Φοβος...

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
κιχωτη ποια ηταν η σχεση σου με το σωμα σου πριν γινει ολη αυτη η ιστορια σου;σου αρεζε,δεν σου αρεζε,το σιχαινοσουν,ησουν περηφανος για αυτο;το εκρυβες, το επιδυκνειες;ποια ειναι η σκεψη σου οταν βλεπεις αλλα σωματα;χοντρα,αδυνατα ,ομορφα δυναμικα;σχολιαζεις κατι στο μυαλο σου;

---

Ωραια ερωτηση...Μικρος ειχα μια νορμαλ αντιληψη για το σωμα μου. Ουσιαστικα δεν ασχολιομουν, θεωρουσα τον εαυτο μου εναν συνηθισμενο ανθρωπο και δεν εδινα σημασια. Οταν περασα την περιπετεια με το φαγητο, εχασα παρα πολλα κιλα και εκει αλλαξε και η σταση μου. Ενοιωθα οτι ολοι με κοροιδευαν, με σχολιαζαν και ειχα πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση. Επισης με ενοχλουσε γιατι θα ηθελα να ειμαι ψηλοτερος!!! Το εβαλα πεισμα ομως και το ξεπερασα. Πολυ γυμναστικη, καλη διατροφη κλπ. Εφτασα στο αλλο ακρο να καμαρωνω για το σωμα μου και να νοιωθω παρα πολυ καλα. Πριν ξεκινησει αυτη η ιστορια ημουν στο καλυτερο σημειο της φυσικης καταστασης που ειχα ποτε. Ενοιωθα κυριολεκτικα στα καλυτερα μου. Κοιταζομουν συχνα στον καθρεπτη και μου αρεσε αυτο που εβλεπα και το ειχα δεχτει με ολες τις ατελειες του!!!

Δεν εκρινα τους αλλους ποτε με βαση το σωμα τους πλην καποιων \"χτυπητων\" περιπτωσεων! π.χ αν εβλεπα καποιον πολυ παχυ ελεγα οτι δεν θα ηθελα να ειμαι ετσι και αναρωτιομουν γιατι δεν κανει κατι. Αν εβλεπα καποιον γυμνασμενο τον θαυμαζα και ελεγα μεσα μου μπραβο του! Και αυτο χωρις την ζηλεια που δειχνουν συνηθως αλλοι αντρες με ατακες του στυλ \"παιρνει φαρμακα\", \"δεν εχει αλλη δουλεια γιαυτο χτυπιεται στα γυμναστηρια κλπ κλπ\"...

Αυτο το τελευταιο εχει αλλαξει τωρα. Νοιωθω μειονεκτικα με το σωμα μου οταν βλεπω καποιον σε καλη κατασταση. Η κοπελα μου με κραζει και μου λεει πως ειμαι ακομα πολυ αθλητικος και η διαφορα ειναι ελαχιστη αλλα εγω νοιωθω αλλιως δυστυχως...Οπως και ζηλευω γενικα τους ανθρωπους που βλεπω γυρω μου να ειναι απλοι και προσχαροι χωρις τα προβληματα που κουβαλαω στο κεφαλι μου...:(

αρα οπως το καταλαβαινω ενα καλο σωμα σε βοηθαει στο να κρατας την αυτοεκτιμηση σου.και η ιδεα να το χασεις ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους σου φοβους,σωστα;

Σωστος φιλε.
Ας πουμε οτι το θεωρω ενδειξη-αποδειξη υγειας.

το σωμα ομως ειναι κατι το φθαρτο,αν οχι τωρα ετσι και αλλιως σε καποια χρονια θα ακολουθησει τον φυσικο δρομο της εξελιξης του που ειναι το γηρας.συμφωνω πως ενα καλο σωμα ειναι ενδειξη καλης υγειας.αλλα το να χτιζεις την αυτοπεποιθηση σου σε κατι υλικο δεν ειναι ενδειξη καλης ψυχικης υγειας κατα τη γνωμη μου παντα,γιατι με την απωλεια του υλικου χανονται ολα.μηπως πρεπει να στηριξεις και καπου αλλου την αυτοπεποιθηση σου και οχι μονο στο σωμα;χωρις να κρινω σωστο η λαθος,σου δινω παραδειγματα που στηριζουν αλλα ατομα την αυτοπεποιθηση τους,στην δουλεια τους,στα λεφτα τους,στην προσωπικοτητα τους,στις κατακτησεις τους,στον χαρακτηρα τους,στη συμπεριφορα τους,στο αυτοκινητο τους κλπ κλπ.ειναι μακρια η λιστα.πιστευεις πως θα μπορουσες να επικεντρωθεις και καπου αλλου εκτος απο το σωμα σου;

Πιστευω οτι εχει να κανει με την ιεραρχια του καθενος.
Για μενα το ενα απο τα βασικα ηταν η Υγεια και οι καλες σχεσεις. Τα οικονομικα/εργασιακα τα ειχα σε δευτερη μοιρα.
Δεν θα ελεγα πως ημουν επικεντρωμενος στο σωμα μου μοναχα, θεωρω πως κατι τετοιο ειναι ανισσοροπο οταν ισχυει. Εχω μεγαλη αγαπη για τα βιβλια, μεγαλυτερη απο οτι ο αθλητισμος π.χ.
Και ημουν παντα υπερηφανος για τον χαρακτηρα μου και για το γεγονος οτι οι αλλοι με αγαπανε και ερχονταν συχνα σε μενα για συμβουλες σε διαφορα θεματα.

Απλα νοιωθω οτι πλεον ενα βασικο δομικο υλικο της αυτοπεποιθησης μου εχει χαθει. Και δεν ειναι μονο το οτι δεν εχω πλεον την ιδια ¨\"εικονα\", ειναι ακομα περισσοτερο ο φοβος οτι ειμαι αρρωστος και εχω κατι που θα με σκοτωσει. Ο θεμελιακος φοβος του θανατου δλδ...

Νους υγιης εν σωματι υγιει δεν λενε?

\"Νους υγιης εν σωματι υγιει δεν λενε?\" ετσι λενε αλλα σε ρωταω,ενας αναπηρος δεν μπορει να εχει νου υγειη επειδη το σωμα του δεν ειναι σε τελεια κατασταση;

Δεν μπορω να απαντησω με ενα ναι η ενα οχι φιλε μου. Εξαρταται απο πολλα πραγματα...
Τον χαρακτηρα, την ηλικια, την ιδιοσυγκρασια, το οικογενειακο περιβαλλον, την οικονομικη ανεση, την βοηθεια που λαμβανει...
Δεν πιστευω οτι ξεπερνιεται ποτε πληρως.
κποιοι μαθαινουν να ζουν με αυτο, καποιοι αλλοι οχι. Ο ξαδερφος μου ειχε παραλυτο το δεξι του χερι μετα απο ατυχημα. Αυτοκτονησε μετα απο 2 χρονια στα 27 του. Αλλοι το δεχονται πιο στωικα, αλλα ποτε δεν αποδεχεσαι κατι τετοιο πληρως.
Οσον αφορα εμενα, πιστευω οτι με τον καιρο θα το ξεπερασω, αλλωστε κινητικα δεν εχω επηρεαστει σε κατι. Αυτο που με φοβιζει ειναι το ενδεχομενο να εχω κατι αλλο, αυτο με τρομαζει ακομα και δεν φευγει απο το μυαλο μου με τιποτα.

συμφωνω με ολα τα παραπανω κιχωτη.και θα ρωτησω κατι ακομα,τι πιστευεις πως πρεπει να αλλαξεις στον εαυτο σου ωστε να εισαι απο τα ατομα που θα δεχτουν στωικα μια κατασταση απο το να αντιδρουσες οπως ο ξαδερφος σου.γιατι ακομα και ο φοβος σου να μην εχεις κατι αλλο στο ιδιο παρανομαστη μας καταληγει.Υποψιν πως η ερωτηση ειναι υποθετικη και πως και εγω πιστευω πως ολα θα πανε καλα με την περιπτωση σου.εξ\'αλλου ολα δειχνουν (εξετασεις κτλ) πως ολα ειναι καλα.

Πιστευω πως πρεπει εστω και με το ζορι να βγω απο εναν φαυλο κυκλο που μονος δημιουργησα. Με το να απομακρυνθω απο τους φιλους, να κλεινομαι στο σπιτι μοναχος και να ψαχνω στο Ιντερνετ 10 ωρες την ημερα, το μονο που καταφερα τελικα ειναι να κανω το μυαλο μου να στριφογυρναει γυρω απο αυτο...Πρεπει να βρω τροπους να ξεχαστω. Σκεφτομαι να γραφτω π.χ σε μια σχολη φωτογραφιας, προσπαθω να μην συζηταω οσο γινεται αυτο το θεμα με την κοπελλα μου πια, παιρνω τηλεφωνα διαφορους γνωστους και φιλους που ειχα γραψει και συζηταω περι ανεμων και υδατων, πηγαινω για μικρες αγορες (ενα βιβλιο, ενα σιντι), βγαινω για καφε εστω και αν δεν εχω ορεξη.
Αναγνωριζω βεβαια πως η αιτια για ολα αυτα ειναι πιο θεμελιωδης. Εχει να κανει με τις εμμονες που προφανως με πιανουν και με την ευκολια στην οποια αφηνω να με παρασυρουν. Γι αυτο ελπιζω να με βοηθησει ο θεραπευτης...

Quote:

---

Originally posted by DonQuixote
Σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου Nature. Eιδα τα ποστ που αναφερεις αλλα πιστευω οτι ψιλιδιαφερω λογω του οτι εμενα η αφορμη για ολα αυτα ηταν πραγματικη και οχι στο μυαλο μου...
Καποιες στιγμες το βλεπω καθαρα πως υπερβαλλω αλλα καποιες αλλες με πιανει πανικος...Χτες για πρωτη φορα ειπα να μην παραπονεθω σε κανεναν για τιποτα! Ουτε στην μητερα μου ουτε στην κοπελλα μου. Μαλιστα, μετα απο καιρο πηγα και της αγωρασα ενα δωρο γιατι νοιωθω οτι την εχω παραμελησει, πηγαμε σινεμα και για φαγητο. Ενοιωσα καλυτερα. Σημερα ομως ξυπνησα παλι ασχημα, με μαυρες σκεψεις και τρεμουλο στα χερια...Εχω κανονισει να παω το βραδυ σε ενα φιλο που εχω \"γραψει\" εδω και καιρο να δουμε ποδοσφαιρο μαζι, ελπιζω να βοηθησει...

Εχω κανονισει την Δευτερα να παω σε εναν ψυχολογο που πηγαινε η μανα μου παλια οταν ειχε περασει μια εντονη περιοδο αγχους. Ο συγκεκριμενος μου ειπε οτι την βοηθησε πολυ με συζητηση μοναχα, οχι φαρμακα.

Αυτο που με σακατεψε ηταν το Ιντερνετ και οι συνεχεις επισκεψεις σε γιατρους. Εγω που ετρεμα και τον οδοντιατρο εφτασα να κανω μαγνητικες επι μαγνητικων και σερι ηλμυογραφηματα. Και αυτο το καταραμενο αγχος μεχρι να βγουν τα αποτελεσματα...

---

οτι εμενα η αφορμη για ολα αυτα ηταν πραγματικη και οχι στο μυαλο μου...

Δεν είναι έτσι φίλε... οι άνθρωποι που πάσχουν π.χ. από διαβήτη έχουν πραγματική και σοβαρή ασθένεια αλλά δεν διαφέρουν καθόλου από τους άλλους υποχόνδριους στο ότι δεν συγκεντρώνονται μόνο στην ασθένεια τους αλλά αγχώνονται με όλες τις ασθένειες σε σημείο που γίνεται ενοχλητικό και περνάει πλέον σε ψυχοπαθολογία. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Άμα κάνω δηλαδή πυρετό και νομίζω ότι είναι από καρκίνο του εγκεφάλου δικαιολογούμαι; οταν με επιβεβαιωσουν οτι δεν ειναι απο καρκινο και συνεχισω δικαιολογουμαι; οταν κανω 1000 εξετασεις και πάλι δεν πιστώ δικαιολογούμαι; δεν νομίζω...

Εγώ έχω τώρα φίλε άπνοια έτσι; ποτέ δεν ξεκουραζόμουν καλά και συνέχεια ήμουν νυσταγμένος και κουρασμένος λόγω του ότι δεν ανέπνεα σωστά στον ύπνο μου... νόμιζα διάφορα μια περίοδο... ότι έχω εγκεφαλικά σύνδρομα κτλ... μου είπαν λοιπόν έχεις άπνοια και όχι σκλήρυνση κατά πλάκας. ΤΕΛΟΣ. Δεν με απασχολεί πλέον. Ούτε τρέχω σε γιατρούς ούτε ασχολούμαι... έτσι κατάλαβα εγώ ότι δεν είμαι πλέον υποχόνδριος.

Εχεις δικιο, το εγραψα ασχημα!