ένα από τα άγρια 19 μου, σε προσπάθεια να βγω από την πολυτοξικομανία μου, και που έπρεπε να υποκρινόμουν στην κοινωνία ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ήμουν: ένας εξοργισμένος νέος, με μια αμημένη παιδική ηλικία που με οδήγησε σε μια επαναστατική/αρρωστημένη εφηβεία, γεμάτη ναρκωτικά, ύπνο στα πάρκα, παραβατική συμπεριφορά. Οπότε στην προσπάθεια αυτή επανένταξης στην κοινωνία και για να βγω από αυτό το αδιέξοδο των ναρκωτικών, προσποιόμουν ότι όλοι αυτοί οι λόγοι -που ξεκινούσαν από παιδί και- που με οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη δεν υπήρχαν και παρίστανα το ''φυσιολογικό'', μετανιωμένο και παραστρατημένο καλό παιδί που επιτέλους συνετίστηκε. Που ακολούθησε έπειτα μια πολύχρονη μοναχική ενηλικίωση αφού όλοι οι αγαπημένοι μου φίλοι είχαν καταντήσει είτε φυλακόβια φαντάσματα, είτε σκελετωμένα ζόμπι με έιτζ, είτε ανάμνηση κάτω απο μαρμαρόπλακες.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Ο κύριος Χ σηκώθηκε, έπλυνε το πρόσωπό του, φόρεσε την μάσκα του και έφυγε για την δουλειά.
Στο ανσανσέρ, κατεβαίνοντας, συνάντησε τον γείτονα και του χαμογέλασε, ψεύτικα, με προσποιητή ευγένεια.
Είχε παίξει τον πρώτο ρόλο ' συνέχισε λοιπόν για την δουλειά του...
Έτσι ειναι, ηθοποιοί οι άνθρωποι, όλοι.
Κάθε πρωί φοράμε την μάσκα και ανάλογα συμπεριφερόμαστε.
Προσποιούμαστε, παίζουμε θέατρο, κάνουμε υπομονή ' θα βγει και αυτή η μέρα.
Το βράδυ, πριν κοιμηθείς, σκέφτεσαι τι χειροκροτήματα πήρες, τι αποδοκιμασίες, και τα κρατάς υπόψιν σου.
Την επόμενη μέρα, θυμήσου, πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο.
Για να αγαπήσει το κοινό περισσότερο τον ηθοποιό.
Το αυριανό χειροκρότημα πρέπει να είναι πιο δυνατό, πιο ηχηρό, πιο ζεστό.
Η αυριανή παράσταση πρέπει να έχει καλύτερο φινάλε...
