Ζηλεύω τον μπαμπά του μωρού μου και έχω πέσει σε κατάθλιψη

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

Ναι.... όσο κι αν ανοίγω την καρδιά μου τα ίδια ακούω ίσως έχουν δίκιο??? Αλλά από τύψεις? Κάθε μέρα! Δεν υπάρχει μέρα που να μην νιώθω ανίκανη και κακή μητέρα ευτυχώς το παιδί έχει αξιο πατέρα

---

Φαντάζομαι πάντα το έκαναν οι δικοί σου και γιαυτό πλέον το κάνεις και εσύ στον εαυτό σου.. Εννοώ τον κρίνεις. Είναι σαν και υιοθέτησες αυτή την συμπεριφορά τους ενώ σε ενοχλεί όταν στο κάνουν αυτοί. Την οικογένεια σου δεν μπορείς να την αλλάξεις, οποίος θέλει να αλλάξει, θα το κάνει μόνος του.. Οπότε δεν χρειάζεται να περιμένεις κάτι διαφορετικό από αυτό που σου έδιναν τόσα χρόνια. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να φτιάξεις το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου και να του επιτρέπεις τα λάθη (οταν και αν κάνεις λάθη).. Να του επιτρέπεις να κουραστεί, να μην είναι τέλειος σε όλα.

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι όλο αυτό...σε ευχαριστώ ειλικρινά για την απάντηση τον χρόνο σου και γενικά να είσαι καλά!!

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

Ναι.... όσο κι αν ανοίγω την καρδιά μου τα ίδια ακούω ίσως έχουν δίκιο??? Αλλά από τύψεις? Κάθε μέρα! Δεν υπάρχει μέρα που να μην νιώθω ανίκανη και κακή μητέρα ευτυχώς το παιδί έχει αξιο πατέρα

---

Ο πατέρας δε βλέπει ότι είσαι δυστυχισμένη και κουρασμένη; Δε μπορεί να εναντιωθεί σε όσα άτομα βλέπει να σε κατακρίνουν; Επίσης, εσύ θα μείνεις σπίτι με τα παιδιά, και θα κάνεις απλήρωτη εργασία, ενώ εκείνος θα γυρίσει στην εργασία του, κι εσύ θα τον έχεις βοηθήσει στο να το κάνει. Τι λέει για αυτά; Όσον αφορά τους συγγενείς που σε κατακρίνουν, πού βρίσκουν την ευκαιρία να το κάνουν; Στο τηλέφωνο; Μπλόκαρε, δε χρειάζεσαι να σου κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Σε οικογενειακές συναντήσεις; Να σου λείπονται όταν φεύγεις χειρότερα απ' ό,τι όταν πήγες σε αυτές. Κι έχεις τόσες ενοχές, αφού στις επιτείνουν με την κρίση τους.

και απο κοντα και απο το τηγλεφωνο δεν τολμω να τους πω οτι ειμαι λυπημενη και απογοητευμενη μου λενε απλα να μην το βλεπω ετσι ομως επειδη ειμαι σε μια πολυ ευαισθητη φαση πληγωνομαι με τα παντα απλως δεν περιμενα να ζησω κατι παρομοιο ολα τα αισθηματα μου πλεον εξαρτωνται απο το μωρο. ο αντρας μου απλα με ακουει τιποτα αλλο λεει οτι δεν μπορει να με βοηθησει σ αυτη τη φαση και κοιταζουμε να κλεισω ραντεβου σε καποιον ψυχιατρο δεν θελω να αφησω τον εαυτο μου να υποφερει αλλο τα βλεπω ολα μαυρα και με στεναχωρει η ζηλια που βγαζω οπως και η απορριψη του μωρου μου....

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

Ναι.... όσο κι αν ανοίγω την καρδιά μου τα ίδια ακούω ίσως έχουν δίκιο??? Αλλά από τύψεις? Κάθε μέρα! Δεν υπάρχει μέρα που να μην νιώθω ανίκανη και κακή μητέρα ευτυχώς το παιδί έχει αξιο πατέρα

---

με τον ανδρα σου τα συζητας αυτα; σε στηριζει; για την σταση των γονιων σου, τι λεει;
μεταξυ τους, εχουν καλη σχεση;

Τον λατρεύεις έγραψες, ενώ δεν κάνει τίποτε για να σε βοηθήσει; Και εσύ νιώθεις άσχημα; Κι εγώ στη θέση σου, μόνη με δυο παιδιά, κλεισμένη σ' ένα σπίτι, με όλ@ γύρω μου να με κρίνουν, ενώ ταυτόχρονα έχω διδαχτεί πως τάχα η μητρότητα πρέπει να με κάνει αυτόματα τρισευτυχισμένη, πως είμαι απο τη φύση μου φτιαγμένη να δένομαι άξαφνα με το παιδί μου, το ίδιο με σένα θα ένιωθα. Πες στον σύζυγο ότι δε σου φτάνει να είσαι μητέρα, ότι θες να πας ΕΣΥ να δουλέψεις κι αυτός να κάτσει μέσα με τα παιδιά, και στους συγγενείς να παν στον κόρακα.

ξερεις κουραστηκα να ακουω οτι το μωρο νιωθει το αγχος μου και τις ορμονες μου και επειδη ο αντρας μου δεν εχει περασει φυσικα γεννα και εγκυμοσυνη ειναι πιο ηρεμος και το μωρο ηρεμει κι αυτο μαζι του στην αγκαλια του. ισως να ειναι καταθλιψη οντως και να το βλεπω σαν απορριψη αλλα ενιωθα ασχημα γιατι ουτε να θηλασω μπορεσα που το ηθελα πολυ αλλα ουτε και να το ηρεμω! οσο για τους γονεις μου και τον αντρα μου τα πανε τελεια. εκεινος βλεπει και το λεει οτι δεν εχω στηριξη αλλα καταληγουμε οτι η μονη βοηθεια που μπορει να μου δοθει ειναι ενος ειδικου.

Το δικό σου το κορμί ταλαιπωρήθηκε, κι εσύ είσαι αυτή που βάλλεται, ταυτόχρονα. Όσο για τον θηλασμό, μην κρατάς ενοχές που δεν μπόρεσες να θηλάσεις. Μας έχουν πρήξει με το τι σπουδαίο είναι ο θηλασμός για τα βρέφη αλλά και τη μητέρα. Ναι, μαζί με τα ξενύχτια, τα ξεσκατίσματα, τα βρασίματα των μπιμπερό, τις ραγάδες στις θηλές, τον πόνο στα στήθη, κτλ. Εντάξει, αυτές οι ρομαντικοποιήσεις της μητρότητας εξυπηρετούν ή βλάπτουν; Είσαι μητέρα και ξαφνικά πρέπει να είσαι μόνο αυτό, δεν υπάρχει τίποτε άλλο για σένα; Γιατί να μην τα πάνε τέλεια όλοι τους; Μην απορροφάς τις κρίσεις, ούτε το τι σου λένε ότι πρέπει να κάνεις. Αν δεν είσαι καλά, δεν είσαι τίποτε, όχι μόνο μητέρα λοιπόν, κατά πρώτον όταν νιώθεις τόσο χώμα και το λίγο σου φαίνεται πολύ, και δεν έχεις βοήθεια! Κάνεις ό,τι μπορείς, αυτό να λες στην εαυτή σου, δε χρειάζεται να είσαι η σούπερ μαμά, η σούπερ σύζυγος, η σούπερ οτιδήποτε. Είσαι πολύ περισσότερα. Και, αξίζεις να παλέψεις για να είσαι καλά, υγιής, να ξεκουράζεσαι, και να κάνουν οι άλλοι πράγματα για σένα. Ο σύζυγος δε μπορεί να έχει και την πίτα σωστή και το σκυλί χορτάτο, να κάτσει να βοηθήσει έμπρακτα, το παιδί δεν το έκανες μόνη σου. Δώστου κι άλλες ευθύνες, όχι να κατσικώνεις κι άλλες στο σβέρκο σου. Πλένει; Σκουπίζει; Καθαρίζει το μπάνιο; Μαγειρεύει; Να μοιραστεί τα πάντα δηλαδή, εσύ τι είσαι, η μηχανή που γεννάει και πρέπει να πατήσει ένα κουμπί να ξεπεράσει τα πάντα;

ευχαριστω για τη στηριξη wildhoney...νιωθω οτι καποιος με καταλαβαινει..οτι δεν ειμαι παραλογη ουτε υπερβολικη ουτε τιποτα!!

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

ξερεις κουραστηκα να ακουω οτι το μωρο νιωθει το αγχος μου και τις ορμονες μου και επειδη ο αντρας μου δεν εχει περασει φυσικα γεννα και εγκυμοσυνη ειναι πιο ηρεμος και το μωρο ηρεμει κι αυτο μαζι του στην αγκαλια του. ισως να ειναι καταθλιψη οντως και να το βλεπω σαν απορριψη αλλα ενιωθα ασχημα γιατι ουτε να θηλασω μπορεσα που το ηθελα πολυ αλλα ουτε και να το ηρεμω! οσο για τους γονεις μου και τον αντρα μου τα πανε τελεια. εκεινος βλεπει και το λεει οτι δεν εχω στηριξη αλλα καταληγουμε οτι η μονη βοηθεια που μπορει να μου δοθει ειναι ενος ειδικου.

---

εσυ, δουλευεις; δουλευες πριν το παιδι; εισαι σε αδεια αλλα θα επιστρεψεις, ή θα μεινεις σπιτι;
ο θηλασμος, δεν ειναι καποια υποχρεωση, ουτε αποδειξη καλης μανας.. εχει τερατα, που εχουν θηλασει τα παιδια τους...
καταλαβαινω οτι ηθελες να θηλασεις, αφου ομως δεν ηταν εφικτο, δεν πειραζει, και δεν πρεπει να εχεις ενοχες.
χιλιαδες παιδια, μια χαρα στηνν υγεια τους δεν θηλασαν για τον οποιονδηποτε λογο. η υγεια και η ευτυχια του παιδιου, δεν θα κριθει απο αυτο.

wild, ενα παιδι εχει η κοπελα, οχι δυο. οχι οτι αλλαζει αυτο κατι στο σκεπτικο, αλλα σιγουρα δυο παιδια ειναι ΠΟΛΥ περισσοτερη δουλεια ...
επισης, συμφωνω στο σκεπτικο να παει η γυναικα για δουλεια και ο ανδρας να προσεχει το σπιτι και τα παιδια αν ετσι ειναι καλυτερα, αλλα δεν ειναι παντα εφικτο για πολλους λογους και κυριως γιατι σπανια (και ειδικα στην ελλαδα) μια γυναικα μπορει με την δουλεια της να συντηρησει ολοκληρη οικογενεια, ενω ενας ανδρας μπορει πολυ συχνοτερα, καθως οι ανδρες πληρωνονται καλυτερα, ακομα και για την ιδια δουλεια... πολλω δε μαλλον αν ειναι σε πιο κακοπληρωμενη δουλεια (πχ, γυναικα γραμματεας, ανδρας μηχανικος, κλπ).

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

Αντί να σε πληγώνει, άρχισε να σκέφτεσαι ότι στην κοινωνία μας για τα πάντα φταίει η γυναίκα, παρόλο που την θέλουν να τα κάνει όλα αυτή. Οπότε, αντί να κοπανιέσαι κάτω που δεν είσαι καλή μητέρα, όποι@ σου πει ότι δεν είσαι, να του πεις να έρθει να αναλάβει να μεγαλώσει τα παιδιά, αφού τον νοιάζει τόσο.

Όσο για τις Πισπιρίγκου, και άλλες στον μητρικό ρόλο, αν δεν υπήρχε αυτή η φυσικοποίηση και επινόηση του ανεπανάληπτου μητρικού ενστίκτου, δε θα υπήρχαν και αυτά τα λαικά δικαστήρια, τα οποία εξίσου απεχθάνομαι. Γιατί η ματιά πάλι καρφώνεται πάνω στη γυναίκα που διέπραξε το "αμάρτησα εναντίον του παιδιού μου" που έρχεται σε αντίθεση με το "αμάρτησα για το παιδί μου", και τα δύο στρεβλά είναι. Θα ήθελα να είχε καθιερωθεί αντί για το καλή μητέρα, καλός άνθρωπος, ο οποίος δε θα βασάνιζε ένα παιδί. Αυτό. Δεν είμαστε από τη φύση μας τίποτε, αυτοί οι ρόλοι μας έχουνε γραφτεί με τη βία και την καταπίεση αιώνων.

@babygirl, κι όταν ο σύζυγος γυρίσει στην εργασία του, να βρεις άνθρωπο για βοήθεια, δεν είσαι δουλάρα να τρέχεις για όλους και όλα.

---

δεν υπαρχει η εκφραση "πατρικο ενστικτο" μονο μητρικο "ειναι" το ενστικτο, γι αυτο και γινονται τετοιου ειδους συγκρισεις.
βεβαιως και υπαρχει το "καλος πατερας" , "κακος πατερας".
θα θελες, αλλα δεν μιλαμε για "γονεικο ενστικτο", οποτε ολος ο κοπος ειναι να ξεφορτωθουμε την αγιοποιηση του "μητρικου ενστικτου". το πατρικο, ουδεποτε απασχολησε γιατι δεν υπαρχει κι αυτο γινεται αποδεκτο.
μονο, που ουτε το μητρικο υπαρχει...

οσο για την βοηθεια για το μωρο. αυτες οι βοηθειες, θελουν και λεφτα. μην θεωρεις δεδομενο οτι ενα ζευγαρι με εναν μισθο μπορει να πληρωνει και βοηθεια... εδω η γυναικα λεει οτι δεν εχει λεφτα να παει στον ψυχιατρο να κοιταξει την υγεια της..

Με το βοήθεια, δεν είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να είναι εργαζόμενος, μπορεί να ανταλλάξει βοήθεια με συγγενή της, γειτόνισσα, φίλη, υπάρχουν κι αυτοί οι τρόποι αλληλομοιρασιάς. Άνθρωπο για βοήθεια λοιπόν, μπορεί να είναι μία φίλη της, που θα τη βοηθήσει, και άνευ ανταλλάγματος επίσης. Ο άντρας της από την άλλη η ίδια ανέφερε ότι δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Από την άλλη, κανείς δε μιλάει παρά για την ωραιοποιημένη μητρότητα, την πασπαλισμένη με αστρόσκονη, γκλίτερ και στρας. Λες και δεν υπάρχουν πόνοι, ασθένειες, αιμορραγίες, μαστίτιδες, εμετοί, πρηξίματα, ραγάδες, κίνδυνοι, παρά όλα αυτά πρέπει να μένουνε κρυφά από τον κίνδυνο να πέσει από το βάθρο η ιερότητα της μητρότητας. Υπάρχει λοιπόν το παραπάνω, οι αμφιθυμίες, τα ερωτήματα, η μοναξιά, η έλλειψη κατανόησης, από όλο το περιβάλλον. Λες και όταν γίνεσαι μητέρα, απαγορεύεται να εκφράσεις την παραμικρή αμφιβολία πάνω στο ρόλο της μητέρας, μήπως λερωθεί, χα χα

Υπάρχει αυτό το διαρκές σπρώξιμο να είσαι η τέλεια μητέρα κι αυτή που δεν παραπονιέται ποτέ, και πρέπει να αντέχει τα πάντα στο "βωμό της μητρότητας", έναν βωμό που δεν υφίσταται, ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις ότι στον κατασκευάζουν με αρκετή προσοχή διάφορες πλευρές από τα γεννοφάσκια σου. Γυναίκες πεθαίνουν σε εγκυμοσύνες και γέννες, και ο κύκλος τους ολόγυρα περιμένει να σηκώνονται και αυτόματα να γνωρίζουν τα πάντα, να μην παραπονιούνται, να μην εκφράζουν άλλα συναισθήματα, αρνητικά, κτλ.
'Οσο για τους πατεράδες, κι άλλη συζήτηση, τι περιμένουν από εκείνους κι οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Θεωρείται αυτονόητο ότι το φροντιστικό υποκείμενο θα είναι η γυναίκα, αυτό το αυτονόητο ανέφερα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεν υπαρχει η εκφραση "πατρικο ενστικτο" μονο μητρικο "ειναι" το ενστικτο, γι αυτο και γινονται τετοιου ειδους συγκρισεις.
βεβαιως και υπαρχει το "καλος πατερας" , "κακος πατερας".
θα θελες, αλλα δεν μιλαμε για "γονεικο ενστικτο", οποτε ολος ο κοπος ειναι να ξεφορτωθουμε την αγιοποιηση του "μητρικου ενστικτου". το πατρικο, ουδεποτε απασχολησε γιατι δεν υπαρχει κι αυτο γινεται αποδεκτο.
μονο, που ουτε το μητρικο υπαρχει...

οσο για την βοηθεια για το μωρο. αυτες οι βοηθειες, θελουν και λεφτα. μην θεωρεις δεδομενο οτι ενα ζευγαρι με εναν μισθο μπορει να πληρωνει και βοηθεια... εδω η γυναικα λεει οτι δεν εχει λεφτα να παει στον ψυχιατρο να κοιταξει την υγεια της..

---

Σε κάποιες δημόσιες δομές, νοσοκομεία κτλ για ψυχίατρο; Δεν το θεωρώ δεδομένο, ούτε η ίδια μπορώ να το κάνω για να πάρω εξάλλου. Αλλά το ζήτημα είναι ότι τη χρειάζεται τη βοήθεια και οι συγγενείς και σύζυγος σφυράνε αδιάφορα.

παλιοτερα, αν τολμουσε καμια μητερα να μιλησει για τις μαυρες σελιδες της εγκυμοσυνης, της γεννας και της μητροτητας, ετρωγε το κραξιμο της αρκουδας. τελευταια, και αφοτου εγινε 1-2 φορες αποδεκτο ή/και viral, εχουν αρχισει να βγαινουν δειλα δειλα μερικες και να μας λενε οτι η εγκυμοσυνη δεν εχει καμια σχεση με την ακιληδωτη ευτυχια που διαφημιζεται, αλλα εχει δυσκολιες, πονο και θλιψη, ταλαιπωρια, το ιδιο και η περιοδος μετα την γεννα και για τον ψυχισμο και για το σωμα, οπως και δοκιμασιες για την σχεση του ζευγαριου ατελειωτες...