Κρίση πανικού;

Quote:

Originally Posted by Eleni11

Καλημέρα παιδιά!
Πήρα σε νευρολόγο,κλασσικά μου είπε είναι κρίσεις πανικού ο ίδιος μου είπε να πήγαινω σε αυτό για να μιλάμε μια φορά την εβδομάδα. Δεν ξέρω αν είναι ψυχοθεραπεία αυτό.. αλλά την πρώτη φορά τουλάχιστον μιλούσα μόνο εγώ αυτός δεν έλεγε τίποτα.. άντε μπορεί να έκανε ερωτήσεις συχνά λίγο άκυρες,τύπου πως λένε την γιαγιά μου,αν έχω δει κάποιο όνειρο δυο φορές. Αν έχει κάνει κάποιος ας μου πει αν είναι έτσι.. δεν ξέρω αν βοήθαει σε κάτι αυτό
Τέλος πάντων πήγα σε καρδιολόγο μου λέει είσαι 21 χρόνων γιατρό δεν ήθελα να σε ελέγξω έβαλε κάτι μπιμπίκια στο στήθος,στα πόδια και χέρια μετά είδε την καρδιά και λέει κατάθλιψη έχεις. Του λέω ξανά κ ξανά το ένα το άλλο μ λέει όλα αυτά είναι κατάθλιψη. Παρόλα αυτά εγώ εκεί. Θα κάνω εξετάσεις αίματος γενικές ,και εξέταση ούρων. Δεν ξέρω σε τι άλλο γιατρό να πάω να με καθησυχάσει. Μήπως πνευμονολόγο να πάω για την δύσπνοια; Έχω συνέχεια.. και πονάω στο στήθος αριστερά. Και τα χέρια μου είναι τελείως αδύναμα.. όλο μου το σώμα αλλά στα χέρια το νιώθω πιο έντονα

Τζαμπα ταλαιπωρεισαι. Εντελως τζαμπα. Επειδη αν συνεχισω μπορει να θεωρηθει οτι κανω διαγνωση, ενω δεν κανω διαγνωσεις καθως δεν ειμαι ειδικος, θα σταματησω εδω. Απλα κριμα να ταλαιπωρεισαι. Κι εγω αρχικα σε καρδιολογο πηγα. Ομως η καρδια απλως ηταν το συμπτωμα, οχι το αιτιο...

Ελενη μου εχω παθει ακριβως το ιδιο περιστατικο με τη κανναβη 2 φορες. Ήταν οι πιο τρομαχτικες εμπειρίες της ζωης μου. Ένιωθα οτι ημουν σε εφιαλτη, οτι εχανα το μυαλο μου. Ειχα χασει καθε αισθηση χωρου και χρονου. Πραγματικα, δεν εχω ξαναζησει κατι χειροτερο. Μετα τη 2η φορα για περιπου 3 βδομαδες παθαινα εντονες κρισεις πανικου, και δεν αντιλαμβανομουν τι ζουσα. Ενιωθα σαν ολα γύρω μου να ηταν ψευτικα. Μετα απο αυτες τις 3 βδομαδες, σιγα σιγα αρχισα να επιστρεφω στα φυσιολογικα. Επειδη εχω ψαξει αρκετα αυτο το θεμα, για καποιους ανθρωπους ολο αυτο δυστυχως μπορει να διαρκεσει για μηνες ή ισως και χρονο. Θα σου προτεινα να πάρεις βοηθεια απο καποιο ψυχολογο, και σιγουρα για το προβλημα με τη καρδια σου να συμβουλευτεις ενα καρδιολογο. Ολα θα πανε καλα, να ξερεις δε θα ειναι για παντα ετσι. Καλο κουραγιο <3

Quote:

Originally Posted by Eleni11

Καλησπερα σας.. ειμαι 21 χρόνων πριν 6 μηνες περασα (μαλλον)την πρωτη μου κρίση πανικού,οπως ειπαν στα επείγοντα. Θα το πιάσω ομως απο την αρχή γιατι πραγματικα νιωθω αβοήθητη οσο δεν παει.
Ειχα κανει ενα βραδυ χρήση κάνναβης. Εκεινο το βραδυ τα εχασα τελείως,δεν ειχα καμια επικοινωνία με το περιβάλλον,αμφισβητούσα τα παντα και οταν λεω τα παντα ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν μπορουσα να καταλάβω αν κατι που εγινε πριν 2 λεπτά ηταν αληθεια η ψεύδαισθηση. Τραγική εμπειρία και μονο που το θυμαμαι τρέμω. Τα έβλεπα ολα διπλα νομιζα οτι τρελάθηκα στα αληθεια.
Μετα απο αυτο αρχισα καθε μερα σχεδόν να νιωθω οτι εχω θέμα με την καρδιά μου,είτε πονάω είτε τσιμπήματα είτε κράμπες. Και η δύσπνοια, η αδυναμια δεν με εχει αφήσει ΛΕΠΤΟ,απο τότε. Νιωθω συνεχεια ενα μούδιασμα στο στήθος και στην κοιλιά. Μονίμως νιωθω ενα άγχος απέναντι σε ολα. Φοβαμαι οτι θα χάσω τους ανθρωπους μου, φοβαμαι,συνέχεια.
Απο τοτε περασα 6-7 φορες (κρίσεις πανικού) αν ειναι κρίσεις πανικού, γιατι πραγματικα νιωθω οτι παιζει να εχω πάθει καρδιά τόσες φορες η απλα να πεθαίνω σιγ σιγα. Αλλα το πιστευω πραγματικα,ο πονος το μούδιασμα η δύσπνοια . Δεν το εύχομαι σε κανέναν.
Σας παρακαλω παρα πολυ δώστε μου μια βοήθεια στο τι να κανω πειτε μου οτι δεν τρελάθηκα γιατι δεν το αντεχω αλλο. Νιωθω οτι η καρδιά μου θα σταματήσει απο στιγμη σε στιγμη. Και Οχι άδικα γιατι η δύσπνοια και ο πονος ειναι απίστευτος.
Να σημειώσω οτι μερικες φορες αρχίζει αφου νιωθω οτι παγώνω σε ολο μου το σώμα,κυριολεκτικά παγώνω και δεν ζεσταίνομαι και για το τρέμουλο που παιζει μετα δεν το συζητω, απο τ κεφαλι μεχρι τ πόδια,και επειδή δεν μπορω να ανασάνω απο αυτο η καρδιά μ χειροτερεύει εκεινη τη στιγμη. Σας παρακαλω βοηθήστε με δεν το αντεχω αλλο. Πειτε μου αν τυχών εχει γινει κατι τέτοιο σε κάποιον; Πως μπορω να το ξεπεράσω; Ειναι οτι χειρότερο δεν ευχαριστιέμαι ουτε λεπτο τους τελευταίους μηνες, κυριολεκτικά ΔΕΝ με ευχαριστεί τιποτα απολύτως. Μονίμως εχω δύσπνοια και αδυναμία

Αγαπημένη μου Eleni11, καλησπέρα! Πόσο γνώριμα όλα αυτά που περιγράφεις! Τσιμπήματα, δύσπνοια, γιατροί κλπ κλπ... Η γνωριμία μου με τις κρίσεις πανικού έγινε στα 25 μου χρόνια. Νομίζω μια άγνωστη και τρομακτική εμπειρία αρκεί να ξυπνήσει το τέρας σε μία τόσο τρυφερή ηλικία χωρίς εμπειρία ζωής. Για σένα ήταν η κάνναβη, για μένα ήταν η πρώτη μου εργασία, σε ένα πολύ σκληρό και απαιτητικό περιβάλλον. Απαιτητικό βέβαια για τα τότε δεδομένα και μυαλά. Κοιτώντας πίσω από την ηλικία των 40, διαπιστώνω πως έχω κάνει πολύ πιο δύσκολα πράγματα από εκείνο.
Θυμάμαι να νιώθω να μην μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, δύσπνοια, πόνος στο στήθος, απόγνωση και ένα σωρό άλλα πράγματα. Επισκέψεις στο νοσοκομείο, σε γιατρούς και μια φοβία που προέκυψε με τα λεωφορεία. Θυμάμαι να μπαινοβγαίνω με τη μαμά μου για 1-2 στάσεις για να ξεπεράσω το φόβο για πολύ καιρό. Θυμάμαι το μπαμπά μου να κλαίει στο νοσοκομείο, θυμάμαι την απόγνωση ενός ταξιτζή που νόμιζε ότι έπαθα έμφραγμα, πω πω δύσκολη εμπειρία... Θυμάμαι επίσης, μια γιατρό να μου λέει: "καλό είναι να ξεκινήσεις αγωγή" και να γυρίζω σπίτι, πεπεισμένη πως θα κλειστώ στο ψυχιατρείο και πως η ζωή μου τελείωσε. Και φυσικά, κλάμα ατελείωτο....

Θα σε συμβούλευα με πολλή αγάπη και κατανόηση, πριν από όλα να απορρίψεις παθολογικούς παράγοντες. Χωρίς βέβαια να σου προτείνω να περνάς όλη σου τη μέρα στα ιατρεία και στα νοσοκομεία. Κάποιες απλές εξετάσεις ρουτίνας, που ούτως ή άλλως θα κάνεις κάθε τόσο στη ζωή σου. Σε εκείνη τη φάση, ανακάλυψα ότι είχα ορθοστατική υπόταση, χαμηλό σίδηρο και χαμηλό αιματοκρίτη. Όλα αυτά είναι απόλυτα διαχειρίσιμα και δε με ξαναενόχλησαν στη ζωή μου, ωστόσο σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο είχαν σημασία. Θυμάμαι το γιατρό μου να μου λέει ""η κρίση πανικού χτυπάει πάντα ένα αδύναμο σώμα, φρόντισε να τρως και να ενυδατώνεσαι καλά". Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για κάθε φάση της ζωής σου. Από αυτά που γράφεις, το ένστικτό μου λέει πως δεν έχεις απολύτως τίποτα, αλλά αυτό θα σου το επιβεβαιώσει ένας γιατρός.

Στη δική μου περίπτωση, ο πανικός μου οφειλόταν στην αδυναμία μου να ελέγξω απόλυτα την παρουσία μου σε εκείνο το χώρο και τον χώρο τον ίδιο. Ήταν απίστευτα τρομακτικό να μπω στα καλούπια ενός απαιτητικού χώρου εργασίας. Τη μία μέρα ήμουν ένα άπειρο κορίτσι με όνειρα και ενθουσιασμό. Την άλλη μέρα, ήμουν μια υπάλληλος με πολλούς ρόλους, άπειρα καθήκοντα και τεράστια πίεση χρόνου. Βλέπεις ήταν η πρώτη μου δουλειά ως απόφοιτη και η άγνοια κινδύνου ήταν καθοριστική.

Αν και οι εμπειρίες μας είναι διαφορετικές, νιώθω πως βιώσαμε κάτι κοινό. Περιγράφεις μια εμπειρία στην οποία δεν είχες κανένα έλεγχο στον εαυτό σου και το περιβάλλον, δεν είναι λογικό να φοβήθηκες πολύ και να τρέμεις μόνο που το περιγράφεις? Εγώ είχα το χρόνο να προσαρμοστώ, ήταν μια δουλειά που έμαθα και συνήθισα με τον καιρό. Η δική σου εμπειρία ήταν απλά βίαιη και τρομακτική, και είναι απόλυτα λογικό να φοβήθηκες. (Είχα μια παρόμοια εμπειρία με την κάνναβη, δεν έκανα ποτέ χρήση η ίδια, γιατί πήγα αργότερα και πολλοί άλλοι στην παρέα ένιωσαν ακριβώς όπως εσύ. Ο φόβος μου για αυτό που είδα με απέτρεψε κι έτσι ποτέ δεν έκανα χρήση η ίδια μέχρι και σήμερα. Φυσικά χαίρομαι που έγινε έτσι, μεγαλώνοντας θα δεις ότι η χαρά της ζωής δεν κρύβεται σε τέτοιες εμπειρίες)

Πιστεύω πως σου χρειάζεται χρόνος για να το ξεπεράσεις και για να γράφεις, μάλλον έχεις έντονη την ανάγκη να μιλήσεις για αυτό και σταδιακά να το αφήσεις πίσω σου. Η συνομιλία με έναν ειδικό θα σε βοηθήσει πολύ, σίγουρα θα σου πει κάτι που δεν θα το έχεις ακούσει από άλλον. Μπορείς να επισκεφτείς κάποιον ή να κάνεις μια αρχή καλώντας σε μια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, όπως πχ η 10306.

Φρόντισε το σώμα σου και μαζί, φρόντισε και την ψυχή σου. Αγκάλιασέ αυτό που σου συνέβη με αγάπη, είναι μια εμπειρία από τις πολλές που θα βιώσεις και θα σε κάνουν καλύτερη. Προσωπικά, αυτό έκανα. Με τη βοήθεια ενός στοργικού γιατρού, προσπάθησα να καταλάβω τι με φόβισε. Δεν παραιτήθηκα από εκείνη τη δουλειά, αν και θα μπορούσα. Συνεχίζω να ασκώ το ίδιο επάγγελμα μέχρι σήμερα, το αγαπώ πολύ και χαίρομαι που δεν τα παράτησα τότε. Αντίστοιχα και εσύ, μην παραιτηθείς από τη ζωή. Να είσαι σίγουρη ότι θα περάσει, κάποια στιγμή θα μιλάς για αυτό σα να μη το έζησες. Μη χάνεις το κουράγιο σου και άσε τον εαυτό σου να ξεσπάσει και να αναρρώσει.

Επίσης, η οικογένεια μπορεί να βοηθήσει ακόμη κι αν δεν το φαντάζεσαι. Άλλωστε οι γονείς σου, λογικά ανήκουν σε μια γενιά όπου η χρήση κάνναβης ήταν συνηθισμένη. Ίσως έχουν κάποια προσωπική εμπειρία και το σημαντικότερο, ίσως καταλάβουν απόλυτα το τι βίωσες.

Σου εύχομαι να εξελιχθούν όλα όμορφα, είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό θα περάσει. Προσωπικά, δεν ξαναβίωσα κρίση πανικού και το σημαντικότερο, έχω τη σιγουριά ότι δε θα μου ξανασυμβεί. Ακόμη όμως και αν συμβεί (γιατί είναι ανθρώπινο κι αυτό), νιώθω ότι θα το νικήσω.
Σε φιλώ,
Μ.