Printable View
θυμασαι οταν η dissolve ειπε πως δεν μπορει να παει στην Αγγλια γιατι η σχεση με τη μαμα της ειναι τετοια που την κρατα πισω?
ε κατι τετοιο συμβαινει
ε εγω θα πηγαινα στην αγγλια
αλλα το μυαλο μου θα ηταν στις τυψεις στη θλιψη τον αποχωρισμο τους και τη μοναξια
και οχι στο δημιουργικο κομματι του παω στην αγγλια
αυτο εχει γινει που λεω....
οποτε ιδου
τι αλλο να γραψω πιο προφανες?
και η di ειναι μονο 19 εγω εικοσιεφτα και βαλε....
Στην αρχή και εγώ νόμιζα ότι δεν μπορείς να συμβιβαστείς στην ιδέα ότι θα τους χάσεις.Μου θυμίζει την δική μου οικογένεια και πολλά απο αυτά που γράφεις τα αισθανόμουν-αισθάνομαι και εγώ.Υπερβολικά υπερπροστατευτική και δυναμική μάνα και ένας γρινιάρης πατέρας αδύναμος που είχε ανάγκη απο μάνα και όχι απο γυναίκα.Και εγώ στη μέση να με αγαπούν παθολογικά και συγρόνως να είμαι παρούσα σε τσακωμούς να μην υποχωρεί κανείς ο ένας να λέει στον άλλον θα τρελλάνεις το παιδί,να κλαίει η μάνα μου αν δεν φάω αλλά να μην μπορούν να καταλάβουν τι ζημιά μου έκαναν στην ψυχολογία.Στα μάτια μου η μάνα μου ήταν η δυνατή πάντα είχε την τάση να λέει με καμάρι πόσα έκανε όταν ήταν νέα και πόσο έξυπνη ήταν.Ο πατέρας μου στα μάτια μου και λόγω της συμπεριφοράς του απέναντι στην μάνα μου δεν ήταν ο πατέρας που ήθελα δεν ήταν στήριγμα.Τα σωματικά προβλήματα υγείας του τον έκαναν να ζηλεύει την μάνα μου και να προσπαθεί να την μειώσει.Απο την πλευρά της η μάνα μου απαντούσε με ανάλογο τρόπο και εγώ να παρακολουθώ επι καθημερινής βάσης το ίδιο έργο.Παράλληλα αγαπουσαν το παιδί και το μόνο που ήξεραν να μου λένε μη το ένα μη το άλλο πρέπει το ένα πρέπει το άλλο,όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια το ήξερε και αυτό η μάνα μου προκαλώντας μου μια δοβία προς το άλλο φύλλο.Φανταστείτε ότι τελείωσα λύκειο θηλέων και στα 18 έτρεμα απο ντροπή να μιλήσω σε άνδρα.Παρράλληλα φρόντιζε να μου υπενθυμίζει η μάνα μου πόσο έμοιαζα στον χαρακτήρα του πατέρα μου δειλή, βαριέμαι τα πάντα εύκολα πως θα κάνω οικογένεια και διάφορα τέτοια.Είχα επηρεαστεί πολύ παντρεύτηκα μικρή εναν άνδρα που δεν είχε τα ελαττώματα του πατέρα μου.Δεν έζησα μια σχέση δεν αγάπησα δεν άφηνα ελεύθερο τον ευτό μου.Τον πρώτο χρόνο του αρραβώνα δεν είχα ούτε ολοκληρωμένες σχέσεις με τον αρραβωνιαστικό πάντα είχα την εικόνα της μάνα μου πρόσεχε κ.λ.π Θυμάμαι στο γαμήλιο ταξίδι όπου έβλεπα τηλεφωνικό θάλαμο ήθελα να της τηλεφωνήσω να μην ανησυχεί ακόμη και εκεί το μυαλό μου ήταν εκεί.Η ιστορία μου συνεχίζεται με μια ζωή όλο προβλήματα αρρώστειες,ενοχές πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις και εγώ το δειλο παιδί το φοβισμένο βρέθηκα να χειρίζομαι καταστάσεις που ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη δεν περίμενα να δώ.Με τα χρόνια άρχιζαν πολλοί να με λένε ηρωίδα και δεν ήξεραν ούτε στο μισό τι περνούσα.Τώρα στα 80 πλέον παραδέχτηκε η μάνα μου τις ευθύνες της τόσα χρόνια εθελοτυφλούσε και ο εγωισμός δεν την άφηνε να το παραδεχτεί τώρα κατάλαβε ότι όταν ζητούσα βοήθεια 2ο χρόνων κοριτσάκι μαμά θα περάσω μαύρη ζωή δεν πρέπει να γίνει ο γάμος.Η μαμά βράχος και τι θα πεί ο κόσμος;τι να σκεφτώ πόσο αφελής πόσο υποτίμησα την ζωή μου γιατί δεν διεκδίκησα τίποτε;πως μπόρεσε μια μάνα που πραγματικά λάτρευε το παιδί της να είναι παράλληλα τόσο σκληρή;ακόμη και παντρεμένη με παιδιά προσπαθούσα να ελευθερωθώ και ήταν δύσκολο γιατί πλέον ζούσε μέσα απο τη δική μου ζωή.Researcher προσπάθησε να ζήσεις ξεκόλα όσο είναι νωρίς έχεις τόσα που εγώ δεν είχα.
αχ γιωτα!
συγκλονιστικο!
το ξεκολλα βεβαια μια κουβεντα ειναι!
ειμαι πολυ συναισθηματικη για να ξεκολλησω
δεν με βοηθα η ιδιοσυγκρασια μου σχεδον καθολου
αλλα καπως θα γινει σιγουρα αυτο
θελω υγειη σχεση και χαρουμενη
βαρεθηκα την οψη του χαμενου
μηπως τοτε να κανεις μια κουβεντα μαζι τους?
μηπως ανοιχτοι λογαριασμοι δεν σε αφηνουν να απελευθερωθεις?
Quote:
Originally posted by melene
μηπως τοτε να κανεις μια κουβεντα μαζι τους?
μηπως ανοιχτοι λογαριασμοι δεν σε αφηνουν να απελευθερωθεις?
δεν αισθανομαι να υπαρχουν ανοιχτοι λογαριαμοι
αν και ποτε δεν μπορουσαμε να επικοινωνησουμε χωρις φοβο
παντα υπηρχαν θυμοι που δεν εκφραζονταν και συναισθηματα που φοβομουν να εκφρασω ειδικα στον πατερα μου!
με μια ψιλοκαταθλιψη και κυκλοθυμικοτητα εκεινος ποτε δεν ηταν η καταλληλη ωρα και ποτε δεν τα ελεγα σωστα κατα τη γνωμη του
μηπως διατηροντας αυτα τα συναισθηματα προσπαθεις να δημιουργησεις εσυ την καταλληλη ωρα για να μιλησετε?
ξερεις πολλες φορες κανουμε πραγματα τα οποια δεν συνειδητοποιουμε στην προσπαθεια μας να τραβηξουμε την προσοχη των αλλων στην προκειμενη των γονιων σου..
Quote:
Originally posted by melene
μηπως διατηροντας αυτα τα συναισθηματα προσπαθεις να δημιουργησεις εσυ την καταλληλη ωρα για να μιλησετε?
ξερεις πολλες φορες κανουμε πραγματα τα οποια δεν συνειδητοποιουμε στην προσπαθεια μας να τραβηξουμε την προσοχη των αλλων στην προκειμενη των γονιων σου..
νιωθω οτι παρα τις αντιξοτητες
εχω μιλησει αρκετα μαζι τους
αλλα εσωτερικα δεν εχω ξεπερασει τη σχεση
νιωθω οτι παντα θα ειμαι σαν πενταχρονο που ζητα στοργη κατανοηση
η σαν ενηλικας που θα κοιτα πισω
μια απαραιτητη δοση τυψεων σε καθε ενεργεια
η μια δοση σχεδον ανοητης νοσταλγιας
οτι τους εχω αδικησει
οτιι δεν ξερω κατι που δεν μπορω να το επιλυσω πιο βαθεια...
οι τυψεις παντως δημιουργουνται οταν δεν μπορουμε να τεκμηριωσουμε αυτα που νιωθουμε,γιατι τα νιωθουμε..
εχεις μιλησει αρκετα μαζι τους..για ολα αυτα?κατι διατηρει ολα αυτα που νιωθεις..
μηπως η ταμπελα του ποτε δεν θα απαλλαγω απο αυτο?μηπως η πεποιθηση οτι δεν θα βρεις ποτε τη λυση?μηπως με το οτι δεν μπορεις να συμβιβαστεις με το πως ειναι οι γονεις σου?
Quote:
Originally posted by melene
οι τυψεις παντως δημιουργουνται οταν δεν μπορουμε να τεκμηριωσουμε αυτα που νιωθουμε,γιατι τα νιωθουμε..
εχεις μιλησει αρκετα μαζι τους..για ολα αυτα?κατι διατηρει ολα αυτα που νιωθεις..
μηπως η ταμπελα του ποτε δεν θα απαλλαγω απο αυτο?μηπως η πεποιθηση οτι δεν θα βρεις ποτε τη λυση?μηπως με το οτι δεν μπορεις να συμβιβαστεις με το πως ειναι οι γονεις σου?
ολα με αγγιζουν αυτα που λες και οι ερωτησεις που κανεις!
ισως δεν μπορω να συμβιβαστω με την ιδια τη ζωη
με την ανεπαρκεια και μη τελειοτητα των γονιων μου
με ολο το πακετο του απο παιδι γινομαι ενηλικας
και οντας καπως εγκλωβισμενη και λιγο ανησυχη και απο θεμα εργασιας ολο αυτο να εντεινεται!
πολυ καλες παρατηρησεις melene
Δεν αντέχω να διαβάζω αυτά γιατί ήταν η δική μου ζωή έτσι και χειρότερα.Κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί τους και εγώ δεν μπορούσα για πολλά χρόνια. Και τις φορές που προσπάθησα είχαν άσχημες αντιδράσεις.Την μάνα μου την έπιανε η καρδιά της ο πατέρας μου ήταν με το πιεσόμετρο και μου έλεγε θα πεθάνει και βασικά ασκούσαν ψυχολογική πίεση και τύψεις σε μένα.Μετά απο πολλά χρόνια έκανα την επανάστασή μου τώρα νιώθω θυμό με μένα και τύψεις για τα παιδιά μου.Κουράστηκα όσο δεν φαντάζεσαι να τα μεγαλώσω, η ζωή μου έπαιξε παιχνίδια και τώρα που τα σκέφτομαι φαίνεται τόσο μικρό αυτό το πρόβλημα μπροστά στα άλλα που αντιμετώπισα μόνη μου και που η δυναμική μάνα μου δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα.Αισθάνομαι ότι σε κάνουν να αισθάνεσαι τύψεις και απο την άλλη τους λυπάσαι.Και γίνεται πόλεμος μέσα σου.Αλήθεια μακάρι να ήταν αυτό και τίποτε άλλο το πρόβλημά μου.Ζήσε την ζωή σου γιατί και εγώ στα 29 νόμιζα πως έζω χρόνια μπροστά να ζήσω και έγινα 50 χωρίς να το πάρω είδηση ζούσα για όλους εκτός απο μένα.Μην κάνετε τα λάθη μου μιλήστε,ζήστε.Δεν το πιστεύω ότι γράφω τέτοια λόγια γιατί δεν έζησα και υπάρχει κενό πως μπορώ να το καλύψω;Παρ΄όλη την κατάθλιψη που προήλθε απο σοβαρούς λόγους αισθάνομαι μέσα μου ότι σταμάτησα στα 20 πόσο θα ήθελα για μια μέρα να γυρνούσε ο χρόνος να ζήσω όπως κάθε 20χρονο κορίτσι.Λυπάμαι την μάνα μου είναι στη δύση της ζωής της αλλά απο την άλλη δεν έχω περιθώρια.Να σας πώ κάτι κουλό;χθές είχα την γιορτή μου μαζευτήκαμε μερικοί συγγενείς ήπιαν οι άνδρες λίγο κρασί παραπάνω ξέχασα για 2 λεπτά τι έχω έκανα πλάκες και βρεθηκα πάνω στο τραπέζι να χορεύω ναι αστείο ακούγεται αλλά ήθελα να κάνω ότι ποτέ δεν θα τολμούσα.Σήμερα ο άνδρας μου ήταν πολύ χαρούμενος με φιλούσε και μου έλεγε τι ωραία περάσαμε.Του είπα ότι χάρηκα που μου ζήτησε μπροστά σε όλους ζαλισμένος απο το κρασί να τον φιλήσω σαν αντίποινα γιατί πήρα ενα παγωμένο μπουκάλι νερό βλέποντας ότι έχει πιεί και του περιέλουσα.
ειμαι και εγω σε αυτη τη φαση..με τη μητερα μου..
ξερεις ποσες φορες εχω πει μακαρι να ειχα αλλη μητερα?ξερεις ποσες αλλες εχω μετανιωσει που ειπα κατι τετοιο?ξερεις ποσο πολυ ζηλευω τους γονεις των αλλων?ξερεις ποσο πολυ με εγκλωβιζει η σχεση αυτη που εχω μαζι της?
σε καταλαβαινω..καταλαβαινω πως νιωθεις..οι παρατηρησεις μου αυτες ειναι παρατηρησεις που εκανε σε εμενα ο ψυχολογος οταν του ελεγα τα ιδια...
δεν μπορω να συμβιβαστω με την ιδια τη ζωη...
Γλυκούλα μου researcher
Το ξέρω ότι το ξέρεις, αλλα θα στο ξαναπώ: δε χρωστάς τίποτα στους γονείς σου. Αν αισθάνεσαι πως τους είσαι υπόχρεη για κάτι, να λες στον εαυτό σου ότι τους χρωστάς να ζήσεις μια ζωή που θα σε κάνει ευτυχισμένη, με τους δικούς σου ορους, τα δικά σου στάνταρ και τις δικες σου επιλογές. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να θαυμάζεις η να απεχθάνεσαι ώρες ώρες τους γονείς σου, αρκεί να θυμάσαι πως δεν οφείλεις ούτε να μιμηθείς το παράδειγμα τους κατά γράμμα αν δεν σου αρέσει, μονο και μονο επειδή εφαρμόστηκε επιτυχώς στη δικη τους ζωή, ούτε και να απορρίψεις αντιδράσεις και συμπεριφορές που ταιριάζουν στον χαρακτήρα σου, μονο και μονο επειδή δεν ήταν επιλογή των γονιών σου. Επίσης, και προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να το αποδεχτώ αυτό, δεν υπάρχει κανένας άγραφος κανόνας που να μας επιβάλει να είμαστε ταιριαστοί με τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Όσο και αν μια ευχάριστη, συμπνεουσα σχέση είναι το ιδανικό, μερικές φορες, αν οι συμμετέχοντες είναι ασύμβατοι χαρακτήρες με αντικρουόμενες απόψεις, είναι καλύτερα να αποδεχτούν την διαφορετικότητα τους και να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν, andi να προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο πως έχουν άδικο. Δεν είναι θέμα “καλού” η “κακού”, δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις, μονο προσωπικές επιλογές που διασφαλίζουν την ψυχική μας ισορροπία. Αν αυτό είναι μια στενή, υποστηρικτική σχέση με τους γονείς μας, είμαστε τυχεροί. Αν είναι αποχη και ζεστες αλλα τυπικές σχέσεις, δεν χάθηκε και ο κόσμος.
Και αφού τα είπα όλα αυτά, ξέρεις τι πιστεύω εν τέλη; Πως δεν μπορούμε ποτε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας ψυχολογικά, και αντί να αγχωνόμαστε ώστε να μην τους απογοητεύσουμε, αντί να σπαταλάμε την ενέργεια μας με άστοχες συγκρίσεις και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα βήματα τους (είτε ηθικά, είτε σε θέματα συμπεριφοράς, είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο) ίσως θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το γονεϊκό τους καθήκον τελειωσε πια, και πλέον είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μας και όχι καθοδηγητές. Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να τους αφαιρέσουμε το σκήπτρο που τους έχουμε δώσει και να τους κατεβάσουμε από το θρόνο του αδιαμφισβήτητου παραδείγματος προς μίμηση, να τους δώσουμε μια πιο γήινη, ανθρώπινη διάσταση. Πιστεύω πως θα σου έκανε καλο να διαιρέσεις σε κατηγοριες τη σχέση σου με τους γονείς σου, καθώς και τα στοιχεια που σε ελκύουν και σε απωθούν σε αυτούς και -όσο σκληρό η δύσκολο και αν είναι- να αγνοήσεις το συναισθηματικό δέσιμο, να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις πως και η μητέρα σου είναι εν τέλη ένας ακόμα άνθρωπος στο περιβάλλον σου, και να την “κρίνεις” όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο στη θέση της. Ξέρω πως ακούγεται κάπως άκαρδο, αλλα δεν είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει για πάντα, μονο μέχρι να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου τι σχέση θέλεις ΕΣΥ να έχεις π.x. με τη μητέρα σου, με ποια πλευρά της διαφωνείς και αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα σας, να διαλέξεις ποια κομμάτια της ταιριάζουν στη ζωή και την προσωπικότητα ΣΟΥ και θα κάνουν καλο σε ΕΣΕΝΑ αλλα να επιλέξεις τον δικό σου τρόπο να τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, και τελικώς ΕΣΥ να αποφασίσεις το βαθμό στον οποιο θα της επιτρέψεις να σε επηρεάζει.
Είναι σαν μια εσωτερική σχολη ζωγραφικής. Μπορεί ο δάσκαλος και δημιουργός ενός πινακα να είναι διακεκριμένος σε μεγάλη κλίμακα, μπορεί να είναι απλά “ο ζωγράφος της γειτονιάς”, όμως για καλο η κακό είναι ο επικεφαλής της σχολης και, για αυτούς που μαθητεύουν διπλα του, αποτελεί την αφετηρία κάθε σύγκρισης. Το λάθος όμως των μαθητευομενων ζωγράφων είναι πως νομίζουν ότι επειδή φοιτούν στη σχολη στην αρχή της καριέρας τους, οφείλουν να την παρακολουθούν για πάντα, και ακόμη και όταν αποφοιτήσουν, ότι έχουν να επιλέξουν μεταξύ 2 μοναχα μονοπατιών: η θα θαυμάζουν την τεχνική, τις χρωματικές επιλογές και την εν γένη νοοτροπία του μέντορα τους και θα προσπαθούν να την αναπαραγάγουν, ακόμα και μένοντας στη σχολη ώστε να έχουν συνεχή επαφή με τον πινακα και τον ζωγράφο, η θα την απορρίψουν εντελώς, θα δεχτούν μονο τα βασικά της ζωγραφικής και θα κινήσουν να δημιουργήσουν το ολοδικό τους στυλ, απαξιώνοντας τα όσα διδάχτηκαν από τη σχολη και τον ζωγράφο…
Kαι εγώ ερωτώ, γιατί μονο ασπρόμαυρες οι επιλογές; Απαιτεί περισσότερη δουλειά, χρόνο και ενέργεια από τη πλευρά του μαθητή, αλλα για εμενα οφείλει να παρατηρήσει το έργο του δασκαλου του, να διάλεξη ποίες τεχνικές του αρέσουν και θα μπορούσε να τις μιμηθεί στη δικη του κλίμακα, να ξεχωρίσει ποίες θεματικές επιλογές τον ξενίζουν και δεν ταιριάζουν με την αίσθηση που θέλει ο ίδιος να εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του, να εντοπίσει τις οποιες αδυναμίες του να φτάσει το επίπεδο του δασκαλου σε κάποιες πτυχές, αλλα και τα στοιχεια στα οποια τον ξεπερνά η τον υπερσκιάζει , και μετά να σηκώσει το κεφάλι στον κόσμο και να βρει κάτι που να εμπνέει τον ίδιο, ώστε να εφαρμόσει όλα τα προηγούμενα πάνω στο δικό του δημιούργημα. Και μετά την πρώτη νοσταλγια της προστατευτικής η καθοδηγητικής του πορείας υπό τη φτερούγα του ζωγράφου, αφού πελαγώσει λίγο με τη ζωή εκτος σχολης, με πείσμα και θέληση για ζωή να αρχίσει τη δικη του σταδιοδρομία, και να δημιουργήσει μια έκθεση που θα εκφράζει τις δικες του επιλογές και ικανοποιεί τον εαυτό του.
Και σε περίπτωση που ο δάσκαλος δεν είναι από τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν κάτι διαφορετικό από το δικό τους παράδειγμα, το εκτιμούν, είναι περήφανοι για το κομμάτι που επηρέασαν και επιβραβεύουν τη πρόοδο και την αλλαγή, αλλα δυσανασχετούν που ο νεαρός ζωγράφος απέκλινε από το παράδειγμα τους και ζηλεύουν και λίγο τις δημιουργίες του, ο μικρός μας ζωγράφος οφείλει να θυμηθεί πως πλέον δεν είναι μαθητής αλλα δημιουργός ο ίδιος, ισότιμος πια η και ανώτερος από τον μέντορα του, και αντί να αισθάνεται τύψεις, να προβάλει και να υπερασπίζεται το προσωπικό του στυλ του με υπερηφάνεια. Που ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή να γίνει και δάσκαλος ο ίδιος :)
Αν αισθάνεσαι πως τους είσαι υπόχρεη για κάτι, να λες στον εαυτό σου ότι τους χρωστάς να ζήσεις μια ζωή που θα σε κάνει ευτυχισμένη, με τους δικούς σου ορους, τα δικά σου στάνταρ και τις δικες σου επιλογές.
θα ειναι ομως ετσι?
θα με οδηγησουν σε καλο οι επιλογες μου?
κι αν οχι?
φοβαμαι και κιταζω πισω
γι αυτο το και αν
αλλα και το κοιταζω πισω ηδη ειναι μια ακυρη επιλογη και λαθος κατ εμε
οποτε τουλαχιστον ας επιλεξω
και οπου βγαλει
αχ dissolve
ευχαριστω τοοοοοσο πολυ για τον κοπο σου
για το τοσο διαυγες μυνημα σου
δεν ειναι πραγματα που δεν νωριζω
αλλα ειναι πραγματα που μοιρζομαστε κι αυτο ειναι που κανει ζωντανα τα οσα γραφουμε και ζουμε
αλλωστε αλλο τα βιβλια και εντελως αλλο η αχνιστη ανθρωπινη υπαρξη που αφουγκραζεται την υπαρξη και το προβλημα σου....!
θα εκτυπωσω το μυνημα σου και θα το διαβαζω συχνα!
περιεχει αληθειες που με αγγιξαν βαθεια αλλα ταυτοχρονα δεν με πληγωσαν καθολου!
απλα θα μου παρει καιρο να τις αφομοιωσω σε πτωτη φαση...
να τις δεχθω....να τις ζησω εν τελει.....
ομως αξιζει!
καπως ετσι ηταν στο μυαλο μου
ενα ενα οσα εγραψες με αγγιξαν αλλα με μια θετικη απαλη αισθηση....πολυ ομορφο αυτο!
εχεις χαρισμα! του λογου! να εισαι καλα κοπελα μου!
Και πόσο ώριμη για την ηλικία της.Αλλο ενα μπράβο και απο μένα