Originally Posted by
wanderer010
Δεν λαμβάνω φάρμακα, τίποτα, μιλάω λίγο στην ψυχίατρο, 5 λεπτά (;). Εγώ αποφασίζω τι θα είναι στο σώμα μου και τι όχι, κανένας άλλος. Είναι δικό μου σώμα και οι βλάβες, επίσης.
Εγώ βλέπω ότι έχω γίνει χειρότερα, ξεκίνησαν κι οι εφιάλτες, έχω μια άλλη κοπέλα σχιζοφρενή στο δωμάτιο και νιώθω να τρελαίνομαι, γιατί έχει ξεφύγει, με ξυπνά με φωνές κλπ, εγώ ξύπνια δεν θέλω να είμαι, όχι, δεν μου έχει κάνει ούτε ένα καλό ο εγκλεισμός, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, γιατί μετά από τόση βία, έχω κι εγώ βίαιες σκέψεις και πολύ περισσότερο θυμό από όταν μπήκα. Τώρα ας πούμε, κάθομαι εδώ και σκέφτομαι, γιατί δεν τον χτύπησα τότε; Πόσο ηλίθια ήμουν που έφυγα; ΑΝ με είχε βοηθήσει ο εγκλεισμός, θα έπρεπε να σκέφτομαι πως ήταν βλακεία να ΠΑΩ, όχι πως ήταν βλακεία που δεν τον χτύπησα. Έχω πολύ θυμό με εμένα επειδή δεν το έκανα. Αντί να το συζητήσω με κάποιον, καθόμαστε παίζουμε ξύλο να μην δεθώ. Δεν είχα την ευκαιρία ή τον χρόνο να το συζητήσω με κάποιον και να μου εξηγήσει λίγα πράγματα για αυτό, μια ωρίτσα ξέρω εγώ.