Originally Posted by
george1520
Θα σου πω δυο πράγματα να θυμάσαι, θα τα καταλάβεις κάποια στιγμή στο μέλλον.
1) το σπίτι δεν είναι το καταφύγιο σου, αλλά η φυλακή σου.
2) στο κρεβάτι, όσο περισσότερο μένεις, τόσο πιο πολύ σε ρουφάει.
Αυτα είχα στο μυαλό μ και είχα κατάθλιψη. Αυτή που δεν είσαι στο παρόν, που λειτουργείς μηχανικά. Που απλώς υπάρχεις. Φοβάσαι τα πάντα. Ακόμη και το ελικόπτερο που περνούσε πάνω από το σπίτι μου, με τρόμαζε. Γιατί? Δεν ξέρω. Δεν κάθισα να δώσω λογική εξήγηση σε όλα, είπα στον εαυτό μου ότι πλέον δεν μπορείς να είσαι δυνατός. Δεν ήθελα να βγαίνω, μην πάθω κάτι και δεν με βοηθήσουν ή να γίνω ρεζίλι στους άλλους. Αλλά ξέρεις τι παρατήρησα, ότι δεν πάθαινα κάτι, ο φόβος μου τα έκανε όλα. Αυτό το αν. Αν βγω και αν πάθω κάτι και αν δεν με βοηθήσουν. Αν και αν και αν.. Έναν αν. Άρχισα και έβγαινα στην αυλή του σπιτιού μ, στα ζώα μ. Μετά πήγα στην πλατεία, μετά στο διπλανο χωριό. Κάθε μέρα έβγαινα. Όση ώρα ήθελα. Πέντε λεπτά? Πέντε. Από το καθόλου,πολυ καλύτερα. Και κάθε φορά που επέστρεφα ήμουν νικητής. Ένιωθα περήφανος για μένα. Είχα πάθει μια φορά κρίση πανικού στη πιτσαρία.. Και? Ήρθα σπίτι, κύριος. Το ίδιο κουκλάκι με πριν..
Άσε τα αν και μην μειώνεις τον εαυτό σου τόσο. Περνάς κάτι δύσκολο, μπορεί η γύρω σου να μην το αντιλαμβάνονται επειδή δεν το έζησαν αλλά δεν μειώνει την αξία σου.. Είσαι ένας άνθρωπος που παλεύει με κάτι και θα βγει σύντομα νικητής.
