Κοινωνική Φοβία

Quote:

---

Originally posted by Vassilis13
Hello σε ολους! Καταρχας θα ηθελα να ζητησω απο μερικους αν γινεται να μην αναφερουν οτι εχουν κοινωνικη φοβια αν οντως δεν εχουν ( τουλαχιστον οπως συμπερενεται απο τα λεγομενα τους π.χ. Absolut, katatonia ) γιατι προκαλουν συγχηση σε αυτον που το εχει και ζηταει μια βοηθεια. Ας πουν την αποψη τους για το θεμα χωρις να υοθετουν την φοβικη παθηση, η χωρις να βαζουν ταμπελα στην φοβια τους αν δεν γνωριζουν ακριβως.

---

Φίλε ομολογώ ότι δεν κατάλαβα έτσι όπως το γράφεις αν αναφέρεσαι σε μένα ότι ΔΕΝ έχω κοινωνική φοβία , αλλά αν το νομίζεις έτσι κάνεις λάθος.Στο σχολείο περνούσα μαρτυρικά γιατί όλη την ώρα ένιωθα άγχος για τη στιγμή που θα έπρεπε να μιλήσω στο μάθημα.Όταν τελικά οι καθηγητές μου έδιναν το λόγο ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγει , την καρδιά μου να χτυπά , το στόμα μου να ξεραίνεται και γενικά μια ακαθόριστη πίεση που με εμπόδιζε να μιλήσω.Η σκέψη ότι θα ακουστεί η φωνή μου με γέμιζε άγχος.Όλες οι ώρες περνούσαν έτσι ενώ κατά τα άλλα δε μιλούσα ποτέ με αποτέλεσμα να χάσω όλα τα πολύ σημαντικά στάδια κοινωνικοποίησης κατά την εφηβεία.Και όλη αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε έτσι μέσα σε δυο τρεις μήνες , ενώ στο δημοτικό μου άρεσε να συμμετέχω στο μάθημα ! Κι ενώ λοιπόν στην αρχή κώλωνα να μιλήσω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες , μετά τα 18 σιγά σιγά αυτό περιορίστηκε με τον καιρό σε συγκεκριμένες καταστάσεις.Γι\'αυτό πιστεύω ειλικρινά ότι η φοβία αυτή μπορεί ως ένα βαθμό να ξεπεραστεί.Πώς τα κατάφερα ; Τότε δεν πήγαινα σε ψυχολόγο , αλλά στο Πανεπιστήμιο άρχισα σιγά σιγά να μιλάω στο τετ α τετ με άτομα , μετά βρέθηκα σε κάποιες παρέες με \"καλό κλίμα\" και γενικά άρχισα να κυκλοφορώ μόνος μου έξω.Υπήρξε σημαντική βελτίωση , το πώς ακριβώς έγινε δεν το ξέρω , αλλά έγινε.

xereis kaneis gia omoiopathitikh?

Quote:

---

Originally posted by Vassilis13
Hello σε ολους! Καταρχας θα ηθελα να ζητησω απο μερικους αν γινεται να μην αναφερουν οτι εχουν κοινωνικη φοβια αν οντως δεν εχουν ( τουλαχιστον οπως συμπερενεται απο τα λεγομενα τους π.χ. Absolut, katatonia ) γιατι προκαλουν συγχηση σε αυτον που το εχει και ζηταει μια βοηθεια. Ας πουν την αποψη τους για το θεμα χωρις να υοθετουν την φοβικη παθηση, η χωρις να βαζουν ταμπελα στην φοβια τους αν δεν γνωριζουν ακριβως.

---

κυριε βασιλη

1) πριν γραψεις μια αποψη για καποιον καλο θα ηταν να διαβασεις τι εχει γραψει αυτος και να μην βγαζεις δικα σου συμπερασματα....γιαυτο αν κοιταξεις το ποστ μου θα δεις οτι δεν αναφερω πουθενα οτι εχω κοινωνικη φοβια (με χαρτι γιατρου!).απλα εχω τα ιδια ακριβως συμπτωματα...

2)το αν εχω η δεν εχω ασε να το διακρινει ο γιατρος(παντως μακαρι να μην εχω...δε το θεωρω αξιωμα)

3)εγω εγραψα το δικο μου βιωμα πιστευωντας οτι ειναι καλο να μοιραζομαι αποψεις με ατομα που εχουμε τα ιδια συμπτωματα ακομα και αν δεν εχω παει στο γιατρο να μου δωσει το χαρτι της επισημης κοινωνικης φοβιας

4)πιστευω οτι μια βασικη βοηθεια για αυτον που ζηταει βοηθεια ειναι να δει οτι υπαρχουν και αλλοι σαν αυτον και οτι δεν ειναι μονος...

Γεια σας παιδια!
Συγγνωμη αν παρεξηγηθηκα. Δεν ηθελα να γινω κακος με αυτα που εγραψα ουτε να θειξω κανεναν. Ισα ισα που συμφωνω με τον katatonia που λεει οτι δεν ειναι αξιωμα. Ισως εγω δεν εκφραστικα σωστα και ζητω συγνωμη ιδιως απο τους Absolut και katatonia.
Αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι επειδη το post ηταν για κοινωνικη φοβια το να λεει καποιος που εχει (μαλλον)αλλη αγχωδη διαταραχη καποια πραγματα δεν ειναι κακο, αρκει να μην υοθετει οτι ειναι το ιδιο με τον συγγραφεα του post καθως μπορει να τον μπερδεψει.
Thats all και sorry και παλι αμα ημουν λιγο καπως αλλα και η ψυχολογια της στιγμης πολλες φορες δεν σε βοηθαει να εκφραστεις σωστα.
Cu guys :)

καλημέρα σε όλους!

έχω και γω προβλήματα κοινωνικής φοβίας περίπου καμιά δεκαριά χρόνια. Έχω κάνει γνωστική ψυχοθεραπεία και ενώ με βοήθησε πολύ σε αρκετά άλλα πράγματα που είχα αποκτήσει λόγω αυτού (ειδικές φοβίες, κατάθλιψη, πανικός κτλ.) δεν μπόρεσε όμως να με βοηθήσει στο θέμα της κοινωνικής φοβίας. Ο λόγος ήταν ότι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις γνωσιακές τεχνικές, ιδίως της απευαισθητοποίησης σε κοινωνικές περιστάσεις, δεν μου ήταν εύκολο να φτιάξω σταδιακά βήματα. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι να κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία κάποιου είδους. Υπάρχει κάποιος που έχει κάνει τέτοιου είδους θεραπεία να μου πει αν τον βοήθησε καθόλου να το ξεπεράσει?

γεια σου
να σου πω την αληθεια δεν εχω κανει ποτε ομαδικη ψυχοθεραπεια παντως εχω ακουσει καλα λογια. Νομιζω πως το γεγονος οτι θα γνωρισεις και αλλα ατομα που σε καταλαβαινουν τα οποια αντιμετοπιζουνε το ιδιο προβλημα θα σε βοηθησει πολυ. Στο καω κατω δν εχεις τιποτ ανα χασεις, που ξερεις μπορει να κανεις και καινουργιες φιλιες

βασικά με είχαν προτρέψει και οι 2 ψυχολόγοι που είχα.. είναι λέει ιδανικό για την συγκεκριμένη φοβία. Από την άλλη είναι πάρα πολλά τα είδη θεραπείας και δεν ξέρω τι θα με βοηθήσει πιο πολύ ούτε ξέρω κάποιον ψυχολόγο που είναι ειδικευμένος σε αυτόν τον τομέα και να είναι σίγουρο ότι ξέρει τη δουλειά του και έχει μια στοιχειώδη εμπειρία. Από το internet που κοίταξα βρήκα μόνο ονόματα και διευθύνσεις από κάποιους ελληνικούς συλλόγους και δεν με πολυβοηθάει αυτό.

Τι να σου πω δεν ξερω συγκεκριμενους γιατρους, παντως ισως σε καποιο κετρο ψυχικης υγειας εχουν καποιο τετοιο προγραμμα. Παντως οντως ακουγετε ιδανικο για την φοβια σου

τουλάχιστον όλο και σε κάτι θα βοηθήσει συν την εμπειρία... thanks!

herethere γεια σου. Εισαι απο Αθηνα? Αν ναι μπορω να σου προτεινω το κεντρο που πηγαίνω εγω και ειμαι αρκετα ευχαριστημενος.

geia sou

apo athina eimai... exo brei ena kentro alla den eimai sigouros an einai kalo... an mporeis pes mou se poio pas kai an exei omadiki psixotherapeia... thanks :)

Quote:

---

Originally posted by TauKapa
Καλησπέρα.
Ειμαι 24 ετών.
Πάνε 9 χρόνια από τότε που άρχισαν να με ταλαιπωρούν τα ψυχοσωματικά και να διαλύουν βήμα βήμα τη ζωή μου.
Δεν μπορώ να κάτσω σε ένα τραπέζι με έναν άνθρωπο, να μπω σε ένα λεωφορείο, να πάω σε μια υπηρεσία, να πάω να πιω ένα ποτό, να παρουσιάσω μια εργασία στη σχολή μου, να πω δυο κουβέντες με κάποιον χωρίς να αρχίσω να ιδρώνω, να αισθάνομαι ότι πνίγομαι, και να με πέρνει η μπάλα να γίνεται κρίση πανικού με αποπροσανατολισμό, ταχυκαρδία, αίσθηση χαμού, αίσθηση θανάτου.

Φοβάμαι τους άλλους που με κοιτάνε, φοβάμαι τη γνώμη του συνομιλητή μου για μένα, φοβάμαι συνεχώς μην κάνω κάποια γκάφα και οι άλλοι γελάνε.

Έκανα 5 χρόνια γνωσιακή ψυχοθεραπεία, που με βοήθησε να καταλάβω το πρόβλημα (τη γενεσιουργο του αιτία) αλλά όχι να το λύσω (να το αποβάλλω από το υποσυνείδητό μου).
Περασα πολλές περιόδους με κατάθλιψη όπως και τώρα που γράφω.
Πέρνω effexor 75ari, 100mg zoloft, 100 mg topamac, 60 mg centrac ηρεμιστικό και 15mg zyprexa, ημερησίως.
Ενα ωραιότατο κοκταίηλ και πάλι τίποτα δεν γίνεται.

Όλα έχουν πάει πίσω. Η ζωή μου έχει πάει πίσω. Ζηλεύω τους άλλους που έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν. Εγώ είμαι έξι χρόνια στη σχολή μου που απαιτεί παρουσίαση εργασιών, και πάντα κολώνω. Όταν αποφασίζω να προχωρήσω όλος ο οργανισμός μου καταρέει, και τα λίγα μαθήματα που κατάφερα να κάνω παρουσίαση (μιλάμε για υπόθεση του ενός άντε δύο λεπτών) γύρισα σπίτι κατάκοπος και είμουν λες και έσκαβα.

Για να μην σας κουράζω.
Υπάρχει λύση για την κοινωνική φοβία? Θεραπεύεται? Εγώ πια έχω φτάσει στα όρια μου. Περνούν τα χρόνια χωρίς να ευχαριστιέμαι τίποτα, και τρέμω αυτά που θα ακολουθήσουν.

---

Θεραπεύεται, όπως όλες οι ψυχικές παθήσεις.

Εχω βρεθεί στην κατάσταση που περιγράφεις και σε χειρότερη τολμώ να πω, ωστόσο με 4 χρονη ψυχοθεραπεία, πλέον, δεν το πιστεύω οτι κάποτε είχα κοινωνική φοβία.


Πρέπει με έναν ειδικό να βρείτε την ρίζα του κακού και να το ξεριζώσετε.

Και φυσικά, να θέλεις.

Αν θέλεις, όλα γίνονται. Καλή τύχη σου εύχομαι !

Quote:

---

Originally posted by herethere
geia sou

apo athina eimai... exo brei ena kentro alla den eimai sigouros an einai kalo... an mporeis pes mou se poio pas kai an exei omadiki psixotherapeia... thanks :)

---

Σου δινω την επισημη σελιδα τους που εχει ολα τα στοιχεια. Εκει παω και ειμαι ευχαριστημενος.

http://www.opc.gr/gr/

Κι εγώ έχω περάσει κοινωνική φοβία για αρκετά χρόνια (από τα σχολικά) και δεν μπορώ να πω ότι την έχω ξεπεράσει πλήρως.

Κάποια παιδιά είπαν πολύ σημαντικά πράγματα που είναι κλειδιά στην αντιμετώπισή της.

Quote:

---

originally posted by nisafi
Δεν ξέρω αν όντως βοηθάω, δεν ξέρω πού θα πάω παρακάτω, αυτό που θέλω να πω είναι ότι για ανθρώπους που φτάνουν να χάνουν την απόλαυση της ζωής γιατί νιώθουν διαρκώς ανεπαρκείς, μπορεί ένα πρώτο βήμα να είναι να μην απαιτούν από τον εαυτό τους να δώσει λύσεις σε όλα και τώρα, ακόμα και όταν υποφέρουν. Άνθρωποι σαν κι εμάς, που υποφέρουμε πολύ, ξέρουμε πια να είμαστε πολύ ανεκτικοί με τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες των άλλων. Ε, ίσως να μπορούμε να το κάνουμε και με εμάς, έστω για αρχή.

---

Quote:

---

originally posted by AlexSheva
2 pragmata:to 1 itan n t xw kala me ton eauto mou(na min psaxnw to teleio ktlp dn prokite n ginei kati tetoio) k to 2 n min pernw toso sovara tous gyrw mou..mou fuge megalo varos..

---

Και το άλλο σημείο-κλειδί είναι η ομαδική θεραπεία που πρότειναν κάποια παιδιά.
Τέλος, οι ζεστές και αληθινές ανθρώπινες σχέσεις είναι από μόνες τους θεραπευτικές.

Μην απελπίζεστε ότι κάτι δε θεραπεύεται, όσο σοβαρό κι αν είναι. Εφόσον είναι θέμα βραχυκυκλώματος στο μυαλό μας λόγω τραυματικών εμπειριών, τίποτα δεν είναι ανίατο.
Τόσο καιρό μπορεί κάτι να είναι αθεράπευτο γιατί ίσως δεν κοιτάμε προς τη σωστή κατεύθυνση ή/και δεν εμένουμε περισσότερο σε αυτή...

Quote:

---

Originally posted by TauKapa
Το ότι υποτροπίασα είναι σίγουρο και επειδή έχω περάσει αρκετές φορές την φάση της κατάθλιψης ανέφερα στο γιατρό μου αμέσως τα συμπτωματα και γι αυτό μου ξεκίνησε το effexor εδώ και λίγες μέρες, που ξέρω και ξέρει ότι σε μένα έχει αποτελέσμα θετικό (είχαμε δοκιμάσει και ladose παλιότερα και δεν είχε κάνει τίποτα).

Την κατάθλιψη την καταφέρνω. Το ξέρω ότι τις άσχημες σκέψεις μου τώρα, θα τις έχω ξεχάσει όταν δράσει το effexor.

Με την κοινωνική φοβια όμως τι γίνεται? Που δεν έχει σταματήσει να παρουσιάζει συμπτώματα ποτέ?
Ο γιατρός μου έδωσε zyprexa. Τίποτα.
Τώρα μου πρόσθεσε και τα zoloft. Πάλι τίποτα.

9 ολόκληρα χρόνια τα ίδια. Ε, μέσα σε αυτήν την κατάσταση που σε κλείνει μέσα στο σπίτι και σε κάνει ανήμπορο, φυσικό είναι να σου χτυπήσει την πόρτα και η κατάθλιψη.

---

Όχι ότι θέλω να σε \"μπριζώσω\" αλλά η \"μοναξιά\" είναι πολύύύύύύύύ πιο κοινό χαρακτηριστικό της κοινωνίας που ζούμε απ\'ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά για μην γενικολογούμε θα σου πω για εμένα. Εγώ για προσωπικούς λόγους έχω κλειστεί εδώ και μερικά χρόνια σπίτι μου. 3 χρόνια τώρα παιρνώ το 90% της ημέρας μου κλεισμένος μέσα (πέρα από τις σπουδές). Εκεί που σπουδάζω δεν ξέρω σχεδόν κανέναν και ο μόνος λόγος που θα βγω θα είναι για τα βασικά και 1 φορά την βδομάδα μπορεί να βγω με έναν γνωστό μου (όχι φίλο αναγκαστικά) να δούμε καμιά ταινία. Στο πατρικό μου που είμαι τώρα π.χ. έχω μεγάλη παρέα ας το πούμε που γενικώς πέρναγα καλά μαζί τους και τώρα εάν \"κάτσει\" θα βγω και με αυτούς... Το καλοκαίρι ΥΠΕΡΣΠΑΝΙΑ (όλο το καλοκαίρι τους είδα 2 φορές περίπου) - τον χειμώνα (Χριστούγεννα π.χ.) σχετικά συχνά.

Όμως, τους 11 μήνες του χρόνου και τις 22 από τις 24 ώρες της ημέρας τις περνάω σπίτι μου. Όμως δεν έχω κατάθλιψη και δεν νομίζω να πάθω ποτέ κατάθλιψη λόγω μοναξιάς. Όχι επειδή είμαι Σούπερμαν (το άκρως αντίθετο μάλιστα) αλλά επειδή δεν έχω χάσει ελπίδα για το πρόβλημα μου ΚΑΙ επειδή απασχολώ το μυαλό μου με πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξεφεύγω τελείως από την μιζέρια μου. Εάν τελικά χάσω ελπίδα, ναι μπορεί να στεναγχωρηθώ ανεπανόρθωτα ή αν κάποιος μου πάρει τα βιβλία μου, τις ταινίες μου, το PC μου, κτλ. Επίσης, σε εμένα βοηθάει οι οικογένεια - ο αδερφός μου και οι γονείς. Είναι καλό να τους έχω κοντά μου (σε αντίθεση με το όταν σπουδάζω).

Εγώ λοιπόν πριν πάμε σε ψυχοθεραπείες θέλω να ξέρω εάν ασχολήσε με κάτι πέρα από το άγχος σου (είναι FULL-TIME δουλειά - το ξέρω, το έχω περάσει και \'γω). Έχεις οικογένεια μαζί σου; πως τα πάτε; σε βοηθάνε ή σε \"χειροτερεύουν\";