ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ,ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΠΩ,ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΙΑ!

Quote:

---

Originally Posted by ΑΧΒΑΧ

Αν έχεις διάγνωση, πρέπει να έχεις και από τους καθηγητές διαφορετική φροντίδα. θα βλέπουν σημάδια και σε κοροϊδεύουν γιατί συμπεριφέρεσαι διαφορετικά. Η απομόνωση και ότι τα παίρνεις όλα στραβά είναι από τον αυτισμό. Θέλει και από εσένα μεγάλη προσπάθεια να συμμετέχεις σε συζήτηση και να ακολουθείς μόνος σου τους υπόλοιπους. Ακόμα και σε πόλη να μένεις αν άρχισαν να σε κοροϊδεύουν για "αυτισμό" ίσως κάπου να το άκουσαν, οι γείτονες , οι συγγενείς και οι επιχειρήσεις στην περιοχή θα το ξέρουν από όταν ήσουν μικρός.
Η διάγνωση και η ειδική αγωγή νόμιζα πως στιγματίζει τα παιδιά αλλά κάποιοι πιστεύουν πως έτσι τα παιδιά μπορούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές και να δουλέψουν αργότερα. Έχουν δίκιο γιατί παλιότερα ήταν αναγκασμένα να σταματήσουν από το δημοτικό ή στο γυμνάσιο και να βρούν τον δρόμο τους χωρίς την στήριξη της οικογένειας.
Εσένα σε υποστηρίζουν οι γονείς σου?
Όλοι έχουν συναντήσει ένα άτομο με αυτισμό και πρόβλημα κοινωνικοποίησης, αλλά δεν τον πλησιάζουν αφού δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Ο ίδιος έχει άρνηση να γνωρίζει τους υπόλοιπους που βρίσκονται δίπλα του.

---

Αυτό που λες πιστεύω οτι είναι αλήθεια γιατί να φανταστείς οτι οι γονείς μου το ξέρανε χρόνια και δε μου είχανε πει τίποτα,οπότε υπάρχει πιθανότητα οτι μπορεί να είχε βγει απ έξω. Για να σου απαντήσω και το ερώτημα,πιστεύω πως δε ξέρουν οι ίδιοι πως να με βοηθήσουν πια.Από το δημοτικο θυμάμαι με φρόντιζαν με έναν διαφορετικό τρόπο οι δασκάλοι λες και ήμουν προβληματικό,δε μ άρεσε αλλά τουλάχιστον όμως εκεί νοιάζονταν.
Όμως στο λύκειο είναι χειρότερα τα πράγματα,εντάξει με τους περισσότερους καθηγητές έχω σταθερές σχέσεις,αλλά υπάρχει ένας καθηγητής της πληροφορικής που μου έχει φερθεί πολύ άσχημα,αδιάφορα και άδικα αντί να δείξει ενσυναίσθηση. Το χειρότερο είναι πως του χρόνου θα τον έχω και 6 ώρες γιατί θα πάω Οικονομικές Σπουδές,οπότε καταλαβαίνεις,τότε ξεκικά το αληθινό μαρτύριο. Εγώ όμως τον εαυτό μου κατηγορώ που φοβάμαι να τον υπερασπιστώ και δεν τον είχα βάλει τον τυπά στη θέση του την κατάλληλη στιγμή.Για τώρα ας έρθει ο Σεπτέμβρης πρώτα και τότε θα γράψω νέο thread για να εξηγήσω πως έχει η καινούρια κατάσταση.

Καλό θα ήταν να διεκδικήσεις κάποια είδηση φροντίδα για τα μαθήματα που θα γράψεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βοηθήσουν γιατί το θεωρούν άδικο για τους υπόλοιπους μαθητές αλλά αν η νομοθεσία σου δίνει το δικαίωμα να έχεις ξεχωριστό καθηγητή, προσπάθησε να τον έχεις.

Quote:

---

Originally Posted by ΑΧΒΑΧ

Καλό θα ήταν να διεκδικήσεις κάποια είδηση φροντίδα για τα μαθήματα που θα γράψεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βοηθήσουν γιατί το θεωρούν άδικο για τους υπόλοιπους μαθητές αλλά αν η νομοθεσία σου δίνει το δικαίωμα να έχεις ξεχωριστό καθηγητή, προσπάθησε να τον έχεις.

---

Ακούγεται ενδιαφέρον αυτό,ξεχωριστός καθηγητής,δε το γνώριζα να σου πω την αλήθεια.Αλλά πρέπει να είμαι πρώτα σίγουρος για το αν θα παραμείνει του χρόνου αυτός ο καθηγητής ή όχι,ας έρθει ο Σεπτέμβρης με το καλό και βλέπουμε.

Γειά, εχω και εγώ ασπεργκερ και από οτι κατάλαβα περνάς δύσκολα στο σχολείο. Εγώ είμαι 23 και τα πέρασα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι σαν φυλακή. Ενιωθα εγκλωβισμένη σε μια καθημερινότητα όπου όλοι με αγνοούσαν ή με κορόιδευαν, όλοι έκανα παρέες και εγώ με τίποτα δεν μπορούσα να κάνω, ειχα δύσκολια και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα παιδιά ήταν απόμακρα προς εμένα. Ενω αν άλλο παιδί τους προσεγγίζει ήταν δεκτικοί. Οι δάσκαλοι πάντα φεροντουσαν άσχημα.
Νομίζω πως μπορείς μέχρι τα 18 να πας σε κέντρα αποκατάστασης και να κανεις ολοκληρωμενες θεραπείες. Να έχεις εργοθεραπευτη, ψυχολόγο, να κάνουν οι γονείς σου συμβουλευτικη. Νομίζω είναι δωρεάν ή με πολύ πολύ μικρό κόστος γιατί τα καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ. επίσης ψάξε το Sea autismap gr, είναι ένα πρόγραμμα που μπορείς να κάνεις συνεδρίες online με κοινωνικό λειτουργό δωρεάν και να σε κατευθύνει. Θεωρώ πως πρέπει να αλλάξεις ομάδα στήριξης, δηλαδή τους ψυχοθεραπευτες και να προστεθεί εργοθεραπευτης και οικογενειακή συμβουλευτικη. Αν αυτό δεν είναι εφικτό λογω το ότι πχ μένεις σε επαρχεία, τότε να δεις αν μπορεί να αλλάξεις σχολείο. Τέλος, αν είναι πολύ χάλια η κατάσταση, μπορείς να κοιτάξεις να μπεις σε ειδικό σχολείο, πχ ειδικό επαλ εκεί θα είσαι με άλλα παιδιά που έχουν παθήσεις και δεν θα υπάρχει μπουλινγκ και απομόνωση. Εγω αν γυρνούσα το χρόνο πίσω αυτο θα εκανα. Θα διάλεγα μια καλή ομάδα υποστήριξης και αν δεν γινόμουν καλύτερα, τότε θα κοίταζα να πάω σε ειδικό σχολείο. Σχολή μπορείς να μπεις με το 5%, αν σε αγχώσει πολύ η κοινωνικοποιηση στη σχολή, ανάλογα πως θα το βιωσεις, μπορείς να πας σε ανοικτό πανεπιστήμιο ή σε σχολή εξ αποστάσεως σαν το international university of Applied Sciences, είναι στο Βερολίνο και προσφέρει πολύ φθηνά μαθήματα εξ αποστάσεως και αποκτάς προπτυχιακο με μονο 200 ευρω το μηνα περίπου. Εμένα οι γονείς μου είχαν ταμπού με τους ψυχολογους και έτσι δεν πήγα όταν ήμουν ανήλικη, πέρασα δύσκολα στο σχολείο, αν δεν έχεις κοντά σου καλούς θεραπευτές θα είναι σαν να το περνάς όλο αυτό μόνος σου και είναι πολύ σκληρό για κάποιο άτομο. Πόσες φορές ακούμε στην τηλεόραση για παιδιά που βιώνουν ένα περιστατικό μπουλινγκ και μετά είναι χάλια ψυχολογικά για πολλά χρόνια. Φαντάσου εμείς που το αντιμετωπίζουμε από μικρή ηλικία συνέχεια. Όλο απόρριψη. Μην ακούσεις κανένα νευροτυπικο που θα σου πει ότι οι εμπειρίες σου δεν είναι τόσο δύσκολες κλπ. Αν έχεις αδέρφια νευροτυπικα ξέρεις πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή τους. Εγώ εχω μια μεγαλύτερη αδερφή και η ζωή της είναι μέρα με την νύχτα σε σχέση με την δική μου. Πάντα της προλαμβανσν σε δουλειες, είχε άπειρες φίλες, σχέσεις από το γυμνάσιο μακροχρόνιες, οι συγγενείς με το που την έβλεπαν της χαμογελούσαν και για μένα έκανα σχόλια ότι είμαι απόμακρη και καθόλου ομιλητικη. Η Ελλάδα είναι πολύ κοινωνικός λαός γιατί έχουμε καλό καιρό και ο κόσμος βγαίνει και συναναστρεφεται με τους άλλους. Εγώ Ι εδώ και λίγο καιρό βόρεια Ευρώπη και εψει πολύ κρύο, χιόνι από Νοέμβρη έως Μάιο και το καλοκαίρι είναι κρύο. Ο κόσμος δεν βγαίνει έξω, κάθεται σπιτ και έτσι και σαν λαοί είναι πολύ ήσυχοι και απόμακροι. Οπότε εμείς έχουμε και αυτό το μειονέκτημα, ότι γεννηθήκαμε σε μια χώρα πολύ εξωστρεφής. Βλέπεις και τους βορειους τουρίστες πόσο ήσυχοι είναι σε σχέση με τους Έλληνες. Επίσης η Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Βαλκάνιοι είναι πολύ εξωστρεφής. Εγω με το που ήρθα εδώ έμαθα πως είναι εντάξει να είμαι ήσυχη και απόμακρη και οτι υπάρχουν μέρη στα οποία έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Ένα καλό είναι ότι υπάρχει πολλή ενημέρωση τα τελευταία χρόνια για τα νευροαναπτυξιακα. Ίσως αν βρεις κάνα σύλλογο ή κατασκήνωση να πηγαίνεις να μπορέσεις να νιώσεις πως εντάσσεσαι σε μια ομάδα που ανήκεις.