου ο φόβος του να μην σε χαρακτηρίσουν αδύναμη, ανίκανη ή πειραγμένη. Θα δεις οτι όταν θα τα έχεις βρει με σενα και θα ενώσεις τα κομμάτια σου, δεν θα σε απασχολούν πια οι πιθανές ερμηνείες και η γνώμη τους, θα είσαι ΣΙΓΟΥΡΗ για σενα, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να το αποδείξεις σε κανέναν.
Έχουν σφίξει και οι ζεστες, τη βλέπω τη νευρική κατάρρευση να έρχεται με βήμα ταχύ...
Ηρέμησε.