Κάπου έχω χαθεί........

Μου πήρε πολύ καιρό για να βρω τον κατάλληλο τρόπο για διάφορα πράγματα που επιζητούσα, τρόπον τινά, εναγωνίως. Πλέον μπορώ να χαμογελάσω αλλά μάλλον ειρωνικά. Δεν το νιώθω ακόμα και ξέρω ότι πρέπει να κάνει ένα κύκλο, τον κύκλο πρέπει να αντέξω. Αγνοώ την διάμετρο, τον χρόνο του, την έντασή του. Επίσης αγνοώ και τις αντοχές μου.
Κάποτε η Αθήνα αποτελούσε μαι όμορφη πόλη, πλέον τσιμενταρίστηκε και για να μπορέσει να γίνει ανθρώπινη πρέπει να ξηλωθεί ολόκληρη να μείνει το χώμα να το απολυμάνει ο ήλιος, να ξασπρίσει τα κόκαλλα και μετά η φύση μόνη της να μπορέσει σιγά σιγά να αναδομήσει τον εαυτό της πάνω σε πιο πρόσφορο έδαφος.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα, όλα αυτά τα σκουπίδια και η νεκρή ύλη που μολύνει το χώμα πρέπει να αποδομηθεί γιατί η ύλη δεν χάνεται, και να αναδομηθεί με άλλη μορφή. Μέσα στην αρρώστεια μου ή στην φύση της αν θέλεις που ακολουθεί την ίδια αρχή της διατήρησης της ύλης, Θα πρέπει κάποιος να είναι αναίσθητος. Η όποια ευαισθησία που έχει κάποιος δεν απορρίπτει στοιχεία αλλά τα επεξεργάζεται και τα παρουσιάζει ως ανακυκλωμένα υλικά που επηρεάζουν αν όχι το ίδιο, κάποιο διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μας.
Το θέμα τείνει να γίνει πιο περίεργο. Τελικά αναρρωτιέμαι αν δεν θέλει λίπασμα αλλά ξεκούραση. Η έννοια του μοιράσματος ενός βάρους δεν είναι μόνο μεταφορική. Μάλλον χρειάζεται κάτι που να μορεί να επιφέρει ανάκαμψη με τον διαμοιρασμό. Ίσως να χρειάζεται έναν καταλύτη που να μπορέσει να αντιδράσει με ένα στοιχείο προκειμένου να εξισορροπήσει την οξύτητα ενός μέρους.
Όλα τα αγαθά κόποις κτώνται.... κόπος, ιδρώτας, δάκρυα και άλλα πολλά
Δεν ξέρω εάν έχω. Μπορώ να ακούσω αλλά δεν μπορώ να μιλήσω. Μπορώ να γράψω.

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο σε όλα αυτά είναι η πίστη στην απαξίωση της σημασίας των όσων θετικών μπορεί να κουβαλάει κάποιος. Την υποτροπή την φοβάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για να την αποφύγω. Πόσες μέρες παλεύω για να το βγάλω αυτό... και δεν μπορω........

Ήταν πολύ μεγάλη η νύχτα... δύσκολη, κρύα, με ένα ταπεραμέντο αρκτικό σε πολλές απόψεις... Υπάρχει λοιπόν η αίσθηση του κλουβιού. Κοιτάζοντας τον καθρέπτη και προσέχοντας λίγο περισσότερο σαν να διακρίνω κάποιες μορφές να πηγαινοέρχονται με τρομερή ένταση, ψάχνοντας όχι τον δρόμο προς την ελευθερία. Δεν ξέρω τι , Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού μην μπορώντας να το κρατήσω όμως και ξανακοίταξα σε ένα θέαμα πιο αγωνιώδες, με άφωνες άναρθρες κραυγές, στόματα ανοιχτά να ρουφάνε κάθε ίχνος οξυγόνου, σαν σε θρίλλερ, αχνές άχρωμες, φαντάσματα του παρελθόντος και του μέλλοντος να τρυγυρνάνε σε άλλα δωμάτια και διαδρόμους που ίσως κάποτε να ήταν πιο φωτεινά. Άκουσα την καρδιά μου να χτυπάει τρελλά και οι χτύποι υπόκωφοι να κάνουν τα αυτιά μου να πονάνε αφήνοντας και λίγο χώρο για τις στριγγλιές να μου τρυπάνε το μυαλό. Εκεί μέσα ποια αγάπη θα μπορούσε να είναι αληθινή... είναι κάτι που δεν θα το μάθω τώρα, ίσως και ποτέ. Δεν είναι όμως τόσο σημαντικο αυτό στον τρέχοντα χρόνο. Πλέον είμαι εγώ και η μοναξιά μου. Μεγάλη, τόσο που μπορώ σχεδόν να τρέξω επάνω της. Μπορώ να δω πιο μακριά τις παραστάσεις μου και σχεδόν να τις αγγίξω. Αυτό που δεν αντέχω πιο πολύ, να με βλέπω..... τόσο που έχω πετάξει κάθε φωτογραφία μου, τώρα να θέλω να πλησιάσω κοντά να το δω αλλά σβήνοντας το πρόσωπό μου. Δεν θα μπορούσα ούτε ένα βλέμμα τέτοιο να μου επιστρέφει όλα όσα σκέφτομαι. Θα γινόμουν παραλήπτης και αποστολέας την ίδια στιγμή. Θέλω μόνο να δώ τις κινήσεις, τα συναισθήματα, την ένταση την ξέρω την βιώνω ξανά και ξανά... Ένιωσα να ίπταμαι αλλάζοντας μέρος και βρέθηκα στο κέντρο ενός υπέροχου τοπίου. Σαν οφθαλμαπάτη. Ηρεμία μόνο αλλά και αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση μέσα στην φαντασία μου. Κάτι δεν ήταν σωστό έλλειπαν πολλά, Ο ήλιος ήταν κρύος, τα λουλούδια ήταν πλαστικά, το χώμα ξερό και διψασμένο, κανένα ζώο δεν υπήρχε, οι πεταλούδες χάρτινες και λίγες... Ένιωσα τρελλός το μυαλό μου άρχισε να καίει αφόρητα, ούρλιαξα στο σκοτάδι αγνοώντας ότι θα ξυπνησουν όλοι και όλα. Ζούσα σαν τρελλός σε έναν αρρωστημένο παράδεισο που ετοιμαζόταν να πεθάνει εκίνη την νύχτα.

Γιατί σε αποφεύγεις τόσο manner;Γιατί τόσες φυγές από την πραγματικότητα;Γιατί οφθαλμαπάτες για να μην γυρίσεις σε αυτό που είναι το ουσιαστικό;Eσύ και ο τρόπος που έμαθες να μη σε αποδέχεσαι με όλα αυτά που περιέχεις;Δε θα σε προδώσει η φαντασία σου,θα τη διατηρήσεις και στην ευτυχία,απλά τώρα την εξαντλείς χρησιμοποιώντας την με έναν τρόπο που υποβαθμίζει τη λάμψη της,την έχεις δεκανίκι.
Μίλα με τον εαυτό σου πιο βαθιά και θα δεις πως οι κινήσεις και τα φαντάσματα μέσα στον καθρέφτη θα αραιώνουν,μέχρι να εξαφανιστούν.Εσένα πρέπει να βλέπεις,όχι τους άλλους.Τι σου λέω,θα με ρωτήσεις.Σου μιλάει μία που τα έχει περάσει τα θρίλερ και είχε τις ίδιες αρκτικές νύχτες.Αλλά μέχρι να κατανοήσεις το ρόλο σου στο θερμόμετρο,δε θα μπορέσεις να ανάψεις τη σόμπα.Ξύλα θέλει,μάζεψέ τα...:)

geia sou...me exei ekpliksei fovera o logos sou kai me exei anisuxisei fovera i apousia sou....eisai kala??mila mas...

Επίσης ανησυχώ να ομολογήσω.Όμως μπορεί απλά να διαβάζει και να μη θέλει να γράψει,ας μην πάει ο νους μας στο κακό.Νά\'ναι καλά και ας μη γράφει.:)

ΑΔΙΚΩΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, έτσι λένε :D, αλλά λόγω υγείας και διάθεσης σας άφησα για λίγο...... Οπότε δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας..... Δεν μπήκα καθόλου ούτε καν γαι ανάγνωση.
Πήρα όμως κάποιες αποφάσεις σχετικά με κάποια πράγματα. Ως συνήθως, μετά από μια σειρά γεγονότων βέβαια όπως συμβαίνει κάποιες φορές.
Η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη και οι εκπλήξεις αρκετές τόσο σε προδιαγεγραμμένα πράγματα όσο και σε καταστάσεις που προέκυψαν. Σημειώθηκαν λοιπόν κάποιες αποτυχίες και κάποιες επιτυχίες. Ίσως να αναφερθώ ενδελεχώς στο μέλλον για αυτά.
Αυτό που ίσως έχει κάποια σημασία είναι ότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια τάξη, πιστεύω ικανή, να συντάξει με μια σχετική ποιότητα, αρκετές σκέψεις σαν μια ιστορία. Είναι αρκετές οι σελίδες, κεντρική ιδέα, πλάνο, σοβαρά σημεία, έρευνα για κάποια θέματα. Ακόμα χρειάζεται δουλειά, αλλά μέχρι το τέλος του έτους πιστεύω να έχω κάτι ικανό να γεμίσει πάνω από 200 σελίδες κειμένου σωστά συνταγμένου σαν εικόνα αλλά και σαν ιστορία χωρίς κενά. όταν φτάσω εκεί θα μιλήσω πάλι με κάποιον μικρό εκδοτικό οίκο προκειμένου να φτιαχτούν μερικά αντίτυπα.

Αυτό ποτέ δεν θα ήταν εφικτό εάν δεν άνοιγα κάποια από τα στοιχεία μου εδώ. Έλαβα αρκετά εναύσματα ουσιώδη για να μπορέσω να το κάνω.

Σίγουρα αξίζουμε κάτι παραπάνω ίσως για τον λόγο ότι μαζί με όλα μας δίνεται το χάρισμα της εμβάνθυσης σε σημεία ψυχικής αββύσου που αλλιώς θα αγνοούσαμε.


ΥΓ: επειδή δεν ευχήθηκα σε κανέναν: Χρόνια πολλά σε όλες και όλους

Καλώς τον!Χρόνια σου πολλά και καλά,με υγεία και ευτυχία.Με έκανες και γέλασα με αυτό το κακό σκυλί,λολ.Μπράβο manner,χαίρομαι που σε διαβάζω σήμερα με χαμόγελο!:)

Καλησπέρα,
Δεν είμαι σίγουρη ότι κάνω τα σωστά βήματα σε αυτό το site για να με ακούσει κάποιος αλλα χρειάζομαι βοήθεια.
Ερωτέυτηκα, αγάπησα και εζησα τρείς μήνες με κάποιον που πάσχει από σχιζοειδή συναισθηματική διαταραχή σε ποσοστό 68 τοις εκατό. Παίρνει λεφτά απο την Πρόνοια, είναι άνεργος και τον τρέφουν οι δικοί του.
Τον γνώρισα σε σχολή ζωγαφικής και μου είχε αναφέρει ότι έπασχε παλιά απο κατάθλιψη και ειχε θεραπευτεί με ψυχανάλυση.
Βέβαια στην πορεία παρότι είχαμε μια παθιασμένη σχέση, έκανε κρίσεις μανίας, όπως σκηνές ζηλοτυπίας, εκρήξεις κλειστοφοβίας (ότι τον καταπιέζω κτλ) Επίσης πήγε με μια άλλη γυνάικα και μου το είπε σαν να ήταν κατι φυσιολογικό. Οπως παρατήρησα εκ των υστέρων, οι κρίσεις αυτές συνέβαιναν ξαφνικά σε τακτά χρονικά διατήματα του ενός περίπου μηνός. Επανερχόταν δε στην φυσιολογική του ακτάσταση σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μετά από ένα βράδυ η μια ωρα.
Ολα αυτά εγω τα θεώρησα μέρος του πάθους που δυστυχώς νόμιζα ότι ζούσα.
Κάναμε μαζί όνειρα και μάλιστα είχαμε αποφασίσει να ταξιδέψουμε στο Παρίσι την επομενη εβδομάδα.
Στην τελευτάι του κρίση πριν μια εβδομάδα άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο των τοξικών ουσίων. Μήπως δηλαδή πάιρνει ναρκωτικά και για τον λόγο αυτό εκδηλώνει ξαφνικά κια χωρις λόγω μια αλλοπρόσσαλη και τελείως διχασμένη προσωπικότητα,
Τον ρώτησα λοιπόν -αφού-είχε επανέλθει-αν αντιλαμβάνεται την αλλάγη στην διάθεση του, και τότε μου είπε για πρώτη φορά ότι πάεχει από την διαταραχή αυτή, και ότι του εκδηλώθηκαι πρώτη φορά στον στρατό και ότι έχει νοσηλευτέι σε ψυχιατρείο.
Ωστόσο δεν είχε ιδέα για τα συμπτώματα του. Αντίθετα πίστευε ότι είχε θεραπευτέι και μάλιστα ένοιωθε τυχερός που έπαιρνε λεφτά της προνοιας. Εκρινε δε ότι η συμπεριφορά του ήταν φυσιολογικότατη.
Στο ιντερνετ ανακαλύψα τι σημαίνει αυτή η διαταραχή και δυστυχώς έχει όλα μα όλα τα συπτώματα.
Ωστόσο αν κάποιος με ακούει ρωτάω τα εξής
1. Είναι σε θέση αυτός ο άνθρωπος να έχει σχέσεις με το άλλο φύλο και να συζεί?Από οτι διάβασα οι ανθρωποι αυτόι έχουν συναισθηματική απάθεια.
2. Υπάρχει θεραπεἰα?
3. Είναι επικύνδυνος?
4. Να του μιλήσω για την ασθένεια του και να του πω ότι ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικός και για αυτό θα τον αφήσω?
5. Εχω δεθέι μαζί του και ραγίζει η καρδιά μου να τον παρατήσω ξαφνικά.
6. Με έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα σαν γυνάικα αλλά τώρα πια ξέρω ότι είναι άρρωστος
Βοηθήσετε με δεν ξέρω πως να συμπεριφερθω απέναντι του
Σας ευχαριστώ

Καλησπέρα,
Δεν είμαι σίγουρη ότι κάνω τα σωστά βήματα σε αυτό το site για να με ακούσει κάποιος αλλα χρειάζομαι βοήθεια.
Ερωτεύτηκα, αγάπησα και ζω εδώ τρείς μήνες με κάποιον που πάσχει από σχιζοειδή συναισθηματική διαταραχή σε ποσοστό 68 τοις εκατό. Μόλις σήμερα έμαθα ὀτι παίρνει λεφτά απο την Πρόνοια λόγω της διαταραχής αυτής. Μέχρι τώρα ήξερα ότι ζεί απο προσωπικά εισοδήματα.
Τον γνώρισα σε σχολή ζωγαφικής και μου είχε αναφέρει ότι έπασχε παλιά απο κατάθλιψη και ειχε θεραπευτεί με ψυχανάλυση.
Βέβαια στην πορεία, παρότι είχαμε μια παθιασμένη σχέση, έκανε κρίσεις μανίας, όπως σκηνές ζηλοτυπίας και εκρήξεις κλειστοφοβίας χωρίς λόγο και αιτία. Επίσης πήγε με μια άλλη γυναίκα και μου το είπε σαν να ήταν κατι φυσιολογικό. Οπως παρατήρησα εκ των υστέρων, οι κρίσεις αυτές συνέβαιναν ξαφνικά, σε τακτά χρονικά διατήματα του ενός περίπου μηνός. Επανερχόταν δε στην φυσιολογική του κατάσταση, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μετά από ένα βράδυ η μια ωρα.
Ολα αυτά εγω τα θεωρούσα μέρος του πάθους που δυστυχώς νόμιζα ότι ζούσαμε, καθώς η σχέση έδινε στο σύνολο της και πραγματικές στιγμές αισθαντικότητας και επικοινωνίας.
Το τελευταίο μήνα ζούσαμε σπίτι μου, κάναμε κοινά όνειρα και μάλιστα είχαμε αποφασίσει να ταξιδέψουμε στο Παρίσι την επομενη εβδομάδα.
Ωστόσο στην τελευταία του έντονη κρίση ζηλοτυπίας -πριν μια εβδομάδα - άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο των τοξικών ουσίων. Μήπως δηλαδή παίρνει χάπια η κόκα, και για τον λόγο αυτό εκδηλώνει ξαφνικά και χωρις αιτία μια αλλοπρόσσαλη και τελείως αντίθετη προσωπικότητα,
Τον ρώτησα λοιπόν -αφού-είχε επανέλθει-αν αντιλαμβάνεται την αλλάγη στην διάθεση του, και τότε μου είπε για πρώτη φορά ότι πάσχει από την διαταραχή αυτή. Του εκδηλώθηκαι πρώτη φορά στον στρατό και ότι έχει νοσηλευτέι σε ψυχιατρείο.
Ωστόσο δεν είχε ιδέα για τα συμπτώματα του. Αντίθετα πίστευε ότι είχε θεραπευτέι και μάλιστα ένοιωθε τυχερός που έπαιρνε λεφτά της προνοιας. Εκρινε δε ότι η συμπεριφορά του ήταν φυσιολογικότατη.
Σήμερα μπήκα στο ιντερνετ και ανακαλύψα τι σημαίνει αυτή η διαταραχή. Δυστυχώς ο φίλος μου έχει όλα -μα όλα -τα συπτώματα που περιγράφονται. Εχω καταρεύσει γιατι δεν ξέρω πως να αποδεχτώ ότι ζω με μια τόσο διαταραγμένη προσωπικότητα και τιπρέπει να κάνω.
Αν κάποιος διαβάσει αυτές τις γραμμές ρωτάω τα εξής:
1. Είναι σε θέση αυτός ο άνθρωπος να έχει σχέσεις με το άλλο φύλο και να συζεί?
Από οτι διάβασα οι ανθρωποι αυτόι έχουν συναισθηματική απάθεια.
2. Υπάρχει θεραπεἰα?
3. Είναι επικύνδυνος?
4. Να του μιλήσω για την ασθένεια του και να του πω ότι ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικός και για αυτό θα τον αφήσω?
( Εχω δεθέι μαζί του και ραγίζει η καρδιά μου να τον παρατήσω έτσι ξαφνικά. χωρίς να του εξηγήσω)

Βοηθήσετε με δεν ξέρω πως να συμπεριφερθω απέναντι του
Σας ευχαριστώ

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους!!!!
Αυτές οι μέρες ήταν δύσκολες, αρκετά ωστε να με προσγειώσουν απότομα... οι πολιτικές καταστάσεις οι οικονομικές κατστάσεις, οι συναισθηματικές καταστάσεις... ....καταστάσεις... καταστάσεις... τελειωμό δεν έχουν.... Ένα βράδυ ξάπλωσα ακούγοντας μουσική αποφασισμένος να αφεθώ ολοκληρωτικά σε ότι θα ελάμβανα από τις μουσικές του κόσμου. Σκοτάδι, με μόνα τα φώτα του δρόμου να σπάνε την πίσσα, αφήνοντας περιθώριο να ξεχωρίσω τον χώρο. Στην αρχή το θεώρησα στείρο και κοινότυπο βγαλμένο από χιλιοπαιγμένη ταινία, αλλά δεν είναι έτσι. Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε αυτό που πίστευα και ο περισότερος κόσμος πιστεύει: η μουσική ταξιδεύει... δεν ήξερα από που να αρχίσω... ένα ταξίδι στο Μαρόκο, στην Σομαλία, στην Ιουδαία, στον Καύκασο, στις ερήμους της Περσίας, στα ομιχλώδη βουνά των βαλκανίων, στον γκρίζο ουρανό των κάτω χωρών, να ονειρευτώ κέλτικους σταυρούς, να ταιριάξω το βαθύ μπλέ με το γκρί στον βορά??? πραγματικά χάθηκα.... τα Πάθη αρχίζουν σκέφτηκα..... κάτι που να θυμίζει Ιουδαία να έχει αγωνία και πόνο και αν υπόσχεται ηρεμία.... μετά να πάω δυτικά χωρίς να αλλάξω παράλληλο, να ακούσω τύμπανα και μουεζίνηδες, μετά ένα πέρασμα από τη Μικρά Ασία και μετά στον Καύκασο, βιολί και τουμπερλέκι, μετά στα βαλκάνια σε σκοπούς σχεδόν πένθιμους με φωνές γλυκές, να ανέβω πιο ψηλά μέχρι να ακούσω στο τέλος ένα βιολί και μια γκάιντα να κλαίνε....
Τελικά αυτό που κατάφερα είναι να μην κοιμηθώ ούτε λεπτό..... δεν άντεξα άλλο βγήκα στο μπαλκόνι και προσπάθησα να αδειάσω λίγο το μυαλό μου να συνέλθω αλλα...... μάταια.... όλη τη νύχτα σκεφτόμουν όλες τις μουσικές..... η καρδιά μου δεν είχε δικό της ρυθμό... βαρούσε αλλόκοτα σαν μεθυσμένη και το κεφάλι μου γύριζε και αυτό....... τελικά αποφάσισα να προσπαθήσω πάλι με άλλον τρόπο..... μάλλον με άλλη μουσική.... όχι ένα αλλά πολλά βιολιά....
Υπάρχει τελικά κάποιος που να ζηλεύει την βροχή??????

Καλημέρα σε όλους...
Σήμερα η τελευταία μέρα της άνοιξης και σήμερα η τελευταία μέρα που θεωρητικά ανοίγουν και τα τελευταία μπουμπούκια.... Άνοιξη δε....
Νομίζω όμως ότι δεν είναι έτσι. Μετά από μια περίοδο εναλλαγών μεταξύ ζενίθ και ναδίρ όπου όλα ήταν μαύρα και περιδινιζόμενα σε χαοτικές καταστάσεις προσφέροντας ιλίγγους, κούραση και... τη μάσκα του ζορό... (από τις αϋπνίες) και μετά μια διάθεση χουζουρέματος νιώθοντας το κρεβάτι να λειτουργεί αφαιρετικά προσφέροντας την αίσθηση του μεταξιού από τα σκεπάσματα του Μορφέα. Τόσο που η ανάγκη των καιρών απαιτεί το ξύπνημα για τις προς των ζην ανάγκες, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για μερικές γουλιές ενός καφέ και της πικρής γεύσης του πρώτου τσιγάρου, βλέποντας πάνω από την μεγαλούπολη μας, φαντασιωνόμενοι ότι οι κεραίες είναι δέντρα και το τσιμέντο χώμα....
Θα πρέπει όμως να φύγω από εδώ, να μπω στην κοιλιά του θηρίου που υπόσχεται ότι προσφέρει τα πάντα αλλά μου παίρνει κάτι σημαντικό: την ησυχία, και να με πάει στο κολαστήριο των αξιών, όπου εκεί θα μου απομυζήσουν κάθε ρανίδα ελπίδας, ψυχής. Θα κλέψουν κάθε ίχνος εκείνης της μυρωδιάς και της αφής, όπως είναι το κορμί μας όταν το ψηλαφίζουμε. Αλλά όχι το αρνούμαι και συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι θα μπορέσω να αποδράσω έστω και για λίγο. Ίδρωσα τόσο που οι σταγόνες έπεφταν από την άκρη της μύτης μου και εγώ φυσώντας έπαιζα σαν παιδί... Τα δηλητήρια σκέφτηκα, και γέλασα χαιρέκακα με ικανοποίηση γιατί μπορώ και εγώ να αποβάλω τα άσχημα από το σώμα και κάποιες φορές και από τα βάθητά μου.
Ένιωσα δυνατός και ικανός να γκρεμίσω και να ξαναχτίσω μια πόλη. Και θα το κάνω αν όχι με κομπρεσέρ με το μυαλό μου, αλλάζοντας τους τρόπους μου την προσέγγισή μου και το κυριότερο: τον τρόπο που εγώ δεν θα απομυζήσω την δύναμη του αέρα που αναπνέω αλλά που θα νιώσω την υπεροχή του να προσφέρω δροσερή πνοή σε έναν αέρα τοξικό που καιει κάθε κύτταρο.

Δεν υπάρχει σας λέω... απλά δεν υπάρχει... κόκκινο το χρώμα ενα τεράστιο ρουμπίνι που απλά διαθλά τις νότες και τις κάνει κρυστάλλινες χτυπώντας το μυαλό μου μέχρι το κέντρο του κεφαλιού.... οι στίχοι είναι περιττοί δεν χρειάζονται καν...... τι άλλο να έδινα από μένα για να βρω ένα φλυτζανάκι πικρό καφέ να με ξυπνήσει από τον εφιάλτη μου που δεν έχω αρνηθεί ως τώρα... Αθάνατος είναι και η αθανασία είναι κάτι δυσνόητο, κραυγές που δεν μπορώ να ακούσω πλέον ακόμα και στα χειρότερα όνειρα να ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα να φοβάμαι να ξανακοιμηθώ για να μην δω ούτε στιγμή από το όνειρο. Παγωμένος από φόβο όπως πάντα....

Δυστυχώς η ανάγκη σε σπρώχνει να φέρεις τον εαυτό σου απέναντι σε καταστάσεις που εύκολα μπορούν να σε βυθίσουν σε καταστάσεις που ίδρωσες να ξαφύγεις.... αλλά δεν ξέχασες τίποτα από αυτήν. Μπορεί να \"κοστίσει\" 5, 6 μήνες για να ανακινηθείς απλά από τα δυσάρεστα και οι περιβάλλοντες σου απλά να μην επιδεικνύουν καμιά διάθεση σεβασμού κυρίως. Πόσο γρήγορα θα μπορούσε να με ξαναρίξει αυτό.... Σκέφτομαι την εποχή που διανύουμε και που τεινει να καλύψει το επόμενο και το μεθεπόμενο έτος. Σκέφτομαι ότι θέλω να ανήκω σε μια παραγωγική κατηγορία ανθρώπων. Θέλω να δημιουργώ στην δουλειά μου αλλά και στον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο μου. Θέλω να συνεχίσω να προσφέρω όταν και όσο μπορώ. Αγωνιώ ακόμα και για το σήμερα που έχει πάψει πλέον να αποτελεί δεδομένο. Έχω χάσει μάλλον την σιγουριά του να ξέρω που στέκομαι. Ξέρω το γιατί αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς τι ελοχεύει στο έδαφος. Δεν μπορώ να γίνω η άμμος κάτω από τα πόδια μου να αποφασίζω εγώ αν θα κινηθώ ή όχι.... Τα φώτα πάντως ανοίγουν και κρίνομαι ασταμάτητα για όλα.... κανείς δεν ακούει, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται.... Η ειρωνία είναι ότι μερικές φορές νιώθω μια αύρα δροσερή και τον χρόνο πολύ κοντά μου που σχεδόν μπορώ να γευτώ την ελευθερία. Να ανοίξω πανιά και μέχρι το πρωί να δείχνουν σαν όνειρο. Με σκοπό να μην γυρίσω να φωνάξω, να τραγουδήσω ή και να μιλήσω και με καμία διάθεση να κάνω κάτι γιαυτό.

Όλες οι εικόνες γύρω μας επιδρούν λίγο ή πολύ στο τι και πως θα σκεφτούμε. Προσωπικά μιλώντας, η από τη θέση του θεατή παρακολούθηση κάποιων γεγονότων μου προκάλεσε μια υποτροπή της μελαγχολίας μου, το θέτω έτσι, και μια εσωστρέφεια που εν δυνάμει ορίζει τα ξεσπάσματά μου σε βαθμό βίαιο ως προς εμένα με συνοδεία εικόνων που κάθε άλλο παρά ευχάριστες θα έβρισκα αν ήμουν σε πιο γαλήνια κατάσταση. Μονομιάς εξαντλήθηκε η όποια δημιουργική διάθεση που είχα. Κάποιες στιγμές όμως σκεπτόμενος τις...... σκέψεις μου, διαπιστώνω σχεδόν έκπληκτος ότι έρχομαι αντιμέτωπος με έναν άλλο εαυτό που σχεδόν ξεχνάω, ή θέλω να ξεχνάω. Πλέον καταπιάνομαι με ένα χαρακτηριστικό μου που εσωκλείει εκείνα τα στοιχεία που απεχθάνομαι σε μένα και μου είναι δύσκολο να εκμηδενίσω.
Ένα πολύ καλό στοιχείο όμως είναι η δυνατότητα να εκφράζω όσο γενικά ή ειδικά θέλω τον χείμαρρο που έχω στο μυαλό μου νιώθοντας ότι δεν χρειάζεται να ξαναζήσω κάτι πολύ ζωντανά, αλλά μόνο σαν ανεβοκατεβάσματα από τα απόνερα της κάθε έξαρσης. Εδώ αυτό το βήμα προσφέρει αυτό ακριβώς χωρίς τίμημα, καθιστώντας το ανεκτίμητο...

Απλά νιώθω την ανάγκη να εκφράσω και αυτό, ότι μου έχει σταθεί πολύ όλους τους μήνες που βρίσκομαι εδώ.