Τι συμβαινει επιτελους?..

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Wintertimes, αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι οτι ο ψυχοθεραπευτής σου σε στηρίζει αρκετά. Πώς είναι η σχέση σας? Υπάρχει επικοινωνία, υπάρχει άνεση και ασφάλεια? Αισθάνεσαι οτι σε βοηθάει η θεραπεία σου ή όχι?

---

Οχι, δε νομιζω οτι με βοηθαει, αλλα δεν εχω κι αλλες επιλογες. Οι ψυχοθεραπειες είναι ολες σχεδον ιδιες.

---

Οι ψυχοθεραπειες, αναλογα με την προσεγγιση που ακολουθουν διεπονται απο καποιους κανονες, απο οσο γνωριζω. Ομως δεν ειναι ολες για ολους μας, και δεν ειναι ο καθε θεραπευτης εξισου καταλληλος για ολους. Παρε τον χωρο αυτο σαν παραδειγμα. Νιωθεις οτι σε καταλαβαινουν ολοι το ιδιο? Νομιζεις οτι εχεις την ιδια επικοινωνια με τον καθενα? Σαφως λοιπον και εχεις και εχουμε ολοι κ αλλες επιλογες. Επιλογη ειναι η διακοπη, επιλογη ειναι το χρονικο σημειο της διακοπης, επιλογη ειναι κ η εναρξη καπου αλλου.

Φυσικα οι επιλογες μας συνοδευονται κ με ενα \"οχι\". Κ με την ευθυνη που εχει το οχι.

Αν ομως βλεπω πώς η θεραπεια μου, δεν δουλευει, δεν προχωραει πουθενα, μενω στην στασιμοτητα, μενω μαλλον περισσοτερο απο φοβο για τα χειροτερα ή για το αγνωστο κ οχι απο απουσια επιλογων.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Ο ψυχοθεραπευτης δεν δινει πλεον απαντησεις γιατι πιστευει οτι \"τις χρησιμοποιω\" και δεν γινομαι καλα.
Εγω φοβαμαι να δω τι μπορει να συμβαινει γιατι δεν φανταζομαι πολλες αιτιες.

---

Οταν σου λεει κατι τετοιο τον πιστεύεις? Βλεπεις να γινεται αυτο που λεει?

Ασχολειστε μαζι μου και ντρεπομαι λιγο. Σα να μην είμαι αξια για τοσο πολυ.
Ναι, σιγουρα είμαι πολυ καλυτερα παιρνοντας μια τεραστια αγκαλια, αλλα συγχρονως εχω και τα περιεργα συναισθηματα.
Η επισκεψη μου σε δευτερο γιατρο εγινε πριν ενα χρονο περιπου, τοτε που ειχα ανοιξει σχεδον ιδιο θεμα και ο συγκεκριμενος γιατρος μου δινει αρκετη δυναμη καθε φορα. Και οι δυο με βοηθουν να ξεκαθαρισω πολλα μεσα μου και να τα καταλαβω. Απλα -για ακομη μια φορα θα το ξαναναφερω- δεν φευγουν τα συμπτωματα και αυξανονται. Ηθελα να σας το ρωτησω μιας και ολοι σχεδον εδω εχουμε πειρα απο αυτα για να διαβασω τη γνωμη σας. Δεν περασα κατι τραυματικο, ουτε ολα οφειλονται σε κατι συγκεκριμενο. Το μονο που ξερω ειναι λαθος συμπεριφορες στην οικογενεια και ιστορικο φοβιων. Αν αποκλεισουμε βασει τη θεωρια των ειδικων, οτι δεν τιθεται θεμα κληρονομικοτητας, καταληγουμε απλα στη λαθος συμπεριφορα των δικων μου, η οποια δεν εχει επηρρεασει -περιεργο- τα αδερφια μου.
Φοβαμαι πολυ πια. Καθε φορα που κανω προσπαθεια να διασχισω μια διαδρομη μιλαω και εξηγω στον εαυτο μου πως δεν θα παθω τιποτα, πως τοσος κοσμος το κανει κλπ. και συγχρονως \"αργοπεθαινω\" απο το αγχος στο να ετοιμαστω για τα χειροτερα. Δεν ειμαι ετοιμη για τα χειροτερα κι αυτο με τρομοκρατει αρκετα καθε φορα κι οταν γυρναω σπιτι είναι σα να γυρισα απο τρικυμια που δε θα θελα να ξαναζησω κι ομως πρεπει. Καμια διαφορα μετα απο χρονια και μαζι με καινουριες φοβιες προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι καποια μερα θα φυγει. Σημερα φοβαμαι και τη σκια μου. Αν μου κανεις \"μπου\" θα ταρακουνηθω ολοκληρη. Σημερα ο αντρας μου, σα μικρο παιδι με ρωτησε: \"Οταν θα γινεις καλα, σε ποιο μερος θα παμε πρωτα διακοπες?\" και σ\' αυτη την κατασταση με τη λογικη να φερεις ενα παιδι στον κοσμο? Τελος παντων, να μην λεω πολλα, ευχαριστω για τη συπαρασταση, ειστε ολοι υπεροχοι :*

Eισαι πολυ γλυκια wintertimes:)

Εγω νομιζω πώς η ειλικρινεια, η αμεσοτητα κ η αναγκη να βγαλει καποιος τις σκεψεις του κ κομματι των συναισθηματων του, αξιζει το λιγοτερο προσοχη. Οποτε γιατι να μην εισαι αξια τουλαχιστον για προσοχη?

Ηθελα να σου πω, πώς δεν χρειαζεται να περασουμε ολοι κατι μεγαλο, κατι τραυματικο μεγαλο για να αναπτυχθει καταθλιψη, φοβια ή δεν ξερω κ εγω τί αλλο. Δεν χρειαζεται να απολογεισαι...Εισαι απλα ετσι που επιδρουν πανω σου καποια πραγματα με τον τροπο αυτο. Κ επισης πώς περα απο το \"γιατι\" σου παρουσιαστηκαν ολα αυτα, εχει μεγαλη αξια κ το \"πώς\" αναπτυχθηκαν, πώς εξακολουθουν να υπάρχουν κ πώς φυσικα θα αποχωρησουν.

Τελος, θα ηθελα να γραψω κ κατι ακομα: νομιζω απο τα λιγα που θυμαμαι κ βλεπω να γραφεις πώς προχωρας σε μεταφρασεις των οσων ακους σε κατι αλλο. Κατι που ειναι ευκολο και το κανουμε συχνα. Ας πουμε αυτο που σου ειπε ο αντρας σου. Εχεις σκεφτει πώς αυτο που ειπε ειχε να κανει μονο με σενα περα απο το παιδι?

Γεια σου Wintertimes! Κάτι μου λέει το όνομα σου, ίσως να έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν. τι είδους ψυχοθεραπεία κάνεις αν επιτρέπεται? Δεν είναι όλες κατάλληλες για το πρόβλημα και είναι γνωστό ότι σε τέτοια προβλήματα όπως στις κρίσεις πανικού το να ψάχνεις για την αιτία μπορεί να μην κάνει και τίποτα, ίσως αντιθέτως να σε αγχώσει περισσότερο και έτσι να χειροτερέψει τα πράγματα. Η ποιο τεκμηριωμένη θεραπεία για τις κρίσεις πανικού έχει ένα συμπεριφορικό και ένα γνωστικό κομμάτι. Στο συμπεριφορικό κάνεις έκθεση στο ερέθισμα. Αυτό σημαίνει ότι ο θεραπευτής σου κανονικά θα σου προκαλέσει κρίση πανικού εκθέτοντας σε στο στρεσσογώνο ερέθισμα. Στην περίπτωση σου, είναι αρκετά τα ερεθίσματα που σε αγχώνουν οπότε κάνεις μια αρχή, βπ.χ. γαίνοντας μια βόλτα μαζί με τον θεραευτή έξω. Όταν τα συμπτώματα θα αρχίζουν να έρχονται, ο θεραπευτής θα σε καθοδηγήσει με τεχνικές αναπνόης και συστηματικής χαλάρωσης ώστε να ελέγξεις την κρίση στην αρχή της. Στην αρχή θα φαίνεται δύσκολο και αακατόρθωτο αλλά σταδιακά θα δεις ότι θα πέρνεις τον έλεγχο και πι εκθέσεις σου ια αρχίζουν να γίνονται όλο και ποιο \"τολμηρές\" ναι φτανοντας και στο αυτοκίνητο κλπ. Αυ΄τα μπορεί να φαίνονται στο άτομο με κρίσεις πανικού σαν \"extreme sports\" αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνεις αν θέλεις ουσιαστικά να το ξεπεράσεις. Όπως λέει και η λαική σοφία, για να ξεπεράσεις τον φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Να ξέρεις ότι μια χρήσιμη τεχνική όταν σου έρχεται κρίση είναι να αναπνέεις αργά ΄μέσα σε μια χαρτοσακούλα.

Στο γνωστικό κομμάτι της θεραπείας, ο θεραπευτής θα σε βάλει να σκεφθείς, να εκλογικεύσεις και να ερμηνεύσεις τα συμπτώματα και τις σκέψεις σου πίσω από τα συμπτώματα. Όπως ξέρεις η κρίση πανικού δεν έρχεται από μόνη της αλλά από τις σκέψεις σου εκείνη την στιγμή, που πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις. Ο θεραπευτής σου θα σου μάθει να κρατάς ημερολόγια με τις συμπτώματα όταν έρχονται, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έχεις εκείνη την στιγμή. Αυτές τις τις αυτόματες αρνητικές σκέψεις θα μάθεις να αναγνωρίζεις και να αναρωτηθείς για την εγκυρότητα τους. Δεν πρέπει να βλέπεις αυτό που έχεις σαν μια \"ασθένεια\" γιατί ουσιαστικά δεν είναι. Αυτό που έχεις είναι η φυσιολογικότατη αντίδραση του σώματος σου στις σκέψεις που κάνεις εκείνη την στιγμή.

Επίσης, μερικές ποιο καινούργιες γνωστικές θεραπείες, συμβουλεύουν ότι μερικές φορές δρώντας σε συμφωνία με τα συμπτώματα καταλλαγιάζεται η κρίση. Δηλαδή, αν εκείνη την στιγμή που σου έρχεται σκεφθείς \"ναι λοιπόν θέλω να αισθανθώ την κρίση με όλη της την δύναμη, κρίση βάλε τα δυνατά σου\" και νιώσεις ταχυκαρδία και δύσπνοια και σκεφθείς \"δώσε και άλλο!\" τότε το ποιο πιθανό θα΄είναι αμέσως αμέσως αν αρχίσεις να ηρεμείς. Αυτό συμβαίνει γιατί νοητικά έχεις μεταθέσει μακριά τα στρεσογόνα όρια και ο εγκέφαλος σου δεν χρειάζεται να συνεχίσει να τροφοδωτεί τα συμπτώματα. Γενικά μερικές καινούργιες θεραπείες συνιστούν ότι όταν δέχεσαι τα συμπτώματα, \'οταν τα αντιλαμβάνεσαι σαν απλές εμπειρίες και σκέψεις και όχι σαν αντικειμενικές καταστροφικές οντότητες, όταν δεν τα ερμηνεύεις σύμφωνα με κάποια καταστροφική εξήγηση (π.χ. σαν ασθένεια)και γενικότερα κάποια συναισθηματική ερμηνεία αλλά τα βλέπεις αντικειμενικά και ουδέτερα, όταντα εκλογικεύεις, τα παρατηρείς και στο τέλος τα αγγαλιάζεις γι\'αυτό που είναι τότε αυτά χάνουν δραστικά την ένταση τους μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Η πολυ-φαρμακεία σε κάθε περίπτωση είναι περιττή και πραγματικά άχρηστη ως πρως το μακρο-πρόθεσμο αποτέλεσμα. Ωστόσο κάποια φάρμακα που βοηθούν πολύ και λίγοι ψυχίατροι τα ξέρουν είναι της κατηγορίας \"beta-blockers\" (π.χ. atenolol, εμπορικό όνομα tenormin). Αυτά τα φάρμακα δεν δρουν στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα όπως το Xanax η τα αντικαταθλiπτικά SSRI αλλά στο Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα που σημαίνει ότι μπλοκάρει την αδρεναλίνη που διαχέεται στο αίμα. Αυτό ρίχνει άμεσα και δραστικά τον καρδιακό ρυθμό χωρίς να έχεις σοβαρές αντενδείξεις,εθισμούς κλπ. είναι φάρμακα κυρίως γνωστά στους καρδιολόγους και στους νευρολόγους αλλά οι ψυχίατροι για κάποιο λόγο δεν τα χρησιμοποιούν μάλλον επειδή η επίσημη χρήση τους είναι για υπερτασικούς και άτομα με βιολογικά προβλήματα στην καρδιά. Ωστόσο, σε κάποιες χώρες έχουν πάρει έγκριση και για άγχος και μπορώ να σου πω΄ότι βραχυπρόθεσμα είναι πολύ αποτελεσματικά χωρίς να απαλείφουν βέβαια το ψυχολογικό άγχος αλλά ταυτόχρονα χωρίς να προκαλούν εξάρτηση κλπ. Να ξέρεις όμως ότι τα φάρμακα είναι βοηθητικά σε προβλήματα ψυχολογικής φύσεως που καθαρά πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι, όχι η θεραπεία στο υποτιθέμενο πρόβλημα.


Δεν ξέρω αν έχεις κάνει κάτι από αυτά που έγραψα, αλλά αυτά είναι κυρίως διαδεδομένα για το \"πρόβλημα\" σου. Αν τα έχεις κάνει ίσως να χρειάζεται περισσότεη προσπάθεια, αν δεν τα έχεις κάνει τότε δοκίμασέ τα άμεσα! Αν η θεραπεία σου δεν είναι Γνωστική-Συμπεριφορική ψάξε για ένα κατάλληλο θεραπευτή που να την κάνει και καλή προσπάθεια. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα, θα δεις κάποτε ότι πάλευες με φαντάσματα.

Wintertimes,
κι εγώ σε θυμάμαι΄, σαν να ήταν χτες που άνοιξες εκείνο το θέμα, που η δική σου αγωνία ταυτιζόταν 100% με τη δική μου εκείνη τη χρονική στιγμή.

Νομίζω ότι όλοι όσοι σου απάντησαν, κάτι είχαν να σου πουν, διάβασε προσεκτικά και κάτι έχεις να πάρεις από κάθε απάντηση...

Εγώ θα σου πω και το άλλο. Δεν μπορεί να είναι όλα τέλεια Winter μου και να αισθάνεσαι έτσι. Κάτι φταίει. Εϊτε στη σχέση σου, είτε στη θεραπεία σου, είτε στον τρόπο που σκέφτεσαι τα πράγματα, απόλυτα, απαισιόδοξα. Μπορεί αυτό που φταίει να είναι σε όλα άυτά που ανέφερα, είτε σε κανένα. Εσύ ξέρεις καλύτερα, εγώ μόνο υποθέσεις κάνω και μπορεί να είμαι και τελείως λάθος.

Επίσης, το να αγχώνεσαι και να κατηγορείς και να μαστιγώνεις τον εαυτό σου για το πως θα γίνεις γονιός ή το πως θα πας διακοπές, δε θα σε βοηθήσει νομίζω. Μήπως οι φοβίες σου λένε ότι δεν είσαι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο γιατί δεν το θέλεις πραγματικά αυτό να γίνει τώρα;

Sofia σ\' ευχαριστω. Απλα σκεφτομαι πολλες φορες πως θα ηταν μια κατασταση μ ενα παιδι, δεν επηρρεαζομαι απο κατι.
Μακαρι να μπορουσα να ελεγξω τις σκεψεις του εαυτου μου, να τις κοντρολαρω, να με καθοδηγησω καλυτερα.

PETRAN φοβαμαι πολυ. Ξερω οτι μπορω να ξεκινησω και να εχω τα xanax για το χειροτερο, αλλα φοβαμαι υπερβολικα. Δεν εχω υπομονη να περιμενω να φυγει ο πανικος, θα τρελαθω, θα παθω κατι χειροτερο, δεν το αντεχω. Αρχιζω να μη νιωθω σιγουρια ουτε για το νοσοκομειο κι ολα αυτα με κανουν να νιωθω μονη κι απροστατευτη. Τεχνικες κλπ τα γνωριζω, αλλα δεν \"πιανουν\" στο μυαλο μου και φυσικα δε λειτουργουν εν ωρα κρισης. Δεν μπορω να \"ξεγελασω\" τον εαυτο μου πια με οτιδηποτε αναφερεις. Η εκθεση δεν εφερε αποτελεσματα κοιτωντας το σημερα. Συνηθως δικαιολογω μια μικρη επιτυχια με το \"ετυχε\", \"ευκολες συνθηκες\", \"λογω σιγουριας\", \"το χαπι εδρασε\" κι αν προσπαθησω να πω \"τα καταφερες\" ειναι σα να κοροιδευω τον εαυτο μου, μου φαινεται τοσο εμφανες που δεν πιανει!!! Δεν πιανει γιατι οταν βλεπω οτι στα δυσκολα δεν την παλευω, ή χωρις χαπια κλπ ειναι σα να μου κανει \"κουκου, στο δειχνω καθαρα\".

Anwnimi φυσικα και υπαρχουν παραγοντες στη ζωη που σε ριχνουν, σε χαλανε, σε αποδιοργανωνουν, αλλα μ αυτα θα ζησω και πρεπει να μαθω να ζω μαζι τους. Παλευω να μαθω να ζω στον κοσμο, οχι να μενω μονη για να μην επηρρεαζομαι απο πουθενα. Δεν κατηγορω τον εαυτο μου. Τον αφησα να ηρεμησει, τον απαλλαξα απο πιεσεις και \"πρεπει\" και το μονο που εγινε ηταν να απεχω απ ολα, να λεω ευκολα \"οχι\" και να χειροτερεψει η κατασταση μου. Ισως μια πιεση να μην επετρεπε να εισβαλλουν περισσοτερα. Εσυ πως ησουν/εισαι, δεν μας ειπες, θα ηταν χρησιμο :-)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Μονιμως κανω πραγματα για να βελτιωθει η κατασταση μου (εξοδοι με το ζορι, διαδρομες \"θανατου\" κλπ) και τ αποτελεσματα μηδενικα. Προσπαθησα και το αντιθετο για να μην πιεζω τον εαυτο μου και μεγαλωσαν οι φοβιες του εξω. Αλλες πορειες δεν εχει.
Δεν ημουν ποτε αρνητικη στην ψυχοθεραπεια. Ακολουθησα τα παντα, εμαθα πολλα και κοιταω τωρα μετα απο χρονια γιατι αυτη η καθοδος. Αν πιστευα οτι κανενας δεν μπορει να με βοηθησει, δεν θα ζηταγα και βοηθεια. Ηλπιζα και τωρα δεν μπορω. Αυτο με λυπει.
Περιεγραψα το προβλημα μου, δεν μπορω να γραψω την ιστορια της ζωης μου σ\'ε να post -ασε που θα γινω κουραστικη.
Δε σκεφτομαι αν θα γερασω αναλυοντας, αυτο ηδη γινεται και θα ηθελα μια γνωμη, μια συμβουλη, μια αποψη να καθοδηγηθω στο τι μπορει να φταιει, μια ελπιδα ακομη.
Οι ανθρωποι (ειδικοι) διαφερουν, αλλα μη μου λες τωρα οτι αυτο υπερεχει σε μια ψυχοθεραπεια. Σιγουρα παιζει ρολο, αλλα οχι τοσο μεγαλο που να δικαιολογει μια αποτυχημενη ψυχοθεραπεια.
Μια αλλαγη ψυχοθεραπευτη δε θα μ απαλλαξει απ αυτο που \"ζω\", ουτε κι η αλλαγη συντροφου (προβληματα θα υπαρχουν μια ζωη. Το θεμα ειναι πως μπορω να ζησω πραγματικα μαζι με της ζωης τα προβληματα). Ο τελειος συντροφος δεν υπαρχει κι ουτε θα πρεπει να απομακρυνθω απ ολους κι απ ολα που με στεναχωρουν ή με χαλανε για να είμαι καλα, αυτο δεν είναι θεραπεία.
Λυπαμαι που το λεω μεσα σ ενα τετοιο forum αλλα οι επιλογες μας σε τετοια θεματα είναι λιγες και συγκεκριμενες.

Τωρα που τελειωσα βλεπω πως ειμαι αρκετα αρνητικη, αλλα πιστεψτε με αυτα πιστευω. Δεν μπορω να πεισω τον εαυτο μου με ελπιδοφορα μηνυματα απο τη στιγμη που καθε φορα περναω τα ιδια και χειροτερα.:(

---

εχω την εντυπωση οτι δεν καταλαβες ουτε το δικο μου μυνημα ουτε εκεινο της μαρινας !
δεν αρκει καποιος[α] να παει σε ενα ψυχαναλυτη για να κανει ψυχαναλυση !
ουτε οποιαδηποτε αλλη μορφη ψυχοθεραπειας αν ο ιδιος προηγουμενως δεν ξερει τι ακριβως τον απασχολει !
Φοβαμαι οτι εσυ δεν το εχεις κανει ακομα φιλεναδα!
Κανε αυτο που σου ζητησα και απο μονο του θα σε ανακουφισει
Γραψε πχ
Απο τοτε ......θυμαμαι οτι ....... στην συνεχεια εγινε και αυτο.....
ωσπου πηρα την αποφαση εγω η .......να παμε [παω] για πρωτη φορα σε ενα ψυχολογο? ψυχιατρο? κλπ

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Anwnimi φυσικα και υπαρχουν παραγοντες στη ζωη που σε ριχνουν, σε χαλανε, σε αποδιοργανωνουν, αλλα μ αυτα θα ζησω και πρεπει να μαθω να ζω μαζι τους.

Winter, ποιος είπε ότι πρέπει να ζήσεις με όλα αυτά που σε ρίχνουν, σε χαλάνε, σε αποδιοργανώνουν;
Σίγουρα δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την οικογένειά μας (μπορούμε όμως να κρατήσουμε μια απόσταση αν το περιβάλλον δε μας κάνει καλό) και το κοινωνικό πλαισιο στο οποίο ζούμε και να πάρουμε τα βουνά (θεωρητικά μπορούμε και κάποιοι το πράττουν προκειμένου να ζήσουν όπως πιστεύουν εκείνοι ότι τους ταιριάζει αλλά αυτό είναι ένα άλλο στόρυ) αλλά αρκετά πράγματα που μας ρίχνουν/χαλάνε/αποδιοργανώνουν, μπορούμε να τα αλλάξουμε. Αρκετά, όχι όλα. Δε λέω ούτε να αρχίσουμε να απαξιώνουμε τα πάντα γύρω μας και το να μην αποδεχτούμε κάποια πράγματα γιατί αυτό καλώς ή κακώς δεν είναι εφικτό. Αν όμως τα αποδεχτούμε όλα αυτά που μας χαλάνε, τότε οδηγούμαστε σε παραίτηση.



Παλευω να μαθω να ζω στον κοσμο, οχι να μενω μονη για να μην επηρρεαζομαι απο πουθενα.

Τι ακριβώς εννοείς εδώ; Το να μείνεις δηλαδή μόνη σου ένα χρονικό διάστημα σημαίνει ότι παραιτείσαι;
Το ότι λες ότι παλεύεις να ζεις στον κόσμο δηλώνει μαχητικότητα. Το ότι βάζεις και το να μάθεις με κάνει πάλι να σε ρωτήσω τι ακριβώς εννοείς με αυτό.


Δεν κατηγορω τον εαυτο μου. Τον αφησα να ηρεμησει, τον απαλλαξα απο πιεσεις και \"πρεπει\" και το μονο που εγινε ηταν να απεχω απ ολα, να λεω ευκολα \"οχι\" και να χειροτερεψει η κατασταση μου.

Σε τι έμαθες να λες όχι; Στην έκθεση μόνο ή και σε άλλες καταστάσεις που απλά δε γουστάρεις, δε σου κάνουν ή σε χαλάνε; Γιατί έχει διαφορά:)



Ισως μια πιεση να μην επετρεπε να εισβαλλουν περισσοτερα. Εσυ πως ησουν/εισαι, δεν μας ειπες, θα ηταν χρησιμο :-)

Εδώ δε θα διαφωνήσω μαζί σου Winter. Είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία το θετικό με το να μη πιέζεις τον εαυτό σου να εκτεθεί είναι ότι αφήνεις τον εαυτό σου να ξεκουραστεί, να ησυχάσει, να μαζέψει δυνάμεις και να σκεφτεί το τι υπάρχει από κάτω που υποκινεί τις φοβίες ίσως και από την άλλη εκείνος \"συνηθίζει\" στην κατάσταση αυτή και μετά φοβάται περισσότερο.
Το έχω κάνει κι εγώ αυτό και εξακολουθώ να το κάνω, σε μικρότερο βαθμό αλλά πάλι σε σχετικά αρκετό για μένα σε σχέση με το πως δρούσα παλαιότερα. Κάποτε δεν το έκανα καθόλου, ήμουν σε αδιάκοπη έκθεση και είχα βγει νικήτρια για αρκετά χρόνια. Τώρα όμως διαλέγω διαφορετικό δρόμο και είμαι κι εγώ εν αναμονή των αποτελεσμάτων.

Πρόσεξε όμως, είναι διαφορετικό το να μην εκτίθεσαι καθόλου από το να εκτίθεσαι σταδιακά.
Μπορείς να βάζεις μικρούς στόχους και να εκτίθεσαι. Ξεκίνα από πολύ μικρούς. Σιγά σιγά. Και θα δεις ότι με το χρόνο, θα κάνεις κάποια πράγματα πολύ πιο εύκολα. Και έπειτα, τα κάποια πράγματα θα γίνουν πολύ περισσότερα και ακόμα περισσότερα...
Αλλά παράλληλα, και πολύ σημαντικό, να μην επαναπαυτείς σε αυτό. Αλλά να συνειδητοποιήσεις πρώτα ποια είναι αυτά που σε χαλάνε, στη ζωή σου, στη θεραπεία σου ή οπουδήποτε αλλού και έπειτα, όταν θα είσαι έτοιμη, να αλλάξεις αυτά που πιστεύεις ότι μπορείς και είναι καλό για σένα να τα αλλάξεις.

---

Πανο, καταλαβαινω τι λες και τι θες να προσπαθησω να κανω, αλλα τα περασα κι αυτα. Ανελυσα, εγραψα, θυμηθηκα, ξεκαθαρισα. Επισης ο ψυχολογος μου ειπε πως δεν χρειαζεται να κανω κατι απο μονη μου, διοτι η κατατσταση μου δεν μου το επιτρπει κι οτι η συνεδρια ΑΡΚΕΙ. Αποδειχτηκε ομως πως δεν ειναι ετσι κι οταν το ανεφερα μετα απο χρονια, αμεση απαντηση δεν πηρα.
Ανωνυμη η ζωη μου δειχνει οτι πρεπει να ζω μ ολα αυτα που με ριχνουν και με αποδιοργανωνουν. θα σου αναφερω παραδειγματα. Καλεσμενη σε γαμο ή βαπτιση, γευματα Πασχα, Χριστουγεννων κλπ, Πρωτομαγιες, τριημερα, διαφοροι εξοδοι, εργασια, επισκεψεις, σαββατοκυριακα, γιορτες κλπ κλπ. Ολα αυτα με ριχνουν, με αγχωνουν, με αποδιοργανωνουν, με τρελαινουν απιστευτα. Πενθω καθε φορα και το κακο ειναι οτι δε σταματανε ποτε, γιατι αυτη ειναι η ζωη. Τα τελευταια χρονια τα χω κοψει ολα (και καλα για να κανω αυτο που θελω και να μην πιεζομαι) και βλεπω οτι οι γυρω μου αναρωτιουνται και με ρωτανε \"και φετος δεν θα πας διακοπες!?!\" ή σε καποια γιορτη \"Παλι πιατα θα πλενεις?\". Πες μου σε παρακαλω τι αλλες επιλογες εχω σε τετοιου ειδους καταστασεις?? Μονο να κλειδωθω σπιτι μου!!! Να μην μπορω να χω φιλους, παρεες, να πω μια φορα τη γνωμη μου χωρις να κοκκινιζω και να ιδρωνω!!! Να παω ενα ταξιδι, μια εκδρομη!!! Εχω να επισκεφθω τους γονεις μου απο τοτε που ανοιξα το post. Αυτες τις μερες μολις παω να το σκεφτω, αλλαζω υφος κατευθειαν. Με τρομαζει τοσο πολυ που μου ρχεται να βαλω τα κλαματα απο φοβο, σαν ενα μικρο παιδι που ετοιμαζεται να επισκεφθει οδοντιατρο με το ετσι θελω. Αποφευγω να το σκεφτω κι ασχολουμαι με κατι αλλο, ομως ξερω πως πρεπει να το σκεφτω και πρεπει να το κανω. \"Μια μερα ακομη\" δινω χωρο ν αναπνευσω. Σημερα παλι εκανα την ανηξερη στον ιδιο μου τον εαυτο για να μην παω. Ενιωσα πως ειμαι πολυ πιο φοβισμενη και τρομαξα μ αυτο. Δεν πρεπει να το αφησω και πρεπει να παω. Ειναι σαν τις υποχρεωσεις της ημερας πια και ειναι τοσο σκληρο. Τι να πω...δεν ξερω, λυπαμαι που ειμαι ετσι κι οσο μπορω, θα προσπαθω. Αυτα.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Πανο, καταλαβαινω τι λες και τι θες να προσπαθησω να κανω, αλλα τα περασα κι αυτα. Ανελυσα, εγραψα, θυμηθηκα, ξεκαθαρισα. Επισης ο ψυχολογος μου ειπε πως δεν χρειαζεται να κανω κατι απο μονη μου, διοτι η κατατσταση μου δεν μου το επιτρπει κι οτι η συνεδρια ΑΡΚΕΙ. Αποδειχτηκε ομως πως δεν ειναι ετσι κι οταν το ανεφερα μετα απο χρονια, αμεση απαντηση δεν πηρα.

Winter, κατά την άποψή μου, όπως το αντιλαμβάνομαι και το αισθάνομαι και το βιώνω εγώ δηλαδή και δεν ξέρω αν αυτό ευσταθεί, η ανάλυση του παρελθόντος γίνεται για να αντιληφθεί ο θεραπευόμενος ποιες βλαπτικές σκέψεις και συμπεριφορές είχε υποστεί με αποτέλεσμα να τις αναπαράγει και στο παρόν. Η ανάλυση δηλαδή γίνεται για να βελτιώσεις το παρόν σου, συνειδητοποιώντας βαθιά το τι έγινε και εξακολουθεί να γίνεται στη ζωή σου, ώστε να αρχίζεις να βάζεις ένα στοπ, να αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά και να κάνεις καινούρια ξεκινήματα...
Νιώθεις ότι η ανάλυση σε βοήθησε σε αυτό τον τομέα (μιλάω γενικά, όχι μόνο ειδικά όσον αφορά τις φοβίες παρόλο που αυτό φυσικά φαίνεται να είναι το ζητούμενο για όλους μας) ή όχι;

Ανωνυμη η ζωη μου δειχνει οτι πρεπει να ζω μ ολα αυτα που με ριχνουν και με αποδιοργανωνουν. θα σου αναφερω παραδειγματα. Καλεσμενη σε γαμο ή βαπτιση, γευματα Πασχα, Χριστουγεννων κλπ, Πρωτομαγιες, τριημερα, διαφοροι εξοδοι, εργασια, επισκεψεις, σαββατοκυριακα, γιορτες κλπ κλπ. Ολα αυτα με ριχνουν, με αγχωνουν, με αποδιοργανωνουν, με τρελαινουν απιστευτα. Πενθω καθε φορα και το κακο ειναι οτι δε σταματανε ποτε, γιατι αυτη ειναι η ζωη.

Winter, όταν σου έγραψα παραπάνω ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με όλα αυτά που μας είτε μας ρίχνουν είτε μας αποδιοργανώνουν είτε και τα δύο, δεν εννοούσα τις καταστάσεις στις οποίες φουντώνει η αγοραφοβία. Αυτές, ναι καλούμαστε να ξαναμάθουμε να τις ζούμε άνετα. Εννοούσα άλλες καταστάσεις, που υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να είναι εγκλωβισμένος σε αυτές, γιατί πιστεύουμε ότι έτσι \"πρέπει\" ή ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όσον αφορά αυτές τις άλλες καταστάσεις, που για τον καθένα μας διαφέρουν, για σένα υπάρχουν τέτοιες; Κι αν ναι, πως τις αντιμετωπίζεις;


Τα τελευταια χρονια τα χω κοψει ολα (και καλα για να κανω αυτο που θελω και να μην πιεζομαι) και βλεπω οτι οι γυρω μου αναρωτιουνται και με ρωτανε \"και φετος δεν θα πας διακοπες!?!\" ή σε καποια γιορτη \"Παλι πιατα θα πλενεις?\". Πες μου σε παρακαλω τι αλλες επιλογες εχω σε τετοιου ειδους καταστασεις?? Μονο να κλειδωθω σπιτι μου!!! Να μην μπορω να χω φιλους, παρεες, να πω μια φορα τη γνωμη μου χωρις να κοκκινιζω και να ιδρωνω!!! Να παω ενα ταξιδι, μια εκδρομη!!! Εχω να επισκεφθω τους γονεις μου απο τοτε που ανοιξα το post. Αυτες τις μερες μολις παω να το σκεφτω, αλλαζω υφος κατευθειαν. Με τρομαζει τοσο πολυ που μου ρχεται να βαλω τα κλαματα απο φοβο, σαν ενα μικρο παιδι που ετοιμαζεται να επισκεφθει οδοντιατρο με το ετσι θελω.

Τα έχω βιώσει όλα αυτά στο έπακρο και εγώ Winter.
Και ναι, χρειάζεται να μην αφηνόμαστε, όσο μπορούμε.
Αλλά παίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο. Για παράδειγμα, φαντάσου ότι οι φοβίες δεν υπήρχαν πια. Αυτό σημαίνει ότι αν πήγαινες στη γιορτή, στους γονείς, στις διακοπές με τα άτομα που πηγαίνεις τώρα, υπάρχουν κάποια μελανά σημεία που θα σε έριχναν; Αν ναι, τότε δεν θέλω να σου πω ότι αφού υπάρχουν αυτά τα μελανά σημεία καλά κάνεις και κάθεσαι σπίτι σου. Αλλά το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά τα μελανά σημεία (αν υπάρχουν).
Πως είναι οι σχέσεις σου με αυτούς τους ανθρώπους;



Αποφευγω να το σκεφτω κι ασχολουμαι με κατι αλλο, ομως ξερω πως πρεπει να το σκεφτω και πρεπει να το κανω. \"Μια μερα ακομη\" δινω χωρο ν αναπνευσω. Σημερα παλι εκανα την ανηξερη στον ιδιο μου τον εαυτο για να μην παω. Ενιωσα πως ειμαι πολυ πιο φοβισμενη και τρομαξα μ αυτο. Δεν πρεπει να το αφησω και πρεπει να παω. Ειναι σαν τις υποχρεωσεις της ημερας πια και ειναι τοσο σκληρο. Τι να πω...δεν ξερω, λυπαμαι που ειμαι ετσι κι οσο μπορω, θα προσπαθω. Αυτα.

Τίποτα από όλα αυτά δεν \"πρέπει\" Winter. Ίσως αν σε βοηθούσε να αντικαταταστήσεις στα λεγόμενά σου αλλά και στο συναίσθημά σου, το πρέπει με το θέλω.
Για παράδειγμα, θέλω να πάω εκεί γιατί αυτό θα με βοηθήσει. Μπορεί όταν πλησιάζει ο καιρός να νιώθω από το φόβο ότι δε θέλω αλλά είναι ο φόβος μου που μου διαστρεβλώνει το συναίσθημα της θέλησης που ένιωθα μέχρι πριν από λίγο.
Κάνε ένα πείραμα. Αν δεν πας, πως θα νιώσεις μετά; Αν πιστεύεις πως θα νιώσεις άσχημα, σημαίνει ότι τελικά ήθελες να πας. Αν νιώσεις καλά (εμένα προσωπικά μου έχει τύχει όσο παράδοξο κι αν φαίνεται) σημαίνει ότι τελικά δεν ήθελες να πας...

---

250 gr βενλαφαξινη ειναι πολλα??? (effexor)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
250 gr βενλαφαξινη ειναι πολλα??? (effexor)

---

Είναι μία από τις \"γερές δόσεις\" αν και η μέγιστη approved δόση από το FDA είναι 300 mg. ωστόσο σε περιπτώσεις πολύ ανθεκτικής μείζωνας κατάθλιψης μπορούν να γραφτούν μέχρι και 600 mg.


Έχεις δοκιμάσει \"β-blocker\"? (ουσία atenolol, εμπορικό όνομα tenormin). Αυτό έχει άμεσα αποτελέσματα σαν τις βενζοδιαζεπίνες (π.χ. xanax) ωστόσο αυτό δεν δρα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ-γνωστό και ως εγκέφαλο) αλλά στο περιφερειακό-αυτόνομο. Η συγκεκριμένη ουσία μπλοκάρει την υπερ-έκκριση αδρεναλίνης που φτάνει στην καρδιά οπότε και ρίχνει τους ρυθμούς και γενικά ανακουφίζει από τα σωματικά συμπτώματα χωρίς να έχει όμως τις αντενδείξεις που έχουν τα ψυχοτρόπα όπως οι βενζοδιαζεπίνες π.χ. εθισμός. Αυτά τα γράφουν \"off-label\" για το άγχος και τον πανικό (δεν έχουν εγκριθεί σε όλες τις χώρες για τέτοια χρήση, η κανονική τους συνταγογράφηση είναι για οργανικά προβλήματα της καρδιάς όμως είναι αρκετά αποτελεσματικά στο να σταματάνε τα σωματικά συμπτώματα του άγχους-γι\'αυτό και έχουν πάρει και τέτοια έγκριση σε πολλές χώρες όπως στην Αγγλία.). Γενικά θεωρούνται αθώα και φτηνά φάρμακα.



Wintertimes αισθάνομαι ότι νιώθεις ότι έχεις φτάσει στο \"αμήν\". Δείχνεις όμως και να έχεις παραδώσει τα όπλα εντελώς, σε ένα εχθρό που είναι οι ίδιοι οι φόβοι που δημιουργεί το μυαλό σου. Όχι ότι αυτοί οι φόβοι είναι μικρότερης σημασίας-ίσα ίσα-όταν ο εχθρός γίνεται το ίδιο το μυαλό σου τότε μπορεί να εξελιχθεί μια πραγματικά δύσκολη μάχη...


και αναρωτιέμαι...έχεις δώσει αυτή την σκληρή μάχη που χρειάζεται? Γιατί όταν φτάνεις \"στο αμήν\" η τελευταία λύση είναι να παραδείνεσαι. Εσύ μπορεί να πεις \"άσε μας τώρα ρε φιλαράκι και εσύ έχω δοκιμάσει τα πάντα λέμε και μόνο χειρότερα γίνομαι\" και ίσως και να είναι έτσι-δεν ξέρω- όμως πιστεύεις ότι αντιμετώπίζεις αυτή τη χρόνια κατάσταση με ενα ημι-συγκαταβατικό \"κλεφτοπόλεμο\" η με την μαζική οργανωμένη επίθεση που χρειάζονται τέτοιοι σκληροί αντίπαλοι?


Έχεις δοκιμάσει να κάνεις αλλαγές στην ζωή σου που για σένα ίσως να βελτίωναν την κατάσταση? Έχεις αλλάξει ποτέ θεραπευτή? Αν ναι πόσους? Αν αισθάνεσαι ότι αυτός/ή είναι τζούφιος/τζούφια/απάτη-να το πούμε ψυχρά-γιατί δεν αλλάζεις? ΄΄Εχεις ενημερωθεί πλήρως για την κατάσταση σου? Σου έχουν πει τα πάντα για το τι γίνεται στο σώμα σου εν ώρα κρίσης? Σου έχουν πει για το ποιο είναι το χειρότερο σενάριο? Άραγε ποιο θα είναι το χειρότερο που θα γινόταν αν λιποθυμούσεις μπροστά σε κόσμο? Έχεις μάθει ασκήσεις χαλάρωσης και αναπνοών?Έχεις δοκιμάσει να βάλεις κάποιους έστω μικρούς στόχους που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να το ξεπεράσεις? Έχεις αρχίσει να βγαίνεις ποτέ έστω λίγο μόνη σου έξω-σε κόσμο κλπ.? Έχεις δοκιμάσει να γραφτείς σε μια τάξη. π.χ. εκμάθησης ξένων γλωσσών, υπολογιστών κλπ. η οτιδήποτε? Έχεις δοκιμάσει να δημιουργήσεις κάποιες καινούργιες κοινωνικές συναναστροφές έξω από το πλαίσιο δεσμού/συγγενών/κοντινών φίλων και έξω από τα \"σόγια\"? Έχεις βρεί κάτι δημιουργικό που θα μπορούσε να σε γεμίζει? Έχεις εκπληρώσει κάποια επιθυμία σου που πάντα ήθελες? Έχεις δοκιμάσει να πας γυμναστήριο? Έχεις δοκιμάσει να πας έστω-για αρχή-ένα μικρό ταξίδι? Έχεις δοκιμάσει να κρατάς ένα ημερολόγιο (μια πολύ χρήσιμη τεχνική κατ-εμέ-δανεισμένη από την γνωστική θεραπεία) με την κάθε ώρα/λεπτό που αισθάνεσαι ότι σου έρχεται κρίση, να περιγράψεις τι ακριβώς αισθάνεσαι, τις σκέψεις λίγο πριν και κατά την διάρκεια της κρίσης, τα σωματικά σου συμπτώματα και πόσο έντονα είναι? Έχεις δοκιμάσει να τα βαθμολογήσεις? Έχεις δοκιμάσει να αναρωτηθείς για τους λόγους που έρχονται κάθε φορά? Για τους φόβους που τα προκαλούν? Για το πόσο έγκυροι είναι? Για το πόσο τους πιστεύεις? Για το γιατί τους πιστεύεις? Για το τι σημαίνουν για σένα? Για το αν τελικά αληθεύουν όλα αυτά για σένα? Για το πως σχετίζονται με την ζωή σου? Για το ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει? Για το ποια είναι η πιθανότητα? Για το ποιο είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει?Για το ποια είναι η πιθανότητα?Για το τι μπορεί να γίνει ρεαλιστικά? Έχεις δοκιμάσει να πειραματιστείς με όλα αυτά? Μαζί τους? Έχεις δοκιμάσει να λιποθυμίσεις μπροστά σε κόσμο? Έτσι για να δεις τι τελικά μπορεί να συμβεί αν ίσως ένας μεγάλος φόβος βγει αληθινός. Για το τι σημαίνει για σένα να λιποθυμάς μπροστά σε κόσμο? Για το σημαίνει για σένα η κατάστασή σου? Έχεις δοκιμάσει να απομυθοποιήσεις την κατάστασή σου? Να την δεις ίσως με χιούμορ και να αστειευτείς για αυτή και μπροστά στους άλλους? Έχεις δοκιμάσει να μήνεις \"γυμνή\", χωρίς φάρμακα στο πεδίο της μάχης και να δεχθείς όλη την εμπειρία έτσι όπως σου έρχεται? Να βιώσεις τα τρομερά συμπτώματα? Να τα αισθανθείς όχι σαν το τέρας αλλά σαν απλές εμπειρίες? Να τα αφήσεις να σε αγγαλίασουν και να περάσουν? Έχεις δοκιμάσει να παίξεις με αυτά με την φαντασία σου? Να κάνεις διάφορα ολοκληρομένα σενάρια για το τι μπορεί να συμβεί, από το χειρότερο στο καλύτερο? Να δημιουργήσεις εικόνες? Αισθήσεις? Να παίξεις με τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου? Είναι στο χερι σου. Είναι οι μαριονέτες σου. Δεν είσαι εσύ η μαριονέτα τους.






Φοβάσαι μην παιθάνεις από την κρίση πανικού? Αλήθεια τι είναι ποιο φοβερό, μια ζωή ζωντανού-νεκρού η ο θάνατος? Και ναι, στην προκειμένη περίπτωση ο θάνατος δεν θα έρθει ποτέ. Μόνο ο φόβος του θανάτου έρχεται και αυτός μόλις του δείξεις τα σουβλερά σου δόντια και ουρλιάξεις \"δεν σε φοβάμαι\" να είσαι σίγουρη ότι θα φύγει. Όσο εσύ θα κρύβεσαι όμως όπως έχεις καταλάβει, τόσο αυτός θα σε καταδυναστεύει. Δεν είναι ειρωνικό όταν μιλάμε για το ίδιο σου το μυαλό?Σκέψεις, λόγια και εικόνες σε φοβίζουν. Το δύναμη αλήθεια έχουν αυτά? Δεν είναι καιρός να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να σφίξεις τα δόντια και να αρχίσεις να κάνεις την μεγάλη σου επίθεση? Με όλα, με ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ? Είναι η ζωή σου και περνάει. Κάνε τα πάντα για να μην μήνεις σκλάβα του εαυτού σου. Η ζωή είναι εκεί έξω. Βγες έξω να την αγκαλιάσεις. Η τουλάχιστον, προσπάθησε. Ναι είναι cliche αλλά θα έχεις δώσει τον αγώνα σου.

Anwnimi ειναι ετσι οπως ακριβως το λες. Η ψυχοθεραπεια βοηθησε στην αναγνωριση του εαυτου μου και στην βελτιωση του χαρακτηρα μου. Βλεπω πραγματα που παλαιοτερα δεν εβλεπα και αντιδρω διαφορετικα. Στο θεμα της παραλογης σκεψης και των φοβιων δεν βοηθησε. Εκει οι αντιδρασεις μου ειναι ακόμη ιδιες και χειροτερες. Το \"πρεπει\" δεν αντικαθισταται με το \"θελω\", διοτι το \"θελω\" δεν εχει πολλα. Το θελω ειναι σπιτι, πουθενα αλλου. Οσες φορες αρνηθηκα να κανω πραγματα λογω των φοβιων μου ενιωθα απαισια, απογοητευση, θλιψη βλέποντας την καταντια μου και την ηττα. Σ\' ευχαριστω πολυ.

Petran πανικοβληθηκα λιγο μολις αντιληφθηκα τη δοση διαβαζοντας καποια αρθρα και το πρωτο που μου ρθε ηταν να γραψω εδω, να το πω εδω. Ξερω ποιες ειναι οι μεγιστες δοσεις, αλλα η πλειοψηφια δεν φτανει μεχρι εκει και τρομαξα.
Αυτη τη μαχη που περιγραφεις την εδωσα πριν κατι χρονια κι ακομη θυμαμαι τι περασα. Δε θελω να το ξαναζησω γιατι δεν ειδα κι αποτελεσματα τοτε. Νιωθω πως δεν το αντεχει ο οργανισμος μου και το μυαλο μου πλεον να ξαναπερασω κατι τετοιο. Ολα εκεινα τα ερωτηματα που αναφερεις στη μεγαλη παραγραφο ΦΥΣΙΚΑ και τα εχω κανει. Γνωρισα πολυ καλα τι συμβαινει μα δυστυχως αυτο δεν αλλαξε την κατασταση μου. Καθε μερα και χειροτερα!!! Χθες ενω αποκοιμιωμουνα σκεφθηκα το κομποσκοινι μου στο χερι, οτι δεν βγαινει μ ενα κλικ, οτι χρειαζεται υπομονη για να βγει και πανικοβληθηκα!!! Ξεκινησα να το βγαζω αμεσως κι ευτυχως βγηκε ευκολα. Απο μλκια σε μλκια παω κι αυτες οι χαζες σκεψεις δε λενε να μειωθουν με τις αυξησεις των δοσεων.
Αυτο τον καιρο φοβαμαι πολυ μην παθω κατι. Σκεφτομαι οτι στο νοσοκομειο δεν μπορω να φυγω οποτε θελω!!! Φοβαμαι εκεινες τις ωρες του αγχους πως θα παθω εγκεφαλικο, πως θα τα κανω πανω μου, χανω το σωμα μου και ειμαι μια βομβα ετοιμη να εκραγει. Ο φοβος του πανικου με κανει να μοιαζω υστερικη ψαχνοντας απο καπου να πιαστω. Δε γινεται να βιωσω κατι τετοιο μακρια, σε απομερα μερη οπου θα πρεπει να υποστω καποιο χρονικο διαστημα για να φτασω στο σπιτι ή στο νοσοκομειο. Ευχαριστω που ειστε διπλα μου και με καταλαβαινετε!! Ειλικρινα ευχαριστω!!!

Άρα Winter λες ότι άλλαξες σε κάποια σημεία σα χαρακτήρας, αντιδράς διαφορετικά, αλλά οι φοβίες εκεί...
Με την αλλαγή μέσα σου, πέρα από τις φοβίες, αιστάνθηκες πιο όμορφα, πιο δυνατή, με ελπίδα; Ή όχι;
Αυτό το ρωτάω γιατί θα βοηθήσει και στις φοβίες, οι φοβίες δεν είναι ξεκομμένες από εσένα και το πως αισθάνεσαι γενικά στη ζωή σου.
Ωράια λοιπόν, αυτή την ώρα, δε θέλεις πουθενά αλλού εκτός από το σπίτι, γιατί φοβάσαι. Είναι μια φάση, όλοι την περνάνε είτε με φοβίες έίτε όχι, το ξέρω έχει διαφορά βεβαια.
Σπίτι σου με τι ασχολείσαι, κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν πραγματικά;
Πιστεύω ότι αν φτιάξει η διάθεσή σου, θα έχεις και περισσότερη όρεξη να εκτεθείς στο φόβο σου.

Και φυσικά μπορείς να φύγεις από οπουδήποτε θέλεις. Από οπουδήποτε Winter. Βάλτο καλά αυτό στο μυαλό σου. Και από νοσοκομεία και από όλα. Τα παντα είναι θέμα επιλογής, το που μένουμε και που όχι.
Μια σκέψη για να καθησυχαστείς είναι αυτή. Ότι κανένας δεν μπορεί να σε αναγκάσει να μεινεις κάπου δεν θέλεις, αν δε νιώσεις καλά.
Μιά άλλη είναι να φανταστείς το χειρότερο σενάριο. Ότι ενώ τελικά μπορείς να φύγεις, θα υπομείνεις τον πανικό και θα μείνεις. Τι θα γίνει; Αν θες απάντησε αναλυτικά...